Του Γιάννη Φιλέρη
Εντάξει δεν είναι τα ματς που περίμεναν όλη τη χρονιά, αυτά τα εναπομείναντα των πλέι-οφ, οι παίκτες του Ολυμπιακού. Η υποχρέωση να βγει ένα πρόγραμμα, ενώ όλα έχουν κριθεί, έχουμε πει ότι αποτελούν αγγαρεία μέχρι να έρθουν τα επόμενα ματς τίτλου, δηλαδή αυτά του Κυπέλλου. Από την άλλη, όμως, δεν γίνονται για την… πλάκα και ο Πέδρο Μαρτίνς στον πάγκο κρατάει τις όποιες σημειώσεις του.
Αγγαρεία, ξεαγγαρεία, οι ευκαιρίες που παίρνουν τώρα δεν θα ξανάρθουν, αν βέβαια θέλουν κάποιοι θέλουν να συνεχίσουν και την επόμενη χρονιά στον Ολυμπιακό. Ένας παίκτης, άλλωστε, αξίζει της εμπιστοσύνης του προπονητή όταν αυτός βλέπει να κερδίζει την θέση με το σπαθί του. Να παίζει, όσο μπορεί καλύτερα, ακόμη κι όταν δεν είναι στο πρώτο ροτέισον.
Μια τέτοια περίπτωση είναι ο Ούγκο Κάιπερς. Ο τρίτος σέντερ φορ μιας ομάδας, όταν οι δυο άλλοι δεν έχουν πρόβλημα, παίρνει ελάχιστες ευκαιρίες μέσα στη χρονιά. Η ρουτίνα του είναι προπόνηση, προπόνηση και προπόνηση. Λίγες φορές θα είναι στην αποστολή, ακόμη πιο λίγες θα βρίσκεται στην ενδεκάδα.
Ο Κάιπερς, που σε κάποια στιγμή της σεζόν ήταν έτοιμος να φτιάξει βαλίτσες για το εξωτερικό, έμεινε στο Ρέντη. Προφανώς έχει πείσει τον Μάρτινς ότι δικαιούται θέση στο ρόστερ και παίζει όποτε του δίνεται η ευκαιρία. Ο αγώνας της Τετάρτης ήταν μόλις ο 7ος της σεζόν σε όλες τις διοργανώσεις. Έχει βάλει ένα γκολ, αλλά όσες φορές μπήκε στο γήπεδο, ήταν τίμιος και πρέπει να άφησε τον προπονητή του ικανοποιημένο.
Είναι μεγάλη υπόθεση ο παίκτης να έχει υπομονή, να δουλεύει στην προπόνηση και να γνωρίζει ότι από ένα δίκαιο κόουτς, όπως είναι ο Πορτογάλος του Ολυμπιακού, θα πάρει κάποια στιγμή και τις περισσότερες ευκαιρίες. Θυμηθείτε πως καθιερώθηκε ο Θανάσης Ανδρούτσος. Μέχρι τον Γενάρη, μετρούσε συμμετοχές στα δάχτυλα ενός χεριού. Όχι μόνο έγινε κεντρική επιλογή, αλλά άλλαξε και θέση, ώστε να κερδίσει φανέλα βασικού.
Κάπως έτσι επιμένει και ο Κάιπερς, που φαίνεται να διασκεδάσει τα λιγοστά ματς στα οποία ξεκινάει, ή μπαίνει να αγωνιστεί. Ο επαγγελματισμός και η σκληρή δουλειά συνήθως επιβραβεύονται, ακόμη και σε αυτό το υψηλό επίπεδο, όπου ο προπονητής δεν είναι υποχρεωμένος να μοιράζει ισόποσα το χρόνο για να είναι όλοι ευχαριστημένοι.
Σε αντίθεση με τον Ολλανδό, ο Ντρέγκερ και ο Τιάγκο Σίλβα, τους οποίους έβαλε στον αγώνα με τον Αστέρα Τρίπολης ο Μαρτίνς, έβαλαν πίσω από το ονοματεπώνυμό τους ένα ‘δεν’. Και δεν είναι η πρώτη φορά, που δεν βλέπουμε κάτι ιδιαίτερο τόσο από τον πρώτο, όσο και από τον δεύτερο. Ο Τυνήσιος μπακ πέρασε σχεδόν απαρατήρητος, βγήκε άουτ σε μια καλή πάσα του Βαλμπουενά, γενικά δεν πρόσφερε κάτι το ιδιαίτερο.
Κι ο Σίλβα το ίδιο. Ο Μαρτίνς φαίνεται ότι είχε πιστέψει στον βραχύσωμο Πορτογάλος. Τον χρησιμοποιούσε αρκετά όταν αποκτήθηκε, σε κάποιες στιγμές, μάλιστα, σε βάρος άλλων παικτών. Ήθελε να δει πόσο μπορεί να προσαρμοστεί είτε στη μεσαία γραμμή σαν οκτάρι, είτε λίγο πιο μπροστά πίσω από τον επιθετικό. Η αλήθεια είναι ότι ο Σίλβα μπορεί να κουβαλήσει την μπάλα, φλυαρεί όμως περισσότερο απ’ όσο πρέπει, ενώ του λείπουν και τα τελειώματα.
Θα μπορούσαμε να πούμε τα ίδια και για τον Λαλά, που επίσης δεν έχει δείξει όσα κουβαλούσε ως χαρακτηριστικά στο παιχνίδι του, αν και φαίνεται ότι είναι ένας ταχύς μπακ, που δεν έχει προσαρμοστεί ακόμη στην ομάδα.
Ο Παπασταθόπουλος όμως;
Την ίδια ώρα ο Σωκράτης Παπασταθόπουλος έμπαινε στο ματς, αντικαθιστώντας τον τραυματία Αβραάμ Παπαδόπουλο. Θα μπορούσε να νιώσει κι αυτός ότι κάνει αγγαρεία. Ο έμπειρος διεθνής, ωστόσο, δεν πήγε στον Ολυμπιακό για να … κάνει πλάκα, ή αγγαρεία. Παίρνει όλα τα ματς στα σοβαρά, δίνει τον καλύτερο εαυτό του και αυτή τη φορά έβαλε και το μοναδικό γκολ των “ερυθρολεύκων”.
Η αλήθεια είναι ότι ο Παπασταθόπουλος έβαλε γκολ σε ελληνικό έδαφος μετά από 13 χρόνια. Κι αυτό ήταν το δεύτερο γκολ στην εν Ελλάδι καριέρα του. Είχε άλλο ένα, από το μακρινό 2008, όταν είχε σκοράρει στην ήττα της ΑΕΚ από τον Πανιώνιο με 3-2, στις 2 Μαρτίου! Τελευταία φορά που βρήκε δίχτυα ο Σωκράτης ήταν στις 3/2/2020, όταν είχε βάλει γκολ στο 2-0 της Άρσεναλ επί της Πόρτσμουθ, ενώ στην περσινή σεζόν είχε επίσης σκοράρει εναντίον της Γιουνάιτεντ (2-0) και κόντρα στην Κρίσταλ Πάλας (2-2).
Αλλά δεν ήταν μόνο το γκολ που πέτυχε. Είχε πολλά κέφια, έβγαλε ενέργεια και ήταν από τους κορυφαίους της ομάδας του σε ένα παιχνίδι, προφανώς διαδικαστικού χαρακτήρα, αλλά για τον ίδιο ανάλογο με οποιοδήποτε άλλο. Έχοντας, άλλωστε, θητεύσει τα περισσότερα χρόνια της καριέρας του στο εξωτερικό ο διεθνής κεντρικός αμυντικός είναι εμποτισμένος με την συγκεκριμένη νοοτροπία. Ο Σωκράτης ήταν μια πολύ σημαντική μεταγραφή του Ολυμπιακού, έχει ήδη αναλάβει ρόλο με βάση τα προσόντα, την εμπειρία και την καριέρα του και φαίνεται να το απολαμβάνει.
Νιώθει πως επέλεξε πολύ σωστά, που δέχθηκε την πρόταση των πρωταθλητών Ελλάδας. Η ‘ερυθρόλευκη’ ομάδα, όπως δήλωσε και ο Δημήτρης Σιόβας στον Παντελή Διαμαντόπουλο, αποτελεί ένα εξαιρετικό προορισμό για οποιοδήποτε Έλληνα ποδοσφαιριστή υψηλού επιπέδου (αλήθεια οι καταγγελίες για το “κόψιμό του” από την Εθνική δεν απασχόλησαν κανένα στην ΕΠΟ;) και ο τρόπος με τον οποίο παίζει στον Ολυμπιακό ο Παπασταθόπουλος το επιβεβαιώνει.
Είναι κι ένα παράδειγμα ο 32χρονος άσος για τους υπόλοιπους στο Ρέντη, κυρίως γιατί μεταφέρει τη νοοτροπία που κάθε ποδοσφαιριστής πρέπει να έχει μπαίνοντας στο γήπεδο, είτε ο αγώνας είναι το μεγαλύτερο ντέρμπι της χρονιάς, ή απλώς μια αγγαρεία, που πρέπει να γίνει.
Μετά το ματς είχε να πει και δυο λόγια για τον Αβραάμ Παπαδόπουλο, που συμπλήρωσε 200 ματς με τη φανέλα του Ολυμπιακού. Ένας επαγγελματίας με τα όλα του, τον οποίο ο Μαρτίνς θέλει και του χρόνου στο Ρέντη. Κι ας είναι … 37 ετών.
Πηγή: Contra
