Του Βασίλη Σαμπράκου
Την Μαρία Σάκκαρη είχα την χαρά να την συναναστραφώ για μερικές ώρες τέτοιες μέρες πριν από έναν χρόνο, τότε που ο Γιώργος Καραγκούνης την προσκάλεσε στην εκπομπή “2004 δευτερόλεπτα” – την σειρά επετειακών εκπομπών που προβλήθηκαν στην CosmoteTV για την συμπλήρωση 16 χρόνων από την κατάκτηση του Euro 2004 από την Ελλάδα. Κομμάτια εκείνης της συζήτησης που είχε κάνει με τον Γιώργο Καραγκούνη, ένα πρόσωπο που της ήταν πολύ οικείο λόγω των οικογενειακών σχέσεων που διατηρούν εδώ και αρκετά χρόνια, έχει μείνει χαραγμένο στο κεφάλι μου ως μια βασική εξήγηση για τις επιτυχίες της, αλλά και ως ένας λόγος για να θαυμάζω παραπάνω από το “συνηθισμένο” την επιτυχημένη πορεία μιας αθλήτριας.
Σε εκείνη την κουβέντα, έβλεπα μια 25χρονη κοπέλα να μη σταματά να χαμογελά. Είχε την καλή διάθεση ενός ανθρώπου που συναντάται με ένα φιλικό πρόσωπο, την χαρά της τιμής να την προσκαλέσει σε τηλεοπτική κουβέντα ένας Πρωταθλητής Ευρώπης, το καμάρι της 20ης τενίστριας στον κόσμο. Το πρόσωπό της σκοτείνιασε μόνο για μερικά λεπτά, όταν κλήθηκε να μιλήσει για το πώς ήταν τον καιρό που, στο ξεκίνημά της, άκουγε ότι είναι απλώς η κόρη της Αγγελικής Κανελλοπούλου, δηλαδή της πρώτης μεγάλης αθλήτριας που είχε βγάλει το ελληνικό τένις. Η Σάκκαρη είχε περάσει δύσκολα, διότι τον άκουγε τον θόρυβο που έκαναν γύρω της τα κουτσομπολιά που την ήθελαν να προοδεύει μόνο επειδή προωθείται και όχι επειδή είναι τόσο καλή που να αξίζει τις ευκαιρίες. Στα πρώτα της χρόνια η Σάκκαρη ένιωσε και φθόνο, και μίσος, όχι απλή ζήλια, και απαξίωση.
Αυτός ο θόρυβος άργησε πολύ να κοπάσει στα αφτιά της. Και, όπως λένε όσοι παρακολουθούσαν από κοντινή απόσταση τα πρώτα της βήματα, αυτό το βάρος την δοκίμασε πολύ. Δεν είναι καθόλου απλό, καθόλου εύκολο να μάθεις να το διαχειρίζεσαι όλο αυτό και τελικά να καταφέρεις να το νικήσεις. Σήμερα, που βρίσκεται στο πικ, η Σάκκαρη γεύεται τα οφέλη εκείνης της πρώτης σημαντικής νίκης. Έφτασε εδώ, στους 4 του Roland – Garros, δηλαδή εκεί που δεν είχε φτάσει ποτέ Ελληνίδα, επειδή προηγουμένως κατάφερε να πείσει τον εαυτό της ότι είναι μια καλή τενίστρια με προοπτικές και όχι απλώς η κόρη της Κανελοπούλου. Όταν το γράφεις, ακούγεται απλό, έως και κλισέ. Όταν το ζεις, δεν είναι.
Είναι αμέτρητες οι ιστορίες αγοριών και κοριτσιών που μεγάλωναν στην σκιά του επιτυχημένου πατέρα ή της επιτυχημένης μητέρας και τελικά πλακώθηκαν από το βάρος. Μάλιστα ορισμένες από αυτές τις ιστορίες είναι από στενάχωρες έως και τραγικές. Ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο θαυμάζω διπλά την Σάκκαρη για όσα πετυχαίνει· επειδή στα δικά μου μάτια ο δικός της συντελεστής δυσκολίας είναι πολύ ιδιαίτερος. Δεν έχω αμφιβολία ότι το ονοματεπώνυμο της μητέρας της άνοιξε τις πρώτες πόρτες, και ότι η καθοδήγηση που είχε από μια μητέρα με την πνευματική και την ανθρώπινη ποιότητα, όπως και την αθλητική εμπειρία της Αγγελικής Κανελλοπούλου της αύξησαν τις πιθανότητες. Όμως αυτά δεν θα ήταν ποτέ αρκετά αν αυτό το κορίτσι δεν είχε το πείσμα, την αποφασιστικότητα, τα κότσια για να μετρηθεί με αυτό το βάρος που της δημιουργούσε ο τενιστικός περίγυρος, ότι πηγαίνει “σπρωχτή” και όχι με την αξία της. Θέλει πολύ μεγάλα κότσια για να το νικήσεις αυτό και να μη το αφήσεις να σε φάει.
Προφανώς και έχει πολύ μεγάλη αξία όλο αυτό που κάνει σήμερα η Σάκκαρη στο Rolland – Garros, όπως και όλα τα προηγούμενα που την είχαν φτάσει μέχρι το νούμερο 18 της παγκόσμιας κατάταξης. Στο δικό μου μυαλό όμως θα έχει ακόμη μεγαλύτερη αξία η κοινωνική προσφορά μιας ανοικτής συζήτησης σχετικά με το πώς κατάφερε να διαχειριστεί όλο αυτό το βάρος που κουβάλησε στην παιδική και την εφηβική ηλικία της. Η δική της νοοτροπία είναι μια μέθοδος για να ακολουθήσει κάθε παιδί που μεγαλώνει στη σκιά του επιτυχημένου μπαμπά ή της επιτυχημένης μαμάς. Και εύχομαι αυτό το κορίτσι να βρει νόημα να την κάνει αυτή τη συζήτηση δημόσια. Μπορεί να σκοτεινιάσει για λίγο, αλλά θα δώσει φως σε αμέτρητα παιδιά που το παλεύουν.
Πηγή: Gazzetta
