Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Πριν γράψω κάτι για τον Μίλτο Τεντογλου ήθελα να ρίξω μια ματιά για το τι γράφτηκε δεξιά κι αριστερά: διαπίστωσα αυτό που περίμενα, ότι δηλαδή δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψει κανείς το δεύτερο στη σειρά χρυσό του Ολυμπιακό μετάλλιο. Το γεγονός ότι κάτι ανάλογο έχει πετύχει μόνο ένας θρύλος του παγκόσμιου αθλητισμού, ο δυσθεώρητος Καρλ Λίους, δίνει στην επιτυχία αυτή του Ελληνα άλτη την αληθινή της διάσταση και μας βοηθά να την καταλάβουμε. Ο Τεντογλου στον χθεσινό του αγώνα είχε αντίπαλο – κατά κάποιο τρόπο – τον Λιούις κι όχι τους υπόλοιπους καλούς και νέους άλτες που εμφανίστηκαν μαζί του στον τελικό. Το χρυσό του χρειαζόταν για να ξεβολέψει λίγο τον Λιούς – ο Τεντογλου, αφού το κατέκτησε (άνετα και χωρίς καρδιοχτύπια όπως στο Τόκιο), είναι σαν να του ζήτησε να μαζευτεί λιγάκι για να καθίσει δίπλα του. Αυτή την ιστορική του ενθρόνιση παρακολουθήσαμε χθες: ένα γεγονός αθλητικής ιστορίας μεγαλύτερο από ένα τελικό Ολυμπιακών Αγώνων, αλλά όλο αυτό είναι μάλλον αδύνατο να το περιγράψεις ως Ελληνας αθλητικογράφος γιατί η διάσταση του ξεπερνά ό,τι προηγούμενο. Ισως υπάρξουν τα επόμενα χρόνια κι άλλοι Ελληνες αθλητές με δυο σερί χρυσά ολυμπιακά μετάλλια – κανείς όμως δεν πρόκειται να πει με την επιτυχία του στον Καρλ Λιούς «μαζέψου λίγο και κάνε μου χώρο».
Βέβαια στην μοναδική αυτή ιστορία υπάρχει κάτι που την καθιστά ακόμα πιο σπάνια: ότι ο ίδιος ο Τεντογλου δεν σκέφτεται απολύτως τίποτα από αυτά. Τουλάχιστον αυτό με κάνει να πιστεύω όταν τον ακούω μετά τον αγώνα να λέει ότι «καλό είναι το χρυσό, αλλά θα ήθελα κάτι παραπάνω».
Να γίνει μπούσουλας
Αν στην ιστορία του μεγαλύτερου Ελληνα αθλητή όλων των εποχών, υπάρχει κάτι που θα έπρεπε ως χώρα να μας προβληματίζει είναι το ποιο ακριβώς είναι το μυστικό του. Όταν έχεις τον κορυφαίο αθλητή του κόσμου σε ένα τέτοιο μαζικό αγώνισμα όπως είναι το μήκος θα πρεπε να ψάχνεις το πως αυτό συνέβη για να δεις αν και πως μπορεί ο τρόπος και η δουλειά του αθλητή να γίνει μπούσουλας για να έχεις και μελλοντικά κάποιον ανάλογο. Στην επιτυχία του Τεντογλου υπάρχουν κάμποσες εξηγήσεις – πρώτα από όλα υπάρχει ο Πομάσκι που ξέρει από πρωταθλητισμό και πρωταθλητές. Αλλά ο Πομάσκι είχε και τον επίσης υπερταλαντούχο Λούη Τσάτουμα που έκανε από μικρός ονειρεμένες επιδόσεις, έκανε καριέρα χρόνων κι όμως το βάθρο των Ολυμπιακών Αγώνων ουδέποτε το πλησίασε. Κι αν ακόμα υποθέσουμε πως ο Τεντογλου είναι ένας αληθινός δουλευτεράς με σπάνιο για τα ελληνικά μας δεδομένα ταλέντο, και πάλι αυτό δεν αρκεί για να εξηγήσει τους θριάμβους του: πολλοί είναι οι αθλητές που και δουλεύουν και θυσιάζουν τα πάντα και βασανίζονται για να γίνουν καλύτεροι, αλλά σαν αυτόν άλλος δεν υπάρχει.
Ενας σουπερήρωας ψάχνει αντιπάλους
Η περίπτωση Τεντογλου προκαλεί δέος αν δει κανείς το χρονικό των θριάμβων του: είναι τόσο γεμάτο από πρωτιές και χρυσαφένια μετάλλια ώστε διαβάζεις ότι ήταν «δεύτερος στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Γιουτζίν το 2022», (το ξαναγράφω «δεύτερος στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Γιουτζίν το 2022») κι αναρωτιέσαι γιατί. Δεν μπορείς πλέον ούτε να τον φανταστείς σε δεύτερη θέση και έχεις την βεβαιότητα ότι όσο αγωνίζεται θα κερδίζει παντού και πάντα.
Ο Τεντογλου έχει εθίσει τον κόσμο που τον παρακολουθεί στην επιτυχία: όταν αγωνίζεται κάθεσαι για να χαρείς την νίκη του κι απλά περιμένεις το πως θα ρθει. Θα είναι στο τελευταίο άλμα όπως στο Τόκιο; Θα είναι άνετα απλά και διαδικαστικά (σε σημείο που σχεδόν δεν του άρεσε!) όπως χθες; Καμία σημασία δεν έχει αφού θα ρθει, και μάλιστα κόντρα σε οποιοδήποτε αντίπαλο. Ο Τεντογλου θυμίζει ολοένα και πιο πολύ σουπερήρωα της Marvel που τους εξοντώνει όλους! Αν ρίξετε μια ματιά θα διαπιστώσετε πως στα πέντε τελευταία χρόνια της απόλυτης κυριαρχίας του δεν υπάρχει κανείς που να έχει ανεβεί μαζί του στο βάθρο πιο πολλές από δυο φορές σε Ολυμπιακούς Αγώνες, Παγκόσμια και Πανευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Κανείς δεν έχει την διάρκεια του γιατί απλά κανείς δεν έχει την κλάση του. Αλλά η ερώτηση παραμένει; Τι διάβολο είναι αυτό που τον καθιστά τόσο εξαιρετικό;
Στον υπέροχο κόσμο του
Καταλήγω σε μια απάντηση αυθαίρετη αλλά είναι η μοναδική που μου μοιάζει αληθοφανής: ο Τεντογλου ζει στο μαγικό του κόσμο που ελάχιστη σχέση έχει με τον δικό μας και για αυτό και δεν μπορούμε να βρούμε μια απάντηση στην ερώτηση ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας του. Είναι αδύνατο να εξηγήσεις κάτι χωρίς δεδομένα: ο κόσμος του Τεντογλου είναι δικός του και μόνο. Σε αυτόν δεν υπάρχουν ψυχαναγκασμοί, άγχη πρωτειάς, εντάσεις, αλλά δεν υπάρχει και εφησυχασμός. Δεν είναι σχήμα λόγου: είναι πραγματικότητα. Ο Τεντογλου δεν είναι σταρ, αλλά δεν είναι και κάποιος που τον λες απλό και καθημερινό παιδί. Τα απλά παιδιά για παράδειγμα δεν μιλάνε γιαπωνέζικα όπως αυτός που μάλλον έμαθε την δύσκολη αυτή γλώσσα για να διαβάσει τον κωδικό των Σαμουράι στο πρωτότυπο. Ο Τεντογλου αρνήθηκε ευγενικά να γίνει σημαιοφόρος ξεκαθαρίζοντας πως στο Παρίσι πάει για να κάνει την δική του δουλειά και μόνο: άλλοι για την σημαία αυτή μάλωσαν. Νομίζω πως δεν έχει social media – κι αν έχει δεν ασχολείται ενώ δεκάδες τεράστιοι αθλητές έχουν μέχρι και ειδικούς που τους συμβουλεύουν για την σωστή εκμετάλλευσή τους. Μπορεί να γίνει viral ακόμα και η έξοδός του για τον τελικό ή μια απλή δήλωσή του, αλλά όλα αυτά συμβαίνουν εμφανώς ερήμην του. Μιλάει σπάνια – κι αυτό συνήθως από υποχρέωση- σε μια εποχή που μιλάνε όλοι. Δεν τον νοιάζουν τα χρήματα, η δημοσιότητα, οι υπερβολές που κάθε απολύτως επιτυχημένος έχει μάθει να χαίρεται. Δεν έχει πρόβλημα να τα βάλει με την παγκόσμια ομοσπονδία για να υπερασπιστεί τα παπούτσια του ή για να εκφράσει την αντίθεσή του για πιθανές αλλαγές στους κανονισμούς, αλλά κι αυτό ακόμα το κάνει δείχνοντας σου πως για τον ίδιο άλλα είναι τα σημαντικά.
Αυτό κυρίως τον διαφοροποιεί: η γνώση των σημαντικών σε μια εποχή που αυτά τα έχουμε ξεχάσει. Ισως γιατί στον δικό μας κόσμο τα σημαντικά έχουν γίνει δευτερεύοντα: η ομίχλη της ελαφρότητας, του life style, της φτήνιας, αλλά και της αγανάκτησης και της γκρίνιας, δεν μας επιτρέπει να τα δούμε. Ο Τεντογλου ζει για τα σημαντικά του. Κινείται εντός τους. Διασκεδάζει αρνούμενος να γίνει μέρος του κόσμου μας. Χθες εμείς πανηγυρίζαμε το μετάλλιο του με μια δόση άγιας εθνικής υπερηφάνειας: είναι ωραίο ως χώρα να έχεις τον καλύτερο στον κόσμο. Κι αυτός απλά έλεγε στον Πομάσκι πως ήθελε μια καλύτερη επίδοση.
θα ρίχναμε τα τείχη
Ο Μανόλο Καραλής διηγείται ένα περιστατικό που για μένα είναι ο Τεντογλου. Ο Μίλτος μπήκε, λέει, στο δωμάτιο του όταν αυτός γύρισε στο Ολυμπιακό χωρίο με το χάλκινο μετάλλιο και του ζήτησε με μια κίνησή του το χέρι του για να το σφίξει. Δεν είπε κουβέντα, δεν τον πήρε αγκαλιά, δεν τον φίλησε. Του έσφιξε μόνο το χέρι δείχνοντας του πως και πόσο τον αναγνωρίζει πριν πάλι γυρίσει στον κόσμο του. Υπάρχει άραγε κάτι πιο σημαντικό από μια χειραψία με τον Τεντογλου; Αν είσαι αθλητής αποκλείεται. Αλλά νομίζω και πως κι αν είσαι απλός άνθρωπος μια τέτοια χειραψία πρέπει να είναι από τα σημαντικότερα που μπορεί να σου τύχουν.
Κάποιος που τον αγαπάει μου είπε πως ο νέος στόχος είναι χρυστό στο Λος Ανζτελες κι απονομή απο τον Καρλ Λιούις. Εγώ λέω ότι θα έπρεπε να έχουμε τείχη για να τα γκρεμίσουμε για χάρη του. Εμείς θα καμαρώναμε. Κι αυτός θα έλεγε απλά ότι έχουμε τρελαθεί…
Πηγή: Karpetshow
