Του Γιάννη Σερέτη
Η εμφάνιση της Ελλάδας στη Γαλλία ήταν το ένα άκρο. Εντυπωσιακή δεδομένης της διαφοράς ποιότητας. Η απόδοση της Ελλάδας στην Ολλανδία ήταν το άλλο άκρο. Απόλυτα απογοητευτική παρά τη διαφορά ποιότητας νομίζω ότι και ο Πογέτ με τα λόγια του έχει αναλάβει μεγάλο μερίδιο ευθύνης για εκείνη τη βραδιά. Μετά την ήττα με δέκα παίκτες στη Γαλλία πολλοί νόμιζαν ότι ψηλώσαμε πολύ. Μετά το «χαλαρό» 3-0 από τους Οράνιε πολλοί νόμιζαν ότι τα χάσαμε όλα. Όμως αυτή η γενιά της Εθνικής Ελλάδας έχει χαρακτήρα! Εχει και τρομερή ατμόσφαιρα στα αποδυτήριά της.
Δεν έχει τους φοβερούς χαφ, το ξέρουμε. Δεν έχει «Φαν Ντάικ», το ξέρουμε. Δεν έχει τον killer επιθετικό, το ξέρουμε. «Είδηση» γίνεται όταν σκοράρει σέντερ φορ μας: ακόμα και χθες ο Ιωαννίδης που έκανε χαζό τρεις φορές βασικό παίκτη της ομάδας η οποία τα σάρωσε όλα παντού πέρυσι (Ακέ), στις δυο καθοριστικές στιγμές αστόχησε! Αυτή η Εθνική Ελλάδας βρίσκεται στη βαθμολογία του ομίλου της εκεί όπου της αξίζει να βρίσκεται. Και εν αντιθέσει με όλους τους «απέξω» που συχνά χάνουν το μέτρο, οι ίδιοι οι παίκτες και το προπονητικό τιμ ξέρουν πολύ καλά το ύψος της. Δεν είναι βλάκες, ούτε πετούν στ’ αστέρια. Ενα κρατούμενο αυτό.
Δεύτερο κρατούμενο το τι μπορείς να κάνεις με αντιπάλους όπως η Ολλανδία βάσει του υλικού που διαθέτεις. Πολλοί θα ισχυριστούν ότι το πλάνο του Πογέτ απέδωσε σε όλο το ματς. Διαφωνώ. Μονότερμα επί 35 λεπτά από τους Ολλανδούς στο πρώτο ημίχρονο, χαμένο πέναλτι και αφόρητη πίεση δεν είναι χαρακτηριστικά αγώνα για τα οποία λες «μπράβο κόουτς». Μπορείς να πεις «μπράβο Οδυσσέα»! Όχι «μπράβο κόουτς». Αν και, εδώ που τα λέμε, οι φάσεις των Ολλανδών στο πρώτο ημίχρονο προήλθαν από ατομικές γκάφες των Ελλήνων αμυντικών. Ολοι έκαναν χθες από μια χοντρή γκέλα εκτός από τον Τσιμίκα. Δεν μου προκαλεί έκπληξη. Ο Κουλιεράκης δεν είναι Ινγκασον και ο Ρέτσος δεν είναι Μέλμπεργκ. Μπορούν, όμως, να βελτιωθούν, είναι σε καλό δρόμο, έχουν χρόνια μπροστά τους.
Το βασικό πρόβλημα χθες στο α’ μέρος ήταν ο «αποκλεισμός» του Μπακασέτα από τους Ολλανδούς (πιθανώς το χειρότερο ματς του τα τελευταία τρία χρόνια με την Εθνική), η κακή απόδοση του Κουρμπέλη και ο φόβος των Τσιμίκα – Ρότα να πάρουν μέτρα. Λογικός φόβος, ο οποίος όμως κρατούσε «πίσω» όλη την ομάδα.
Για το β’ ημίχρονο, όμως, το λες το «μπράβο κόουτς»! Διότι με τις αλλαγές του το έφερε το ματς στο 50-50 μετά το 60’. Οι Ολλανδοί, άλλωστε, στο τελευταίο ημίωρο έχουν δημιουργήσει μόνο μία ευκαιρία, από το 70’ και έπειτα έχουν αρχίσει να παίζουν με το ρολόι και πιο «safe» και από το 80’ και έπειτα γίνεται του Κουτρούλη ο γάμος διότι η Ελλάδα πλέον παίζει με θάρρος, αυτοπεποίθηση, ρίσκα και εκείνοι δεν έχουν προσαρμοστεί στις αλλαγές του Πογέτ (τον Κούμαν, έχουν, άλλωστε, δεν έχουν δα και τον Πεπ στον πάγκο…).
Ναι, θα μπορούσε να χαμογελάσει η τύχη στην Ελλάδα μετά το 80’. Μια καλή πάσα, ένα σωστό κοντρόλ εντός περιοχής, μια στατική φάση, κάτι: πίεζε για το γκολ κι ας ήταν με «γιούρια»! Δεν της έκανε το χατίρι, έδωσε ο Ισπανός το αμφισβητούμενο πέναλτι, πήραν τελικά οι Ολλανδοί στο β’ ημίχρονο αυτό που άξιζαν στο πρώτο. Πρέπει να είναι ικανοποιημένοι οι Ελληνες παίκτες από την απόδοσή τους; Όχι! Από την προσπάθεια, το φιλότιμο, το πάθος, ναι. Από την απόδοση όχι. Για να αποκλείσεις κοτζάμ Ολλανδία (που ήρθε χωρίς πέντε παίκτες προεξάρχοντος του Γκάκπο που μας είχε σμπαραλιάσει στο 3-0) χρειάζεσαι «υπερβατική», όχι απλώς καλή, απόδοση, από τη μισή και πλέον ενδεκάδα σου. Χθες υπερβατική απόδοση είχε ο Βλαχοδήμος και με δόση μικρής υπερβολής ο Ιωαννίδης. Ουδείς άλλος.
Δικαιούνται να έχουν το κεφάλι ψηλά. Ούτε από τα Νησιά Φερόε έχασαν, ούτε από την Αρμενία. Είναι πλέον μια καλή ομάδα με συνοχή που θα προσπαθήσει να προκριθεί στο Euro από τα μπαράζ του Nations League. Μέχρι εκεί είμαστε προς το παρόν. Δεν είμαστε υπό διάλυση όπως μέχρι την εποχή Φαν’τ Σχιπ, δεν είμαστε και ομαδάρα όπως επί Ρεχάγκελ και Σάντος.
Y.Γ. 1: Όλα κατανοητά και αποδεκτά για την «επισπορά» που γίνεται αυτή την περίοδο της διακοπής του πρωταθλήματος σε πάρα πολλά γήπεδα της Superleague ώστε να βρίσκονται σε καλή κατάσταση και να μην γελάνε και τα τσιμέντα όπως πριν από τρία χρόνια με ελάχιστες εξαιρέσεις («Γ. Καραϊσκάκης»). Αλλά μετά, όταν σε κάνει πανευρωπαϊκά ρεζίλι ο αρχηγός της Λίβερπουλ και της Εθνικής Ολλανδίας, μην στραβομουτσουνιάζεις. Να το αποδέχεσαι…
Υ.Γ.2: Ούτε η ΑΕΚ, ούτε η ΕΠΟ φταίνε για το κενό πέταλο. This is Greece my friends. Και δεν θα αλλάξει ποτέ η Greece! Φταίνε, όμως, για τα σπασμένα καθίσματα. Ντροπιαστική εικόνα στον ευρωπαίο τηλεθεατή. Εικόνα τριτοκοσμικής ποδοσφαιρικά χώρας σε ολοκαίνουρια γηπεδάρα. Kαι να πεις ότι δεν είχαν χρόνο να τα αντικαταστήσουν; Πριν από δέκα μέρες έπαιξε η ΑΕΚ τον τελευταίο της εντός έδρας αγώνα με τον Παναιτωλικό. Το πιο ενοχλητικό είναι ότι δεν ενδιαφέρονται για πράγματα πάρα πολύ σημαντικά ενόψει του τελικού του Conference League, τα οποία κάποιοι θεωρούν ασήμαντα…
Υ.Γ.3: Το λέμε από τώρα: αν πάμε ως «ανώτεροι» στα ματς με το Καζακστάν (μονός εντός έδρας ημιτελικός) και με Γεωργία/Λουξεμβούργο (αν περάσουμε στον «τελικό») θα κλάψουνε μανούλες. Μονά ματς είναι, όλα γίνονται. Κι εδώ που τα λέμε κιόλας, «Κβαρατσκέλια» η Ελλάδα φυσικά δεν έχει. Δεν είναι όμως αυτό το θέμα, επτά γκολ έφαγαν πρόσφατα από τους Ισπανούς οι Γεωργιανοί. Το θέμα είναι να μην πάμε στα μπαράζ του Nations League με τη λογική του «κοιτάξαμε στα μάτια τους Γάλλους και χάσαμε από τους Ολλανδούς με πέναλτι στο 93’». Αν πάμε μ’ αυτή τη λογική, θα έχουμε την τύχη των Ιταλών, οι οποίοι πέρυσι είχαν αποκλειστεί από τη Β. Μακεδονία (0-1 εντός έδρας) στο «ημιτελικό» μπαράζ προς το Κατάρ…
Πηγή: Gazzetta
