Του Βασίλη Σαμπράκου
Ειλικρινά, δεν ξέρω από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω περιγράφοντας όλα αυτά τα θαυμαστά που συμβαίνουν τούτες τις μέρες στο πεδίο του αθλητισμού, δηλαδή στις εκλογές των αθλητικών ομοσπονδιών. Πιθανόν να έχουν στο παρελθόν επαναληφθεί παρόμοια συμβάντα στην πλειονότητα των ομοσπονδιών. Όλα αυτά μαζί όμως πιθανολογώ ότι δεν είχαν ξανασυμβεί ποτέ. Κι αν είχαν, υποτίθεται ότι σήμερα, που ξανασχηματίζεται ο χάρτης στην διοίκηση των αθλητικών ομοσπονδιών και έχουμε 2021, θα κάναμε μια νέα αρχή.
Δεν υπάρχει νομίζω ούτε μια ομοσπονδία της οποίας τα μέλη, είτε εξελέγησαν είτε όχι στο νέο διοικητικό συμβούλιο, δεν έχουν καταγγείλει παρεμβάσεις· κυβερνητικές, πολιτικές και όχι μόνο. Και όλα αυτά τα ακραία που συμβαίνουν τούτο τον καιρό στις ομοσπονδίες του ποδοσφαίρου και του μπάσκετ φωνάζουν ότι όχι απλώς δεν καθαρίζει ο χώρος αλλά μάλλον του συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Και όλο αυτό με κάνει να αναρωτιέμαι για ποιο λόγο αποφάσισε να μπλέξει η κυβέρνηση τόσο πολύ στην υπόθεση του αθλητισμού. Της αρέσει η φήμη που τούτο τον καιρό δημιουργεί, μιας κυβέρνησης που μπλέκει για τους λάθος λόγους με τον αθλητισμό, δηλαδή για να εξυπηρετήσει ή και να επιβάλει διοικήσεις συμφερόντων;
Ακόμη και κάποιος σαν εμένα, που παρακολουθεί καθημερινά και από σχετικά κοντινή απόσταση τα όσα συμβαίνουν τούτο τον καιρό στον αθλητισμό δυσκολεύεται πολύ να τα παρακολουθήσει όλα, να επεξεργαστεί όλο αυτό το πλήθος των πληροφοριών, να ξεχωρίσει την αλήθεια από το ψέμα και να φτάσει σε συμπεράσματα που βοηθούν στην κατανόηση του σκοπού των αλλαγών. Αν εμείς, που παρακολουθούμε στενά τον αθλητισμό δεν βγάζουμε άκρη, πόσο μάλλον ο μέσος Έλληνας. Πώς τα αφήνει όλα αυτά στην τύχη μια κυβέρνηση που θέλει να συνεχίσει να κυβερνά για καιρό τη χώρα;
Στην υπόθεση του ποδοσφαίρου σηκώνεις τα χέρια ψηλά. Τη μια μέρα έγινε ψηφιακά η πρώτη συνεδρίαση της νέας διοίκησης της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας και εκεί φαίνεται ότι ο νέος πρόεδρος Θοδωρής Ζαγοράκης δυσαρέστησε με τη στάση του την κυβέρνηση, που τον ήθελε στη θέση αυτή, και τους Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό με την επιλογή του να μην προτείνει υποψήφιο για την θέση του εκτελεστικού γραμματέα. Η στάση του εξυπηρέτησε, πάντα σύμφωνα με τα ρεπορτάζ, την ΑΕΚ και τον ΠΑΟΚ. Και την επόμενη ημέρα, σήμερα, η ΑΕΚ έμαθε ότι η Επιτροπή Δεοντολογίας της ΕΠΟ ετοιμάζεται να την καθίσει στο σκαμνί με την κατηγορία ότι έχει επηρεάσει τις εκλογές σε 10 ποδοσφαιρικές ενώσεις ανά την Ελλάδα. Όλο αυτό δεν μοιάζει με σενάριο από τηλεοπτική σειρά που περιγράφει μια κατάσταση της Κολομβίας της εποχής Εσκομπάρ; Αναρωτιέμαι, ποιο το όραμα μιας κυβέρνησης για να συνδέεται με όλο αυτό;
Προσέξτε, σχηματίστηκε μια νέα διοίκηση στην Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία με όραμα να αλλάξει σελίδα στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Ο πρόεδρος αυτής της διοίκησης αναγκάστηκε να απέχει από τη διαδικασία εκλογής αυτού που προορίζεται να τρέχει την ομοσπονδία, βάσει μελέτης των UEFA και FIFA – δηλαδή από τον ορισμό του πιο σημαντικού στελέχους που θα έχει η Ομοσπονδία. Στην ίδια συνεδρίαση ο νέος πρόεδρος μίλησε για την ανάγκη να δημιουργήσει μια ομάδα νέων συνεργατών, που δεν είναι υπάλληλοι της ομοσπονδίας, που θα υποστηρίξουν την διοίκησή του και εισέπραξε αρνήσεις και συμπεριφορές εκνευρισμένων μελών της νέας διοίκησης. Με το καλημέρα. Την ίδια ώρα κυκλοφορούν σενάρια περί ακύρωσης των εκλογών με “πάτημα” ότι δεν ακολουθήθηκαν κατά γράμμα οι προβλεπόμενες διαδικασίες. Για ποιο ποδόσφαιρο συζητάμε στην Ελλάδα;
Εδώ που έχω μεγαλώσει, θα έπρεπε να τα έχω συνηθίσει όλα αυτά. Μεγάλωσα σε μια αθλητική κοινωνία με αιωνόβιους προέδρους στις ομοσπονδίες, με παράγκες και λοιπά οικοδομήματα που ήλεγχαν έως και προκαθόριζαν τα αποτελέσματα, με ένα σωρό εγκληματικές πράξεις στην ζωή του αθλητισμού, σε όλα τα αθλήματα. Γιατί να με εκπλήσσει το σήμερα; Στην πραγματικότητα τίποτα από όλα αυτά τα κολομβιανά που συμβαίνουν στον ελληνικό αθλητισμό δεν με εκπλήσσει. Και γι’ αυτό κατανοώ όλο αυτό που συμβαίνει και προκύπτει από κάθε επιστημονική και πανεπιστημιακή έρευνα στην Ελλάδα, δηλαδή το γεγονός ότι ο μέσος Έλληνας ξεγραφεί τον ελληνικό – ειδικά τον επαγγελματικό – αθλητισμό και στρέφει το βλέμμα του ενδιαφέροντός του στον ξένο. Η μόνη σκοπιμότητα που υπηρετεί αυτό το κείμενο είναι μια …υπεύθυνη δήλωση ότι όλο αυτό που ζω δεν με εκφράζει. Θέλω απλώς να υπογραμμίσω ότι υπάρχουμε και εμείς στην αθλητική δημοσιογραφία που δεν ανήκουμε σε στρατόπεδα. Το μόνο όραμά μου είναι να απευθυνθώ με αυτόν τον τρόπο στους κανονικούς ανθρώπους που βρίσκουν νόημα να διαβάζουν ένα αθλητικό site για να τους πω ότι “καταλαβαινόμαστε” και ότι ούτε εμείς το αντέχουμε αυτό που δεν αντέχεται. Αυτό που κάνουμε είναι να αντιμετωπίζουμε τη φάση όπως με τον ιό. Φοράμε μάσκα, αυτοπεριοριζόμαστε, κυκλοφορούμε με προσοχή για να μην κολλήσουμε, αποφεύγουμε τον συνωστισμό και ζούμε με την προσμονή ότι κάποτε θα βρεθεί ένα εμβόλιο. Καλή δύναμη!
Πηγή: Gazzetta
