Ο Βασίλης Τσιουπλής έκανε το πρώτο προπονητικό βήμα στην καριέρα του, μετακομίζοντας στις Κυκλάδες και πιο συγκεκριμένα στην Νάξο και τον Πανναξιακό, όπου θήτευσε δίπλα στον Κώστα Παπαδόπουλο ως βοηθός του στην Α1 Γυναικών και προπονητής στα τμήματα της Ακαδημίας της ομάδας. Αναμφισβήτητα μία χρόνια που, η πέμπτη θέση στο πρωτάθλημα και η ήττα στον τελικό του Κυπέλλου από τον παντοδύναμο Ολυμπιακό, ολοκληρώνεται με θετικό πρόσημο στο βήμα καριέρας που έκανε.
Λίγε ημέρες μετά την επιστροφή του στην Κατερίνη και τη γέννηση του δεύτερου παιδιού του, ο Βασίλης Τσιουπλής μίλησε στο katerinisport.gr για τη χρονιά που ολοκληρώθηκε, αλλά και για το μέλλον του.
Κάνε μας έναν συνοπτικό απολογισμό για τη χρονιά που μόλις ολοκληρώθηκε
“Η περασμένη αγωνιστική περίοδος θα μείνει χαραγμένη για πάντα στο μυαλό και την καρδιά μου. Στην πρώτη μου προπονητική απόπειρα έζησα μοναδικές στιγμές και απίστευτα όμορφες καταστάσεις, όντας βοηθός προπονητή στην γυναικεία ομάδα και προπονητής ακαδημιών στον Πανναξιακό, σ’ ένα σύλλογο με τεράστια δυναμική, με μικρή χρονικά αλλά πλούσια σε διακρίσεις ιστορία. Και σε έναν τόπο, τη Νάξο, που τον λατρεύεις άμεσα“.
Με τον Πανναξιακό κατακτήσατε την πέμπτη θέση στο πρωτάθλημα και πήγατε και στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας. Θετικό, θεωρώ, το πρόσημο της χρονιάς.
“Θα ήμασταν όλοι αχάριστοι στην ομάδα να μην ήμασταν ευχαριστημένοι. Ίσως να μπορούσαμε και τετράδα στο πρωτάθλημα αλλά ότι αξίζαμε το πήραμε. Κι αυτό είναι το πιο σημαντικό. Στο τέλος, στον απολογισμό να λες ότι: “ok, πήρα αυτό που άξιζα με βάση αυτό που έδωσα”. Ότι κι αν ήταν αυτό. Κι όλοι μας από τον πρώτο στην ιεραρχία μέχρι το τελευταίο που βοηθούσε απ’ οποιοδήποτε πόστο στη ομάδα δώσαμε ψυχή.
Καταφέραμε να πάμε στο Final Four του Κυπέλλου Ελλάδας αποκλείοντας τον 2ο και το 3ο του πρωταθλήματος εκείνη την περίοδο (σ.σ.: Άρης Θεσσαλονίκης και Μακεδόνες Αξιού) και στο τελικό αποκλείοντας τον Ηλυσιακό. Αν αναλογιστείς ότι η ομάδα δηλώθηκε στην Α1, στο παρά πέντε, στην κυριολεξία, είχε τέσσερις ημέρες να κλείσει ελληνικό κορμό κι εννέα μέρες για να βρει ξένες αξιόπιστες, τότε μάλλον η επιτυχία είναι ότι στην πορεία μεγάλωσαν οι προσδοκίες. Η επιτυχία ήρθε από την προσπάθεια της διοίκησης, μέσα από πάρα πολλές ώρες δουλειάς στο γήπεδο κι όχι μόνο εκεί, με τον πρώτο προπονητή, Κώστα Παπαδόπουλο και τα κορίτσια που απάρτιζαν το περσινό ρόστερ. Επίσης, στις μικρές ηλικίες, πήραμε δεύτερη θέση στις νεάνιδες, στην ΤΕ Κυκλάδων, πρώτη στις κορασίδες και στις παγκορασίδες με εντελώς καινούργια παιδιά (μόνο 2 παιδιά είχαν δελτίο κι έγινε μια μεγάλη βάση στο τέλος), ξεκινήσαμε με ζόρια και καταλήξαμε ανταγωνιστικοί, με παιδιά ακόμη και δημοτικού”.
Ξεχώρισες κάποια παίκτρια;
“Όλα τα παιδιά έδωσαν ψυχή κι ότι μα ότι είχαν. Αλλά πρώτη, μεταξύ ίσων, θέλω να αναφέρω την Παναγιώτα Διώτη. Είναι απίστευτη επαγγελματίας”.
Οι εμπειρίες που αποκόμισες δίπλα στον Κώστα Παπαδόπουλο;
“Ο Κώστας είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο. Μία κατηγορία μόνος του. Ήμουν τυχερός στο ότι επιλέχθηκα να δουλέψω μαζί του και πολύ χαρούμενος που στο τέλος τα καταφέραμε στο δύσκολο ρόλο που αναλάβαμε. Αν θα μπορούσα και γινόταν και από την πλευρά του θα τον ακολουθούσα στην Ιταλία όπου θα βρίσκεται από τον Σεπτέμβριο και για δυο χρόνια. Θεωρώ ότι είναι εκ των κορυφαίων Ελλήνων προπονητών αυτήν τη στιγμή και χαίρομαι που πλέον έχουμε κι άριστες οικογενειακές σχέσεις”.
Ποια στιγμή ξεχώρισε και σου έμεινε από πέρυσι;
“Έχουμε μόλις κερδίσει μέσα στη Σαντορίνη τον ΑΟ Θήρας, το Κυκλαδίτικο ντέρμπι κορυφής, με δύο ομάδες που προσφέρουν στο Ελληνικό βόλεϊ τα τελευταία χρόνια), στον δεύτερο γύρο. Κάτι που δεν το περίμεναν πολλοί. Εμείς όμως το πιστεύαμε. Ο Κώστας, εγώ και φυσικά τα παιδιά που έπαιζαν. Βλέπαμε στις προπονήσεις ότι ήμασταν καλά, είχαμε καλό momentum. Κι ενώ όλοι έχουν γίνει κουβάρι στο κέντρο του γηπέδου, εγώ απολαμβάνω την στιγμή στον πάγκο μόνος μου γράφοντας τον τελευταίο πόντο στο στατιστικό που κρατάω. Μέχρι που μου χτυπάει φιλικά το κεφάλι ο Κώστας, γελώντας και λέγοντάς μου “άστο αυτό, τελείωσε”.
Άλλα κι η στιγμή που πέρασε το ασημένιο μετάλλιο στο λαιμό του Γιωργάκη μου όντας φιναλίστ Κυπέλλου Ελλάδος Γυναικών”.
Και τώρα; Επιστροφή και επανεγκατάσταση στην Κατερίνη;
“Επιστροφή, μέχρι να φύγουμε πάλι! (γέλια). Οι άνθρωποι του Πανναξιακού με προσέγγισαν από την πρώτη στιγμή που δεν ανανέωσε ο Κώστας Παπαδόπουλος, αν θέλω να συνεχίσω σαν βοηθός του Νίκου Κωστακόπουλου που ανέλαβε φέτος, γεγονός που το θεωρώ μεγάλη μου τιμή. Ο κύριος λόγος που δεν ανανέωσα είναι το πρόβλημα των μετακινήσεων τον χειμώνα από και προς τη Νάξο. Μ’ ένα νεογέννητο και στο νησί, η γυναίκα μου θα με χώριζε (γέλια).
Πέρα από την πλάκα. η οικογένεια μου αγκαλιάστηκε από τους Ναξιώτες κι ότι και μας στενοχώρησε ελάχιστες φορές τον χειμώνα δεν μπορεί να επισκιάσει την αγάπη που δεχτήκαμε από τους πάντες στο νησί. Τι να πω, ειδικά για τους ανθρώπους της διοίκησης. Για τον Μπάμπη Ιωσηφίδη, το Γιώργο Γιαννάκη, τον πρόεδρο Γιώργο Ποτικιάν, τη Σοφιά Βασιλάκη, το Γρηγόρη Δελημάρη, τη Νεκταρία Κατερίνη -η καλύτερη νηπιαγωγός του κόσμου όπως έλεγε ο γιος μου- και πόσους ακόμη.
Όσο για τη νέα χρονιά; Αυτή την στιγμή είμαι σε κάποιες συνομιλίες με ομάδες. Θα δούμε…”
Δηλαδή θα ξενιτευτείς και πάλι;
“Υπάρχουν, όπως σου είπα, κάποιες συζητήσεις με ομάδες ανδρών και γυναικών. Ίσως σύντομα να έχεις είδηση (γέλια). Πάντως το καλοκαίρι ασχολήθηκα και με το beach volley και θέλω να ευχαριστήσω τον Παναγιώτη Στούπα για την ευκαιρία που μου έδωσε. Ήταν εξαιρετική εμπειρία, στο γήπεδο που έφτιαξε πέρυσι. Αν βάλει κάτι στο μυαλό του, θα το κάνει”.
Εδώ και καιρό φημολογείται και στην πρόσφατη Γενική Συνέλευση του Πιερικού συζητήθηκε και επίσημα το ενδεχόμενο της συγχώνευσης του Πιερικού με τον Αρχέλαο.
“Δε νομίζω ότι υπάρχει συγχώνευση, όχι από φέτος τουλάχιστον και υπό την μορφή που ακούγεται. Περισσότερο μου μοιάζει σαν απορρόφηση του Αρχέλαου από τον Πιερικό. Στην παρούσα φάση ο Πιερικός απορροφά -στους άνδρες- τους παίκτες της ομάδας του Αρχέλαου.
Το λυπηρό είναι ότι τμήμα με σαρανταπέντε και βάλε χρόνια ενεργής παρουσίας κι ιστορίας τείνει να σβήσει.
Το ευχάριστο είναι ότι θα μαζευτούν Κατερινιώτες παίκτες να κρατήσουν το βόλεϊ στους άνδρες ψηλά. Ο Κώστας Σαρρής έχει έναν κορμό παικτών που τον ακολουθούν χρόνια. Ο Αρχέλαος θα κατεβάσει, απ’ όσο γνωρίζω, γυναικεία τμήματα, ο Αίολος, στη δεύτερη χρονιά του λογικά θα κάνει ένα βήμα παραπάνω σε αγόρια και κορίτσια. Τα κορίτσια του Πιερικού είναι σε αρκετά καλό επίπεδο. Υπάρχει κίνηση. Στη σχολή προπονητών, στην Καρδίτσα, έχει αναφερθεί ότι το βόλεϊ της Κατερίνης είναι διαχρονικά παραγωγικό, χάρη στην προσπάθεια τόσων ετών των Κώστα Σαρρή (Πιερικός), Παναγιώτη Στούπα κι Αστέριου Τσιουπλή (Αρχέλαο, επί σειρά ετών κι από πέρυσι, Αίολο). Ο υγιής ανταγωνισμός των δύο πόλων, ας πούμε βοηθούσε στην παραγωγική διαδικασία, αφού ουσιαστικά ο ένας έσπρωχνε τον άλλο. Γενικά σαν πόλη έχουμε αρκετό σεβασμό, για τη μέχρι τώρα δουλειά”.
Πιστεύεις ότι θα έχει αποτέλεσμα η συνένωση στους άνδρες;
“Γνωρίζω καλά τον Κώστα Σαρρή. Δε θα αφήσει τίποτα στην τύχη του. Αλλιώς δεν θα το αναλάμβανε. Όχι γιατί είναι ευθυνόφοβος, αλλά γιατί θέλει να τηρεί τις υποσχέσεις και τις συμφωνίες. Έχει δίπλα του κι άτομα που τον στηρίζουν χρόνια. Θεωρώ πως ναι, μπορεί να έχει θετικό αποτέλεσμα. Μπορεί η ομάδα να αποφύγει βαθμολογικές περιπέτειες νωρίς και να κοιτάξει για πιο ψηλά. Αν και μιλάμε για μαραθώνιο. Δεκατρείς ομάδες, από Άρτα ως Ορεστιάδα. Πέφτουν οι τρεις σίγουρα κι αν υποβιβαστεί από την Α1 ομάδα από την Βόρεια Ελλάδα, πέφτει και τέταρτος.
Με μία λέξη…
Νάξος:“Πορτάρα (στην καρδιά, ακόμα καλύτερα)”.
Πανναξιακός: “Ενέργεια”.
Κώστας Παπαδόπουλος: “Γνώση”.
Κατερίνη: “Φυτώριο”.
Αρχέλαος: “Κρίμα”.
Πιερικός: “Σταθερότητα”.
Αίολος: “Προσπάθεια”.
Κώστας Σαρρής: “Τελειομανής”.
Παναγιώτης Στούπας: “Πεισματάρης”.
Αστέριος Τσιουπλής: “Εργάτης”.
Οικογένεια: “Τα πάντα”.
