Πρώτο ταξίδι, έτυχε ναύλος για τον Βόλο. Το πρώτο ταξίδι του Ράφα Μπενίτεθ, εκτός Αττικής. Σε σχέση με όσα ο Μαδριλένος είχε δει “προς ενημέρωσίν του” προτού αναλάβει, τώρα αυτό ήταν το πρώτο παιγνίδι σε πρωτάθλημα+κύπελλο που ο Παναθηναϊκός δεν “επέστρεψε” από ένα-μηδέν υπέρ του αντίπαλου. Επίσης το πρώτο σε πρωτάθλημα+κύπελλο που ο Παναθηναϊκός, γενικώς, δεν σκόραρε.
Είσαι ο Ράφα Μπενίτεθ, και τρως ήττα από ένα Καταλανό συνάδελφο που μάλλον δεν τον έχεις ακούσει ποτέ. Πράγμα όχι παράξενο, όταν οι πιο μεγάλες ομάδες που έχει προπονήσει (ο Φεράνδο) στην Ισπανία είναι η Κουλτουράλ Λεονέσα και η Λινάρες. Μπορεί να συμβεί και αυτό, σε μια βραδιά, στη Δημοκρατία του Ποδοσφαίρου. Να γίνεις…ένα διάσημο σκαλπ. Καλώς όρισες, σενιόρ, στη δύστροπη ελληνική Σούπερ Λιγκ. Τόσο δύστροπη που ακόμη, Νοέμβριος ήδη, σε εννέα αγωνιστικές δεν έχει καταγραφεί η έστω μία (αγωνιστική) στην οποία να νίκησαν συγχρόνως και οι τέσσερις του λεγόμενου rich-4. Δεν είναι λιγότερο δύσκολο εδώ, από όσο είναι οπουδήποτε αλλού.
Να εξηγούμαστε. Δεν πρόκειται για ένα κακό παιγνίδι του Παναθηναϊκού, στο Πανθεσσαλικό. Πρόκειται για ένα κακό αποτέλεσμα, του Παναθηναϊκού. Ηταν για να έρθει 0.27-1.93, και ήρθε 1-0. Αν θέλετε να δούμε ένα αληθινά κακό παιγνίδι, δεν χρειάζεται να πάμε μακρυά. Αληθινά κακό, για την ακρίβεια μίλια χειρότερο, ήταν το παιγνίδι του Ολυμπιακού με τον Αρη. Μη κοιτάτε που οι παίκτες του Αρη, ο ένας μετά τον άλλον, “λιποθυμούσαν” (εξαιρώ τον Λορέν) ενώπιον της ιδέας να βάλουν γκολ. ‘Η που ο Μανόλο Χιμένεθ επέδειξε την απίθανη γενναιοδωρία να αποσύρει, ακριβώς στο κρίσιμο τελευταίο δεκάλεπτο, τον κίλερ Λορέν. Δεν παύει να ήταν αγώνας για 0.69-1.72, και ήρθε 2-1.
Ο Ολυμπιακός “δεν είναι καλά” στο παιγνίδι του, και φαίνεται…όσο μακιγιάζ και να ρίξει, στις στιγμές της, η αποτελεσματική φροντ-λάιν. Οι εντάσεις δεν είναι αυτές που ήταν στις “καλές μέρες”. Αλλη μία φορά, όπως και με την ΑΕΚ, αδέσποτες μπάλες έφευγαν εδώ κι εκεί, μικρές προσφορές στους φιλοξενούμενους, προσκλητήρια για δυνητικούς μπελάδες. Πόσο καλά δεν είναι η ομάδα, το καταλαβαίνουμε και από τον Μεντιλίμπαρ…που δεν την κράζει. Ο Μεντιλίμπαρ βάζει φωνή, πότε; Οταν η ομάδα είναι καλά, για να την κρατήσει καλά και να μη ξεφύγει το μυαλό. Οταν ο Βάσκος διαισθάνεται πως η ομάδα δεν πατάει καλά, την προστατεύει. Δεν της δίνει άλλη μία, να την αποκάνει.
Αλλά το θέμα μας σήμερα, είναι ο Παναθηναϊκός. Και sorry για την προσωπική στάση αποχής, αυτές τις πρώτες ώρες μετά τον Βόλο, όσο πιο μακρυά γίνεται από το γκρέμισέ-τα-όλα, διώξε, φέρε, κάνε, δείξε. Σημασία έχει, δούλεψε. Βελτίωσε. Βάλε νέο αίμα, από κάτω. Προχώρα. Ο Παναθηναϊκός στον Βόλο, βλέποντας το πράσινο παραλληλόγραμμο, όχι το ταμπλό, είχε καλή ταχύτητα στο passing και στην εκδήλωση των επιθέσεων, είχε επαρκή ένταση στην κίνηση με/δίχως τη μπάλα, είχε προσήλωση στον “ορθό δρόμο” διείσδυσης μέσα στο χαμηλό μπλοκ, ήταν ουσιαστικά επικίνδυνος στο κάθε κόρνερ που εκτελούσε.
Είχε και πεποίθηση, ο Παναθηναϊκός, κυριαρχικής ομάδας. Μια πεποίθηση, ανάγλυφη. Πολλές φορές λέμε σε ματς, αν δεν ξέρεις δεν καταλαβαίνεις ποια είναι η μεγάλη ομάδα και ποια η μικρή. Στο συγκεκριμένο ματς, το καταλάβαινες. Ενα λάθος έκανε, ολότελα κόντρα στη ροή, ο Παναθηναϊκός. Ηταν, η απροσεξία στην κατοχή μιας “δεύτερης μπάλας” (Ζαρουρί) μετά από άκαρπη στατική φάση (ένα πλάγιο φάουλ). Το elementary που δεν έγινε, ήταν ό,τι έκανε αργότερα, σε παρόμοια συνθήκη, ο Τζούριτσιτς. Φάουλ και κίτρινη κάρτα, διότι εκεί και τότε επείγει το stop στη μετάβαση εναντίον άμυνας σε εύλογη ανισορροπία.
Φυσικά, σε κάποιο σημείο υπεισέρχεται και η δεξιότητα του αντίπαλου. Ο Λάμπρου έκλεψε τη μπάλα από τον Ζαρουρί, την προστάτευσε ωραιότατα, έστρωσε όλον τον δρόμο για το transition. Και κατάφερε να φτάσει ο ίδιος, ακμαίος, στο τέρμα αυτού του δρόμου. Φόρα, τρομερό πάτημα, κεφαλιά-δυναμίτης. Θέλεις να έχεις μέσα στο ματς όλες τις άμεσες ανακτήσεις, και για να μη κινδυνεύεις και για να μη κουράζεσαι διανύοντας συνεχώς αποστάσεις από την επίθεση προς την άμυνα. Εξαρτάται όμως, και από αυτό που σημειώσαμε. Τη δεξιότητα του αντίπαλου.
Το λες εύκολα, αλλά δεν είναι πάντοτε εύκολο να βγάζεις τη μπάλα μες από τα πόδια ποδοσφαιριστών όπως ο Νούριο Φορτούνα, ο Κόμπα, ο Ζόκα, ο Ανιόρ, ο Λάμπρου. Ο άξονας του Βόλου, και η αριστερή πλευρά του Βόλου, είναι “δυνατά σημεία”. Η δεξιά πλευρά δε, με δύο μπακ…σε σκυταλοδρομία ο ένας μπροστά από τον άλλον, Σόρια και Μύγας, περιόρισαν την ενδεχόμενη ζημιά από το “αριστερό τρίγωνο” του Παναθηναϊκού (Κυριακόπουλος, Τσέριν, Ζαρουρί). Το έφεραν εις πέρας, χάρη και στις θαυμάσιες extra βοήθειες του Ανιόρ.
Με αυτό το ολοκληρωμένο κριτήριο, δηλαδή το κριτήριο (πέρα από τη δεξιότητα με τη μπάλα) της συγκέντρωσης στο αμυντικό καθήκον, εν τέλει με το κριτήριο του “εμείς” υπό το “εγώ”, ο Ανιόρ κι ακόμη περισσότερο ο Λάμπρου έβγαλαν εναντίον του Παναθηναϊκού απόδοση που αντιστοιχεί σε ποδοσφαιριστή ομάδας του top-4. Αλλωστε, και δεν συμβαίνει κατά λάθος, ο Βόλος εκεί “διανυκτέρευσε” Σάββατο προς Κυριακή. Στην 4η θέση. Ο Αχιλλέας, για να παραμείνει η ομάδα στο να είναι καλά και να μη ξεφύγει το μυαλό, τώρα είναι που πρέπει να κάνει…ένα Μεντιλίμπαρ. Να την κράξει!
Το άμεσο συμπέρασμα είναι, όσο απλό ακούγεται. Αν δεν βγει με κάποιον τρόπο στα τελειώματα των επιθέσεων ο καθ’ ύλην Σφιντέρσκι και επωμιστεί άλλος την ευθύνη να σκοράρει, ο Παναθηναϊκός “δεν έχει” γκολ. Ο δε Τέτε από την Κηφισιά, δεν θα ενσωματωθεί πριν την 1η Ιανουαρίου. Εκείνο το χατ-τρικ του Ζαρουρί στη Βέρνη, ήταν ένα σπάνιο αστρικό φαινόμενο…που ζήσαμε για να το δούμε. Στη ρουτίνα της Σούπερ Λιγκ, όμως; Οκτώ αγώνες με δέκα γκολ, αυτό προφανώς δεν είναι ανταγωνιστική επίδοση. Σε οκτώ αγώνες, ο Λεβαδειακός είχε βάλει τα σχεδόν διπλάσια γκολ, δεκαεννέα. Διότι ο Λεβαδειακός “έχει το γκολ” όποιος και να βγει στα τελειώματα των επιθέσεων.
