Δεν πιστεύω στις παγκόσμιες ημέρες που έχει καθιερώσει ο ΟΗΕ, έστω και αν γνωρίζω ότι το κάνει για να επισημάνει σημαντικά γεγονότα και ζητήματα που αφορούν την ανθρωπότητα. Γιατί, ναι, υπάρχουν παγκόσμιες ημέρες της εκπαίδευσης, της μνήμης για τα θύματα του Ολοκαυτώματος, κατά του καρκίνου, του ρατσισμού ή της παιδικής εργασίας, παγκόσμιες μέρες του βιβλίου ή της τέχνης.
Από την άλλη, όμως, υπάρχουν και παγκόσμιες μέρες του μπέργκερ, του χέβι μέταλ (με κάθε σεβασμό στους φαν της συγκεκριμένης μουσικής) της γιόγκα, του καπέλου, της… δημόσιας τουαλέτας (!) ή του σέρφινγκ, που τόσο ταλαιπωρεί τους διοργανωτές των 33ων Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού με τις συνεχείς αναβολές του.
Την Τρίτη (30/07) μου διέφυγε (λάθος μου, απολογούμαι…) πως γιορτάσαμε την παγκόσμια ημέρα της φιλίας. Γιατί την φιλία αξίζει πραγματικά να την γιορτάσεις και να την χαίρεσαι. Τους φίλους, σε αντίθεση με τους συγγενείς, τους διαλέγεις και σε διαλέγουν, δεν τους… φορτώνεσαι εκ γενετής.
«Τους φίλους τους διαλέγουμε, γι’ αυτό δεν τους παιδεύουμε» τραγουδάει η θεϊκή φωνή της Χαρούλας Αλεξίου, με την οποία όμως θα διαφωνήσω (συγνώμη Χαρούλα μου…). Τους φίλους τους παιδεύουμε και μας παιδεύουν, γιατί εκεί δοκιμάζεται πραγματικά η φιλία, η αγάπη, η συντροφικότητα.
Η φιλία του Τζιανμάρκο Ταμπέρι με τον Εσά Μπαρσίμ κινδύνευσε σοβαρά να δοκιμαστεί στο μεγαλύτερο σκηνικό για έναν αθλητή και δη του στίβου: Τον τελικό του αγωνίσματος στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Παρότι η πανδημία του κορονοϊού «άδειασε» το Ολυμπιακό Στάδιο του Τόκιο, οι δύο πρωταθλητές του άλματος εις ύψους μας χάρισαν, τέτοια εποχή πριν από τρία χρόνια, μια από τις πιο ξεχωριστές στιγμές στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων.
Και, την ημέρα που ο στίβος, ο βασιλιάς του αθλητισμού και των Αγώνων έκανε πρεμιέρα με τους τελικούς των είκοσι χιλιομέτρων βάδην (τεράστιο respect στην προσπάθεια και το κύκνειο ολυμπιακό άσμα της σημαιοφόρου μας Αντιγόνης Ντρισμπιώτη), είπα να θυμηθώ μια στιγμή που έχει συμβεί μόλις δύο φορές στην ιστορία της μεγαλύτερης αθλητικής γιορτής.
Το 1908, στο Λονδίνο και στο αγώνισμα του άλματος επί κοντώ, ο Αμερικανός Άλφρεντ Τζίλμπερτ και ο συμπατριώτης του Έντουαρντ Κουκ μοιράστηκαν το χρυσό μετάλλιο. Και, 113 χρόνια αργότερα, συνέβη το ίδιο μεταξύ δύο πολύ καλών, δύο αδελφικών φίλων.
Στον τελικό του άλματος εις ύψους, ο Ιταλός Ταμπέρι και ο Μπαρσίμ από το Κατάρ έφτασαν απόλυτα ισόπαλοι σε άλματα και προσπάθειες στο φινάλε. Ο επικεφαλής κριτής τους έδωσε την δυνατότητα να κάνουν από ένα επιπλέον άλμα ο καθένας, κάτι σαν «ξαφνικός θάνατος» ώστε, εφόσον ο ένας ξεπεράσει τον άλλο, να πάρει το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο εις βάρος του.
«Μπορούμε να έχουμε δύο χρυσά;» απάντησε με ερώτηση ο Εσά, αιφνιδιάζοντας τον κριτή. Μετά το διστακτικό «ναι» του τελευταίου, οι δύο αθλητές και καλοί φίλοι, οι οποίοι τα προηγούμενα χρόνια στήριξαν ο ένας τον άλλο σε σοβαρούς τραυματισμούς, αγκαλιάστηκαν και πανηγύρισαν το ιστορικό τους νταμπλ.
Έκαναν μαζί τον γύρο του θριάμβου (δυστυχώς, μπροστά σε άδειες εξέδρες λόγω του ιού Covid-19) και, αργότερα, ανέβηκαν μαζί στο πρώτο σκαλί του βάθρου, με τον έναν να βάζει το μετάλλιο στον άλλο και να παίζουν προς τιμήν τους και οι δύο εθνικοί ύμνοι των χωρών τους.
Εκείνη την στιγμή, η παγκόσμια ημέρα φιλίας τιμήθηκε όσο λίγες φορές έχει συμβεί στον αθλητισμό και στον στίβο, η πρεμιέρα του οποίου στο Παρίσι επισκιάζει το υπόλοιπο πρόγραμμα.
Ακόμα και έτσι, βεβαίως, οι συγκινήσεις στην κολύμβηση, στο τζούντο (γεια σου ρε Θοδωρή Τσελίδη!), στην ξιφασκία, στην κωπηλασία (έρχονται τα μετάλλια, έρχονται…), στο τένις, στο πολό (τι ομαδάρα έχουμε!) και στο BMX (εσείς είχατε πιτσιρικάδες ένα από αυτά;), μεταξύ πολλών άλλων, είναι συνεχείς. Καλό (Ολυμπιακό) μήνα να έχουμε!
Πηγή: Gazzetta
