Κείμενο, Φωτογραφίες:Γιάννης Σιταρίδης
Συνεντευξιαζόμενοι: Δημήτρης Παπαδόπουλος, Χρήστος Κουτρής
Χώρος συνέντευξης: Προαύλιος χώρος1ου γυμνασίου Κιλκίς
Ημερομηνία: 29/12/2020, Ώρα: 19:00
Αποχαιρετάμε το 2020 με συνομιλώντας με τους ιδρυτές του συλλόγου Δημήτρη Παπαδόπουλο και Χρήστο Κουτρή. Ένα ευχάριστο δίωρο μέσα σε ένα ανοικτό γήπεδο μπάσκετ, κάποια νύχτα της τελευταίας εβδομάδας του χρόνου, όπου ειπώθηκαν πολλά και ενδιαφέροντα.
Όταν ξεκίνησαν έξι σχεδόν χρόνια πριν, δεν είχαν επίγνωση του πού και πόσο μακριά θα έφταναν. Δυο παιδιά του Κιλκίς που αγάπησαν και αγαπήθηκαν από το μπάσκετ αλλά και από τους ανθρώπους του τόπου τους. Ο Αθλητικός Πολιτιστικός Σύλλογος ΚουΠα Κιλκίς, ιδρύθηκε το 2016, οικοδομήθηκε πάνω σε θεμέλια αγάπης και σεβασμού προς το άθλημα, φτάνοντας σήμερα να φιλοξενεί έναν ικανοποιητικά μεγάλο και δυσανάλογο του πληθυσμού της πόλης αριθμό παιδιών, που μαθαίνουν το μπάσκετ αλλά διδάσκονται κυρίως τις γενικές αρχές του αθλητισμού που δεν είναι άλλες από την άμιλλα, το σεβασμό, την αφοσίωση στο στόχο, τη θέληση, την προσπάθεια, το ευ αγωνίζεσθαι. Ας δώσουμε όμως το λόγο στους ίδιους. Ας τους γνωρίσουμε καλύτερα.
Παπαδόπουλος Δημήτρης
«Όταν βλέπεις ένα μικρό ή μεγάλο παιδί να παίζει μέσα στο γήπεδο νιώθεις γεμάτος και η μνήμη γυρίζει στον εαυτό σου για το πώς ένιωθες ο ίδιος αλλά και για όλα αυτά που σκεφτόσουν και ονειρευόσουν»
Πες μας Δημήτρη λίγα λόγια για σένα. Μίλησε μας για τα μπασκετικά σου χρόνια, τις πρώτες σου αναμνήσεις, τα πρώτα σου συναισθήματα.
Δημήτρης:Γνώρισα την πορτοκαλί μπάλα στο δημοτικό 40 χρόνια περίπου πριν… και από τότε δεν την πολυάφησα από τα χέρια μου (με εξαίρεση «κάποια» χρόνια λόγω άλλων υποχρεώσεων.…)
Έτσι κάπως ξεκινάει η προσωπική μου ιστορία μεταπηδώντας από το παιχνίδι στα αγωνιστικά πλέον τμήματα του ΓΑΣ ΚΙΛΚΙΣ το 1983.
Αναμνήσεις υπέροχες από αγώνες, προπονήσεις, ατέλειωτες ώρες μέσα και έξω από ταγήπεδα,ταξίδια,νίκες, ήττες, απογοητεύσεις, τραυματισμούς, πολλούς φίλους εντός και εκτός Κιλκίς, μεγάλους συμπαίκτες.
Και πάντα η θύμηση εκείνης της γλυκιάς κούρασης στα αποδυτήρια στο τέλος, δείγμα της μεγάλης προσπάθειας που είχαμε καταβάλει.
Σταμάτησες να παίζεις μπάσκετ 22 χρόνια πριν. Ωστόσο δεν έφυγες από το χώρο αλλά συνέχισες να υπηρετείς το άθλημα της καρδιάς σου από διαφορετικό πόστο. Τι ήταν αυτό που σε προκάλεσε, που σου έδωσε το κίνητρο να συνεχίσεις στο ίδιο περιβάλλον;
Δημήτρης: Σίγουρα η αγάπη για το άθλημα. Από τη στιγμή που μου… «απαγορεύτηκε» το 1998 λόγω των τραυματισμών μου να συνεχίσω να παίζω, ήταν αδύνατο να φύγω. Προπονητικά βέβαια είχα ήδη ξεκινήσει από το 1991 να ασχολούμαι με τη δημιουργία τότε δυο τμημάτων παιδικού και εφηβικού με εντολή του κόουτς Ηλία. Έτσι λοιπόν ξεκίνησε η προπονητική πορεία.
Από την στιγμή που πλέον δεν μπορείς να παίξεις, πρέπει να βρεις το πόστο που πιστεύεις ότι θα είναι αυτό που θα γεμίσει ένα ομολογουμένως μεγάλο κενό… αυτό του παίκτη.Στην πορεία η ενασχόληση με παιδιά μου κέντρισε σίγουρα το ενδιαφέρον και έτσι ήρθε η καθημερινή πλέον πολύωρη ενασχόληση με κάθε ένα παιδί που ερχόταν στο γήπεδο να διασκεδάσει.
Είχες κάποιον που σου στάθηκε στα πρώτα σου βήματα και αν ναι ποιος ήταν και τι ήταν αυτό που σου προσέφερε;
Δημήτρης: Το δύσκολο κομμάτι της ιστορίας… Ήμουν πολύ τυχερός γιατί «έπεσα» πάνω σε έναν υπέροχο δάσκαλο-πατέρα-προπονητή, τον αείμνηστο Ηλία Παπαδόπουλο που ασχολήθηκε με πάρα πολύ αγάπη μαζί μου και άλλαξε την νοοτροπία μου και το πώς πρέπει να βλέπουμε όλες τις δυσκολίες και να τις αντιμετωπίζουμε όσο το δυνατόν καλύτερα μέσα στο γήπεδο αλλά και έξω από αυτό.
Ποιο είναι το πόστο που προτιμάς τελικά; Αυτό του προπονητή ή του αθλητή; Τεκμηρίωσε αν θέλεις την απάντησή σου.
Δημήτρης: Σίγουρα του αθλητή. Το παιχνίδι είναι φτιαγμένο για τους παίκτες. Όταν παίζεις, πιστεύεις ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα γιατί η μπάλα είναι στα χέρια σου και εσύ κρίνεις τα πάντα! Σαν προπονητής σχεδιάζεις, οργανώνεις, προετοιμάζεις, προπονείς… αλλά δεν έχεις την μπάλα.
Τελικά ο ρόλος του προπονητή σε έφερε σε στενότερη επαφή με τα παιδιά, που απ’ ότι φαίνεται είναι και η μεγάλη σου αδυναμία. Πες μας Δημήτρη. Πώς προέκυψε η ακαδημία μπάσκετ μπολ;
Δημήτρης: Αυτή είναι η αλήθεια. Όταν βλέπεις ένα μικρό ή μεγάλο παιδί να παίζει μέσα στο γήπεδο νιώθεις γεμάτος και η μνήμη γυρίζει στον εαυτό σου για το πώς ένιωθες ο ίδιος αλλά και για όλα αυτά που σκεφτόσουν και ονειρευόσουν. Το μπάσκετ το αγαπώ, σίγουρα δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτό να βρίσκεται στην καθημερινότητά μου. Τι πιο όμορφο από το να κάνεις αυτό που λατρεύεις επάγγελμα. Δεν ξέρω αν σε κάλυψα…
Με κάλυψες και με το παραπάνω. Τι πιστεύεις πως χρειάζεται η ακαδημία για να μεγαλώσει κι άλλο; Ένα γήπεδο λόγου χάρη θα εξυπηρετούσε;
Δημήτρης: Χρειάζονται πάρα πολλά. Ένα από αυτά, το σημαντικότερο αλλά και ταυτόχρονα δυσκολότερο είναι σίγουρα ένας χώρος που θα μπορείς να δουλέψεις και να προγραμματίζεις διαφορετικά την καθημερινότητά σου.
Από εκεί και πέρα υπάρχουν πάρα πολλές ιδέες που ανανεώνονται καθημερινά και προσπαθούμε μαζί με το Χρήστο και την ομάδα των (10) προπονητών που έχουμε να τις προσαρμόζουμε στην Ακαδημία μας για την καλύτερη λειτουργία της.
Ποια τα μελλοντικά σου σχέδια, δεδομένης και της κρίσης που μαστίζει τη χώρα λόγω της πανδημίας με ό τι αυτό συνεπάγεται…
Δημήτρης: Η πανδημία όντως έχει δημιουργήσει τεράστιο πρόβλημα στον αθλητισμό όπως άλλωστε και στην κοινωνία μας. Το παρόν θα κρίνει το μέλλον. Σίγουρα άλλαξε όλα μας τα σχέδια, όμως προσπαθούμε όλον αυτόν τον καιρό να κρατάμε ζεστή την αγάπη των αθλητών και αθλητριών μας προς το μπάσκετ και να ετοιμάζουμε πάντα τηνεπιστροφή, όπως και όταν μας το επιτρέψουν οι συνθήκες. Ευχόμαστε και ελπίζουμε να τελειώσει γρήγορα και να επιστρέψουμε στηναγαπημένη μας καθημερινότητα.
Δώσε μας τρεις λέξεις που χαρακτηρίζουν κατά τη δική σου άποψη σου το συνοδοιπόρο σου;
Δημήτρης: Με το «συνοδοιπόρο» απλά συμπληρώνουμε ο ένας τον άλλον. Ό,τι λείπει από μένα το έχει αυτός και ό,τι λείπει από αυτόν το έχω εγώ… (γέλια) ΟΚ! Τρεις λέξεις λοιπόν, εμπιστοσύνη, σεβασμός και η οικογένεια μου και μια τέταρτη: η κοινή μας αγάπη για τα παιδιά και το μπάσκετ!
Κλείνοντας θα θέλαμε να μας πεις πώς και από ποιον προήλθετο παρατσούκλι που σε θυμάμαι κι εγώ από τότε, «Παπαντόκεν»…
Δημήτρης:(Γέλια ξανά) Παπαντόκεν από το μακρινό παρελθόν. Γύρω στο 1981 λοιπόν είχε έρθει στον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό ο Νορβηγός Άρνε…Ντόκεν Κάποιος (που δεν θυμάμαι) απλά πρόσθεσε το «παπα» πάνω στο παιχνίδι μας και εγένετο το παρατσούκλι που με συνοδεύει τόσα χρόνια μαζί με πολλά γέλια…
Συνεχίζεται…
