Του Δημήτρη Καρύδα
‘’Ποιος παίζει απόψε είπαμε;’’. Αυτή ήταν η κλασική ερώτηση του μέσου μπασκετόφιλου στα ωραία και ένδοξα χρόνια της δεκαετίας του ’90. Τότε, που τα διάφορα τηλεοπτικά κανάλια διαγκωνίζονταν και διαγωνίζονταν για τηλεοπτικά δικαιώματα που καθιστούσαν το μπάσκετ το πιο ακριβό τηλεοπτικό θέαμα. Και κάπως έτσι πήγαινε. Τρίτη βράδυ Κύπελλο Κυπελλούχων, Τετάρτη Κόρατς, Πέμπτη πρωταθλητριών, Σαββατοκύριακο ελληνικό πρωτάθλημα. Τις υπόλοιπες μέρες κάναμε μπασκετική αγανάπαυση.
Και ήταν σαν να έμπαινε η άνοιξη που έλεγε κάποτε και ο Μικρούτσικος κάθε Απρίλη. Διότι ο Απρίλιος ήταν ταυτισμένος με τα μεγάλα παιχνίδια. Ημιτελικοί Κυπέλλων Ευρώπης, τελικοί, φάιναλ φορ. Και αν δεν έφταναν όλες οι ελληνικές ομάδες μέχρι εκεί το θεωρούσαμε και καραμπινάτη αποτυχία. Τα γραφεία των εφημερίδων άνοιγαν νωρίς και έκλειναν αργά με οργασμό δουλειάς μόλις νύχτωνε. ΄΄Πάλι οι μπασκετικοί κάνουν φασαρία γιατί κέρδισε κάποια ομάδα’’, γκρίνιαζαν τα διπλανά τμήματα που μας είχαν εντάξει συλλήβδην στη συνομοταξία των γραφικών (στην καλύτερη περίπτωση) και των….κάφρων (στη χειρότερη).
Τα παλιά δημοσιογραφικά γραφεία δεν υπάρχουν πια, όπως δεν υπάρχουν και οι παλιές καλές εφημερίδες. Κι΄όμως το βράδυ της Μεγάλης Τετάρτης ένιωσα το ρολόι του χρόνου να γυρίζει πίσω σε εκείνη την απολαυστική μπασκετική δεκαετία. Διότι καιρό είχαμε να δούμε δύο ελληνικές ομάδες πλήν Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού να παίζουν ανοιξιάτικα για κάτι που έχει αξία. Το ίδιο βράδυ παρακαλώ….Τι λέτε τώρα. Ξαναμπήκε η άνοιξη και δεν το πήραμε είδηση. Συνέλαβα τον εαυτό μου να κάνει μετά από χρόνια ζάπινγκ για να μπορέσω να δω ταυτόχρονα τι γινόταν στο Μπιλμπάο και στη Ναντέρ. Και ΔΕΝ έπαιζαν Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός. Αλλά η ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ που ξαναμπήκαν φέτος δυναμικά στον χάρτη του ευρωπαϊκού μπάσκετ και έχουν βλέψεις και φιλοδοξίες και όνειρα και μπράβο τους…
Εντάξει η βραδιά δεν πήγε καλά αλλά δεν χάθηκε τίποτα. Την επόμενη εβδομάδα θα κριθούν τα πάντα και ήταν φανερό πως ότι δεν πήραν χθες μπορούν να το πάρουν στην έδρα τους μετά το Πάσχα.
Ο ΠΑΟΚ έδωσε σκληρή μάχη στη χώρα των Βάσκων, κατέβασε τον ρυθμό της Μπιλμπάο, έπαιξε σε ένα παιχνίδι 70 πόντων αλλά με 3/25 τρίποντα δεν μπορούσε να εγείρει σοβαρές απαιτήσεις νίκης. Παρόλα αυτά μια άμυνα του Κατσίβελη πάνω στον ‘’παίκτη που κάποτε έλεγαν ότι θα γίνει Ντόντσιτς’’ τον Μέλβιν Πάντζαρ και ένα ηρωικό γιουρούσι του αρχηγού του ΠΑΟΚ άφησε ανοιχτές τις ελπίδες του Δικέφαλου του Βορρά. Ο ΠΑΟΚ έφυγε με ένα -7 από το Μπιλμπάο αλλά αν ο κόσμος του έφτασε μέχρι εκεί καταλαβαίνετε τι θα γίνει σε μια εβδομάδα στο Παλατάκι. Tο ημερολόγιο έγραφε 12 Μαρτίου του 1996 όταν ο ΠΑΟΚ έπαιξε τελευταία φορά σε τελικό. Στο αλήστου μνήμης Κύπελλο Κυπελλούχων και πάλι επί Ισπανικού εδάφους, πάλι στην επικράτεια των Βάσκων, όταν ηττήθηκε από την Ταουγκρές. Μόνο που τότε δεν υπήρχε ρεβάνς. Aυτή τη φορά υπάρχει. Και στον ΠΑΟΚ ετοιμάζουν χώρο στην αίθουσα τροπαίων για το πρώτο Κύπελλο Ευρώπης μετά από 31 μίζερα χρόνια και το τρίτο της ιστορίας του.
Την ίδια πάνω κάτω ώρα η ΑΕΚ έπεφτε χωρίς να το παλέψει στο δεύτερο ημίχρονο απέναντι στη Ναντέρ στον δεύτερο αγώνα της προημιτελικής σειράς του BCL. Αλλά το κίνητρο είναι μεγάλο και την ερχόμενη εβδομάδα στα Λιόσια ο έτερος Δικέφαλος θέλει νίκη έστω και με….μισό πόντο διαφορά για να πάρει το εισιτήριο (αλλά και τη διοργάνωση) του φάιναλ φορ. Oι άλλες τρεις ομάδες είναι γνωστές και δεν είναι παίξε γέλασε. Η Γκαλατασαράι, η Τενερίφη και η καλύτερη ίσως Ισπανική ομάδα από πλευράς φόρμας αυτή τη στιγμή η Μάλαγα. Αλλά το ζήτημα δεν είναι αρχές Μαϊου αλλά ότι η ΑΕΚ των μυριάδων άλυτων οικονομικών προβλημάτων μοιάζει σαν ένας φοίνικας που αναστήθηκε μέσα από στάχτες. Και φωνάζει μετά από χρόνια στασιμότητας και εσωστρέφειας το δικό της ‘’υπάρχω’’. Χωρίς να υπολογίσουμε ότι στον πάγκο της είναι ο Ντράγκαν Σάκοτα που στη δύση της καριέρας του ψάχνει τον δρόμο για ένα τρίτο τρόπαιο στην καριέρα του.
Πίσω στη δεκαετία του ’90 λοιπόν και ας γράφει το ημερολόγιο 2025! Και αν δεν μας πιστεύετε ή δεν σας αρέσει η νοσταλγική διάθεση να ενημερώσουμε τους σημειολόγους ότι εκείνο το βράδυ της 12ης Μαρτίου που ο ΠΑΟΚ είχε παίξει τον τελευταίο του τελικό η καρδιά του ελληνικού μπάσκετ κτυπούσε και σε άλλες γωνιές της Ευρώπης. Το ίδιο εκείνο βράδυ ο Ολυμπιακός έχανε στη Μαδρίτη από τη Ρεάλ και βρισκόταν εκτός φάιναλ φορ αλλά στο Τρεβίζο ο Στόγιαν Βράνκοβιτς φιλοδωρούσε με την πρώτη ιστορική τάπα εκείνης της σεζόν τον Ζέλικο Ρέμπρατσα στο Τρεβίζο και ο Παναθηναϊκός προκρινόταν στο φάιναλ φορ του Παρισιού. The rest is history…
Τελικά (ξανα)μπήκε η άνοιξη….
