Του Γιάννη Ζωιτού
Ο Γιάννης Μπουζούκης στέκεται μπροστά σ’ ένα σταυροδρόμι αποφάσεων για τη μελλοντική ποδοσφαιρική πορεία του. Ό,τι έχει έρθει ως τώρα είναι πίσω του και δεν αλλάζει. Το κοιτά αλλά το αφήνει. Τα χρόνια δεν τον πήραν σε καμία περίπτωση, μια και τα 23 του θα κλείσει στις 27 του ερχόμενου Μάρτη. Ούτε το τρένο έχει σφυρίξει. Κάλλιο αργά, παρά ποτέ όμως.
Η ισχύουσα κατάσταση στον Παναθηναϊκό δεν του αφήνει περιθώρια ευελιξίας. Είναι οριοθετημένες οι επιλογές του. Είτε θα συνεχίσει να προπονείται για να πείσει, με λιγοστές πιθανότητες, τον Λάζλο Μπόλονι πως αξίζει περισσότερα από τα 21 λεπτά που του έχει δώσει έως σήμερα ο Ρουμάνος προπονητής είτε θα βρει, μέσω του δικτυωμένου ατζέντη του και του γραφείο που τον εκπροσωπεί, την κατάλληλη εκείνη ομάδα που για τουλάχιστον ένα 6μηνο θα του του επιτρέψει να πάρει την (ποδοσφαιρική) ζωή του πίσω. Είναι τάση και πολυφορεμένη η φράση τούτη, σημείο των πανδημικών και ‘εμβολιακών’ καιρών που βιώνουμε, αλλά πιο ταιριαστή δεν θα βρεις για τον διεθνή Πρεβεζάνο χαφ, ο οποίος αλλιώς τα υπολόγιζε όταν τον Ιούλιο του ’19 υπέγραφε για τρία χρόνια στο ‘τριφύλλι’ κι αλλιώς κύλησε μέχρι σήμερα η ιστορία.
Θα ‘ταν αλλιώς με Δώνη
Θα συμφωνούσες, πιθανόν, πως στο ενδεχόμενο παραμονής του Γιώργου Δώνη στην τεχνική ηγεσία των ‘πρασίνων’, ο Μπουζούκης θα τύγχανε διαφορετικής μεταχείρισης. Άλλωστε στις δύο σεζόν που συνεργάστηκαν στο Κορωπί μέτρησε 65 συμμετοχές. Ναι μεν οι περισσότερες ήταν στα άκρα της επίθεσης, αφού δεν ήταν εύκολο ν’ ανταποκριθεί ως 10άρι απέναντι σε δυναμικούς αμυντικούς μέσους των αντιπάλων, ωστόσο η επανατοποθέτησή του στον άξονα προς τέλος της διετίας άφηνε να εννοηθεί πως ο μικρός θα κέρδιζε τη μάχη της θέσης, εφόσον ο Έλληνας τεχνικός δεν είχε εκδιωχθεί με τον πλέον άκομψο τρόπο. Είχε απαιτήσεις και τον πίεζε να βελτιωθεί σε κομμάτια που υστερούσε, ζητώντας του πάντα περισσότερα, αλλά είχε στο μυαλό του ένα πλάνο καθιέρωσης, δεδομένης της απώλειας του Ζαχίντ.
Οι ανακατατάξεις του καλοκαιριού μπέρδεψαν και τον ίδιο. Πού τον ήθελε η ‘νέα τάξη πραγμάτων’ να παίζει και ποιον ρόλο να υπηρετήσει δεν κατάλαβε. Πήγε πίσω εμφανέστατα, έχοντας μέρος της ευθύνης, και κατέληξε επί Μπόλονι πια ένας ποδοσφαιριστής με τα δικά του προσόντα (κεφάλι ψηλά, κάθετη πάσα, καλοζυγισμένο πόδι) να θεωρείται περιττός. Σε ποιον να το πεις και ποιος να σε πιστέψει.
Ούτε όταν έλειπε ο Βιγιαφάνιες έβρισκε χώρο. Πόσο μάλλον τώρα που ο Αργεντινός έχει καπαρωμένη θέση στην 11άδα, μπροστά από τη δυάδα των χαφ ή στα άκρα για να συγκλίνει στην περίπτωση του 4-3-3, και παράλληλα αναζητείται στην αγορά άλλος ένας παίκτης του άξονα. Περισσότερο 6-8άρι, όπως ακριβώς ο Μαυροβούνιος Χότσκο της βελγικής Μουσκρόν που έχει προταθεί και μελετάται, παρά 8-10άρι έτσι ώστε Κουρμπέλης – Μαουρίτσιο να μην επιβαρύνονται συνεχώς και ο Αλεξανδρόπουλος να παίζει όσο και όταν πρέπει.
Του Μπουζούκη η θέση είναι ακριβώς εκεί. Πουθενά αλλού. Στα φτερά καταλαβαίνεις ο πιο αδαής ότι θυσιάζεται και δεν προσφέρει όσα προστάζουν τα στοιχεία του. Άρα δεν διαφαίνεται πώς θα κερδίσει τα λεπτά που έχει ανάγκη για να βρει ρυθμό, να εξελιχθεί μέσα από τα παιχνίδια και να νιώσει εκ νέου ενεργός πρώτα και χρήσιμος σε δεύτερο επίπεδο.
Τα άλλα παραδείγματα
Ο δανεισμός σε ομάδα δεύτερης ταχύτητας ανώτερου πρωταθλήματος από το ελληνικό θα ‘ναι ένα τεστ αντοχών για τον 22χρονο. Ο Δημήτρης Πέλκας μέτρησε 30 συμμετοχές με τη Σετούμπαλ, προτού γυρίσει ξανά στον ΠΑΟΚ. Ο Κώστας Τσιμίκας και o Μάριος Βρουσάι έφυγαν για τη Βίλεμ, παίζοντας πολύ, προτού ο πρώτος μονιμοποιηθεί και ο δεύτερος αρχίσει να καθιερώνεται στον Ολυμπιακό. Του Χάρη Χαρίση δεν του έλειψαν οι συμμετοχές σε Σεντ Τρούιντεν και Κορτράικ. Ο Γιάννης Μασούρας είναι σήμερα ο μόνιμος δεξιός μπακ-χαφ της Γκόρνικ Ζάμπρζε.
Σίγουρα θα βρεθούν παραδείγματα που ν’ αναιρούν την άποψη. Ίσως να μην πετύχει το πείραμα της ξενιτιάς για τον νεαρό ποδοσφαιριστή. Ενδεχομένως να μην προλάβει σε τόσο σύντομο διάστημα να ενταχθεί και να ξεχωρίσει σ’ ένα σύνολο με συγκεκριμένη δομή και οργάνωση. Είναι πιθανό στις πρώτες συμμετοχές του να μην είναι καλός και να παραγκωνιστεί γρήγορα. Έχουμε να δει να συμβαίνει και θα ξανασυμβεί. Από την άλλη όμως δεν είναι ψέμα πως οι περισσότεροι εξ όσων μπαίνουν στη διαδικασία της ποδοσφαιρικής μετανάστευσης, στην κατάλληλη ομάδα και την κατάλληλη στιγμή, κερδισμένοι βγαίνουν, επιστρέφοντας πιο ώριμοι ή συνεχίζοντας.
Επαφίεται στους ανθρώπους που συμβουλεύουν τον Μπουζούκη να του βρουν κάτι που να του ταιριάζει και να του προσφέρει ασφάλεια. Όχι μόνο και μόνο για να προσθέσει την εμπειρία του εξωτερικού στο βιογραφικό του, αλλά γιατί πραγματικά κυνηγά την πρόοδό του. Το ένα βήμα παραπάνω. Την ίδια ώρα ο Παναθηναϊκός έχει την ευθύνη να συναινέσει για να μην χάσει, άνευ αντιτίμου (αγωνιστικού εφόσον γυρίσει ή οικονομικού), ένα πολύτιμο περιουσιακό στοιχείο του.
Πηγή: Contra
