Της Eva K.Helling
Πίσω από τα παρασκήνια της ρυθμικής γυμναστικής… ε λοιπόν, πίσω από τα παρασκήνια της ρυθμικής γυμναστικής επικρατούν συνθήκες που ποτέ κανείς εκτός του αθλήματος και εκτός πρωταθλητισμού δεν θα καταλάβει.
Το τι ζούσαμε ως αθλήτριες και το τι γινόταν στην ψυχή μας κάθε λεπτό της προπόνησης είναι κάτι που ποτέ κανείς εκτός προπονητικού ταπί δεν μπορεί να συλλάβει!
Πέρασα μια πολύ ωραία περίοδο, ίσως την πιο ωραία και χρήσιμη περίοδο της ζωής μου εξαιτίας της ρυθμικής γυμναστικής. Και ο λόγος που γράφω αυτό το κείμενο, είναι για να ενημερώσω λίγο τους απλούς ανθρώπους που δεν έχουν ασχοληθεί με τον πρωταθλητισμό, για το τι σημαίνει να βγαίνεις ενάμιση η δυόμιση λεπτά στο ταπί.
Ο περισσότερος κόσμος, λοιπόν, όταν βλέπει στην τηλεόραση του ρυθμική γυμναστική λέει: “έλα μωρέ, τι κάνουν, μια μπάλα κρατάνε και κάνουν και κάνα ακροβατικό”. Η στη καλύτερη των περιπτώσεων να πουν “τι χάρη έχει αυτό το άθλημα”…και μένουμε εκεί. Χάρη έχουμε, δυσκολία;
Πόσες ώρες την ημέρα αφιερώνουμε στα παρασκήνια, πίσω από την “κουρτίνα” των αγώνων, πάνω στο λιωμένο ταπί, κάνοντας ξανά και ξανά και ξανά αυτό το πέταγμα με την μπάλα που έχει περίεργο “μπλοκάζ” και δεν μας βγαίνει; Πόσες ώρες από την ζωή μας έχουμε περάσει για να πετύχουμε την εντυπωσιακή τριπλή στροφή “ατιντ” με χειρισμό κορδέλας; Πόσα χτυπήματα με κορίνες, πόσες μελανιές στα πόδια από το στεφάνι, πόσες εκατοντάδες άλματα για να βγει το πρόγραμμα στο σχοινάκι, και όλα τελικά αυτά καταλήγουν στο “τι χάρη έχει αυτό το άθλημα…”
Ναι χάρη έχουμε. Αλλά έχουμε και τρομερή δύναμη στα πόδια από τα είκοσι ανεβοκατεβάσματα στο “ρελεβέ” με το άλλο πόδι στο κεφάλι, από τα σαράντα καθίσματα, και από τα ψαλιδάκια με βαράκια.
Ναι χάρη έχουμε, αλλά έχουμε και ισορροπία που ξεπερνάει κάθε φαντασία, γιατί πρέπει να σταθούμε πόσα δευτερόλεπτα στο ένα πόδι κουνώντας το όργανο στο χέρι, γιατί πρέπει να μείνουμε τρία δευτερόλεπτα στην υπερέκταση, και γιατί πρέπει να πετύχουμε επιτέλους αυτήν την στροφή που τελειώνει σε ισορροπία.
Ναι χάρη έχουμε, έχουμε όμως και τρελές αντοχές, γιατί επί δυόμιση λεπτά κάνουμε άλματα, στροφές, ευλυγισίες, ακροβατικά, πετάγματα, χειρισμούς, και ότι άλλο βάζει ο νους σου, χωρίς ανάσα, χωρίς διακοπή, η μία άσκηση πάνω στην άλλη, τεντωμένες από την κορυφή ως τα νύχια, και πρέπει να βγουν όλα τέλεια!
Ναι, χάρη εχουμε, αλλά δύναμη ψυχής; Πόσες φορές πέτυχα στους αγώνες το πιο δύσκολο πέταγμα μου στην μπάλα, και γλίστρησε το χέρι μου στην στροφή δαχτυλίδι παρόλο που για μένα ήταν πανεύκολη; Πόσες φορές έφυγα από τον αγώνα με το κεφάλι κάτω γιατί η ομάδα μου έχασε την δεύτερη θέση; Πόσες φορές έριξα κλάμα στο σπίτι που δεν πέτυχα τις κορίνες, η που μου φώναξε η προπονήτρια; Ποιο παιδάκι στο κόσμο αυτό μπορεί να δουλεύει πέντε κι έξι ώρες κάθε μέρα, για επτά κι οχτώ χρόνια, χωρίς διάλειμμα, χωρίς διακοπές, χωρίς γλυκά και σοκολάτες, χωρίς παιδική και εφηβική ηλικία; Και χωρίς να πληρώνεται χρηματικά για την δουλειά που κάνει, αλλά αντιθέτως να πιέζεται και να του φωνάζουν κάθε λεπτό της προπόνησης; Ποιος άνθρωπος που αντέχει όλο αυτό δεν είναι νικητής;
Δεν είδα ποτέ παιδικά προγράμματα στη τηλεόραση ως παιδάκι. Όταν οι συμμαθήτριες μου έβλεπαν «Μουλάν», εγώ πάλευα να μάθω το κύλισμα στο στεφάνι. Δεν υπήρχαν τρεις μήνες διακοπές το καλοκαίρι. Υπήρχαν δύο βδομάδες, που την έβγαζες ακούνητος στο καναπέ για να πάρεις έστω και λίγη δύναμη πριν ξεκινήσει η χρονιά. Αντί για αγκαλιές και φιλιά και επιβράβευση στο γυμναστήριο, δεχόμουν συνήθως βρίσιμο, μείωση και αποτυχία και ξανά προσπάθεια. Αχ αυτά τα δυόμιση λεπτά στο ταπί… Όλη σου η ζωή περιστρέφεται γύρω από αυτά τα δευτερόλεπτα του αγώνα. Όπου, όση προπόνηση και να έχεις κάνει, μπορεί να μην καταφέρεις να μπεις καν οχτάδα!!
Δεν υπάρχει μόνο χάρη στην ρυθμική γυμναστική. Υπάρχει και ιδρώτας και απογοήτευση, και σκληρά μαθήματα, και πάθος, και έρωτας με το άθλημα, και πάνω απ’ όλα πειθαρχία, στρατιωτική ζωή και πολλές στερήσεις. Δεν έχουμε παίξει σε παιδικές χαρές εμείς, έχουμε όμως δει την ζωή από άλλη σκοπιά.
Στα δεκαπέντε μου σταμάτησα την ρυθμική γυμναστική, έχοντας πλέον φτάσει να αγωνίζομαι σε εθνικό επίπεδο. Για μένα αυτός ήταν ένας «θάνατος» ενός μέρους της ψυχής μου. Αλλά στα δεκαπέντε μου είχα πλέον αποκτήσει εμπειρίες που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θα έχουν ούτε στα πενήντα τους.
