Του Κώστα Κεφαλογιάννη
Γενιές και γενιές φιλάθλων μεγάλωσαν μαζί του. Γνώριζαν το όνομά του, άνθρωποι που δεν γνώριζαν το όνομα ούτε ενός ποδοσφαιριστή. Τον γνώριζε η μητέρα μου. Τον γνώριζε η γιαγιά μου. Η φωνή του, όπως αριστοτεχνικά το έθεσε ο Λουκιανός Κηλαϊδόνης, ένωνε και δονούσε την ελληνική κοινωνία απ΄ άκρη σε άκρη.
Γενιές και γενιές παιδιών μεγάλωσαν με το όνειρο να γίνουν αθλητικοί συντάκτες εξαιτίας του.
Ο Γιάννης Διακογιάννης υπήρξε κατά πάσα βεβαιότητα ο πιο επιδραστικός άνθρωπος στην ιστορία της ελληνικής, αθλητικής δημοσιογραφίας. Για πολλούς και μάλλον προφανείς λόγους. Η πλέον εμβληματική μορφή ολόκληρου του επαγγελματικού μας χώρου. Επί σειρά ετών, η έξωθεν μαρτυρία του συναφιού μας, προς σχετικούς και άσχετους. Και τι ωραία έξωθεν μαρτυρία ε;
- Τι δουλειά κάνεις;
- Αθλητικός συντάκτης
- Σαν τον Διακογιάννη;
- Ας πούμε
- Μπράβο παιδί μου
Πιστεύω ακράδαντα ότι η αθλητική δημοσιογραφία έχει και σήμερα πολλούς πραγματικά αξιόλογους συντάκτες. Ποια είναι όμως η έξωθεν μαρτυρία της; Τι εικόνα έχει το ευρύ κοινό για εμάς;
Πόλωση, τοξικότητα, οπαδισμός, ναρκισσισμός, αυταρέσκεια, φλυαρία. Είτε μας αρέσει, είτε όχι, είτε δικαίως, είτε αδίκως, αυτά εκπέμπουμε προς τα έξω.
Θα μου πείτε, τα πράγματα αλλάζουν. Πλέον υπάρχουν εκατοντάδες επιλογές, φωνές, ΜΜΕ, μια ατελείωτη βαβούρα. Δεν υπάρχει μόνο η ΕΡΤ. Θα στεκόταν ο Διακογιάννης στις μέρες μας με τον ίδιο τρόπο, όταν χιλιάδες χρήστες στα social θα τον έκραζαν στο παραμικρό λάθος και θα τον ξεφώνιζαν ως «τσάτσο» του ενός και του άλλου, όταν δεν θα συμφωνούσαν με την άποψή του;
Δεν ξέρω.΄ Αλλά πιστεύω πως ναι. Με την καλλιέργειά και την ευρυμάθειά του, το ήθος, την ψυχραιμία, την καθαρή ματιά, την μετριοπάθεια και την αντικειμενικότητά του, ο Γιάννης Διακογιάννης θα ξεχώριζε και θα κέρδιζε τον σεβασμό ακόμα και στην σημερινή, άγρια εποχή.
Σκέφτομαι λοιπόν ότι αντί για τις προσωπικές ιστορίες που θα σπεύσουν οι περισσότεροι να μοιραστούν από την γνωριμία τους μαζί του (μιλώντας ουσιαστικά για τον εαυτό τους), θα ήταν χρησιμότερη η αυτοκριτική.
Να γίνει το «αντίο» στον Δάσκαλο η αφορμή για να θυμηθούμε τους λόγους που αγαπήσαμε αυτό το επάγγελμα. Και να σκεφτούμε μήπως στην πορεία αφήσαμε άλλα πράγματα, (την οπαδική ματιά μας, τα μικροσυμφέροντα τα δικά μας ή του «αφεντικού») να «προδώσουν» το παιδί που κάποτε ριγούσε με του «Διακογιάνννη τη φωνή».
Τούτο θα αποτελούσε ίσως τον πιο ουσιαστικό φόρο τιμής σε έναν αληθινά Μεγάλο.
Πηγή: Sdna
