Σαν ψέμα μου φαίνεται ρε Αντώνη…
Ξυπνάμε το πρωί της 11ης Απριλίου και μαθαίνουμε: Ο Αντώνης Συκάρης πάτησε την κορυφή του Dhaulagiri (8167 μέτρα). Η ελληνική ορειβατική κοινότητα πανηγυρίζει μαζί σου ένα ακόμα τεράστιο επίτευγμα. Την κατάκτηση μιας ακόμη οκτάρας κορυφής (άνω των 8.000 μέτρων). Της 5ης σου από τις συνολικά 14 που έβαλες στόχο να κατακτήσεις.
Πόσες και πόσες φορές αντιμετώπισες το κρύο, τον πάγο, τις χιονοστιβάδες, τα κρυοπαγήματα. Τον θάνατο τον ίδιο. Σε ηλικία 60 χρονών, όταν οι άνθρωποι απολαμβάνουν τη ζεστασιά και την ασφάλεια του σπιτιού τους, τη συντροφιά της οικογένειάς τους, εσύ έβαλες στόχο που κανείς άλλος δεν τόλμησε να ονειρευτεί. Να γίνεις ο πρώτος που σε αυτή την ηλικία θα καταφέρει να πατήσει τα 14 ψηλότερα σκαλιά του κόσμου. Να πατήσεις; Όχι όχι! Δεν θα σου άρεσε να αποτυπωθεί έτσι. Όπως έλεγες πάντα: ‘‘αφιερωμένη η κορυφή στην οικογένειά μου, στους Έλληνες ορειβάτες, σε όλους τους Έλληνες. Μαζί τα καταφέραμε’’. Και εμείς έτσι νιώθαμε ρε Αντώνη, μαζί σου ταξιδεύαμε και εμείς. Ήμασταν μαζί σου γιατί εσύ επέλεγες να μας «κουβαλήσεις» μαζί σου. Μαζί σου και στο Everest, μαζί σου και στο Kangchenjunga, και στο Manaslu, και στο Lhotse και στην Annapurna.
Ούτε μία φορά δεν μας ξέχασες, ούτε μία φορά δεν μας άφησες πίσω. Ύψωσες την ελληνική σημαία στις ψηλότερες κορυφές του κόσμου. Με πολλά κιλά εξοπλισμό, με τεράστια κόπωση, με δυσκολίες, τραυματισμούς, αποτυχίες απογοητεύσεις. Με την οικογένειά σου να ανησυχεί για εσένα αλλά παράλληλα να σε καμαρώνει και να σε στηρίζει σε κάθε σου βήμα. Με ολόκληρο τον ελληνικό και όχι μόνο ορειβατικό κόσμο να περιμένει το ηχητικό ντοκουμέντο της επιβεβαίωσης της επιτυχίας σου. Με τις φωτογραφίες από μέρη που οι περισσότεροι από εμάς δεν μπορούμε καν να ονειρευτούμε. Και με την σημαία σου, τη σημαία μας…. ψηλά, κάθε φορά και πιο ψηλά. Με το χαμόγελό και τη θετική σου αύρα σε κάθε αποστολή. Με το να μοιράζεσαι απλόχερα τις γνώσεις και τις εμπειρίες σου σε κάθε σου συνέντευξη. «Ο Αντώνης μας» λέγαμε, «ο έλληνας ορειβάτης-αλπινιστής που μας κάνει περήφανους στα πέρατα του κόσμου».
Πόσα νέα παιδιά ενέπνευσες να πάρουν ένα σακίδιο και να βγουν για πεζοπορία. Όχι στο Έβερεστ ή στο Κ2. Στον Όλυμπο, στην Πάρνηθα, στο Πήλιο, στον Παρνασσό. Να ανακαλύψουν οι νέοι τη μαγεία και την ομορφιά που κρύβεται στα βουνά, την ελευθερία που νιώθει η ψυχή. Πάντα με τις σωστές συμβουλές και προτροπές. Να σέβεσαι το βουνό, να προσέχεις τους κινδύνους, να ακούς τους οδηγούς, να μην υποτιμάς το βουνό, να μην υπερεκτιμάς τον εαυτό σου, να γνωρίζεις τα όριά σου, να προστατεύεις το μέρος που σε φιλοξενεί.
Και τώρα; «ΝΑΙ! Ο Αντώνης μας τα κατάφερε, τα κατάφερε πάλι! Είναι ξανά στην κορυφή! Στα 8167 μέτρα! Ναι ρε Αντώνη! Καλή επιστροφή!» Έτσι γράφαμε και ξαναγράφαμε κάτω από το τελευταίο σου ποστ που μας πληροφορούσες για την κατάκτηση του Dhaulagiri. «Καλή επιστροφή Αντώνη!»
Η επιστροφή. Βλέπεις δεν σε αφήνει να χαρείς 100% την κορυφή. Έχεις κάνει μόνο τη μισή δουλειά. Τώρα σειρά έχει η επιστροφή, η κατάβαση. Οι κίνδυνοι; Πολλοί. Περισσότεροι από αυτούς της ανάβασης. Πιο κουρασμένος, πιο φορτισμένος συναισθηματικά, με λιγότερο πρόσθετο οξυγόνο στη φιάλη. Πιο ευάλωτος. Αλλά τι σημασία έχει; Ο Αντώνης μας θα τα καταφέρει και πάλι! Πάντα τα καταφέρνει. Θα γυρίσει στο σπίτι, στην αγκαλιά της Πόπης, των παιδιών του, της εγγονούλας του της Ίριδας. «Ναι! Ο παππούς τα κατάφερε!» θα της πει.
Ξημερώματα 12ης Απριλίου. Ας μπούμε στο Facebook να δούμε, έφτασε σώος ο Αντώνης στην κατασκήνωση βάσης; Μισό λεπτό, τι γράφει εδώ; ‘‘Νεκρός στα Ιμαλάια ο πολύπειρος Έλληνας ορειβάτης’’. Όχι δεν γίνεται, δεν μπορεί να εννοούν τον Αντώνη. Ο Αντώνης θα γυρίσει, πάντα γυρίζει. Αν δεν τα καταφέρει αυτός τότε ποιός; Κι όμως. Ο Αντώνης δεν θα γυρίσει. Σε υψόμετρο 7.400 μέτρων, στις 4:00 το ξημέρωμα, πολύ κοντά στην κατασκήνωση βάσης 3, ύστερα από τεράστια σωματική και ψυχική προσπάθεια και έλλειψη πρόσθετου οξυγόνου ο κορυφαίος έλληνας ορειβάτης άφησε την τελευταία του πνοή. Η ελληνική ορειβασία θρηνεί το πιο χρυσό της στολίδι. Τα άρθρα, τα δελτία ειδήσεων, τα ραδιόφωνα μιλούν όλα για αυτόν τον σπουδαίο ορειβάτη.
Θα μπορούσα να απορυθμίσω τα άπειρα κατορθώματα και διακρίσεις του Αντώνη Συκάρη αλλά μπορείτε να τα δείτε παντού. Άλλο με απασχολεί εμένα. Τώρα που ο Αντώνης έφυγε, άφησε τίποτα πίσω; Η απάντηση είναι εκεί έξω. Σε όλους τους νέους ανθρώπους που εμπνεύστηκαν από τη ζωή και τα κατορθώματα του σπουδαίου αυτού ανθρώπου και προσπαθούν να βαδίσουν στα βήματά του. Να κατακτήσουν τον επόμενο λόφο, την επόμενη πλαγιά, την επομένη κορυφή της ζωής τους. Που βλέπουν το βουνό και τις κορυφές όχι με ματαιοδοξία ή με υπεροψία. Αλλά με σεβασμό και αγάπη. Με πάθος για την ορειβασία. Με λατρεία για τη φύση.
«Κρίμα για τον Αντώνη» έγραψαν πολλοί. «Το να πεθαίνεις για το πάθος σου δεν είναι ποτέ κρίμα» διάβασα σε ένα σχόλιο. Δεν ξέρω, δεν είμαι ειδικός. Ούτε καν ορειβάτης θεωρώ πως είμαι. Είμαι ένας άνθρωπος που όταν νιώθει πνιγμένος και κενός, δεν έχω που αλλού να πάω. Μόνο στο βουνό. Με ένα μικρό σακίδιο, λίγο νερό και τα απαραίτητα. Όχι για την κορυφή, όχι για το δύσκολο μονοπάτι, όχι για παλικαριά. Καμία σχέση. Για μία βόλτα, για να βρω τον εαυτό μου. Άλλωστε παλικάρι είναι αυτός που ξέρει τα όριά του. Το έλεγε και ο Αντώνης αυτό. Θέλω να είμαι στο βουνό. Και ξέρω ότι δεν είμαι ο μόνος. Αλλά ξέρω ότι δεν είναι τόσο απλό. Θέλει καθοδήγηση, σύνεση, υπομονή και προσοχή. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι εκεί έξω που θέλουν να γνωρίσουν τον κόσμο των βουνών. Υπάρχουν και πολλοί που είναι πρόθυμοι να τους μυήσουν σε αυτόν τον κόσμο με τον σωστό τρόπο. Και υπάρχουν και άνθρωποι που αποτελούν έμπνευση για όλους αυτούς. Αυτό ακριβώς είσαι και εσύ για εμένα Αντώνη Συκάρη. Έμπνευση.
Σήμερα, 12/4/2022 έφυγε ο άνθρωπος Αντώνης. Όπως και σαν σήμερα 12/4/1976 έφυγε από τη ζωή ο Χρήστος Κάκαλος, ο πρώτος ορειβάτης που πάτησε στην κορυφή του Ολύμπου. Η μοίρα παίζει απίστευτα παιχνίδια. Δύο από τους σημαντικότερους ανθρώπους στην ιστορία της ελληνικής ορειβασίας. Τι έμεινε πίσω; Το σύμβολο Αντώνης Συκάρης. Το σύμβολο Χρήστος Κάκαλος. Το σύμβολο, η έμπνευση, το κίνητρο του καθενός από εμάς που τους γνωρίζουμε και τους θαυμάζουμε να βιώσουμε λίγο από το μεγαλείο τους.
Καλό σου ταξίδι Αντώνη Συκάρη,
Κανένας στο χώρο της ορειβασίας δεν πρόκειται ποτέ να σε ξεχάσει.
