Του Γιάννη Σερέτη
Τον Τάσο Μπακασέτα ως ποδοσφαιριστή προφανώς τον είχαν υποτιμήσει πολύ και πολλοί στην Ελλάδα. Kαι στον Αστέρα και στον Πανιώνο. Δεν πειράζει. Δεν είναι ο πρώτος, ούτε θα είναι ο τελευταίος. Εφυγε και βρήκε κι αυτός την υγειά του, αφού είχε ήδη κατακτήσει ένα ιστορικό πρωτάθλημα με την ΑΕΚ. Η αλήθεια, είναι, λοιπόν, ότι με τον Μπακασέτα ο Ελληνας φίλαθλος (όχι ο οπαδός της Ενωσης)… άρχισε να ασχολείται τα τελευταία χρόνια, λόγω Εθνικής ομάδας. Στην Αλάνιασπορ και στην Τράμπζονσπορ την ευκαιρία να τον παρακολουθήσει δεν την είχε, παρά μόνο από τα highlights σποραδικών αγώνων. Τον έμαθε από την Εθνική του Φαν’τ Σχιπ και του Πογέτ. Και τον έχει πλέον πολύ ψηλά ως ποδοσφαιριστή. Ομως δεν είναι η αθλητική ευφυΐα του, οι εκπληκτικές ορισμένες φορές εκτελέσεις του, το winning spirit του και ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνεται την «ηγεσία» μιας ομάδας, όσο αυτή αναλογεί στο περιβραχιόνιό της, τα πλέον ξεχωριστά στοιχεία του.
Το στοιχείο που τον κάνει πια να ξεχωρίζει συγκριτικά με αμέτρητους πρώην (πολύ σπουδαιότερους από τον ίδιο) διεθνείς παίκτες είναι η εν γένει στάση του, το θάρρος στο λόγο του και όσα πρεσβεύει με τις κουβέντες του. Να συμφωνήσουμε όλοι, είναι πολύ πιο εύκολο για κάποιον που αγωνίζεται στο εξωτερικό να μένει μακριά από την τοξικότητα που αναδύει η Superleague και η οποία πολλάκις, από… αρχαιοτάτων χρόνων, έχει δημιουργήσει προβλήματα ή και διαλύσει διάφορες «εκδόσεις» της εθνικής ομάδας. Oμως εν ενεργεία αρχηγός της Εθνικής Ελλάδας την εποχή που πολλοί μετρούν τα likes και τους followers λες και είναι μονάδες ευτυχίας, να λέει δημοσίως «Σήμερα με τα social media είναι ακόμα πιο δύσκολο, δημιουργείται μια εικόνα του καταπληκτικού, ότι όλοι είναι τέλειοι και πίσω από την εικόνα μπορεί να κρύβονται πράγματα που ούτε τα φανταζόμαστε, στα νέα παιδιά οφείλω να πω ότι το πιο σημαντικό πράγμα είναι να είσαι καλά με τον εαυτό σου»; Εστω και 5-10 πιτσιρικάδες να το διαβάσουν και να το κάνουν κτήμα τους, μιλάμε για προσφορά πιο πολύτιμη και από γκολ που θα μας στείλει στο Euro!
Θα ήταν ευχής έργον για τους φιλάθλους, τα media, τον Ελληνα ποδοσφαιριστή να επιστρέψει ο «Μπάκα» στο ελληνικό πρωτάθλημα. Όχι μόνο λόγω του ταλέντου του. Κυρίως λόγω αυτού που εκπέμπει. Ως αθλητής, ως χαρακτήρας, ως ένας 30άρης μιας γενιάς που μεγάλωσε με κρίση και μνημόνια μετά τα παιδικο-εφηβικά της χρόνια. Θα ήταν ευχής έργον για όλο αυτό που εκπέμπει ως προσωπικότητα. Την ηρεμία, την ειλικρίνεια, τον τρόπο με τον οποίο πάντα αναφέρεται στους συμπαίκτες του, στους συνεργάτες του, την ομάδα, για το λόγο του εν γένει.
Η γενιά του δεν έχει καμία σχέση στον τρόπο με τον οποίο εκφράζεται και επικοινωνεί με το κοινό συγκριτικά με όλες τις προηγούμενες, οι οποίες είχαν λιγότερα μέσα, λιγότερα ερεθίσματα και πολύ πολύ λιγότερο ενδιαφέρον για όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Στη χώρα μας, σε παγκόσμια κλίμακα, στις κοινωνίες των εθνών. Ισως και διότι περνούσαν πολύ καλύτερα στις ωραίες εποχές από τους σημερινούς 30άρηδες και 20άρηδες ποδοσφαιριστές και πολίτες αυτής της χώρας.
Ολη αυτή η σημερινή γενιά είναι πολύ πιο ευαισθητοποιημένη, πολύ πιο ανοιχτόμυαλη, πολύ πιο θαρραλέα με τα media. Ομως τα δικά του λόγια, τα δικά του μηνύματα, θα είχαν μεγαλύτερη βαρύτητα λόγω και του περιβραχιονίου της Εθνικής ομάδας! Ναι, θα ήταν καταπληκτικό ακριβώς στα 30 του να επέστρεφε στη Superleague. Όμως, ειλικρινά, δεν του το ευχόμαστε! Σε καμία περίπτωση! Χίλιες φορές καλύτερα για τον ίδιο εκεί στα ξένα. Και με μια ολόθερμη προσδοκία να τον δούμε σε ένα από τα Top-5 πρωταθλήματα. Αν παρά ταύτα κάποια στιγμή το… πάρει απόφαση, είμαστε βέβαιοι ότι θα αποτελέσει θετικό αθλητικό πρότυπο για όλα τα πιτσιρίκια και τους νεότερους παίκτες.
Στο άλλο άκρο του Μπακασέτα έχουμε τον… πρόεδρο της μοναδικής ελληνικής ομάδας στην οποία ανήκει τα τελευταία χρόνια. Για την ακρίβεια τον πρόεδρο της ΕΠΟ, η Εθνική Ελλάδας ευτυχώς δεν έχει πρόεδρο. Εχουμε τονίσει και στο παρελθόν ότι για τον Τάκη Μπαλτάκο είναι ωφελιμότερο να μην μιλά τόσο συχνά δημοσίως για το ποδόσφαιρο. Διότι όσο πιο συχνά μιλά, τόσο περισσότερα «φάουλ» κάνει. Ας μην ανατρέξουμε στις περισσότερες από δέκα (μίνιμουμ) συνεντεύξεις και δηλώσεις που είχε κάνει επί μήνες για τους δεκάδες πιθανούς προορισμούς του τελικού Κυπέλλου, διότι τουλάχιστον προς το παρόν δεν γράφουμε βιβλία, αλλά κείμενα. Θα ήταν πιο ωφέλιμο για τον ίδιο να αναφέρεται στο μπάσκετ, σε νομικής φύσης ζητήματα, να μιλά για την πολιτική, την ιστορία, για πεδία στα οποία οι γνώσεις του είναι ασύγκριτες… συγκριτικά με το άθλημα του ποδοσφαίρου.
Εκείνος συνεχίζει όμως, όπως ασφαλώς είναι δικαίωμά του. Είναι ο πρόεδρος της ομοσπονδίας με το μεγαλύτερο αριθμό συνεντεύξεων στην ιστορία, όπως ασφαλώς και ο Λευτέρης Αυγενάκης ως Υφυπουργός Αθλητισμού. Παντελώς άστοχη, λοιπόν, η δήλωσή του, σύμφωνα με την οποία «Όταν ο Ρεχάγκελ έκανε την επιτυχία το 2004, είχε κατηγορηθεί γιατί δεν έπαιρνε τον Ζήκο και τον Στολτίδη, έκανε κάποιες επιλογές και δικαιώθηκε. Και το θέμα είναι πως και ο Πογέτ δικαιώθηκε σε αυτά τα παιχνίδια με Ιρλανδία και Γαλλία». Τελείως άστοχος ο παραλληλισμός. Και ως προς τους συγκεκριμένους παίκτες και ως προς τους προπονητές και ειδικότερα ως προς το ζήτημα του Φορτούνη. Εκτός όλων των άλλων, δεν είναι ούτε ευγενική, ούτε πρέπουσα η οποιαδήποτε αναφορά προέδρου της ΕΠΟ σε ποδοσφαιρικής φύσης επιλογές του προπονητή.
Πηγή: Gazzetta
