Του Λευτέρη Ελευθερίου
Κάποτε, ο Ισαάκ Νεύτων έγραψε μία επιστολή σε ένα φίλο του και του τόνιζε χαρακτηριστικά: “Επειδή δεν είχα κάτι άλλο να κάνω αυτήν τη στιγμή, υπολόγισα 16 δεκαδικά ψηφία του π”. Ο Γιώργος Αφρουδάκης και ο Νικόλας Δεληγιάννης, παρ’ ότι πολυάσχολοι, μπορεί να υπάρχουν στιγμές που δεν έχουν κάτι να κάνουν και να θυμούνται κάποια στιγμιότυπα της μεταξύ τους σχέσης. Δεν είναι δύσκολο, άλλωστε έχουν περάσει 28 χρόνια από τότε που έκαναν το πρώτο ταξίδι τους μαζί. Ο Αφρουδάκης, επικεφαλής του Απόλλωνα, ανταμώνει ξανά τον Δεληγιάννη, που θα είναι ο πρώτος προπονητής της ομάδας.
Τα τελευταία χρόνια του ως παίκτης στο πόλο, ο Δεληγιάννης ήταν έμπλεος συναισθημάτων. Στις 23 Ιουλίου του 2012, με την αποστολή του υγρού στίβου να είναι σχεδόν σύσσωμη στην αίθουσα αναχωρήσεων του ‘Ελευθέριος Βενιζέλος’ με προορισμό το Λονδίνο και τους Ολυμπιακούς Αγώνες, ο τότε τερματοφύλακας του Ολυμπιακού είχε πάθει… πολιτισμικό σοκ. “Ένιωθα ευτυχία”, θυμήθηκε. Το πρώτο ταξίδι του με τον Αφρουδάκη έγινε το 1992, με προορισμό το Παλέρμο. “Είχε προηγηθεί η Βαλκανιάδα στον Βόλο, αλλά είχαμε ‘κοπεί’ εγώ κι ο Σάκης Κεχαγιάς”, αφηγείται ο νεόκοπος και νεοφώτιστος τεχνικός του Απόλλωνα. “Είκοσι μέρες μετά, πήγαμε στο οκταεθνές τουρνουά του Παλέρμο με την Εθνική Εφήβων. Ένα χρόνο αργότερα, το καλοκαίρι του ’93, ταξιδέψαμε στο Πάπενταλ της Ολλανδίας για το Ευρωπαϊκό. Είχαμε βγει 4οι”. Στην επέτειο των 20 χρόνων του πρώτου ταξιδιού, έκαναν μαζί το τελευταίο. Δεν τους έμελλε να επιστρέψουν μαζί. Η Εθνική Ελλάδας αποκλείστηκε πριν από τους προημιτελικούς, με την αδόκητη, θεωρητικά, ήττα από την Αυστραλία, και κάποιοι παίκτες, μεταξύ αυτών ο 35χρονος πρώτος τερματοφύλακας, πλήρωσαν τα εισιτήρια της επιστροφής.
Πλην της Εθνικής Ελλάδας, ο Δεληγιάννης και ο Αφρουδάκης είχαν υπάρξει συμπαίκτες στον Ολυμπιακό, από το 2006 έως το 2010. Την πρώτη χρονιά έφτασαν στο Final 4 του Μιλάνου, όπου ηττήθηκαν από την Προ Ρέκο. Έπαιξαν και σε δύο προημιτελικούς, απέναντι στις Γιουγκ Ντουμπρόβνικ και Μλάντοστ. Η μεταγραφή του τελευταίου είχε συγκλονίσει το υδάτινο οικοσύστημα, αφού υπήρχε πάντα ως αντίπαλο δέος: πρώτα με τον ΝΟ Βουλιαγμένης, μετά με τον Πανιώνιο, αλλά ακόμα και ύστερα, με τον Παναθηναϊκό. Το τελευταίο παιχνίδι της καριέρας του Δεληγιάννη, ο 3ος τελικός της Α1 πόλο Ανδρών το 2015, έγινε με αντίπαλο τον Αφρουδάκη.
Ασφαλώς, μοιράζονται αναμνήσεις πολύ περισσότερες από την πορεία στο χάλκινο μετάλλιο του Παγκόσμιου του Μόντρεαλ, το 2005, την 4η θέση στους Αγώνες της Αθήνας, το 2004 και τους άλλους 3 Ολυμπιακούς Αγώνες, σε Σίδνεϊ, Πεκίνο και Λονδίνο, που συμμετείχαν μαζί, ή το χάλκινο του 2004 στο World League. Είναι κι εκείνες οι μακρινές της ‘χρυσής φουρνιάς’ του ’95, της Εθνικής Εφήβων που κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο στο Παγκόσμιο της Δουνκέρκης, ύστερα από την ήττα της στον τελικό με την Ουγγαρία των Τάμας Κάσας, Πέταρ Μπίρος και Γκέργκελι Κις. Μίας εξωπραγματικής γενιάς αθλητών, 8 εκ των οποίων έκαναν καριέρα στο υψηλότερο επίπεδο. Καλή σταδιοδρομία στον Δεληγιάννη για το νέο βήμα του ευχήθηκαν οι Δημήτρης Μάζης και Αντώνης Βλοντάκης, μεταξύ άλλων, επίσης μέλη εκείνης της ομάδας.
Κι αν υπάρχει ως γεγονός αυτή η ανάταση, που σημάδεψε το ελληνικό πόλο ως ευχή και (μερικές φορές) ως κατάρα, το γιατί συνέβη, είναι ένα ερώτημα που κατά κόρον χρησιμοποιείται όταν η εξέλιξη είναι αρνητική, αλλά στις ωραίες στιγμές δεν είναι προαπαιτούμενο. Ο Δεληγιάννης λύνει την απορία: “Είναι απλό. Είχαν αρχίσει να έρχονται σπουδαίοι προπονητές στην Ελλάδα. Υπήρχε ήδη ο Γιάννης Γιαννουρής στη Βουλιαγμένη. Το ’96 παρόπλισε μια γενιά πολιστών 28-30 ετών, διότι ήδη είχε ετοιμάσει την κατάσταση από πίσω, έμειναν ο Γιώργος Μαυρωτάς και ο Τεό Λοράντος. Ήρθε ο Μίλε Νάκιτς στη Γλυφάδα, ο Μπρούνο Σίλιτς, ο Μπόρις Παπόφ στον Ολυμπιακό”.
Και μετά το Πάπενταλ, το καλοκαίρι του 1993, ο άγουρος τερματοφύλακας, δεύτερος στην Εφήβων πίσω από τον Αντώνη Μισετζή, συνάντησε τον Νίκολα Στάμενιτς και, δίχως να το ξέρει, βρέθηκε ενώπιον ενός τύπου που θα κλόνιζε την ίδια την ύπαρξή του και θα άλλαζε την κοσμοθεωρία του. “Τότε δεν ήμουν απλώς δεύτερος, πίσω από τον Μισετζή, ήμουν πολύ δεύτερος. Από απόσταση. ‘Του χρόνου πρέπει να παίζεις βασικός στην Εθνική και σε δύο χρόνια να χτυπήσεις την πόρτα της Ανδρών’, μου είπε τότε ο Στάμενιτς”.
Η ψυχολογία και ο πρωταθλητής
Ο Δεληγιάννης έχει πάρει το δίπλωμα του προπονητή από τότε που ήταν παίκτης. Η πρώτη δουλειά του ήταν στην ακαδημία του Ολυμπιακού: “Κάτι παιδάκια που δεν μπορούσαν να πιάσουν την μπάλα και τώρα παίζουν σε ομάδες της Α1”.
Έπειτα, έγινε συνεργάτης του Χάρη Παυλίδη στην ομάδα πόλο Γυναικών. Με τον Θεσσαλονικιό, η συνεργασία τους ήταν αγαστή: “Δουλέψαμε επαγγελματικά, κάναμε πολύ όμορφα πράγματα”. Όμως, ο ίδιος είχε αποφασίσει ότι ήθελε να δοκιμάσει την τύχη του ως πρώτος σε αντρική ομάδα. Ο δεύτερος χρόνος στις ‘ερυθρόλευκες’ συνέβη επειδή λογάριασε πολύ την εκτίμηση που είχε όλο το τεχνικό επιτελείο προς το πρόσωπό του. Το 2ο διαδοχικό πρωτάθλημα, που ήρθε και με το τελευταίο ματς στην καριέρα της Αλεξάνδρας Ασημάκη, ήταν ο πιο ταιριαστός αποχαιρετισμός. Παρ’ ότι στην ομάδα ήθελαν να παραμείνει, “έπρεπε να κάνω το επόμενο βήμα και πήρα το ρίσκο, αφού δεν ήξερα για πόσο καιρό θα έμενα άνεργος, μπορεί να ήταν για λίγο ή για πολύ”.
Το επόμενο βήμα, που συνέβη ταυτοχρόνως με την άοκνη εργασία στον πάγκο μίας ομάδας που πια μετρά 7 διαδοχικά πρωταθλήματα, ήταν να στείλει την αίτησή του στην Ομοσπονδία του Καναδά, για να γίνει συνεργάτης του Ιταλού Πίνο Πόρτσιο στην εθνική Ανδρών. Ο Παυλίδης, που είχε κάνει τη δική του θητεία στην εθνική Γυναικών και προφανώς μετρά ως μέγα παράσημο την 4η θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2017, στη Βουδαπέστη, εξεπλάγη από το πόσο κοντά έφτασε στην πρώτη αίτησή του.
Ο Απόλλων ήρθε σε μια δύσκολη εποχή. Ο Δεληγιάννης έκανε δύο ραντεβού με τον Αφρουδάκη. “Με κάλεσε στο τηλέφωνο, με ρώτησε πώς πάει η πισίνα (σ.σ. μία μικρή πισίνα στην Αργυρούπολη) και μου ζήτησε να βρεθούμε. Τη Δευτέρα 9 Νοεμβρίου ήρθε από την πισίνα και μιλήσαμε για 3 ώρες. Έπειτα ξανασυναντηθήκαμε στα γραφεία του στη Βούλα και αυτό ήταν”. To συναίσθημα της κοινής πορείας δεν τον εγκατέλειψε σε εκείνες τις συναντήσεις. “Το ίδιο είχα νιώσει και όταν πέρυσι με είχε καλέσει ο Δημήτρης (σ.σ. Μάζης). Πήγα το Σάββατο στο γραφείο του Γιώργου, μπήκα μέσα και είχε έρθει ο Γιώργος Ρέππας, είχε κρυφτεί και μου έκανε έκπληξη”. Με τον τελευταίο ήταν το δίδυμο τερματοφυλάκων του Σάντρο Καμπάνια στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας και όταν η Εθνική πήρε το μετάλλιο στο Μόντρεαλ.
Ο Δεληγιάννης δεν χρειάστηκε το δεύτερο ραντεβού για να συμφωνήσει. Ήξερε από την πρώτη στιγμή και από τα δεδομένα που του παρουσίασε ο επικεφαλής του Απόλλωνα ότι ήθελε αυτήν τη δουλειά. Η επένδυση που έχει κάνει η ομάδα, κυρίως αποκτώντας τους Στέφαν Μίτροβιτς και Αλέξανδρο Γούνα, ελεύθερους, την καθιστά ανταγωνιστική. Όμως, προφανώς ο νέος προπονητής της δεν στέκεται σε αυτό.
“Εννοείται πως το όνειρο του προπονητή είναι να δουλεύει με ελίτ αθλητές. Αλλά μπορεί να μην είναι ελίτ. Όταν ήμουν στην ακαδημία, έχω ακούσει προπονητή να λέει ‘είμαι εδώ για να φτιάξω το όνομά μου και να φτιάξετε κι εσείς το δικό σας’. Το έχω ακούσει κι αυτό. Ο προπονητής πρέπει να έχει καθαρίσει με τη ματαιοδοξία πριν γίνει προπονητής. Ο ρόλος του προπονητή είναι να οδηγεί τους παίκτες εκεί όπου δεν φαντάζονται ότι μπορούν να φτάσουν”, επιχειρηματολογεί ο Δεληγιάννης, ο οποίος βάζει, υπό μία έννοια, το κεφάλι του στον ντορβά. Ο Απόλλων έχει ευρωπαϊκές υποχρεώσεις για το EuroCup στο Σόλνοκ της Ουγγαρίας, όπου θα παίξει με αντιπάλους την ομώνυμη ομάδα, την Τεράσα από την Ισπανία και τη Στρασμπούρ από τη Γαλλία, από τις 4 έως τις 6 Δεκεμβρίου.
Οι προετοιμασίες είναι ούτως ή άλλως δύσκολες, πόσω μάλλον τώρα. Το προηγούμενο διάστημα, οι προπονήσεις υπάγονταν στο πεδίο της ατομικής άσκησης και ο νέος κόουτς πήρε την άδεια για κάποιες κοινές προπονήσεις στο ανοιχτό κολυμβητήριο του ΟΑΚΑ, τουλάχιστον μέχρι τα ευρωπαϊκά παιχνίδια. Το πόλο παραδοσιακά, παρ’ ότι ο εθνάρχης των ομαδικών σπορ στους Ολυμπιακούς Αγώνες εδώ και 10 διαδοχικές διοργανώσεις, είναι το εύκολο θύμα σε οποιαδήποτε κοινωνική κρίση. Η αγάπη δεν φτάνει για να βάλει ρητίνη στα θεμέλια.
Ασφαλώς, δεν θα μείνει στα προπονητικά. Το κολυμβητήριο στη Ριζούπολη είναι το ζωτικό όργανο για τον Απόλλωνα, το ‘Σεράφειο’ είναι το προπονητικό, για το οποίο ο νέος κόουτς της ομάδας θεωρεί ότι έχει προδιαγραφές. Αν κάτι εγγυάται, είναι ότι η δουλειά θα προσπαθήσει να γίνει σωστά με το υπάρχον τεχνικό επιτελείο, χωρίς τον Γιάννη Κατρουζανάκη όμως, τέως προπονητή της ομάδας, ο οποίος εξαρχής συστήθηκε ως τεχνικός διευθυντής, αλλά εκκρεμούσαν ραντεβού για να διαπιστώσουν αν θέλει να συνεχίσει. Από τον Απόλλωνα έλεγαν ότι θα τον ήθελαν σε όποιο άλλο πόστο θα αισθανόταν εκείνος δημιουργικός, αλλά ο ‘Κατρού’, που με τον Δεληγιάννη έχει μοιραστεί μία αξιομνημόνευτη χρονιά με τον Ολυμπιακό, τη σεζόν 2011-2012, δεν ήθελε να γίνει γενικός διευθυντής ούτε τεχνικός σύμβουλος.
Σε ό,τι αφορά τα δημοσιεύματα, που τον περιγράφουν ως άγουρο και δίχως εμπειρία για να κρατήσει το τιμόνι μίας ομάδας η οποία έκανε υπέρβαση στην επένδυσή της τη φετινή σεζόν, αν ακούσετε χάχανα στην Πατησίων, προέρχονται από τη Ριζούπολη. Πληροφορίες αναφέρουν ότι τόσο ο Αφρουδάκης όσο και ο Δημήτρης Μιτελούδης, άμεσος συνεργάτης, ο Χρήστος Μπάκας, προπονητής φυσικής κατάστασης, και ο Διονύσης Μητρόπουλος, τιμ μάνατζερ, αναφέρουν ότι δεν υπάρχει άλλο επιχείρημα πιο ακλόνητο από τους τίτλους που έχει κατακτήσει και την πορεία που έχει διανύσει. “Έχει πάρει 28 τίτλους και έχει συνεργαστεί με σπουδαίους προπονητές, τον Νάκιτς, τον Στάμενιτς, τον Καμπάνια, τον Βαγγέλη Πάτερο. Πώς είναι άγουρος;”, αναρωτήθηκε άνθρωπος πολύ κοντά στο περιβάλλον του Απόλλωνα. Όλοι θα παραμείνουν κανονικά στον Απόλλωνα και έχουν ξεκινήσει ήδη τη συνεργασία τους με το νέο κόουτς, ο οποίος απερίφραστα δηλώνει πως “τους εμπιστεύομαι, στην ομάδα άλλωστε πρέπει να υπάρχουν διακριτοί ρόλοι”.
Απογοήτευση και αποφυγή
Αυτό, βεβαίως, θα φανεί στην πράξη. Η πρώτη προφορική συμφωνία αφορά ως το καλοκαίρι, οπότε αν οι δύο πλευρές είναι ευχαριστημένες, θα συνεχίσουν να συνεργάζονται και τον επόμενο χρόνο.
Για τους ανθρώπους του Απόλλωνα, αυτή η αλλαγή, που περισσότερο είχε να κάνει με το να αλλάξει η ψυχολογία των παικτών, ήταν κάπως επιβεβλημένη μετά το άσχημο ξεκίνημα που έκανε η ομάδα. Τόσο η ήττα από τον Ολυμπιακό, με σκορ 8-14, όσο και εκείνη από τη Βουλιαγμένη (6-10), απασχόλησε ιδιαιτέρως, όχι σε ό,τι αφορά το αποτέλεσμα αυτό καθαυτό, αλλά στην εικόνα της ομάδας. Στη Ριζούπολη έχουν καλή σχέση με το ρεαλισμό, οπότε είναι βέβαιο ότι οποιαδήποτε διάψευση της επιγραφής ότι πάνε για πρωτάθλημα θα γινόταν πολύ γρήγορα. Αυτά, άλλωστε, είναι δημοσιογραφικά κλισέ, τα οποία βεβαίως επιβάλλονται, όταν κάνεις δύο τέτοιες προσθήκες και μαζί παίρνεις τον Καναδό Γιώργο Τοράκη και τον Αμερικανό Αλεξάντερ Μπόουεν από τη Μλάντοστ.
Αυτό που όντως περιμένουν, είναι μία πιο ανταγωνιστική εικόνα. Χαρακτηριστική είναι η κουβέντα “στόχος μας είναι να παλεύουμε, να χάνουμε ηρωικά και να μπορούμε να πούμε καμιά κουβέντα στο τέλος του ματς. Εμείς χάσαμε δύο παιχνίδια και δεν μπορούσαμε στο τέλος να μιλήσουμε για κάτι, ούτε για τη διαιτησία ούτε για ένα χαμένο σουτ, τίποτα. Η αλλαγή του προπονητή έγινε ώστε οι παίκτες να νιώθουν ότι ξεκινούν ξανά, αυτός είναι νόμος σε όλα τα σπορ. Στον Απόλλωνα εκτιμήσαμε ότι υπάρχουν κάποιοι προπονητές ελεύθεροι. Ο Νίκος Δεληγιάννης έχει αυτό το DNA και την προσωπικότητα του πρωταθλητή. Πολλά παιδιά του Απόλλωνα δεν έχουν γαλουχηθεί με αυτήν και ελπίζουμε να τους την περάσει”.
Η ομάδα ξεκίνησε ως ιδέα του Αφρουδάκη, ο οποίος θα κατέβει με επικεφαλής τον Κυριάκο Γιαννόπουλο, μαζί, κιόλας, με το ρέκτη του πόλο, Βασίλη Σκουντή, τον κολυμβητή Νίκο Ξυλούρη και τους Πέπη Χαραλάμπους, Ελευθερία Σαραντίδου, Τζώνη Καλημέρη, Στέφανο Αυγουλέα, Λεωνίδα Αθανασιάδη, Γιάννη Νάτσιο και Αντώνη Ρέντα, στις εκλογές της ΚΟΕ με το συνδυασμό ‘Κολυμπάμε Μαζί’. Είναι κάτι που το ήθελε και βρήκε τις συνθήκες να το κάνει.
Ο παίκτης των 5 Ολυμπιακών Αγώνων δηλώνει Απολλωνιστής και όταν σταμάτησε, το καλοκαίρι του 2016 με μία ανακοίνωση που την έβγαλε, όπως έπρεπε, παραμονή της τελετής έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων, στράφηκε στο σύλλογο για να φτιάξει την ομάδα της υδατοσφαίρισης. Στην αρχή ήταν η ομάδα της παρέας. Έβαλε φίλους του να παίξουν στη Γ’ Εθνική, έπειτα προστέθηκαν κι άλλοι στη Β’. Χρηματοδότης είναι ο Σταμάτης Βελλής, τον οποίο ο Αφρουδάκης φέρεται να προσέγγισε σιγά σιγά για να γίνει εκείνος που βάζει τα λεφτά. Στη Ριζούπολη είναι περήφανοι, διότι όποιον στόχο μετάφεραν στον Βελλή ότι θέλουν να πετύχουν, τον κατάφεραν. Είναι νωπή η περηφάνια του τελευταίου, όταν ο Απόλλωνας πέτυχε την έξοδό του στην Ευρώπη, το 2019.
Ακόμα και σε αυτήν την περίπτωση, της λελογισμένης επένδυσης, το προεδροκεντρικό σύστημα επικρατεί. Άνθρωποι που ξέρουν την ‘αγορά’ του πόλο, που δεν μπορεί να κρατήσει τους παίκτες στο σημείο να είναι η μόνη δουλειά τους το παιχνίδι, λένε ότι τα χρήματα που δίνει ο Βελλής ανεβάζουν ανεπαίσθητα τις τιμές. Αν σταματήσει αύριο το πρωί, θα διακοπεί αυτή η άνοδος, τόσο ρευστή είναι. Υπάρχει, ωστόσο, κι άλλο πρόβλημα.
Το αληθινό ζητούμενο είναι να νιώθουν οι παίκτες ασφάλεια, πηγαίνοντας στον Απόλλωνα. Αυτήν τη στιγμή, τουλάχιστον υπό αυτήν την οπτική γωνία, στη Ριζούπολη νιώθουν ότι λόγω των Εθνικών ομάδων εμποδίζονται, διότι δεν ξέρουν ποιες θα είναι οι πιθανότητες να παίξουν εκεί. Σύμφωνα με την υδάτινη ‘Ελαφρά Ταξιαρχία’, υπάρχουν παραδείγματα άρνησης από πολίστες επειδή νιώθουν επισφαλή τη θέση τους στις Εθνικές ομάδες, τόσο των Ανδρών όσο και των μικρότερων ηλικιών.
Η δουλειά του νέου προπονητή, που τόσα χρόνια σε πάσης φύσεως μετερίζι έχει δημιουργήσει ένα όραμα το οποίο έχει δουλέψει σιγά σιγά και τώρα είναι πλήρες, είναι να κάνει το υλικό του ακαταμάχητο, ώστε οι πρώτες κλήσεις να ανοίξουν την πόρτα για τους επόμενους παίκτες ή η απόρριψη στα καλέσματα να συνιστά πραγματικό σκάνδαλο για τους επαΐοντες τοις πράγμασι στη σφαίρα της ελληνικής υδατόσφαιρας.
Πηγή: Contra
