Η άφιξη του αεροπλάνου από τη Θεσσαλονίκη, καθυστέρησε περίπου μία ώρα. Ο ΠΑΟΚ έστειλε στο πρώτο ημίχρονο, μία ομάδα-καρικατούρα. Ωσπου να ετοιμαστεί, για το δεύτερο ημίχρονο, μία φυσιολογική ομάδα. Το πρώτο ημίχρονο, δικαιολογούσε σκέψη ότι αναπληρωματικοί ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ θα ήταν βασικοί (έως αναντικατάστατοι!) στον ΠΑΟΚ. Αν βέβαια συνέκρινε κανείς τους ίδιους παίκτες, τους μεν όταν αποκλείστηκαν από τη Νόα τους δε όταν έβαλαν πέντε γκολ στη Φέρεντσβαρος, δικαιολογημένη σκέψη θα ήταν η αντίστροφη. Δεν έχει σημασία, πολλές φορές, ποιους συγκρίνεις. Αλλά, πότε και σε ποια συνθήκη.
Το οξύμωρο σχήμα είναι το εξής: ΑΕΚ εναντίον καρικατούρας, μηδέν-μηδέν. ΑΕΚ εναντίον φυσιολογικής ομάδας, ένα-μηδέν. Στο τέλος της ημέρας, μετρά το άθροισμα. Ενα, με μηδέν. Σε τρεις εβδομάδες, στη ρεβάνς, “ποτέ δεν ξέρεις”. Το μόνο που ξέρουμε, είναι ότι η ΑΕΚ θα μπει στο δεύτερο σκέλος της παρτίδας, ακριβώς όπως και στον προηγούμενο γύρο εναντίον του Αρη, με προβάδισμα ένα-μηδέν. Και για όλη την υπεροχή της στην ΑγιαΣοφιά την Τετάρτη, ένα-μηδέν είναι το εύλογο σκορ. Εννοείται πως το πέναλτι και μόνον, η μέγιστη ευκαιρία, ανεβάζει τα “αναμενόμενα γκολ”. Ελάτε τώρα…
Το πέναλτι συνέβη, όχι επειδή δημιούργησε κάτι υποσχόμενο (που να αντιστοιχεί σε αναμενόμενο γκολ) η ΑΕΚ. Μια σκοτωμένη εξηντάρα του Μπρινιόλι ήταν, όλο κι όλο. Κοτάρσκι/Μπάμπα περίμεναν ο ένας να το τελειώσει ο άλλος, χάθηκαν στη μετάφραση και κατέληξαν να κάνουν, 48 ώρες μετά τη Λεωφόρο, άλλη “μία Καλλιθέα” (στο γκολ του Ολυμπιακού τη Δευτέρα). Ενα μπλούπερ α λα Μεχίας/Τσιβελεκίδης/Μπερναμπέ, στο επίσης σκοτωμένο σήκωμα μπάλας του Βέλντε στον θεό.
Και η “ευκαιρία” του Μουκουντί, στο φινάλε του πρώτου μέρους; “Ελάτε τώρα” νούμερο-δύο. Μία σπόντα, από εκείνες που εύχεσαι να φέρουν αναμπουμπούλα εάν επιτίθεσαι ή φοβάσαι πως θα φέρουν αναμπουμπούλα εάν αμύνεσαι. Στο μελέ ο Σάστρε χάνει την επαφή με τον Μουκουντί, ο Κεντζόρα (που “κανονικά” έχει τον Μήτογλου) αντιλαμβάνεται τι πάει να γίνει, αφήνει τον Μήτογλου για να προλάβει τον Μουκουντί, βγαίνει και ο Κοτάρσκι, ουσιαστικά Κεντζόρα/Κοτάρσκι αφήνουν μοναδική επιλογή στον Μουκουντί να σουτάρει ψηλά, δηλαδή τον “υποχρεώνουν” να αστοχήσει.
Το ελάτε τώρα νούμερο-τρία, είναι η “ευκαιρία” του Μπάμπα στο δεύτερο μέρος. Ο Σαμάτα τεχνηέντως έβγαλε τον όγκο-Μουκουντί από την περιοχή, ο Κωνσταντέλιας είδε άμεσα (στο μεγάλο κενό που άνοιξε) τη σωστή πάσα, ο Μήτογλου “καλή ώρα” (σαν Κεντζόρα) αντιλαμβάνεται τι πάει να γίνει, σπεύδει εγκαίρως, εν τέλει αφήνει μοναδική επιλογή στον Μπάμπα να σουτάρει ψηλά, δηλαδή να αστοχήσει. Μία η άλλη, λοιπόν.
Το αληθινό συνδυαστικό αριστούργημα της ΑΕΚ, είναι το “γκολ” του Λαμέλα…που δεν μπαίνει. Ενα αριστούργημα ταχύτατης επίθεσης, σε “ολομέτωπη” κάθετη κίνηση, τόσο ωραίο που δεν αφήνει κάτι για να το προσάψει κανείς στον αντίπαλο αμυντικό μηχανισμό. Ενώ αργότερα στο πραγματικό γκολ του Λαμέλα…που μπαίνει, το κοιτάζεις ότι ο Λόβρεν (ο οποίος “έχει” τον Λαμέλα) παρασύρεται από την κίνηση του Γκαρσία (ο οποίος Γκαρσία ήδη μαρκάρεται από τον Μπάμπα). Η συνέπεια ήταν να βρεθεί στο ύψος του πέναλτι ο Λαμέλα για την εκτέλεση, με πλησιέστερο αντίπαλο στα…τουλάχιστον έξι μέτρα.
Αυτά, ως προς το ποδόσφαιρο της βραδυάς. Και μακάρι να…διαφωνούμε στα πάντα, εστιάζοντας στο ποδόσφαιρο ωστόσο. Ως προς τα γύρω-γύρω από το ποδόσφαιρο, βάλτε με πρώτο στη λίστα των αφελών που ήθελαν να είναι πεπεισμένοι πως επιτέλους κάποια από τα παλιά χωριατιλίκια τα είχαμε αφήσει οριστικά πίσω. Αλλη μία φορά η ζωή διδάσκει πως βρίσκεις μπροστά, ακριβώς όσα “όμορφα” νομίζεις (ή επαναπαύεσαι) πως έχεις αφήσει οριστικά πίσω. Διδαχές ήθους, και λοιπά. Το ζευγάρι των Δικέφαλων, τι θλίψη, παραμένει κινητή πυριτιδαποθήκη. Για να γυρίσει αυτός ο ήλιος, φαίνεται πως ακόμη θέλει δουλειά πολλή.
Με άλλα τέσσερα ντέρμπι Δικεφάλων ως το κλείσιμο της περιόδου, εκ των οποίων τα τρία στην Τούμπα, πλέον το 75% της πολλής δουλειάς περνά (σαν ευχή και κατάρα!) στο “τερέν” του ΠΑΟΚ.
Πηγή: Sdna
