Του Πολύδωρου Παπαδόπουλου
Μετά από μια σεζόν με το νέο «ελβετικό μοντέλο» του Champions League, με 36 ομάδες και 8 αγώνες για κάθε μία, είναι ακόμα νωρίς για να κρίνουμε αν το πείραμα της UEFA είναι καλύτερο, χειρότερο ή απλώς το ίδιο με την κλασική φάση των ομίλων. Αντί για 96 παιχνίδια για να μείνουν οι 16 από τις 32 ομάδες, τώρα χρειάζονται 144 αγώνες απλώς για να αποχαιρετίσουμε 12 από τις 36.
Κάποιοι το χαρακτηρίζουν «European Super League» με άλλο όνομα. Η UEFA ξέρει πως η διοργάνωση έχει φουσκώσει αρκετά, αυξάνοντας τις πιέσεις στους ήδη εξαντλημένους παίκτες, αλλά δεν φαίνεται να ανησυχεί. Όσο οι Σίτι και Ρεάλ παίζουν συνεχώς μεταξύ τους και το χρήμα συνεχίζει να ρέει, τι σημασία έχει αν οι Αρτέτα, Φλικ και Αλόνσο βλέπουν τους παίκτες τους να τραυματίζονται από τις συνεχείς πτήσεις και τα απαιτητικά προγράμματα; Το μόνο αξιόλογο «παραμύθι» της περσινής σεζόν ήταν η Μπρεστ από τη Γαλλία, που πέρασε στους «16» αλλά διαλύθηκε με σκορ 10-0 από τους μετέπειτα πρωταθλητές. Κάποιοι θα περιμένουν τα συναρπαστικά νοκ-άουτ από τον Φλεβάρη, όμως μέχρι τότε, 144 αγώνες θα ξεχωρίσουν τις μεγάλες ομάδες από τις «μικρές», όπως η Καραμπάκ και η Ουνιόν.
Όμως, η πρώτη στροφή της φετινής σεζόν ήρθε να αμφισβητήσει αυτήν την απαισιοδοξία. Αν η Ουνιόν θεωρείται μικρή ή η Καραμπάκ «σάκος του μποξ», τότε ναι, θέλουμε κι άλλες τέτοιες ομάδες στο τουρνουά. Η Μαρσέιγ, η οποία είχε χάσει 18 από τα 21 τελευταία της παιχνίδια στη διοργάνωση, πήγε στη Μαδρίτη, έπαιξε στα ίσα τη Ρεάλ και την έφερε στα όριά της. Παρά τις 10 (!) επεμβάσεις του Ρούλι στο πρώτο ημίχρονο, ρεκόρ για γκολκίπερ στη διοργάνωση, η Ρεάλ έδειξε για άλλη μια φορά την ικανότητά της να νικά. Ακόμα και όταν έμενε πίσω ή με παίκτη λιγότερο, οι «Μερένγκες» ήξεραν πώς να κερδίσουν. Και με τη φόρμα του Μπαπέ και τον εξαιρετικό Κουρτουά, η Ρεάλ φαίνεται να είναι πιο σίγουρη φέτος.
Το περσινό πάθημα έγινε μάθημα και οι παίκτες της δεν θέλουν να φορτωθούν με ακόμα δυο παιχνίδια στο πρόγραμμά τους. Η ομάδα του α’ μέρους ήταν κάτι νέο, ήταν σύνολο Αλόνσο. «Στέκομαι περισσότερο στο positional play. Θέλω υψηλή πίεση και άμεση ανάκτησης της μπάλας, μα πάνω από όλα με ενδιαφέρει ο έλεγχος του παιχνιδιού. Όσο περισσότερο η ομάδα μου ελέγχει τον αγώνα, τόσο πιο άνετος είμαι» έχει τονίσει ο Ισπανός. Οι ποδοσφαιριστές της μένουν πιο ψηλά στο γήπεδο για να πιέσουν τον αντίπαλο, ανακτούν ψηλά τη μπάλα με κλεψίματα. Μπορεί το β’ μέρος να μην ήταν ελκυστικό, αλλά η ουσία έδωσε το ανακουφιστικό τρίποντο. Με τον Τσάμπι, όμως, η ομάδα μπήκε στο Champions League με ενθουσιασμό και γρήγορο ρυθμό, σαν να είχε μια δίψα για επιτυχία.
Η Άρσεναλ, από την άλλη, επιβεβαίωσε τη σημασία του βάθους στο ρόστερ της. Ο Αρτέτα είχε επισημάνει την ανάγκη για «impact players» και ο Γκαμπριέλ Μαρτινέλι έδειξε ακριβώς αυτό, με το γκολ του που άνοιξε τον δρόμο για τη νίκη στο Σαν Μαμές. Παρά την απουσία επτά βασικών παικτών, η λύση ήρθε από τον πάγκο: Μαρτινέλι και Τροσάρ συνέθεσαν την καθοριστική συνεργασία για τη νίκη. Με λιγότερο από 36 δευτερόλεπτα συμμετοχής, ο Βραζιλιάνος έβαλε την Άρσεναλ μπροστά, ενώ αργότερα ο Τροσάρ διεύρυνε το προβάδισμα. «Πέρσι πληρώσαμε την έλλειψη βάθους», είχε πει ο Αρτέτα. «Φέτος ξεκινάμε με νίκη χάρη στους παίκτες που περιμένουν στην άκρη». Αυτή η νίκη, στο πλαίσιο μιας σεζόν όπου η Άρσεναλ έχει επενδύσει σημαντικά, ήταν το πρώτο βήμα για μια ιστορική πορεία στην Ευρώπη. Μια πορεία για την οποία έχουν επενδυθεί πολλά εκατομμύρια…
Πηγή: Gazzetta
