Του Αλέξανδρου Σόμογλου
Νιώθω εξαιρετικά αμήχανα για πολλοστή φορά, ξεκινώντας να γράψω ένα κείμενο για μια αθλητική αναμέτρηση που διεξήχθη στην Ελλάδα. Θέλω να γράψω για τον Παπανικολάου, τον Παπαπέτρου, τον Στρέλνιεκς, τον Ρόμπερτς, τους… άχρηστους ξένους του Ολυμπιακού, τον Σφαιρόπουλο, τον Πασκουάλ, τον Τζέιμς, για όλες τις αγωνιστικές παραμέτρους που επηρεάζουν την εξέλιξη ενός αγώνα και νιώθω ότι αν το πράξω θα κατηγορηθώ ως… βλάσφημος!
Απ’ ότι καταλαβαίνω αν δεν αναφέρεις τη λέξη «διαιτησία» σε κάποιο κείμενό σου, δεν θεωρείσαι κανονικός δημοσιογράφος στις μέρες μας. Και αφήστε με εμένα στην άκρη. Φεύγοντας το βράδυ της Κυριακής από το γραφείο, θέλησα ως ακροατής να ακούσω στο ραδιόφωνο την άποψη ενός εξαιρετικά σοβαρού συναδέλφου μου – του Νίκου Ζέρβα – για το ντέρμπι του ΟΑΚΑ.
Ο άνθρωπος προσπαθούσε να εξηγήσει πως παγίδεψε ο Σφαιρόπουλος τον Πασκουάλ, πως εγκλωβίστηκε ο Παναθηναϊκός στο παιχνίδι του Τζέιμς, πως ηγήθηκε ο Παπανικολάου των συμπαικτών του και τελικά… βρέθηκε απολογούμενος να δέχεται τα πυρά φίλων του Ολυμπιακού επειδή δεν ανέδειξε ως μείζον ζήτημα της αναμέτρησης τη «διαιτητική σφαγή των ερυθρόλευκων». Ως ακροατής ήθελα να ακούσω για μπάσκετ, τακτικές και δεν μπορούσα. Λες και… απαγορευόταν! Σ’ αυτό το σημείο έχουμε φτάσει ρε γαμώτο;
Εννοείται ότι δεν αισθάνθηκα την παραμικρή έκπληξη για το συγκεκριμένο θλιβερό φαινόμενο. Εδώ… αίφνης σφάζονται οι Έλληνες φίλαθλοι για τη διαιτησία στο χάντμπολ (!), ένα άθλημα στο οποίο αμφιβάλλω αν οι περισσότεροι που πλακώνονται γνωρίζουν με πόσους παίκτες παίζεται!
Ειλικρινά, ο συγκεκριμένος… εθισμός είναι πέρα από τη δική μου αθλητική λογική, τη δική μου αισθητική αν προτιμάτε. Για να μιλήσουμε ξεκάθαρα:
Όπου υπάρχει διαιτησία στον παγκόσμιο αθλητισμό, υπάρχει και προσπάθεια επηρεασμού της. Από την καθαρή Πρέμιερ Λιγκ και το ΝΒΑ μέχρι το… πιο διεφθαρμένο ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα του πλανήτη, δεν υπάρχει παράγοντας ή προπονητής που δεν προσπαθεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να εξασφαλίσει έστω και μικρή διαιτητική εύνοια για την ομάδα του.
Η Ελλάδα είναι μια χώρα βουτηγμένη από την κορυφή ως τα νύχια στη διαφθορά και τη ρεμούλα! Όχι μόνο τώρα, στα χρόνια της οικονομικής κρίσης, αλλά όσο τη θυμάμαι. Είναι μια χώρα οι κάτοικοι της οποίας… τρέφονται καθημερινά από την παρανομία! Ειλικρινά, δεν πιστεύω να υπάρχει άλλο κράτος στον κόσμο που οι κάτοικοι τους θεωρούν την παραβίαση των νόμων κεκτημένο τους δικαίωμα! Από τις παραβιάσεις του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας και το άναμα τσιγάρου σε μέρη που απαγορεύεται το κάπνισμα, μέχρι τα… σημεία και τέρατα που συμβαίνουν σε επίπεδο κυβερνήσεων και δημόσιων υπηρεσιών.
Αν πιστεύετε, ότι σε μια τέτοια χώρα υπάρχει περίπτωση να δούμε καθαρό αθλητισμό, είστε είτε αφελείς, είτε γελασμένοι, είτε… υποκριτές!
Η ελληνική διαιτησία – ανεξαρτήτως αθλήματος – αποτελεί εδώ και δεκαετίες ένα απλό εργαλείο στα χέρια του εκάστοτε ισχυρού. Ποιος ελέγχει την Ομοσπονδία; Ποιος έχει καλύτερη πρόσβαση στον υπουργό; Ποιος κάνει καλύτερα ντιλ με την κυβέρνηση;
Όλοι οι ισχυροί – βάσει ονόματος – παίκτες γνωρίζουν σε τι παρτίδα πόκερ κάθονται να παίξουν. Και αντί ΟΛΟΙ μαζί να καθίσουν να καθορίσουν στοιχειώδεις κανόνες μιας κάποιας «υγιούς άμιλλας» στην παρτίδα τους, επιδίδονται σε μια παρασκηνιακή μάχη ελέγχου της… σημαδεμένης τράπουλας που θα χρησιμοποιηθεί στο τραπέζι.
Όποτε διαλέγουν την τράπουλα της αρεσκείας τους, σιωπούν. Όποτε δεν τα καταφέρνουν, ουρλιάζουν, σκούζουν, χαλάνε τον κόσμο…
Ειλικρινά, δεν έχετε βαρεθεί αυτή τη φαρσοκωμωδία της υποκρισίας; Επαναλαμβάνω, προσπάθεια επηρεασμού των διαιτητών υπάρχει σε όλα τα αθλήματα και σε όλες τις διοργανώσεις, παγκοσμίως. Την υποκρισία και την υστερία, όμως, που συναντά κανείς πλέον σε οποιαδήποτε αθλητική κουβέντα ανοίγει στην Ελλάδα, δεν τη βρίσκεις αλλού…
Για να το κλείσουμε. Όσοι τη… βρίσκετε να παρακολουθείτε ένα παιχνίδι εξετάζοντας πρώτα την απόδοση ενός διαιτητή και εν συνεχεία της ομάδας σας, είναι αναφαίρετο δικαίωμά σας. Είναι, όμως, και αναφαίρετο δικαίωμά κάποιων – πολλών ή λίγων δεν έχει τόση σημασία – να μην ασχολούμαστε με τη διαιτησία και να μη συμμετέχουμε στο θέατρο της υποκρισίας που στήνουν καθημερινά ΟΛΕΣ οι μεγάλες ελληνικές ομάδες.
Ειλικρινά, δεν με ενδιαφέρει αν οι τρεις διαιτητές του ντέρμπι σφύριξαν έδρα, αδίκησαν τον Παναθηναϊκό, ή «έσφαξαν» τον Ολυμπιακό. Χάρηκα πολύ, όμως, που επιτέλους είδα μια ομάδα (και αναφέρομαι στον Σφαιρόπουλο και την πλειοψηφία των παικτών) που δεν… μπήκε στο τρυπάκι της διοίκησης, των δημοσιογράφων και των οπαδών να ασχοληθεί με τη διαιτησία, αλλά επικεντρώθηκε αποκλειστικά στο μπάσκετ. Δεν άφησε τη σκέψη της να θολώσει, δεν επιδόθηκε σε ένα ντελίριο ανούσιων διαμαρτυριών, δεν αναζήτησε άλλοθι σε οποιοδήποτε λανθασμένο σφύριγμα και δικαιώθηκε με έναν δικαιότατο και τεράστιο θρίαμβο! Και κάθε φορά που δικαιώνεται η καθαρή σκέψη μιας ομάδας, προστίθεται ένα μικρό λιθαράκι στον αγώνα κατά της… παράνοιας!
Υ.Γ. Ναι το ξέρω, είναι κάπως οξύμωρο το σημερινό κείμενο. Επιχειρεί να αναλύσει γιατί είναι θλιβερό να ασχολούμαστε πλέον μόνο με τη διαιτησία σε αυτή τη χώρα, αλλά τελικά γράφει μόνο για τη διαιτησία. Απλά, για όσους παλεύουμε εδώ και χρόνια να αντισταθούμε στη συγκεκριμένη λαίλαπα και να απέχουμε από την όλη συζήτηση (με τον κίνδυνο να χαρακτηριστούμε γραφικοί ή… μη δημοσιογράφοι) η συγκεκριμένη πραγματικότητα γίνεται κάθε μέρα και πιο αφόρητη…
Υ.Γ. 2: Αναφορικά με τη μάχη του τίτλου στην Basket League, νομίζω ότι η προϊστορία των αναμετρήσεων των «αιωνίων» μας διδάσκει ότι θα πρέπει να περιμένουμε και το δεύτερο παιχνίδι του ΣΕΦ για να εξάγουμε πιο ασφαλή συμπεράσματα. Άλλωστε τόσο ο Ολυμπιακός, όσο και ο Παναθηναϊκός δεν φημίζονται φέτος για την αγωνιστική τους φερεγγυότητα.
Υ.Γ. 3: Ένα μεγάλο μπράβο στους φίλους του Παναθηναϊκού που για άλλη μια φορά είδαν την ομάδα τους να χάνει τα τελευταία χρόνια ντέρμπι από τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ και δεν… άνοιξε μύτη.
Πηγή: Sport DNA
