Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Πριν τρεις μέρες έγραψα εδώ δυο πράγματα για την σκανδαλώδη τιμωρία του Αρη. Τελείωνα το κομμάτι γράφοντας ότι περιμένω από τον πρόεδρο της ΕΠΟ Θοδωρή Ζαγοράκη μια τοποθέτηση. Ο Ζαγοράκης τοποθετήθηκε χθες μιλώντας ξεκάθαρα: χαρακτήρισε την τιμωρία «απόφαση άδικη για το ίδιο το ποδόσφαιρο», αλλά προχώρησε κι ακόμα παραπέρα λέγοντας πως «λίγες μέρες πριν την έναρξη του πρωταθλήματος και τη στιγμή που ο Άρης έχει ενισχυθεί αγωνιστικά, είναι λογικό μια τέτοια απόφαση να εγείρει αντιδράσεις και να προκαλεί δυσπιστία ως προς τα κίνητρα της». Δέχτηκε επίσης αυτό που ήταν η βασική μου υποψία, ότι δηλαδή το υποτιθέμενο αυτό θέμα πλαστογραφίας δελτίου κρατήθηκε στην άκρη για να ανασυρθεί σε μια στιγμή που θα μπορούσε στον Αρη να δημιουργήσει πρόβλημα – συμφωνεί δηλαδή πως ακόμα κι αν υποθέσουμε πως δεν υπήρξε κακοδικία, υπήρξε μεθόδευση, γεγονός χειρότερο.
Ο καλύτερος μάρτυρας
Ο Αρης βρήκε ενώπιων του CAS τον καλύτερο μάρτυρα, αλλά μπορεί να μην φτάσει καν το πράγμα εκεί, αφού μελετιέται ήδη το πώς θα υπάρξει αναψηλάφηση της υπόθεσης: δεν είναι απλό, αλλά αναζητούνται τρόποι ουσιαστικής παρέμβασης. Η Εφέσεων δεν έχει δώσει ούτε το σκεπτικό της απόφασης – αν όλα στηρίζονται σε ένα ιδιωτικό συμφωνητικό θα κλάψει κόσμος από τα γέλια. Αλλά πριν από την έκβαση της υπόθεσης, είναι σημαντικό ότι ο Ζαγοράκης μίλησε σπάζοντας τον κανόνα μιας γενικής μούγκας που υπήρχε στα ΜΜΕ πριν γράψω εγώ κάτι προσπαθώντας να σώσω την αξιοπρέπεια της αθλητικογραφίας.
Φυσικά ο Ζαγοράκης δεν πήρε δημόσια θέση γιατί διάβασε τι έγραψα (ίσως και να το κανε, ίσως και όχι – δεν έχει σημασία), αλλά το έκανε για ένα πολύ απλό λόγο: γιατί σέβεται το όνομά του και την ιστορία του και δεν είναι μαριονέτα κανενός. Δεν έγινε πρόεδρος ούτε παρακαλώντας, ούτε γιατί τον φώναξαν δέκα παράγοντες σε ένα ξενοδοχείο για να του δώσουν το χρίσμα και τις ευλογίες του. Είναι ο άνθρωπος που σήκωσε το τρόπαιο του Euro του 2004, είναι μια διεθνής προσωπικότητα γιατί το όνομά του το γνωρίζουν σε όλη την Ευρώπη, είναι εκλεγμένος Ευρωβουλευτής και κυρίως είναι άντρας κανονικός. Δεν χρωστάει σε κανένα τίποτα, δεν έχει σκελετούς στο ντουλάπι του, ξέρει τι θα πει αξιοπρέπεια. Και για αυτό όταν κατέβηκε υποψήφιος στήριξα την υποψηφιότητα του και για αυτό όταν εκλέχτηκε χάρηκα. Και με τη χθεσινή παρέμβαση, ανεξάρτητα με το τι θα γίνει τελικά με τον Αρη, με έκανε περήφανο κι αισιόδοξο: ακόμα κι αν δεν καταφέρει στο διάστημα της θητείας του να κάνει όσα θέλει – ασφυκτιώντας στην ΕΠΟ διότι είναι περικυκλωμένος από πολλούς που δεν έχουν την δική του αγάπη για το ποδόσφαιρο – και μόνο με τη χθεσινή του δήλωση δείχνει πως αν υπάρχουν στα θεσμικά όργανα άνθρωποι με προσωπικότητα (κι όχι ανδρείκελά και μαριονέτες) μπορεί να έχουμε κάποια στιγμή κι ένα καλύτερο ποδόσφαιρο. Κι ένα καλύτερο αθλητισμό γενικότερα.
Τα πρόθυμα ανθρωπάκια
Μιλάμε συχνά για ελέγχους, παρασκηνιακές εξουσίες, αχυράνθρωπους που αναλαμβάνουν να καθαρίσουν μπουγάδες κτλ. Όλα αυτά δεν συμβαίνουν μόνο γιατί οι δυνατοί του ποδοσφαίρου μας ασχολούνται κυρίως με το πώς θα βρουν ένα τρόπο να πεθάνει ο σκύλος του γείτονα αντί να κοιτάξουν να φτιάξουν τις ομάδες τους, αλλά και γιατί υπάρχουν στο χώρο δεκάδες πρόθυμα ανθρωπάκια έτοιμα να προσφέρουν υπηρεσίες γονυπετείς. Αν προσωπικότητα δεν έχεις, αν παρά την υποτιθέμενη διαδρομή σου στο χώρο (με οποιαδήποτε ιδιότητα) δεν έχεις καταφέρει να δώσεις ένα στίγμα, τότε είσαι ο κατάλληλος άνθρωπος για να διοικήσεις μια ομοσπονδία για χατίρι κάποιου άλλου: γνωρίζεις πολύ καλά πως χωρίς αυτόν που σε βοηθά να εκλεγείς (με τρόπους που ευτυχώς έχουν καταγραφεί εδώ και δεκαετίες, μολονότι παρέμειναν ατιμώρητοι), θα επέστρεφες στο τίποτα από το οποίο και προέρχεσαι.
Ο Ζαγοράκης δεν έφτασε στην ομοσπονδία από το τίποτα: η ομοσπονδία είναι στην πραγματικότητα πολύ πιο μικρή από τα κυβικά του. Φυσικά δεν έχει ούτε την βοήθεια που θα ήθελε, ούτε πολλούς ανθρώπους που θα σταθούν πλάι του, ούτε το τεράστιο περιθώριο χειρισμών: ως πρόεδρος ωστόσο έχει λόγο κι ο λόγος του είναι μεγάλη υπόθεση. Με την τοποθέτησή του στο θέμα του Αρη έδειξε πως αν έχεις προσωπικότητα δεν κρύβεσαι πίσω από φορμαλισμούς και «ΔΣ» και «αποφάσεις δικαστών που δεν πρέπει να συζητάμε», αλλά βγαίνεις μπροστά για να δείξεις συνέπεια στις αρχές σου. Αρκεί μόνο αυτό για να γυρίσουμε σελίδα: ας κρατήσουμε ως συμπέρασμα πως οι άνθρωποι που διοικούν πρέπει να έχουν αρχές και κύρος και προσωπικότητα. Αυτό έλεγα όταν ανακοινώθηκε η υποψηφιότητα του Ζαγοράκη (αλλά και του Χαριστέα, του Σεϊταρίδη, του Καφέ και των άλλων του 2004 που δεν εκλέχτηκαν): αν στην ΕΠΟ υπάρχουν άνθρωποι που έχουν υπηρετήσει το ποδόσφαιρο κάτι μπορείς να περιμένεις. Αν υπάρχουν καφετζήδες και λοιποί θαμώνες που πέρασαν τα νιάτα τους στου Θωμά του μαγαζί, δεν μπορεί να περιμένεις τίποτα.
Κατώτερη των περιστάσεων η Λίγκα
Η χθεσινή ξεκάθαρη τοποθέτηση του Ζαγοράκη είναι η δεύτερη σοβαρή του παρέμβαση – η πρώτη είναι ότι χάρη στις μεθοδεύσεις του πέρασε από την Γενική Συνέλευση της ΕΠΟ στο σύνολο της και χωρίς κανένα αστερίσκο η Ολιστική Μελέτη της FIFA/UEFA που συντάχθηκε με τη σύμφωνη γνώμη και την επιτήρηση της ελληνικής κυβέρνησης. Η εφαρμογή της θα βάλει φρένο στην ασυδοσία της ΕΠΟ καθώς επί της ουσίας περιορίζει το περίφημο αυτοδιοίκητο, αφαιρεί από την ομοσπονδία τεράστιες εξουσίες που έχουν να κάνουν με την διαιτησία και τα πειθαρχικά όργανα, και επιτρέπει στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο να αναλάβει τις ευθύνες του στη διοίκηση.
Η «Ολιστική» ψηφίστηκε, χάρη στους χειρισμούς του Ζαγοράκη, σε μια στιγμή που το επαγγελματικό ποδόσφαιρο δείχνει πολύ κατώτερο της ευθύνης που καλείται να αναλάβει: η διπλή αναβολή του πρωταθλήματος αποδεικνύει πως και η Σουπερλίγκα αυτοδιοικείται προβληματικά. Ωστόσο, αν είναι αλήθεια ότι καμία μελέτη και κανένας νόμος δεν θα λύσουν ποτέ θεσμικά προβλήματα του ποδοσφαίρου μας, άλλο τόσο ισχύει πως για να δημιουργηθεί κάτι καλύτερο χρειάζεται ένα νέο πλαίσιο – κι ένα νέο πλαίσιο πλέον υπάρχει. Χρειάζεται τώρα να βρεθούν και άνθρωποι σαν το Ζαγοράκη: ακέραιοι, με αρχές και με διάθεση να δείξουν σε όλους πως είναι συνεπείς σε όσα πρεσβεύουν. Κι αν βρούμε τέτοιους και γίνει κατανοητό πως όποιος περνά από την ΕΠΟ τέτοια προσόντα πρέπει πρώτα από όλα να έχει, μετά θα βρεθούν και τεχνοκράτες και διοικητές αποτελεσματικοί και γνώστες του αντικειμένου, που δεν είναι απλά το ποδόσφαιρο, αλλά το εταιρικό μάνατζμεντ.
Προσυπογράφω και χαίρομαι
«Πολλοί μπορεί να μιλήσουν για θεσμικό ατόπημα του προέδρου της ΕΠΟ. Το γεγονός ότι παίρνω θέση για μια δικαστική απόφαση. Θα ήταν πιο βολικό να κρυφτώ πίσω από την ιδιότητα μου. Αυτό το κρυφτούλι, όμως, έφερε το ελληνικό ποδόσφαιρο σε αυτή την κατάσταση και εγώ δεν είμαι διατεθειμένος να το συνεχίσω. Δε θα χρησιμοποιήσω το «εργαλείο των ισορροπιών» ως μέσο παραγοντικής επιβίωσης μου στο ποδόσφαιρο. Σε κάθε περίπτωση, το ζύγι πάντα θα γέρνει στο τέλος της ημέρας προς την πλευρά των αρχών και αξιών μου. Το έκανα και στο παρελθόν. Όσοι νόμιζαν ότι θα πράξω διαφορετικά τώρα, μάλλον έχουν ποντάρει στο λάθος άτομο. Προς πάσα κατεύθυνση: Δεν πρόκειται να παίξω τον ρόλο της Ιφιγένειας…» γράφει η ανακοίνωση του Ζαγοράκη που όχι τυχαία βγήκε στη σελίδα του στο Facebook κι όχι στο site της ομοσπονδίας.
Προσυπογράφω κάθε της λέξη. Κι απλά θυμίζω ότι η θυσία της Ιφιγένειας (την οποία εν τέλει γλύτωσαν οι Θεοί του Ολύμπου) απέδωσε: ο στόλος ξεκίνησε για την Τροία και την κατέκτησε. Καμία θυσία δεν πάει χαμένη, κύριε πρόεδρε…
Πηγή: Karpetshow
