Του Βασίλη Σκουντή
Δεν πρόλαβα σήμερα το πρωί να αποσώσω τον επικήδειο μου για τον Τάκη Οικονομόπουλο και πάνω που ευχόμουν να αργήσει να μας ξαναεπισκεφθεί ο… ακατονόμαστος, αυτός αποφάσισε να μας κάνει κανονική αρμένικη βίζιτα!
Έφυγε λοιπόν σήμερα από τη ζωή ο Γιώργος Ρουμπάνης και ο ελληνικός αθλητισμός κλίνει ευλαβικά το γόνυ μπροστά σε έναν (στ΄ αλήθεια) τεράστιο αθλητή…
Στις 13 Ιανουαρίου του 2018 το πένθος αφορούσε τον αδερφό του, τον Αριστείδη, μέλος της ξακουστής και περιβόητης ανά την Ευρώπη “Χρυσής Πεντάδας” του Πανελληνίου (από την οποία βρίσκεται πλέον εν ζωή μοναχά ο Μίμης Στεφανίδης) και έπειτα από επτά χρόνια πέρασε στην αιωνιότητα και ο Γιώργος.
Σκληρή και αμείλικτη, πλην αναπόδραστη μοίρα τράβηξε στον Παράδεισο και τους πέντε Ρουμπάνηδες: ήσαν κι αυτοί μια ολόκληρη πεντάδα, γιοι του εκ Στεμνίτσας (της Αρκαδίας, γενέτειρας και του ασημένιου Ολυμπιονίκης του 1984 στην πάλη, Δημήτρη Θανόπουλου) ορμώμενου ακοντιστή και γυμναστή Σάββα Ρουμπάνη…
Ο Γιώργος και ο Αριστείδης
Μια οικογένεια της οποίας η ζωή υπήρξε πολύ ενδιαφέρουσα, συναρπαστική και προπαντός αφιερωμένη στον αθλητισμό.
Ήταν και θα μνημονεύεται ως πολύ ενδιαφέρουσα και συναρπαστική η ζωή των Ρουμπάνηδων, που άφησαν ένα πολύ έντονο αποτύπωμα στην αθλητική συλλογική μνήμη…
Ο Γιώργος Ρουμπάνης υπήρξε ένας ήρωας της εποχής του: ο πρώτος μεταπολεμικός Ολυμπιονίκης σε μια εποχή που η Ελλάδα προσπαθούσε να βγει και να αναπνεύσει μέσα από τα ερείπια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, της Γερμανικής Κατοχής, του Εμφυλίου Πολέμου, της πείνας, της φτώχειας και της ανέχειας.
Δοξάστηκε ο ίδιος κατακτώντας το χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μελβούρνης και συνάμα δόξασε μια πατρίδα που είχε μεγάλη ανάγκη να βρει ερείσματα χαράς, αισιοδοξίας και υπερηφάνειας για να ατενίσει το μέλλον της.
Ο Μπρεχτ και ο “Μπουλντόζας”
Δεν αμπελοφιλοσοφώ τώρα, αλλά ο αθλητισμός έχει το προνόμιο να δημιουργεί συναισθήματα, να παράγει εικόνες, να στεφανώνει ήρωες και να τους ανάγει σε πρότυπα…
Βεβαίως ο Μπέρτολτ Μπρεχτ έγραψε κάποτε “αλίμονο στη χώρα που έχει ανάγκη από ήρωες”, αλλά αυτή θαρρώ πως είναι μια αντισυμβατική και ακραία άποψη…
Ο Γιώργος έπαιξε μπάσκετ και ο Αριστείδης υπήρξε ακοντιστής, προτού τραυματισθεί και αποφασίσει να μετακυλήσει το ταλέντο του στην τότε πέτσινη μπάλα!
Ο Αριστείδης, ο περίφημος “Μπουλντόζας” (ένα παρατσούκλι που έφερε και ο συχωρεμένος ποδοσφαιριστής του Παναθηναϊκού, Βαγγέλης Πανάκης) υπήρξε ένας γίγας του ελληνικού αθλητισμού και όχι μονάχα του μπάσκετ: ένας “Homo Universalis”, όπως χαρακτηρίζονταν την εποχή της Αναγέννησης οι πληθωρικοί άνθρωποι που διέπονταν από την έμφυτη τάση της ενασχόλησης με κάθε αντικείμενο της τέχνης και της επιστήμης.
Οι Multi-Olympians
Τέτοιος ήταν ο Αριστείδης Ρουμπάνης: ένας πολυσύνθετος αθλητής, ο τελευταίος από τους δέκα Multi-Olympians που έχει αναδείξει η Ελλάδα, μαζί με τον Φαίδωνα Ματθαίου, τον ΓιάννηΛάμπρου, τον Χρήστο Ζαλοκώστα, τον Απόστολο Νικολαϊδη, τον Διονύση Βασιλόπουλο, τον Γεώργιο Πετρόπουλο, τον Περικλή Κακούση, τον Σωτήρη Βερσή και τον Γιώργο Παπασιδέρη.
Ο Αριστείδης Ρουμπάνης έλαβε μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1952 ως μπασκετμπολίστας (στην προκριματική φάση που διεξήχθη πριν από το Τουρνουά και αποτελεί αντικείμενο ενός διαχρονικού debate για το οποίο μάλιστα έχει εκδώσει βιβλίο ο Πέτρος Λινάρδος) και ως ακοντιστής.
Εκτός από τη λαμπρή και ένδοξη καριέρα του στο μπάσκετ υπήρξε σπουδαίος ακοντιστής και σφαιροβόλος, επί σειρά ετών κάτοχος των πανελληνίων ρεκόρ (65μ.98 και 16μ.97 αντιστοίχως) και με σημαντικές επιτυχίες σε διεθνείς διοργανώσεις.
Το θρίλερ και το σάλτο στο βάθρο
Την ίδια στιγμή ο κατά τρία χρόνια μεγαλύτερος Γιώργος Ρουμπάνης παρατούσε το μπάσκετ για να αφοσιωθεί και να διαπρέψει στο άλμα επί κοντώ και να αξιωθεί κιόλας να κάνει εκείνο το ονειρώδες σάλτο στο ολυμπιακό βάθρο, ένα επίτευγμα που εκείνη την εποχή φαινόταν αδιανόητο.
Ο γεννημένος στις 15 Αυγούστου του 1929, Γιώργος Ρουμπάνης μυήθηκε στα σπορ ως αθλητής του Παναθηναϊκού από τον οποίο μετακόμισε στον Πανελλήνιο και αναδείχθηκε σε κορυφαίο επικοντιστή όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο.
Ο τελικός του άλματος επί κοντώ στις 26 Νοεμβρίου του 1956 στο Ολυμπιακό Στάδιο της Μελβούρνης υπήρξε η επιτομή του θρίλερ, καθώς διήρκεσε επί οκτώ συναπτές ώρες , μάλιστα για πρώτη φορά οι αθλητές χρησιμοποίησαν κοντάρια φτιαγμένα από φάιμπεργκλας.
Από το UCLA στη Μελβούρνη
Ο Ρουμπάνης δεν πήγε άγνωστος μεταξύ αγνώστων στη Μελβούρνη, τουναντίον τον ήξερε καλά η πιάτσα, καθώς είχε προπονηθεί στις εγκαταστάσεις του περίφημου πανεπιστημίου UCLA, η ομάδα μπάσκετ του οποίου, ως γνωστόν, είναι η πολυνίκης του NCAA με 11 κολεγιακά πρωταθλήματα, εκ των οποίων τα δέκα κατακτήθηκαν επί ημερών Τζον Γούντεν.
Στον τελικό προκρίθηκαν και οι τρεις Αμερικανοί με αποτέλεσμα να βάλουν τον Ρουμπάνη στη μέση, φιλοδοξώντας να μονοπωλήσουν τα μετάλλια…
Ο Ρουμπάνης αντιστάθηκε σθεναρώς κι αν του έβγαινε ένα άλμα θα στεφόταν χρυσός Ολυμπιονίκης: εντέλει τερμάτισε τρίτος σε αυτό τον συγκλονιστικό αγώνα με επίδοση 4μ.50 , ενώ το χρυσό μετάλλιο κατέκτησε ο Μπομπ Ρίτσαρντς και το ασημένιο ο Μπόμπ Γκουτόφσκι, με τέταρτο τον Τζορτζ Μάτος.
Από τότε πέρασαν κιόλας 69 χρόνια και σήμερα ο Γιώργος Ρουμπάνης πήγε εκεί πάνω αφήνοντας εδώ κάτω αλλά συνάμα και στην αιωνιότητα μια ανεκτίμητη κληρονομιά, μια θρυλική επιτυχία και (ας διαφωνεί ο Μπρεχτ) την αίγλη ενός ήρωα!
Πηγή: Sport24
