Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Ανάμεσα στο να είναι (το ματς με τη Σουηδία) η συνέχεια της εικόνας στην Πριστίνα ή η αντίδραση στην εικόνα της Πριστίνα, δεν ήθελε πολύ μυαλό για να σκεφτεί κανείς ότι πιο πιθανό ήταν το δεύτερο. Η ομάδα, να αντιδράσει. Να σας εξομολογηθώ, με τα δόντια και την ύστατη στιγμή απέτρεψα στο τηλέφωνο τον γιο μου να παίξει το χαρτζιλίκι του, όπως οι κολλητοί του, στην ήττα της Ελλάδας!
Ιδιο γκρουπ, ίδιος σχηματισμός, κατά 9/11 ίδια σύνθεση, κι όμως “νύχτα και μέρα” μέσα σε 72 ώρες. Η διάγνωση πλέον, πες ότι είναι οριστική. Ολα είναι mental. Μες στο μυαλό. Block/unblock. Δεν μ’ ενδιαφέρει, το γκρουπ να προκριθεί στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Θα αντιληφθώ ως πρόοδο, στον “δεύτερο γύρο” των προκριματικών Οκτώβριο και Νοέμβριο, να νικήσουν Γεωργία και Κόσοβο. Αυτό θέλω. Τη Γεωργία και το Κόσοβο. Τα ρέστα, ό,τι έρθει, εάν έρθει, στη Στοκχόλμη, στην Αθήνα με την Ισπανία, ας είναι μπόνους.
Το παιγνίδι είναι οι λεπτομέρειές του. Ενα δοκάρι, μία απόκρουση τερματοφύλακα που δεν υπάρχει, ένα άλλο δοκάρι, μία απειροελάχιστη αστοχία, ένα γκολ που δίχως VAR θα το ‘τρωγε το σκοτάδι. Το ένα αποτέλεσμα της μιας βραδυάς, συνήθως είναι επισφαλές κριτήριο. Δεν μπορώ να πω ότι το γκρουπ είναι, ούτε καλό ούτε κακό. Μπορώ να πω όμως, ότι είναι υποσχόμενο.
Το χρέος μας, το χρέος όλων γύρω-γύρω, είναι…να τους αφήσουμε ν’ αγιάσουν. Να μη κόψουμε το δέντρο, εν τω μέσω της ανάπτυξής του, με το πριόνι. Κι άντε πάλι, στα καλά καθούμενα, πίσω στο σημείο-μηδέν. Το χρέος μας, είναι να τους αφήσουμε να προχωρήσουν ως το τέλος της διαδικασίας. Να ικανοποιήσουμε διάολε, αν μη τι άλλο, τουλάχιστον την αθλητική περιέργειά μας. Να δούμε ποιο θα είναι, αυτό το τέλος. Ως πού μπορούν να το φτάσουν ο Μαυροπάνος, ο Παυλίδης, ο Τζόλης, ο Βρούσαϊ, ο Χατζηδιάκος, ο Δουβίκας, ο Ανδρούτσος, ο Γαλανόπουλος…
Το παιγνίδι, εκτός από τις λεπτομέρειές του, είναι και το περίγραμμά του. Το περίγραμμα που οι διεθνείς σήμερα βλέπουν, είναι ότι (αυτός που στα μάτια τους είναι) ο icon του 2004 θέλει να τα βροντήξει. Μεταξύ μας ήταν το μοναδικό σιγουράκι, από την πρώτη ημέρα που ο Ζαγοράκης πήγε τον Μάρτιο στο γραφείο. Οτι πολύ σύντομα θα ήθελε να τα βροντήξει. Πιο σιγουράκι, κι απ’ το ότι οι διεθνείς αγαπούν τον Φαν ‘τ Σχιπ.
Επίσης οι διεθνείς σήμερα βλέπουν, ένα αμετανόητο big-5 να απαξιώνει τον Ελληνα ποδοσφαιριστή όσο ποτέ. Και μία πολυκατοικία, τη Σούπερ Λιγκ, να θυμίζει UEFA και European Super League. Με τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό στον ρόλο της Ρεάλ, της Γιουβέντους, της Μπαρσελόνα. Οι εν Ελλάδι διεθνείς ζουν, το να αρχίζουν προετοιμασία Ιούνιο για πρωτάθλημα που αρχίζει Σεπτέμβριο.
Πρώτη φορά αυτά τα δύο χρόνια, την Τετάρτη ο Φαν ‘τ Σχιπ άνοιξε την ανάλυση πώς ήταν τα πράγματα στο ελληνικό ποδόσφαιρο πριν μια εικοσαετία, πώς είναι τώρα. Φυσιολογικά, θα έπρεπε να περιττεύει. Αλλά, μάλλον δεν περιττεύει. Πράγματι αυτό με το 2004, είναι επιτακτική ανάγκη να τελειώσει…χθες. Σε μια ιδιωτική συζήτηση προ μηνών, ο Αγγελος Μπασινάς μου είχε πει ακριβώς αυτό. “Ρε σεις, κόφτε το, αυτό με το 2004. Δεν φαντάζεστε τι κακό κάνετε, στα παιδιά που παίζουν σήμερα. Τους διαλύετε. Η παραμικρή αναφορά σε αυτό, η κάθε σύγκριση, τους κάνει το μυαλό κομμάτια”.
Ο Μπασινάς πέρασε από κει, αθλητικός διευθυντής την εποχή που ήταν προπονητής ο Αγγελος Αναστασιάδης, το έζησε από μέσα, το ξέρει. “Αυτό προσπαθούσα κάθε μέρα να τους πω, να τους το περάσω. Αφήστε μας, εμάς. Μη μας βλέπετε σαν 2004. Ο,τι κάναμε, κάναμε, τελειώσαμε. Σημασία έχει μόνο, τι θα κάνετε εσείς”. Το 2004 είναι πια, για το σινεμά. Η ανάμνηση, η αναπόληση, η συγκίνηση, τελεία. Και όντως στο σινεμά είναι που βγαίνει, η ταινία για τον Βασιλιά Οτο, την ερχόμενη εβδομάδα.
Δεν μπορείς να το βάζεις βάρος, στους σύγχρονους. Είναι σαν να λες στους Βραζιλιάνους “ναι, αλλά η υπερομάδα του 1970” κ.λπ. κ.λπ. Είναι σαν να λες στους Ισπανούς “όσα εσείς υπερπροσπαθείτε, ο Τσάβι κι ο Ινιέστα τα έκαναν για την πλάκα τους”. Ακόμη και ο Μέσι (ο Μέσι, έτσι;) στα δεκαπέντε καλύτερα χρόνια της ζωής του, υπέφερε επειδή “ναι, αλλά ο Μαραντόνα πήρε το Μουντιάλ το 1986”.
Ο Μέσι, εντάξει; Υπέφερε τόσο που, στην ηλικία των 34 ετών, κατέκτησε ένα Κόπα Αμέρικα κι έκλαιγε σαν το μωρό. Οχι από χαρά. Από μια κάποια ανακούφιση. Δεν ήταν πανηγυρισμός. Ηταν μια κάποια λύτρωση. Ο Μέσι, συνεννοηθήκαμε;
Πηγή: sdna.gr
