Επιμέλεια, Κώστας Παπαγεωργίου
Ξεκίνησε την μπασκετική του σταδιοδρομία στην ομάδα της γενέτειράς του (Πιερικός) ώσπου τα ραντάρ του Παναθηναϊκού τον εντόπισαν και έτσι σε ηλικία 20 ετών μετακόμισε από τη Κατερίνη στην Αθήνα για να σταθεί δίπλα σε τεράστιες μορφές του αθλήματος με τους οποίους συνυπήρξε για δύο χρόνια με αποκορύφωμα τις συμμετοχές του στα Final Four του Τελ Αβίβ το ’94 και της Σαραγόσα το ’95.
Στην συνέχεια ήρθε μία γεμάτη και διδακτική σεζόν στην ομάδα του Παπάγου παρέα με τον αείμνηστο Αλφόνσο Φορντ μέχρι να μεταγραφεί στον σύλλογο που τον «στιγμάτισε» περισσότερο από κάθε άλλο στην καριέρα του, τον Άρη. Ακολούθησαν οι περιπέτειες σε Ηρακλή, Νήαρ Ήστ και Ίκαρο Νέα Σμύρνης μέχρι να επιστρέψει για τους «τίτλους τέλους» στην Κατερίνη για λογαριασμό του Αρχέλαου και κατόπιν να ιδρύσει το σωματείο της ΑΓΕ Πιερίας το οποίο αποτελεί σήμερα τη μεγαλύτερή του επένδυση.
Ο Γιώργος Χρυσανθόπουλος σε μία «συνέντευξη καρδιάς» στο Νίκο Παναγιωτόπουλο και τον Κώστα Παπαγεωργίου πραγματοποίησε μια ολική ανασκόπηση της σταδιοδρομίας του αποκαλύπτοντας άγνωστες πτυχές της μπασκετικής του ζωής. Μίλησε για την καθημερινή του συνύπαρξη με «γίγαντες» του αθλήματος, την προσωπική παρέα με τον ταπεινό σταρ Ζάρκο Πάσπαλι, το προφητικό όνειρο που είδε το προηγούμενο βράδυ του θανάτου του Ντράζεν Πέτροβιτς, τον Αλφόνσο Φόρντ καθώς και για την ξεχωριστή αύρα που ένιωθε κάθε φορά που αγωνιζόταν στο Παλέ με τη φανέλα του Άρη.
Έκανε ειδική αναφορά στη συγχώνευση Πιερικού και Αρχέλαου την οποία πρόλαβε ως παίκτης ενώ μίλησε επίσης για το εγχείρημα που ξεκίνησε ο ίδιος το 2011 με την ίδρυση της ΑΓΕ Πιερίας η οποία αποτελεί σήμερα το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής του. Εξήγησε τη φιλοσοφία που διέπει το σύλλογο παραθέτοντας μία χαρακτηριστική ατάκα ενός νεαρού αθλητή του, καθώς και την έντονη κοινωνική του δράση εκτός των παρκέ.
Τέλος, αναφέρθηκε στην ξεχωριστή πρωτοβουλία με την ίδρυση του τμήματος ΑμεΑ τον Σεπτέμβριο το οποίο σύμφωνα με τον ίδιο συνιστά το μεγαλύτερο έργο που έχει κάνει μέχρι σήμερα στην πόλη του.
Τι ήταν αυτό που σε ώθησε ώστε να ασχοληθείς με το μπάσκετ;
Εγώ είμαι παιδί του ’87, είχα πάντα έφεση στον αθλητισμό, ξεκίνησα με διάφορα αθλήματα. Αλλά τελικά και λόγω του αδερφού μου με κέρδισε το μπάσκετ. Στα πρώτα μου χρόνια έδειξα κάποια καλά μπασκετικά δείγματα, το ένα έφερε το άλλο και από την Α’ Λυκείου ξεκίνησα να το βλέπω πιο ζεστά και πιο επαγγελματικά. Ήρθε η συμμετοχή σε κάποιες μικρές εθνικές ομάδες, ήρθαν οι προτάσεις από ομάδες όπως ο ΠΑΟΚ, ο Άρης, Ηρακλής με αποκορύφωμα το καλοκαίρι του ’93 που έκανα τη μεταγραφή στον Παναθηναϊκό.
Κεφάλαιο Παναθηναϊκός. Ήσουν μέλος της ομάδας για δύο χρονιές από το ’93 έως το ’95 φτάνοντας μάλιστα στα Final Four του Τελ Αβίβ το ’94 και της Σαραγόσα το ’95. Ποιες αναμνήσεις σου έχουν χαραχτεί περισσότερο από τη θητεία σου στους πράσινους;
Εκείνη την περίοδο όταν είχες την τύχη και την τιμή να έχεις συμπαίκτες ιερά τέρατα του παγκοσμίου μπάσκετ όπως ο Γκαλης, ο Γιαννάκης, ο Βολκόφ, αλλά και οι υπόλοιποι που συμμετείχαν, καταλαβαίνεις ότι οι εικόνες που έχεις είναι άπειρες. Βλέπεις έναν τρόπο του πως συμπεριφέρονταν και μέσα αλλά και έξω από το γήπεδο. Έτσι οι εικόνες που έχεις είναι πάρα πολλές και πολύ θετικές. Χαραγμένη μέσα μου είναι σίγουρα η συμμετοχή στα δυο Final Four. Στο ένα συμμετείχα, στο δεύτερο όχι τόσο. Το να βλέπεις το Νίκο Γκάλη να βάζει τα κλάματα επειδή καταλάβαινε ότι ακόμη μία προσπάθεια για την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού πηγαίνει στράφι, ήταν κάτι που σε πάγωνε σαν εικόνα. Από την άλλη βέβαια σε έβαζε να σκεφτείς ότι ένας αθλητής που έχει καταφέρει τόσα, όταν χάνει ένα τίτλο αντιδράει έτσι.
Δε μπορείς να παραβλέψεις επίσης του συγχωρεμένους, τους αδερφούς Γιαννακόπουλους, που είχα την τιμή να υπογράψω με αυτούς το συμβόλαιο. Έβλεπες μια απλότητα στο πρόσωπό τους που νόμιζες πως είναι ίδιοι με εσένα. Νομίζω ότι η συνέχεια με τον Δημήτρη, στο κομμάτι τρέλα για τον Παναθηναϊκό, συνεχίζεται. Και φυσικά να μην ξεχάσω τον Ζάρκο Πάσπαλι που τον είχα συμπαίκτη και στον Άρη.
Ποια προσωπικότητα ήταν αυτή που ξεχώρισες περισσότερο από όλες;
Δεν μπορώ να ξεχωρίσω έναν γιατί ο καθένας έχει τη δική του προσωπικότητα. Με τον Βράνκοβιτς καθόμασταν μαζί στο αεροπλάνο και μου μιλούσε για τα παιδικά του χρόνια, πώς μεγάλωσε, πόσα κέρδισε από το μπάσκετ. Ο Γκάλης έχει τη δική του προσωπικότητα, παρεξηγημένος για μένα από πολλούς γιατί θεωρούσαν ότι ήταν απόμακρος ενώ ήταν πολύ κοντά στους οικείους ανθρώπους του. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης είναι τελείως διαφορετικός χαρακτήρας. Ο Βολκόφ που έτυχε να είμαι στο ίδιο δωμάτιο μαζί του στα ταξίδια στο εξωτερικό, είχε τη δική του κουλτούρα. Ο Πάσπαλι δεν το συζητώ, για μένα ίσως ο κορυφαίος των κορυφαίων. Είχα την τιμή να έχω εξαιρετικούς συμπαίκτες με πολύ καλούς χαρακτήρες.
Ποιος ξεχώριζε σε αντίθεση με την προσωπικότητα και το μπασκετικό του μέγεθος με την απλότητά του στην καθημερινότητα της ομάδας;
Ο Ζάρκο Πάσπαλι. Παιδί που θα σου δώσει και το τελευταίο ευρώ και ας μην έχει αυτός να φάει, για τέτοιο άνθρωπο μιλάμε. Κάποια στιγμή θυμάμαι πως του είπα: “Ζάρκο θέλω το αμάξι” γιατί του είχε κάνει ο Ντίβατς ένα αμάξι δώρο, ένα τζιπ τεράστιο από την Αμερική και του το ζήτησα και μου λέει: “Παρ’ το αρκεί να μου υποσχεθείς ότι αύριο το πρωί θα περάσεις να με πάρεις να πάμε για προπόνηση”. Εκπληκτικό παιδί.
Παραλίγο να προλάβεις να ζήσεις και την εμπειρία να έχεις συμπαίκτη τον «Μότσαρτ» του Μπάσκετ, ωστόσο τα πράγματα πήραν μία πολύ άσχημη τροπή όπως όλοι γνωρίζουμε. Τι θυμάσαι από εκείνες τις μέρες;
Σαν χθες το θυμάμαι το βράδυ που σκοτώθηκε ο Ντράζεν. Το πρωί στις 9.00 με ξύπνησε ο αδερφός μου και μου λέει, “Έμαθες; Σκοτώθηκε ο Πέτροβιτς”. Αυτό συνέβη 9 η ώρα το πρωί. Η ώρα 12 με είχε πάρει τηλέφωνο ο Γιαννακόπουλος στο μαγαζί του πατέρα μου γιατί είχε προηγηθεί και την προηγούμενη χρονιά πρόταση η οποία είχε χαλάσει λόγω της διοίκησης του Πιερικού τότε, ζητούσαν κάποια εξωφρενικά ποσά. Και την επόμενη χρονιά που εγώ είχα θεωρήσει ότι δε θα γίνει η μεταγραφή μου, με σηκώνει ο αδερφός μου εκείνη την ημέρα και μου λέει τι είχε συμβεί. Νομίζω ήταν 8 Ιουνίου. Μάλιστα είχα δει όνειρο στον ύπνο μου εκείνη τη νύχτα ότι σκοτώνομαι! Το βράδυ εκείνο είχα δει στον ύπνο μου ότι σκοτώνομαι εγώ! Και το πρωί, μου είπε ο αδερφός μου ότι σκοτώθηκε ο Πέτροβιτς! Αυτό το θυμάμαι σαν τώρα… Για τον Πέτροβιτς μας είχαν πει ότι κατευθυνόταν για να υπογράψει στον Παναθηναϊκό. Αυτό που μου έχει μείνει σίγουρα χαραγμένο ήταν ο Βράνκοβιτς. Ήταν σχεδόν αδέρφια. Ήταν περισσότερο επηρεασμένος από όλους.
Στα δύο χρόνια αυτά στον Παναθηναϊκό θεωρείς το ότι δεν κατέκτησε το ευρωπαϊκό κάποια από τις δύο ελληνικές ομάδες ήταν απόρροια του εμφυλίου στον ημιτελικό; Ήσασταν δηλαδή τόσο επικεντρωμένοι στον εμφύλιο που ο νικητής πήγαινε «άδειος» στον τελικό;
Ναι, νομίζω πως έχασαν τρομερή ενέργεια και ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός. Στην Σαραγόσα, η Ρεάλ με την κατάσταση στην οποία ήταν, είτε ήσουν γεμάτος είτε άδειος από δυνάμεις ήταν δύσκολο να την κερδίσεις. Με Σαμπόνις στα καλύτερά του και να του λείπει αυτός ο τίτλος, με Ομπράντοβιτς προπονητή, σε ισπανικό έδαφος και τους γηγενείς Ισπανούς σε καλή κατάσταση ήταν υπερβολικά δύσκολο να τους κερδίσεις.
Η ευκαιρία η μεγάλη για μένα ήταν στο Τελ Αβίβ. Τότε που χάθηκε από ένα τρίποντο που έβαλε μία φορά στη ζωή του ο Τόμπσον. Και σίγουρα κάποιες ελεύθερες βολές που τις έχασε ο Ζάρκο που εκείνο το διάστημα είχε ένα θέμα με το χέρι του και άλλαξε λίγο την τεχνική του σουτ του και επηρεάστηκε από αυτό.
Αγωνίστηκες στον Άρη σε δύο θητείες, αρχικά τη σεζόν ’95-’96 και στη συνέχεια από το 1997 έως το 2000. Πως θα χαρακτήριζες το ταξίδι σου στον «Αυτοκράτορα» και ποια θεωρείς πως ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία της ομάδας τότε;
Το κύπελλο που κατακτήσαμε απέναντι στην ΑΕΚ του Ιωαννίδη ήταν κάτι τεράστιο κυρίως με τον τρόπο που το πήραμε.
Την πρώτη χρονιά στον Άρη νομίζω ότι τα πήγα σχετικά καλά. Παρόλο που είχα πάει από τον Παναθηναϊκό και χωρίς να έχω πολύ ενεργό ρόλο εκεί και επίσης ξεκινώντας τη χρονιά με μη συμμετοχή δικιά μου, κατάφερα μέσα από την απόδοση μου να κερδίσω τη θέση. Είχα κερδίσει τη θέση του Μοραΐτοφ , που ο Ιγκόρ Μοραίτοφ θεωρούνταν τότε το μεγαλύτερο ταλέντο στην ηλικία του. Κατάφερα να κερδίσω την εμπιστοσύνη του Σούλη Μαρκόπουλου την πρώτη χρονιά.
Εκείνη η ομάδα θα μπορούσε για μένα να κατακτήσει το πρωτάθλημα Ελλάδος. Στον πρώτο γύρο κάναμε ένα σερί 12-1, είχαμε χάσει μόνο μέσα στον Παναθηναϊκό. Το Δεκέμβριο έφυγαν δύο παίκτες, εμείς απλήρωτοι, ο προπονητής έφυγε και αυτός και φτάσαμε στο Final Four του κυπέλλου που έγινε στην Θεσσαλονίκη. Η ΑΕΚ εκείνη τη χρονιά είχε πάει στον τελικό της αντίστοιχης Ευρωλίγκας. Ήταν και ο τρόπος που το κατακτήσαμε και απέναντι στους αντιπάλους που το κατακτήσαμε.
Εγώ προσωπικά είμαι περήφανος που εκείνη η ομάδα, εκείνα τα παιδιά κρατήσανε ψηλά τον Άρη. Για αυτό το λόγο είμαστε αγαπητοί στον κόσμο του Άρη. Ούτε προσφυγές κάναμε για να μηδενιστεί η ομάδα, ούτε αποχωρήσαμε για να πάμε κάπου αλλού για να πάρουμε λεφτά. Στηρίξαμε την ομάδα για άλλους έξι μήνες απλήρωτοι μέχρι να φτάσει το καλοκαίρι και τότε θα παίρναμε τις αποφάσεις μας. Για καλή μας τύχη ήρθε μετά ο Κοντομηνάς και καλύφθηκαν όλα με τη μία. Νομίζω πως η κορυφαία μου στιγμή είναι αυτή. Το κύπελλο και κυρίως ο τρόπος και οι συνθήκες με τις οποίες το κατακτήσαμε.
Τη σεζόν 1996-97 αγωνίστηκες στην ομάδα του Παπάγου σε μία από τις καλύτερες χρονιές μάλιστα στην ιστορία του συλλόγου καθώς τερματίσατε στην 7η θέση ενώ είχες την τύχη να έχεις συμπαίκτη στην ομάδα τον αείμνηστο Αλφόνσο Φορντ. Τι σου άφησε αυτή η σεζόν;
Εγώ έχω ξεκινήσει προετοιμασία με τον Άρη, έχω παρουσιαστεί φαντάρος το καλοκαίρι και κάποια στιγμή εκεί που είμαι στην προετοιμασία στο Μέτσοβο, τη δέκατη μέρα, μου ανακοινώνει η ομάδα ότι με ζητάει ο Παπάγου και καλό θα είναι να πάω εκεί για ένα χρόνο. Κατεβαίνω στην Αθήνα μιλάω με τον Μέμο Ιωάννου που ήταν general manager στον Παπάγου, μιλάω και με τον προπονητή τον Κώστα Μίσσα και μου είπαν ότι με θέλουν. Και έτσι ξεκίνησα.
Θεωρώ ότι ήταν μία από τις χρονιές που με “στιγμάτισαν” μπασκετικά, με τη θετική έννοια. Ήταν ουσιαστικά η πρώτη μου γεμάτη χρονιά, με χρόνο συμμετοχής αρκετό, 22 λεπτά μέσο όρο περίπου, με 12 πόντους μέσο όρο, με μεγάλη επιτυχία ως τρίτος στα τρίποντα στην Α1. Από τις καλύτερες χρονιές στην ιστορία του συλλόγου ίσως και η καλύτερη. Όταν έχεις τον Αλφόνσο Φορντ συμπαίκτη… Ο Αλφόνσο είχε έρθει σαν πρώτος σκόρερ από την Ισπανία τότε στην ομάδα και τη χρονιά που ήρθε βγήκε πρώτος σκόρερ στην Α1.
Και εκεί φυσικά είχαμε οικονομικά προβλήματα τεράστια. Αλλά είχαμε φοβερό κλίμα. Είχαμε δέσει πολύ καλά μέσα στο γήπεδο, είχαμε τους ρόλους μας, είχαμε κερδίσει την ΑΕΚ, τον Ολυμπιακό, η μόνη ομάδα που δεν είχαμε κερδίσει έστω μία φορά ήταν ο Παναθηναϊκός. Νομίζω ότι ήταν μία κομβική χρονιά για μένα και για τη συνέχεια της καριέρας μου γιατί μετέπειτα έπαιξα και στους μεσογειακούς αγώνες με την Εθνική.
Πως ήταν η συνύπαρξη σου με έναν από τους καλύτερους σκόρερ που αγωνίστηκαν ποτέ στα ευρωπαϊκά γήπεδα; Πες μου δυο λόγια για αυτόν τον εκπληκτικό μπασκετμπολίστα που δυστυχώς έφυγε από τη ζωή τόσο νωρίς, τον Αλφόνσο Φορντ.
Καταπληκτικό παιδί, παιδί που θα έδινε το καλύτερο για τον συμπαίκτη του και την ομάδα. Μέχρι τότε δεν είχε γίνει γνωστό το πρόβλημα υγείας του. Ήταν από τους παίκτες που έκανε καλύτερους τους συμπαίκτες του. Εμένα πολλές φορές με έβγαζε ελεύθερο να σουτάρω, καθώς τραβούσε δύο και τρεις παίκτες πάνω του, έπαιρνε ριμπάουντ παρόλο που ήταν γκραντ με τη δύναμη που είχε, ενώ έξω από το γήπεδο ήταν από τα καλύτερα παιδιά που έχω γνωρίσει. Χαμηλό προφίλ, χαμηλών τόνων, όταν γελούσε ήταν μεγάλη έκπληξη για όλους μας, ήταν πολύ σοβαρός και είχε έναν ιδιαίτερο τρόπο στο χαμόγελό του. Θυμάμαι μια μέρα ο Λημνιάτης τον πείραζε λέγοντάς του ότι δεν μπορεί να παίξει άμυνα και του λέει ο Αλφόνσο… δοκίμασε να με περάσεις και ο Λημνιάτης αντί να πάει διαγώνια πήγαινε δεξιά και αριστερά γιατί δε μπορούσε να τον περάσει με τίποτα (γέλια)…
Το 1999 φτάσατε με τον Άρη μέχρι τα ημιτελικά του κυπέλλου Σαπόρτα με το ταξίδι σας να σταματάει λίγο πριν τον τελικό ελέω Βαλένθια. Θεωρείς πως θα μπορούσατε να φτάσετε μέχρι το τέλος της διαδρομής τότε;
Είχαμε χάσει εκτός έδρας αν θυμάμαι καλά για τέσσερις πόντους από τη Ρόμα αλλά χάσαμε και εντός από τη Βαλένθια. Νομίζω πως εκείνη τη μέρα μέτρησε περισσότερο το άγχος, η πίεση και η αναμονή. Θεωρώ πως μία ομάδα η οποία είναι φαβορί μπορεί να πνιγεί από αυτό. Από την πίεση και την αναμονή να κερδίσει. Όμως μερικές φορές μπορεί να γυρίσει και μπούμερανγκ για τον αντίπαλο. Η αναμονή καμιά φορά για να τελειώσει το παιχνίδι, βλέπεις πολλές φορές διαφορές 15 πόντους και αναρωτιέσαι… Δε μπόρεσε να διαχειριστεί διαφορά 15 πόντων; Όχι δε γίνεται πάντα γιατί αλλάζεις το ρυθμό, το μυαλό σου. Ακόμα και μεγάλοι παίκτες δε μπορούν κάποιες φορές να το διαχειριστούν αυτό. Είναι και η στιγμή. Πως θα είσαι εκείνη την ώρα. Το πρόβλημα του Άρη και τότε που ήμουν εγώ αλλά και τώρα, είναι ότι πολλές φορές έβαζε τον πήχη παραπάνω από όσο μπορούσε να πάει η ομάδα.
Από όσο γνωρίζω το μεγαλύτερο συναισθηματικό σου κεφάλαιο στη μπασκετική σου πορεία είναι ο Άρης. Τι ήταν αυτό που σε έκανε να δεθείς τόσο πολύ με τον Άρη συγκριτικά με τις υπόλοιπες ομάδες;
Καταρχήν στον Άρη έπαιξα. Πραγματικά έπαιξα, δεν ήμουν απλά μέλος. Μου προσέφερε πολλά η ομάδα, προσέφερα και εγώ πιστεύω πολλά στην ομάδα.
Δεύτερον είναι ο κόσμος της ομάδας. Είναι ο αέρας, η αύρα που νιώθεις. Μπαίνεις στο Παλέ και νιώθεις μία διαφορετική αύρα. Νομίζω πως όποιος παίκτης περάσει από την ομάδα του Άρη είτε στα καλύτερά του είτε στα χειρότερά του, υπάρχει αυτό το κάτι και το δίνει ο κόσμος κυρίως, ο παλμός και έτσι όπως είναι διαμορφωμένο το γήπεδο. Δε γίνεται να περάσει ένας παίκτης από τον Άρη και να μην είναι συναισθηματικά δεμένος. Νομίζω λίγοι είναι αυτοί που θα σου πουν κάτι διαφορετικό. Είναι κάτι που απλά το νιώθεις, δε μεταφράζεται σε λόγια καταλαβαίνετε… Και να μην θέλει να παίξεις, θα παίξεις.
Πώς αποφάσισες να επιστρέψεις για το φινάλε της καριέρας σου στην ομάδα του Αρχέλαου και πώς έγινε η συγχώνευση των δύο συλλόγων της Κατερίνης του Πιερικού και του Αρχελάου εκείνη την εποχή;
Κάποια στιγμή έπρεπε να γυρίσω στην Κατερίνη λόγω του πατέρα μου που είχε πρόβλημα υγείας. Την προηγούμενη χρονιά πριν γυρίσω με είχε πλησιάσει ο Πιερικός και μου έκανε την πρόταση. Κάνω ραντεβού με τη διοίκηση, μου κάνουν την πρόταση η οποία εμπεριείχε και οικονομικές απολαβές από την ομάδα και μία μόνιμη δουλειά. Κάπου δεν είχαμε συμφωνήσει στις οικονομικές απολαβές και ήρθε μια πρόταση από μια περιοχή κοντά στο Άργος, με ικανοποίησε και ήταν 2,5 φορές ποιο πάνω από αυτά που θα έπαιρνα την Κατερίνη.
Την επόμενη χρονιά όμως ενώ είχα συμφωνήσει να πάω στα Γιάννενα, προέκυψε το ζήτημα υγείας του πατέρα μου και έπρεπε κάποιος από τους δύο, εγώ ή αδερφός μου, να γυρίσει και τελικά γύρισα εγώ. Και πήρα την πρωτοβουλία και ρώτησα αν ο Πιερικός ήθελε να συνεχίσουμε, αν ίσχυε δηλαδή η πρόταση της προηγούμενης χρονιάς. Μου είπαν πως το ρόστερ είχε κλείσει και δε χρειάζονται παίκτη. Και έτσι πήγα στον Αρχέλαο. Τα δύο χρόνια που έπαιξα στον Αρχέλαο καταφέραμε και βγήκαμε και στις δύο χρονιές δεύτεροι στην κανονική διάρκεια, παίξαμε μπαράζ και τη δεύτερη χρονιά ανεβήκαμε στην Β’ Εθνική. Ήμουν από αυτούς που επέμειναν κι έλεγαν ότι δεν γίνεται να σταθούν δύο ομάδες από την Κατερίνη στην κατηγορία και στην συνέχεια έγινε η συγχώνευση Πιερικού και Αρχέλαου.
Όταν κάνεις μία συγχώνευση κατ’ εμέ θα έπρεπε να δώσεις προτεραιότητα σε κάποια άλλα πράγματα και όχι σε αυτά που σκεφτόταν η τότε διοίκηση. Ξεκινάμε την πρώτη χρονιά με τον προπονητή που είχαμε και στη συνέχεια ήρθε ένας άλλος προπονητής, που για μένα είναι ο άνθρωπος που πήγε το μπάσκετ της Κατερίνης πίσω. Και αυτό γιατί κατάφερε να απομακρύνει όλους τους Κατερινιώτες παίκτες και στόχος του ήταν μόνο να ανέβει η ομάδα κατηγορία. Η συγχώνευση όμως έγινε για να προωθηθούν παιδιά της Κατερίνης και σιγά σιγά να ανεβεί και κατηγορία. Ο συγκεκριμένος προπονητής δεν ήταν ειλικρινής απέναντι μου. Ενώ είχε πει και η διοίκηση τότε ότι με θέλουν και είχαμε συμφωνήσει σε όλα, μετά από δύο αγωνιστικές ζήτησε την αποχώρησή μου.
Πως ξεκίνησε το εγχείρημά σου με την ΑΓΕ Πιερίας; Και ποια είναι η φιλοσοφία που έχετε σαν σωματείο;
Ξεκινήσαμε το 2011, είχε ζητηθεί από πολλούς γονείς να δημιουργηθεί ένας καινούργιος μπασκετικός πόλος. Και έτσι δημιουργήθηκε η ΑΓΕ Πιερίας. Στόχος ήταν να βάλουμε παιδιά πολύ μικρότερων ηλικιών και τα καταφέραμε παρόλο που οι συνθήκες στην αρχή ήταν πολύ δύσκολες, ψηλές μπασκέτες, χώροι ανύπαρκτοι κτλ. Οι γονείς δεν ήξεραν ακόμα το σκεπτικό μας, στη διάρκεια όμως αποδείξαμε ότι ήταν πολύ σωστή η επιλογή να βάλουμε παιδιά τέτοιων ηλικιών και τελειώσαμε τη χρονιά με έναν αριθμό ικανοποιητικό. Αυτό μας έδειχνε το δρόμο για τις επόμενες χρονιές. Νομίζω ότι χρόνο με το χρόνο αποδείξαμε και αποδεικνύουμε ότι γινόμαστε καλύτεροι, σοφότεροι και σιγά σιγά έρχονται και τα πρώτα αποτελέσματα περισσότερο σε ατομικό επίπεδο και λιγότερο σε ομαδικό.
Και το γεγονός ότι δεν έρχεται το ομαδικό, οφείλεται στο ότι κάποιοι παίκτες πηγαίνουν σε ομάδες της Θεσσαλονίκης. Αυτό θα έλεγα ότι είναι η μάστιγα της επαρχίας, ότι δηλαδή προσπαθούν να τραβήξουν ότι καλύτερο υπάρχει στην επαρχία και να το φέρουν στη μεγαλούπολη. Νομίζω ότι αυτό φέρνει λίγο πίσω τα αποτελέσματα της ομάδας μας, αλλά και εμείς από την άλλη δε μπορούμε να κόψουμε τα όνειρα ενός παιδιού που θέλει να πάει να παίξει στη Θεσσαλονίκη ακόμη και αν δεν είναι 100% έτοιμος.
Στόχος και φιλοσοφία μας είναι να βγάζουμε παίκτες για να προχωρήσουν, αλλά είναι και ο μαζικός αθλητισμός που είναι το μπάσκετ. Έχουμε τόσο μεγάλη ανταπόκριση γιατί οι γονείς πλέον γνωρίζουν ότι δίνουμε βάση από το πρώτο μέχρι το τελευταίο παιδί. Αυτήν την στιγμή έχουμε γύρω στα τριάντα τμήματα παιδιών, διαφόρων ηλικιών. Υπάρχει μία προσεγμένη οργάνωση και νομίζω ότι οι γονείς το αναγνωρίζουν αυτό και το δείχνουν με τις πράξεις τους.
Μία ατάκα που μου έχει μείνει τόσα χρόνια είναι ενός παίκτη μου του Χαράλαμπου Αντωνίου ο οποίος σε μία ερώτηση που τους είχα βάλει όλους να απαντήσουν τι κερδίσατε από την ομάδα τόσα χρόνια, απάντησε: “Σε ευχαριστούμε κόουτς που μας έμαθες να σκεφτόμαστε έξω από το γήπεδο”. Μεγαλύτερη κουβέντα δεν υπάρχει από αυτή! Με αυτό νομίζω έχεις κερδίσει τα πάντα! Τι άλλο να κερδίσω δηλαδή; Ένα απλό παιχνίδι, ένα τρόπαιο; Και αυτό είναι άποψη όλων των παικτών απλώς αυτός ήταν ο μόνος που την είπε φωναχτά. Αυτά είναι που σου μένουν στο τέλος.
Οι μετακινήσεις των αθλητών σε πολύ νεαρές ηλικίες πιστεύεις ότι ικανοποιούν τις φιλοδοξίες των παιδιών ή τη ματαιοδοξία των γονιών;
Συνδυασμός νομίζω ότι είναι. Και το παιδί το θέλει αλλά και ο γονιός το θέλει. Τα παιδιά πηγαίνουν σε κάποια κλιμάκια, νομίζω ότι περισσότερο ικανοποιούν τα θέλω της ομάδας που τους ζητάει και των παικτών που βρίσκονται σε αυτές τις ομάδες παρά τα δικά τους. Τους λένε “έλα εδώ και θα πάρουμε το Πανελλήνιο, έλα εδώ και θα γίνεις καλύτερος παίκτης” κτλ. Όλοι θέλουν το καλό το δικό τους και για να γίνει καλύτερη η ομάδα τους θα θέλουν τον εκάστοτε Χρυσανθόπουλο από την Κατερίνη σε μικρή ηλικία. Ακόμα και για να μην τους πάρει κάποια άλλη ομάδα. Περισσότερο ικανοποιείται το εγώ των γονέων και των παικτών των άλλων ομάδων, παρά το δικό τους. Εκεί είναι το λάθος. Αν είναι να παίξεις μπάσκετ θα παίξεις. Δε χρειάζεται να φύγεις τόσο νωρίς. Έχει πολλά περισσότερα να σου προσφέρει η δικιά σου η ομάδα παρά κάποιου άλλου σε αυτή την ηλικία.
Θεωρείς ότι η έλλειψη ανταγωνισμού στην Ένωσή μας επηρεάζει την τελική απόφασή τους;
Σίγουρα επηρεάζει αυτό και όχι μόνο στην Ένωση αλλά και η έλλειψη ανταγωνισμού μέσα στην ίδια την ομάδα. Αν και προσωπικά θεωρώ πως αν θες να βρεις κίνητρο, το βρίσκεις. Δε χρειάζεται να υπάρχει απαραίτητα ανταγωνισμός και μόνος σου μπορείς να βρεις το κίνητρο να παίξεις και να διακριθείς. Η Ένωση δεν είναι ανταγωνιστική γιατί της παίρνουν τα καλύτερα παιδιά στο μπάσκετ . Κάπου πρέπει και η Ένωση να το δει αυτό. Να ασχοληθεί βαθύτερα με τις ομάδες και τους καλούς, τους ανταγωνιστικούς παίκτες. Εγώ είμαι σίγουρος ότι ένας γονέας στη Θεσσαλονίκη π.χ., για να παίξει καλά το παιδί του χρειάζεται να έχει τους καλύτερους δίπλα του. Έτσι δεν είναι; Άρα ποιους θα πάει να πάρει για να το βοηθήσουν; Τους καλύτερους από την επαρχία. Επομένως δεν το κάνει γιατί θέλει το καλύτερο για το παιδί το δικό μας, το κάνει γιατί θέλει το καλύτερο για το παιδί το δικό του.
Ήσουν ένας από τους υπέρμαχους της συγχώνευσης, αλλά κι ένας από αυτούς που συμμετείχαν στον νέο πόλο μετά τη συγχώνευση. Βλέπουμε ότι το μπάσκετ στην Κατερίνη φθίνει. Θεωρείς ότι μία λύση για την επανάκαμψη της Πιερίας στις Εθνικές κατηγορίες είναι η συνεργασία των ομάδων;
Αυτό είναι δύσκολο να γίνει γιατί υπάρχει διαφορά φιλοσοφίας και κουλτούρας. Υπάρχει διαφορά απόψεων. Υπάρχουν πολλά που πρέπει να λυθούν.Το μπάσκετ φθίνει γιατί δεν υπάρχει και πολύ υλικό που να μένει στην Κατερίνη πλέον. Όλοι οι παίκτες που θα μπορούσαν να πρωταγωνιστήσουν, συνήθως φεύγουν εκτός Κατερίνης. Δε θα πάει ο 35αρης να τραβήξει μία ομάδα, θα πάει ο 20χρονος, ο 25χρονος που αυτά τα παιδιά φεύγουν είτε γιατί σπουδάζουν είτε γιατί έχουν κάποιες άλλες φιλοδοξίες. Αυτό για να συμβεί θα πρέπει να υπάρξει κοινή φιλοσοφία, κοινή κουλτούρα και για να μπορέσει να γίνει η συνεργασία σε μία ομάδα θα πρέπει όλοι να ρίξουν τα εγώ τους, για να μπορέσει να τραβήξει το εγχείρημα. Αλλά και να ανεβάσεις μία ομάδα στην Εθνική κατηγορία, δεν αρκεί μόνο να την ανεβάσεις αλλά και να τη διατηρήσεις εκεί.
Μήπως τελικά αντί για ευχή είναι κατάρα να έχεις πολλές ισχυρές μπασκετικές προσωπικότητες σε μία επαρχία;
Καλό είναι να υπάρχει ανταγωνισμός, ώστε να υπάρχει το κίνητρο να δουλεύει ο κάθε προπονητής και η κάθε ομάδα. Υπάρχει διαφορετική φιλοσοφία του κάθε προπονητή και ένα παιδί που δεν ταιριάζει στη δική μου φιλοσοφία μπορεί να πάει σε έναν άλλο προπονητή και να ταιριάξει σε εκείνη την ομάδα. Άρα δεν είναι κακό. Κακό είναι όταν χρησιμοποιείς άλλες μεθόδους για να πετύχεις το έργο σου.
Η απώλεια συνεργασίας κάνει κακό μέχρι ένα σημείο. Εμένα προσωπικά αν με ρωτήσεις ποια είναι η φιλοσοφία της ομάδας θα σου πω να προετοιμάζω τα παιδιά να παίζουν μπάσκετ μετά τα δεκαοκτώ. Σκοπός μου δεν είναι να κάνω μία πρόσκαιρη επιτυχία.
Ο πρώτος στόχος μια ομάδας και για μένα προσωπικά για να μιλήσω για τη δική μου ομάδα, είναι η κοινωνικοποίηση των παιδιών, η προετοιμασία των ταλαντούχων παικτών με τον κατάλληλο τρόπο μέχρι τα 17-18, να κάνεις τα παιδιά να αγαπήσουν το μπάσκετ, να τους λες τις δυνατότητες τους τις πραγματικές και να μην τους κοροϊδεύεις. Να μην τους λες ψέματα για να τους κρατήσεις κοντά σου, λέγοντας στο παιδί μπορείς να παίξεις Α1, Α2 και το παιδί να μπορεί να παίξει μέχρι Α’ τοπικό. Και μετά τα 18, αφού σπουδάσουν και μπορέσουν να παίξουν μπάσκετ, να παίξουν και αν τυχόν γυρίσουν πίσω στην Κατερίνη να αγαπούν το μπάσκετ και να παίζουν εδώ στην πόλη τους. Αυτός είναι ο στόχος μας.
Αποτελεί ένα απωθημένο σου το γεγονός ότι δεν αγωνίστηκες ποτέ σε ομάδα του εξωτερικού;
Ναι είναι αλήθεια. Αυτή η διετής πρόταση που είχα από τη Ρόμα το ’97, ήταν σημείο αναφοράς. Ήθελα να φύγω, το κυνήγησα πάρα πολύ, πίεσα πολύ να με αφήσει ο Άρης. Δυστυχώς δεν κατάφερα να πείσω τον τότε προπονητή μου. Και τα επόμενα χρόνια υπήρξαν περιπτώσεις άλλες με μάνατζερ τον Παναγιώτη Καπάζογλου που μου ανέφερε ότι είχα μία φορά πρόταση από την Κίντερ Μπολόνια γιατί ο Μπρουναμόντι με είχε δει σε κάποια ματς με τον Άρη και μετά μία από τη Ρεάλ Μαδρίτης γιατί θέλανε έναν Έλληνα που μετέπειτα πήγε ο Πελεκάνος και ο Λάζαρος Παπαδόπουλος.
Μετά είχα μία πρόταση από τη Μελίγια είναι μία ισπανική πόλη στη Βόρεια ακτή της Αφρικής, και έπαιζε στην Α2 Ισπανίας. Και αργότερα κάποιες προτάσεις που ήρθαν από Ρουμανία και Ουγγαρία. Πάντα ήθελα να φύγω, είμαι άνθρωπος που μου αρέσει να δοκιμάζω καινούργια πράγματα, αλλά δυστυχώς για κάποιο λόγο δε μπορούσα να φύγω για να παίξω.
Αυτό που κυνήγησα μία περίοδο μετά την φυγή μου από τον Πιερικό Αρχέλαο, ήταν να πάω να κάνω ακαδημίες στην Σαουδική Αραβία ή στο Κατάρ ή στο Ντουμπάι. Και για καλή μου τύχη είχα κάποια επικοινωνία με τους πρέσβεις, με τα γραφεία εμπορίου και τα Υπουργεία. Είχα απάντηση από την Σαουδική Αραβία αλλά τότε είχε ξεκινήσει η κρίση στην Άπω Ανατολή με τις φασαρίες κτλ και δυστυχώς πάγωσε το θέμα.
Τι είναι αυτό που σε εκνευρίζει να βλέπεις από τους παίκτες σου κατά τη διάρκεια του αγώνα;
Η μη καλή συνεργασία με τους συμπαίκτες τους σε όλα τα επίπεδα. Τους έχω πει επανειλημμένα ότι με εμένα μπορείτε να μαλώνετε όσες φορές θέλετε. Με τους συμπαίκτες σας θα έχετε την καλύτερη σχέση. Και νομίζω πως αυτό που με εκνευρίζει περισσότερο είναι αυτό, η μη ομαδικότητα και η μουρμούρα μεταξύ τους.
Υπάρχει και έντονη κοινωνική δράση της ΑΓΕ Πιερίας σε πολλούς τομείς. Έχετε μια πολύ έντονη εξωμπασκετική παρουσία στην πόλη. Μίλησέ μας για τις δράσεις σας έξω από τα γήπεδα.
Καταρχήν αυτό που πάντα κάνουμε είναι να προσπαθούμε να βελτιώσουμε τους χώρους που προπονούμε τα παιδιά. Είναι όφελός μας να το κάνουμε αυτό. Και αυτά είναι τα σχολικά συγκροτήματα που μας παραχωρούν κάποιους χώρους. Στόχος δεν είναι απλά να τους συντηρούμε αλλά να τους κάνουμε και καλύτερους. Και το έχουμε αποδείξει έμπρακτα είτε με κάποιες συμμετοχές σε υλικό που χρειάζονται τα σχολεία είτε με συμμετοχές στην επιδιόρθωση κάποιων προβλημάτων. Η συνεργασία που έχουμε όλα αυτά τα χρόνια με την πρωτοβάθμια και τη δευτεροβάθμια είναι άψογη.
Το δεύτερο κομμάτι είναι ότι την πρώτη χρονιά έχουμε κάνει φιλανθρωπικό αγώνα και τιμήσαμε τους ανθρώπους του χώρου που δεν είχαν τιμηθεί ποτέ καθώς και αθλητές έξω από το μπάσκετ.
Όταν πάμε στα φιλανθρωπικά και κοινωνικά έργα που διοργανώνουμε, θεωρούμε υποχρέωσή μας σε κάποια event που γίνονται από το Δήμο και τη Μητρόπολη να συμμετέχουμε πάντα και να είμαστε παρών. Όπως δίνουμε πρέπει να παίρνουμε και όπως παίρνουνε πρέπει να δίνουμε. Το έχουμε αποδείξει με το Katerini Run, με συμμετοχή σε μάζεμα με ρούχα και τρόφιμα που τα παραδίνουμε στη Μητρόπολη.
Αυτό που μας κάνει πιο περήφανους από όλους πάντως είναι η ίδρυση του τμήματος ΑμεΑ που ήταν κάτι πρωτοποριακό για την Κατερίνη. Οφείλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στην γυμνάστρια και προπονήτρια της ομάδας μας τη Μάγδα Καρρά με την οποία για πολλά χρόνια το συζητούσαμε και θέλαμε να το κάνουμε πραγματικότητα. Φέτος μας δόθηκε η ευκαιρία και νομίζω πως είναι το καλύτερο και μεγαλύτερο έργο που έχουμε κάνει μέχρι στιγμής. Και είμαστε πολύ περήφανοι για αυτό.
Θέλω επίσης να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στην περιφέρεια, στο Δήμο, στη Μητρόπολη για τη στήριξη που δείχνουν σε όλα τα αθλητικά σωματεία της πόλης. Προσπαθούμε και εμείς μέσα από τα αθλητικά γεγονότα να προβάλλουμε την πόλη μας ακόμη περισσότερο.
Άρης- ΠAOK ή Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός;
Άρης – ΠΑΟΚ
Διαμαντίδης ή Σπανούλης;
Διαμαντίδης
Αγαπημένος τρόπος χαλάρωσης μετά από μία δύσκολη μέρα;
Το σπίτι με έναν καλό αγώνα ή μία καλή ταινία.
Αγαπημένο φαγητό;
Τα γεμιστά της μάνας μου (γέλια)
Αγαπημένη μουσική;
Ακούω τα πάντα ανάλογα με τη στιγμή και τη διάθεση. Ακόμα και κλασική μουσική.
Euroleague ή NBA σαν θεατής;
Euroleague
Παίκτης που είχες ως πρότυπο;
Ο Ντανίλοβιτς λόγω του στυλ που είχε το οποίο ταίριαζε με το δικό μου. Είδωλο ήταν ο Γκάλης.
Αγαπημένος προπονητής;
Προπονητής με τον οποίο δούλεψα ο Σούλης Μαρκόπουλος. Αλλά ξεχώρισα επίσης και τον Ηλία Ζούρο. Από όλους τους προπονητές του μπάσκετ μου ταιριάζει ο Γιασικεβίτσιους.
Ευχαριστούμε το Battlenet 3D Κατερίνης και τον Κώστα Πριόνα για τη φιλοξενία.
