Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Ιστορίες όπως αυτή του Μεϊτέ, που χθες το πρωί ήταν στον Παναθηναϊκό και χθες το απόγευμα κατέληξε στον ΠΑΟΚ κάνουν το μεταγραφικό παζάρι ενδιαφέρον αλλά δείχνουν και κάτι άλλο: ότι οι ελληνικές ομάδες ασχολούνται περίπου με τους ίδιους παίκτες. Οι μάνατζερ προτείνουν τους ίδιους παίκτες σε όλες τις ομάδες και οι ομάδες αποφασίζουν. Συνέβη πέρυσι με τον Ντεσπότοφ: ήταν έτοιμος να κλείσει στον Ολυμπιακό και κατέληξε στον ΠΑΟΚ. Συνέβη φέτος με τον Ουναϊ: ο μάνατζέρ του το πρωί ήταν στα γραφεία του Ολυμπιακού και το απόγευμα ο παίκτης κατέληξε στον ΠΑΟ. Γιατί «χαλάνε» κλεισμένες μεταγραφές; Για διάφορους λόγους που δεν είναι πάντα οι ίδιοι. Άλλες φορές οι ομάδες πιστεύουν πως μπορεί να βρουν κάτι καλύτερο ακόμα και την τελευταία στιγμή. Άλλες οι παίκτες προτιμούν κάτι άλλο: ο Μεϊτέ πχ έχοντας παίξει στον ΠΑΟΚ μόλις πέρυσι δεν είναι παράξενο να προτιμούσε την επιστροφή στην Θεσσαλονίκη μολονότι το καλοκαίρι δεν είχε ολοκληρωθεί η απόκτησή του. Πέρασε καλά και δεν το ξέχασε. Κι αυτό το κριτήριο είναι πάντα βασικό.
Οι ίδιοι ενώ υπάρχουν κι άλλοι
Γιατί οι ελληνικές ομάδες εμπλέκονται όλες συχνά με τους ίδιους παίκτες ενώ παίκτες υπάρχουν πάρα πολλοί; Ακούω πολλούς να διαμαρτύρονται γιατί δεν δουλεύουν τα τμήματα σκάουτινγκ κτλ. Μια χαρά δουλεύουν. Ολες οι μεγάλες ελληνικές ομάδες έχουν ανθρώπους που παρακολουθούν ξένα πρωταθλήματα, που μπορεί να σου εξηγήσουν τα ειδικά χαρακτηριστικά ποδοσφαιριστών που έχουν πληροφορίες ακόμα και για τον χαρακτήρα τους. Ο ΠΑΟ πχ έχει έξι άτομα που κάνουν την δουλειά αυτή. Αν καταλήγει να κοιτάζει πρώην παίκτες του ΠΑΟΚ (δεν είναι μόνο ο Μεϊτέ για τον οποίο ενδιαφέρθηκε, αλλά είναι και ο Σβιντέρσκι τον οποίο κυνηγάει) είναι γιατί οι παίκτες αυτοί δημιουργούν την βεβαιότητα πως δεν αποτελεί η επιλογή τους κάποιου είδους ρίσκο. Τα στελέχη των ομάδων, εν προκειμένω ο Γιάννης Παπαδημητρίου, θέλει να πηγαίνει στα σίγουρα. Προσπαθεί να πάρει παίκτες που έχει δει και γνωρίζει. Μόνο που αυτούς τους γνωρίζουν κι άλλοι κι έτσι προκύπτουν μπλεξίματα. Και γκρίνιες.
Η απλή πρακτική
Τα χρήματα που έχουν προς διάθεση οι ελληνικές ομάδες δεν είναι ατελείωτα. Αυτά που έχουν προσπαθούν να τα ξοδέψουν χωρίς μεγάλό ρίσκο: το σκάουτινγκ είναι ρίσκο. Ετσι το αφήνουν κυρίως στους αντζέντηδες με τους οποίους συνεργάζονται. Η πρακτική είναι απλή: όταν κάποιος φέρει ένα καλό παίκτη, μπορεί να φέρει και τον επόμενο. Και αυτοί που δουλεύουν στο σκάουτινγκ, θα πει κάποιος, τι χρειάζονται; Αυτοί χρειάζονται, όσο κι αν ακούγεται παράξενο, για να τσεκάρουν τις προτάσεις των αντζέντηδων! Λεφτά από τους ιδιοκτήτες συνήθως γλυτώνουν. Τι άλλο χρειάζεται; Συνήθως χρόνος. Οι οπαδοί θέλουν οι ομάδες να αποκτούν παίκτες την πρώτη μέρα της μεταγραφικής περιόδου: οι ομάδες όχι. Πότε αναγκάζονται να τρέξουν; Συνήθως όταν τα αποτελέσματα δεν είναι καλά. Δείτε τον ΠΑΟΚ. Στο ξεκίνημα της μεταγραφικής περιόδου ήθελε ένα παίκτη – ένα μέσο. Σήμερα έχει κάνει ήδη τέσσερις μεταγραφές και δεν αποκλείω να κάνει κι άλλη. Τι άλλαξε; Προφανώς τα αποτελέσματα. Αν είχε αποκλείσει την ΑΕΚ στο κύπελλο και είχε κερδίσει τον Βόλο και τον Αρη (ή τον ΠΑΟ στο ΟΑΚΑ) δεν θα έκανε τέσσερις μεταγραφές. Είναι αυτό προγραμματισμός; Όχι ακριβώς. Αλλά είναι προσαρμογή στην συνθήκη της στιγμής. Κυνικά προσαρμόζεσαι στην ανάγκη. Δεν γίνεται αλλιώς.
Γιατί αργεί ο Ολυμπιακός
Αν ο Ολυμπιακός πχ δεν βιάζεται είναι γιατί τρέχει ένα πολύ καλό σερί στο πρωτάθλημα. Το σερί αυτό δίνει στον Μεντιλίμπαρ την δυνατότητα να σκέφτεται και να ξανασκέφτεται όχι αυτούς που μπορεί να ρθουν, αλλά το τι θα κάνει με αυτούς που έχει. Εχει πχ αποφασίσει ότι θα φύγει ο Ολιβέιρα και αυτό θα συμβεί. Αλλά προβληματίζεται πολύ για τις περιπτώσεις του Γιάρεμτσουκ και του Βέλντε. Και δεν του δίνω άδικο.
Ομολογώ πως δεν θυμάμαι περιπτώσεις ποδοσφαιριστών όπως αυτές του για Γιάρεμτσουκ και του Βέλντε που βλέπουμε φέτος στον Ολυμπιακό. Υπάρχουν πολλοί παίκτες που δεν έχουν καταφέρει να προσαρμοστούν και έφυγαν γρήγορα. Υπάρχουν άλλοι που προϊόντος του χρόνου απέδειξαν ότι είναι καλύτεροι από αυτό που στην αρχή νομίζαμε. Και υπάρχουν και περιπτώσεις όπως αυτές του Βέλντε και του για Ουκρανού που νομίζεις πως ήρθαν για να τρελαίνουν τον κόσμο. Και τον προπονητής τους.
Ο Νορβηγός παίζει σε μία μόνο θέση: έξω αριστερά. Δεν έχει τεράστιο ρεπερτόριο κινήσεων, δεν γυρνάει για να βοηθήσει τον Ορτέγκα, δεν φτάνει σε τελικές προσπάθειες όσο θα έπρεπε. Αλλά επιδιώκει το «ένας εναντίον ενός», δεν κρύβεται κι αν βρει λίγο χώρο μπορεί να γίνει εξαιρετικά επικίνδυνος με την μπάλα στα πόδια. Ο Γιάρεμτσουκ έχει κοψιά και κινήσεις σέντερ φορ, μπορεί να γεμίσει την αντίπαλη περιοχή, έχει εμπειρίες και αυτό φαίνεται. Αλλά τραυματίζεται συχνά, δυσκολεύεται να βρει συνέχεια στην απόδοση του, και όταν έχει ξεκινήσει βασικός δεν έχει ποτέ ανταποκριθεί στην αποστολή. Περίπου όπως κι ο Βέλντε.
Τι πιστεύω; Ότι όπως φάνηκε και στο ντέρμπι του κυπέλλου, οι δύο αυτοί οι παίκτες θα μπορούσαν υπό προϋποθέσεις να ήταν εξαιρετικοί αναπληρωματικοί – πραγματική game changer που θα μπορούσαν να έρχονται από τον πάγκο και να βάλουν την σφραγίδα τους ακόμα και σε ένα δύσκολο παιχνίδι, κυρίως γιατί μπορεί να κάνουν κουρασμένους αμυντικούς να υποφέρουν και πολύ μάλιστα. Έλα όμως που και οι δύο θέλουν να παίζουν βασικοί. Γι’ αυτό ήρθανε στον ολυμπιακό και όχι για να αγωνίζονται εικοσάλεπτα. Και εδώ ακριβώς ξεκινά ο πονοκέφαλος του Μεντιλιμπαρ. Που είναι δύσκολο να πει στην διοίκηση του Ολυμπιακού τι σκοπεύει να κάνει με τους δύο. Κι όσο αυτό καθυστερεί, οι μεταγραφές αργούν: αναφέρομαι στις μεταγραφές στην επίθεση γιατί για τον Ορτα και τοn αριστερό μπακ ο Ολυμπιακός απλά περιμένει απαντήσεις από τις ομάδες τους.
Ένα απλό παιγνίδι είναι
Ένα παιγνίδι είναι οι μεταγραφές. Μπλοφάρεις, ποντάρεις στις πιθανότητες, κινείσαι αργά ή γρήγορα. Οταν μπαίνει από την πίσω πόρτα η επικοινωνία κι εδώ το πράγμα μπορεί να μπλέξει. Αλλά οι ελληνικές ΠΑΕ δεν πρέπει να κάνουν πράγματα για να γλυτώνουν την γκρίνια των οπαδών. Καλές ομάδες πρέπει να φτιάχνουν: όταν έχουν τέτοιες για μεταγραφές κτλ δεν γκρινιάζει κανένας…
Πηγή: Karpetshow
