Όπως έχετε διαβάσει επανειλημμένως σε αυτή την γωνιά, είμαι ευσυγκίνητος. Και τα τελευταία χρόνια, δεν ξέρω ακριβώς τον λόγο γιατί, έχω γίνει ακόμα περισσότερο. Κλαίω ή βουρκώνω (σχεδόν) με το παραμικρό. Μάλλον (παρά)γερνάω…
Μέχρι τώρα, όμως, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού δεν είχε δοθεί η αφορμή για να κυλήσει το (εύκολο κατά τα άλλα) δάκρυ στο μάγουλο. Και, κοίτα να δεις, την Κυριακή (04/08) δόθηκαν δύο πολύ δυνατές, δύο συγκλονιστικές αφορμές για να γίνει αυτό. Και, βεβαίως, έγινε…
Όχι, δεν ήταν το τρίτο ολυμπιακό μετάλλιο του συ-γκλο-νι-στι-κού Λευτέρη Πετρούνια, για το οποίο δεν σας κρύβω ότι ήμουν σίγουρος, χωρίς να γνωρίζω το χρώμα αυτού. Μπράβο και χίλια μπράβο, περιμένουμε πλέον (με βάση και τα λόγια του) το καρέ στο Λος Άντζελες το 2028!
Το πρωί, λοιπόν, το σπαρακτικό κλάμα της Καρολίνα Μαρίν, όταν ήταν μια ανάσα από τον τελικό στο μονό γυναικών στο Μπάντμιντον, έσκισε την καρδιά του υπογράφοντος, αλλά και μιας ολόκληρης χώρας που έβλεπε την πρωταθλήτριά της έτοιμη να επιστρέψει στην πρώτη θέση του βάθρου, όπου ανέβηκε το 2016 στο Ρίο ντε Τζανέιρο.
Η 31χρονη Ισπανίδα, η κορυφαία παίκτρια μπάντμιντον στον κόσμο στο περιθώριο των Ασιατισσών (είναι, άλλωστε, η μοναδική μη Ασιάτισσα που έχει ολυμπιακό χρυσό), έσπασε το δεξί γόνατο το 2019 και το αριστερό το 2020 (!), με αποτέλεσμα να μην μπορεί να υπερασπιστεί το χρυσό της στο Τόκιο, το 2021.
Δεν το έβαλε κάτω, πάτησε ξανά γερά στα πόδια της, επέστρεψε στην καλύτερή της φόρμα αλλά, ελάχιστους πόντους μακριά από την πρόκριση στον τελικό, τραυματίστηκε εκ νέου σοβαρά στο δεξί γόνατο, σε μια ανύποπτη φάση (όπως συνήθως συμβαίνει σε τέτοιους τραυματισμούς). Έβαλε επιγονατίδα, προσπάθησε να σφίξει τα δόντια και να συνεχίσει, αλλά ήταν ανθρωπίνως αδύνατο.
Και εκεί, όπως ήταν λογικό, επήλθε η κατάρρευση. Η Καρολίνα έπεσε στα γόνατα και άρχισε να κλαίει σαν μικρό παιδί, με τον προπονητή της να την αγκαλιάζει στοργικά και το κατάμεστο γήπεδο να την χειροκροτεί με ένα σφίξιμο στην καρδιά. Τα δάκρυα της έγιναν δάκρυα στα πρόσωπα των φιλάθλων, αλλά και όλης της Ισπανίας. «Διαλύθηκε η ψυχή μας» ήταν ο πρωτοσέλιδος τίτλος της εφημερίδας «Marca» για μια πρωταθλήτρια που έσφιξε τα δόντια και βγήκε κουτσαίνοντας, παρότι οι διοργανωτές της πρόσφεραν την επιλογή να αποχωρήσει με καροτσάκι.
Από την ολυμπιακή αποστολή της Ισπανίας, μάλιστα, έγινε απόπειρα εκκίνησης μιας εκστρατείας ώστε να της δοθεί τιμής ένεκεν το χάλκινο μετάλλιο, αλλά κάτι τέτοιο είναι αδύνατο. Θα αρκεστεί σε μια παγκόσμια αναγνώριση, όπως συμφώνησαν η ΔΟΕ, η ισπανική ολυμπιακή επιτροπή και η διεθνής και ισπανική ομοσπονδία μπάντμιντον.
Λίγες ώρες αργότερα, ένα άλλο άθλημα με ρακέτα, πολύ πιο δημοφιλές από το μπάντμιντον, έγινε η δεύτερη αφορμή για δάκρυα. Αυτή την φορά, όμως, ήταν χαράς για έναν καταπληκτικό αθλητικό, για μια χαρισματική προσωπικότητα, για έναν γεννημένο πολεμιστή και νικητή.
Ο Νόβακ Τζόκοβιτς μεγάλωσε τρέχοντας κάθε τρεις και λίγο στο υπόγειο του σπιτιού των παππούδων του, εξαιτίας των βομβαρδισμών του ΝΑΤΟ στο Βελιγράδι. Αυτή η απίστευτα σκληρή εμπειρία τον έκανε ακόμα πιο δυνατό, τον πείσμωσε για να γίνει θρύλος στο τόσο απαιτητικό άθλημα που επέλεξε να ακολουθήσει.
Το 1999, έκλαιγε φοβισμένος όταν άκουγε τις βόμβες να πέφτουν. Και την Κυριακή, 25 χρόνια αργότερα, έκλαιγε με λυγμούς στην αγκαλιά της εξάχρονης κόρης του Τάρα, νιώθοντας απίστευτη δικαίωση, αλλά και ανακούφιση, για το πρώτο χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο της ζωής του. Και πιθανότατα το τελευταίο, αφού είναι 37.
Με τον Νόλε, βεβαίως, ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος. «Tata je najbolji» ήτοι «Ο μπαμπάς είναι ο καλύτερος» έγραφε το πλακάτ που κρατούσε η Τάρα στην διάρκεια του τρομερού τελικού με τον (διάδοχο, μην έχετε καμία αμφιβολία) Κάρλος Αλκαράθ, τον οποίο είδε παρέα με την μαμά Γιελένα και τον κατά τρία χρόνια μεγαλύτερο αδελφό της Στέφαν, με το βλέμμα καρφωμένο στον μπαμπά της.
Και στο φινάλε, όταν ο Τζόκοβιτς έγινε μόλις ο πέμπτος τενίστας στην ιστορία που κατακτά το Χρυσό Σλαμ μετά τους Στέφι Γκραφ, Αντρέ Αγκάσι, Ράφα Ναδάλ και Σερένα Γουίλιαμς (τα τέσσερα Γκραν Σλαμ και το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο, δηλαδή), του άνοιξε διάπλατα την αγκαλιά της. Θεωρώ αυτό το στιγμιότυπο ως την απόλυτη φωτογραφία των 33ων σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων μέχρι αποδείξεως του εναντίον…
Πιθανόν λόγω ηλικίας, η Τάρα να μην μπορεί ακόμα να κατανοήσει γιατί ο μπαμπάς της έκλαιγε παρότι είχε νικήσει. Δεν πειράζει, όμως, το κατανοούμε εμείς. Και γι’ αυτό κλαίγαμε και εμείς μαζί του…
Πηγή: Gazzetta
