Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Από τις πολλές και διάφορες αντιδράσεις που είδα δεξιά κι αριστερά για τον αποκλεισμό της Εθνικής ξεχωρίζω αυτές όσων σύνδεσαν την αδυναμία της ομάδας του Γουστάβο Πογέτ να προκριθεί με την απουσία από την Εθνική του Κώστα Φορτούνη. Το πράγμα έχει ενδιαφέρον, όχι τόσο για την Εθνική, με την οποία ο Φορτούνης οικειοθελώς διέκοψε την σχέση του, όσο με τον Ολυμπιακό. Ας μην ξεχνάμε ότι ο παίκτης διανύει την τελευταία χρονιά του συμβολαίου του. Που δεν έχει ανανεωθεί.
Δεν τα λέει ούτε ο ίδιος
Ο ίδιος ο Φορτούνης δεν θα έλεγε ποτέ ότι η Εθνική αποκλείστηκε γιατί αυτός δεν ήταν στην αποστολή στην Τιφλίδα. Δεν έχω ακούσει ποτέ τον Φορτούνη να εκφράζει τέτοιου είδους απόψεις: προσέχει την δημόσια εικόνα του και δεν θέλει να πιστεύει ο κόσμος ότι είναι κάποιου τύπου μεγάλος εγωιστής που θεωρεί πως κάθε ελληνική ποδοσφαιρική ιστορία περιστρέφεται γύρω του – επίσης δεν θυμάμαι να υπήρξε ποτέ η «πριμαντόνα» που αναζητά αναγνώριση, και θα άφηνε να διακινείται η εντύπωση πως η απόφασή του να αποχωρήσει από την Εθνική δικαιώθηκε κτλ κτλ. Δεν θα έλεγε επίσης ποτέ του αυτό που λένε οι πιο πολλοί, ότι δηλαδή αν ήταν στην Τιφλίδα κι έμπαινε στο γήπεδο μετά το 70΄θα μπορούσε να δώσει στην ομάδα την ώθηση για να ψάξει ένα καθοριστικό γκολ κτλ κτλ – δεν θα το έλεγε γιατί αν ήταν στην Εθνική θα ήθελε να αγωνίζεται από την αρχή του ματς όπως θέλουν όλοι οι καλοί παίκτες. Το ζήτημα σε όλες αυτές τις επισημάνσεις της έλλειψής του που εμφανίστηκαν από χθες δεν είναι ο Φορτούνης. Είναι η φασαρία που κάνουν οι πιστοί του.
Η εποχή των δεκαριών
Ο Φορτούνης βρέθηκε σε μια εποχή που παίκτες με τα δικά του χαρακτηριστικά δεν μας έλειψαν – κι αυτό είναι μια ενδιαφέρουσα παράμετρος της ιστορίας (του). Ανάλογης ηλικίας είναι ο Μπακασέτας και ο Μάνταλος, φυσικά και ο Πέλκας. Η τετράδα αυτή βρίσκεται στο ποδόσφαιρό μας μια γεμάτη δεκαετία τώρα. Είναι παίκτες που μπορούν και να συνυπάρξουν και κατά καιρούς αυτό έχει συμβεί – συνέβη και στην εποχή του Πογέτ. Ωστόσο το ό,τι έστω και με διαφορετικό τρόπο παίζουν όλοι «δεκάρια» δημιούργησε και συντήρησε για χρόνια διάφορες συζητήσεις για το ποιος είναι καλύτερος, ποιος είναι απαραίτητος, ποιος μπορεί να είναι καθοριστικός κτλ. Οι κρίσεις αυτές πάντα επηρεάζονται από οπαδικά γυαλιά ή μπορεί να έχουν να κάνουν κι απλά με το γούστο του καθενός: το ποδόσφαιρο είναι ωραίο γιατί άλλος θεωρεί καλύτερο τον Μέσι κι άλλος τον Ρονάλντο – εμείς έχουμε τους δικούς μας και με αυτούς ασχολούμαστε. Ωστόσο στην περίπτωση του Φορτούνη συμβαίνει κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που συμβαίνει με τους άλλους που αγωνίζονται στην θέση του: αυτός έχει προσωπικούς οπαδούς (και πάρα πολλούς μάλιστα…) οι οποίοι του παραμένουν πιστοί χωρίς να στέκονται καν στην απόδοσή του. Ο Μπακασέτας μπορεί πχ να κερδίσει χειροκροτήματα αν αγωνίζεται κι αν είναι καλός. Ο Φορτούνης δεν χρειάζεται καν να είναι στο γήπεδο για να τον αποθεώνει το κοινό του. Ισα ίσα: αν λείπει είναι για τον λαό του ακόμα πιο σημαντικός.
Πέρασε πολλά
Στην καριέρα του ο Φορτούνης είχε να αντιμετωπίσει δυσκολίες που λίγοι παίκτες πέρασαν. Είχε σκληρό ανταγωνισμό στον Ολυμπιακό για μια θέση στην βασική ενδεκάδα έχοντας μπροστά του παίκτες όπως Τσόρι, ο Ιμπαγάσα, ο Χάμες Ροντρίγκες κτλ. Είχε προπονητές που τον αγάπησαν (και λιγάκι τον καλόμαθαν) και άλλους που δεν τον καταλάβαιναν (και ίσως τον αδίκησαν). Κυρίως όμως είχε δυο τρομερούς τραυματισμούς που τον άφησαν εκτός γηπέδων για δυο ολόκληρες σεζόν. Σε αυτές τις σεζόν χιλιάδες άνθρωποι που τον Φορτούνη τον λατρεύουν έμαθαν να περιμένουν την επιστροφή του και όποτε αυτή υπήρξε τον υποδέχτηκαν περίπου ως θαυματοποιό. Ο Φορτούνης βέβαια θαυματοποιός δεν είναι: είναι ένας παίκτης που μπορεί σε κάποια ματς να κάνει την διαφορά (αρκεί να παίζει σε μια ομάδα στημένη πάνω του) και που για να είναι χρήσιμος πρέπει να είναι στην καλύτερη κατάσταση και να μην αισθάνεται τεράστια πίεση – όπως οι πιο πολλοί που τίμησαν την φανέλα με το «δέκα». Αλλά όπως εξήγησα οι λεπτομέρειες, οι αναλύσεις, οι όποιες αξιολογικές προσεγγίσεις δεν έχουν καμία σημασία για τους οπαδούς του Φορτούνη. Αυτοί πιστεύουν ότι αν έπαιζε στην Τιφλίδα θα ντρίπλαρε δέκα αντιπάλους και θα σκόραρε με ψιλοκρεμαστό σουτ εκτός περιοχής. Και θα έδειχνε τον Πογέτ και θα του κουνούσε επιδεικτικά το δάχτυλο κτλ. Το ό,τι ο Φορτούνης ήταν βασικός σε ομάδες που δεν κέρδιζαν την Αρμενία και την Εσθονία είναι μια υποσημείωση. Αν η πραγματικότητα δεν μας βολεύει, ας πρόσεχε.
Δύσκολο, όχι απίθανο
Στον Ολυμπιακό σκέφτονται τι θα κάνουν με τον Φορτούνη. Από όσο έχω καταλάβει για την τελική πρόταση που θα του γίνει θα μετρήσει το πώς η ομάδα θα τελειώσει την σεζόν. Λογικά σκέφτονται πως έτσι δίνουν ένα έξτρα κίνητρο στον Φορτούνη. Αλλά ας έχουν υπόψιν τους πως αν φύγει, του χρόνου σε κάθε ματς που ο Ολυμπιακός δεν θα κερδίζει θα διαβάζουν ότι ο λόγος είναι η απουσία του Φορτούνη που αδικήθηκε. Δεν θα φταίνε ούτε χαμένες ευκαιρίες, ούτε λάθη της άμυνας, ούτε καν οι προπονητές που στον Ολυμπιακό υπάρχουν για να φταίνε: θα φταίει για όλα ότι άφησαν τον Φορτούνη κι έφυγε.
Αν ο Ολυμπιακός δεν ασχολούταν πολύ με το τι λέει ο κόσμος του δεν θα υπήρχε πρόβλημα – έλα όμως που με το τι λέει ο κόσμος ασχολείται συνεχώς. Ο κόσμος του Φορτούνη αν ο παίκτης φύγει θα σπάσει κάθε προηγούμενο ρεκόρ γκρίνιας και όλο αυτό θα εξελιχτεί εύκολα σε ένα είδος αρνητικής προκατάληψης: το βλέπουμε και στην αντιμετώπιση της Εθνικής και είναι διδακτικό. Εκτός αν ο αρχηγός του Ολυμπιακού πάει σε άλλη ελληνική ομάδα, οπότε κυρίως για τους ίδιους τους προσωπικούς οπαδούς του θα γίνει κάτι σαν εχθρός που τους πρόδωσε κτλ, ακόμα κι αν φύγει γιατί ο Ολυμπιακός έκρινε ότι δεν τον χρειάζεται. Αλλά το να πάει σε άλλη ελληνική ομάδα ο Φορτούνης σήμερα το βλέπω δύσκολο. Όχι απίθανο, αλλά δύσκολο.
Πηγή: Κάρπετ Show
