Του Βασίλη ΣαμπράκουΕίχα την τύχη μιας συζήτησης με τον πατέρα του Τάσου Δουβίκα, τον Γιάννη Δουβίκα και τον θείο του Τάσου, τον Βασίλη – δηλαδή με τους δύο ανθρώπους που άρχισαν να δουλεύουν με τον διεθνή επιθετικό της Θέλτα από την ηλικία των 6 ετών, στο περιθώριο μιας συνάντησης του Τάσου Δουβίκα με τους Έλληνες δημοσιογράφους, που οργάνωσε η Prosport, η εταιρεία που τον εκπροσωπεί.
Μια απαραίτητη σημείωση για τους μικρότερους: ο Γιάννης Δουβίκας ήταν το καμάρι του Άργους, το καμάρι του Παναργειακού, ένας παραπάνω από ταλαντούχος ποδοσφαιριστής της δεκαετίας του ’90.
Εν συντομία, οι δυο τους εκπαίδευαν τον Τάσο στο Άργος, και τον πήγαιναν κάθε Σάββατο στην Αθήνα για να παίζει με τον Παναθηναϊκό. Ο Τάσος “έβγαζε μάτια” στα παιχνίδια, όπως εύκολα να μπορείτε να καταλάβετε μέσα από αυτό το βίντεο, και όταν έφτασε στα 14 χρόνια του δέχθηκε μια πρόταση από τον Παναθηναϊκό για να μετακομίσει και να εγκατασταθεί στην Παιανία, εκεί όπου στεγαζόταν η ακαδημία του τον καιρό εκείνο, για να μπει στα τμήματα προετοιμασίας για την μεγάλη ομάδα. Και οι δύο άνδρες αποφάσισαν να απορρίψουν αυτή την πρόταση, σε μια εποχή που ο ποδοσφαιρικός περίγυρος τους έλεγε ότι “θα καταστρέψετε το παιδί κρατώντας το μακριά από την ακαδημία μιας μεγάλης ΠΑΕ”.
Γιατί το έκαναν; Κυρίως για δύο λόγους. Καταρχάς επειδή δεν ήθελαν τον ευνουχισμό της τεχνικής και της δημιουργικότητας του Τάσου, ενός παιδιού που δούλευε με πρόγραμμα στην βελτίωση της τεχνικής του καθημερινά και είχε γαλουχηθεί για να κάνει πράγματα με την μπάλα και όχι να πασάρει με μια ή δύο επαφές. Ο δεύτερος λόγος ήταν σχετικός με τα όσα άκουγαν, έβλεπαν και καταλάβαιναν σχετικά με τον τρόπο λειτουργίας και τις διαδικασίες προώθησης των παιδιών προς την πρώτη ομάδα μιας μεγάλης ΠΑΕ.
Προσέξτε, προτού πάρουν αυτές τις αποφάσεις ο – πρώην ποδοσφαιριστής και προπονητής – πατέρας και ο – πρώην ποδοσφαιριστής και φιλόλογος – θείος είχαν κάνει ένα σωρό ταξίδια στην Ευρώπη για να δουν και να μάθουν πώς εκπαιδεύονται τα παιδιά που προορίζονται για το επαγγελματικό ποδόσφαιρο στο υψηλότερο επίπεδο.
Η ιστορία λέει ότι ο Τάσος έγινε ένας ποδοσφαιριστής που έφτασε στην ανάδειξή του σε πρώτο σκόρερ του ολλανδικού πρωταθλήματος και του ισπανικού κυπέλλου δίχως να περάσει προηγουμένως από την ακαδημία ή την “πρώτη” ομάδα μιας μεγάλης ΠΑΕ. Με άλλα λόγια η ιστορία έδειξε ότι δεν υπάρχει μόνο ένας δρόμος για να φτάσει ένας Έλληνας ποδοσφαιριστής σε μια μεταγραφή 10+ εκατομμυρίων €. Δείχνει όμως, ή πιο σωστά επιβεβαιώνει και κάτι άλλο – ότι στον προπονητή των αναπτυξιακών ηλικιών αναλογεί η ευθύνη να ενθαρρύνει την δημιουργικότητα και την απελευθέρωση της φαντασίας του παιδιού με την μπάλα και όχι να το ευνουχίζει με το ποδόσφαιρο της μιας επαφής. Το ένα μέρος της εξήγησης των τεχνικών δεξιοτήτων του Δουβίκα είναι σχετικό με το έμφυτο ταλέντο. Το δεύτερο είναι σχετικό με την εκπαίδευση, διότι ο πατέρας – προπονητής επιμορφώθηκε προτού δημιουργήσει τα προγράμματα που ακολούθησε ο γιος του για την βελτιστοποίηση των τεχνικών δεξιοτήτων του. Το τρίτο όμως είναι σχετικό με την ενθάρρυνση και την ελευθερία στις κινήσεις του. Ο πατέρας Δουβίκας προτίμησε να βάλει τον γιο του στην περιπέτεια του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου από το να τον βάλει στα 14 στο οικοσύστημα μιας μεγάλης ΠΑΕ. Έκανε τα πάντα για να μπορεί ο γιος του να βγάζει τη φαντασία του στο γήπεδο και να μη μάθει μόνο το “δίνω – φεύγω”.
Αυτή την ιστορία την άκουσα σε μια περίοδο που ακούω ένα σωρό … περίεργες ιστορίες σχετικές με την διαδικασία επιλογής των ποδοσφαιριστών που προωθούνται ή απορρίπτονται από μεγάλες ελληνικές ομάδες. Έτυχε να την ακούσω την ίδια περίοδο που ακούω ότι η Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία ξεπατώνει, για ακόμη μια φορά στην διάρκεια της τελευταίας 10ετίας, τους προπονητές των εθνικών ομάδων στις αναπτυξιακές ηλικίες δίχως καν να τους αξιολογήσει, και ετοιμάζεται να φυτέψει στη θέση τους άλλους, δίχως καμία απολύτως τεκμηρίωση σχετικά με τις διαδικασίες που ακολούθησε για την επιλογή των νέων προπονητών.
Με άλλα λόγια θέλω να πω ότι σε μια εποχή που τα περισσότερα δεν λειτουργούν σωστά στην διαδικασία της εκπαίδευσης και της ανάδειξης των νέων Ελλήνων ποδοσφαιριστών, άκουσα μια πολύ ενθαρρυντική ιστορία. Δεν λέω μ’ αυτό ότι κάθε πατέρας μπορεί να έχει τη γνώση και την υποστήριξη που είχε ο Γιάννης Δουβίκας ώστε “να φτιάξει μόνος του” έναν ποδοσφαιριστή. Ο ποδοσφαιριστής δεν είναι έπιπλο του ΙΚΕΑ, ούτε συναρμολογείται με ένα tutorial από το YouTube. Είμαι όμως βέβαιος ότι αυτή η ιστορία δίνει κουράγιο σε παιδιά που βλέπουν τις μεγάλες ΠΑΕ να τους “πετούν έξω” επειδή “δεν κάνουν” για ένα επαγγελματικό συμβόλαιο. Και συγχρόνως ενθαρρύνει τους γονείς για να ψαχτούν περισσότερο και να πάψουν να θαμπώνονται από το έμβλημα στο στήθος και τα χρώματα της φανέλας που φοράει ο γιος. Τα ράσα δεν κάνουν τον παπά.
Πηγή: Gazzetta
