Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός μπαίνουν στην τελική ευθεία της Ευρωλίγκας έχοντας πιάσει το στόχο τους, που ήταν να μπουν στα play off με πλεονέκτημα έδρας, αλλά κομμάτι με προβληματίζουν. Από τη μια τους αξίζει ένα μπράβο για την ευκολία με την οποία έπιασαν τον πρώτο τους στόχο κι από την άλλη τους κάνει κακό όποιος εδώ και λίγο καιρό δεν επισημαίνει ότι χτυπάνε και για τους δυο καμπανάκια συναγερμού που δεν τα ακούνε.
Το πράγμα δεν έχει να κάνει με τα αποτελέσματα τους αυτή την αγωνιστική, δηλαδή με το ό,τι ο πρωτοπόρος Ολυμπιακός έχασε στο ΣΕΦ από τον Ερυθρό Αστέρα (73-81) και ο ΠΑΟ κέρδισε δύσκολα την Αλμπα στο ΟΑΚΑ (91-81). Οι δικοί μου προβληματισμοί δεν έχουν να κάνουν με πρόσκαιρα αποτελέσματα, αλλά πάντα με το παιγνίδι.
Εκρυψαν τα προβλήματα
Ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟ έρχονταν από το μεταξύ τους ντέρμπι στην Ευρωλίγκα που ποιοτικά ήταν ίσως το χειρότερο μεταξύ τους ματς. Ο Ολυμπιακός έκρυψε την μέτρια απόδοσή του (ειδικά την απόλυτη σύγχυση του στο τέλος) πίσω από την νίκη – συμβαίνει συχνά. Συμβαίνει ακόμα πιο συχνά αυτό που έκανε ο ΠΑΟ που θέλησε να μην γίνει καμία συζήτηση για τα δικά του προβλήματα (κυρίως για τα νεκρά του διαστήματα και το μέτριο ματς των περιφερικών του) μιλώντας για την διαιτησία. Αυτή την αγωνιστική φάνηκε όμως ότι η μέτρια εικόνα των δύο στο ΣΕΦ δεν ήταν τυχαία. Και δεν είχε να κάνει με την πίεση που υπάρχει σε κάθε ντέρμπι.
Καιρό τώρα όχι πολύ καλά
Ο Ολυμπιακός είναι λίγο καιρό τώρα που δεν λειτουργεί πολύ καλά – μιλάω για το παιγνίδι του πέρα από νίκες και ήττες. Υπάρχουν προφανώς για αυτό εξηγήσεις. Ο τραυματισμός και η απουσία του Γουόκαπ κάπου μπέρδεψε τους ρόλους. Τα προβλήματα του Γκος που προέκυψαν έχουν να κάνουν και με το γεγονός ότι ο κάπως εύθραυστος Αμερικάνος (που είχε μυικούς τραυματισμούς και τα προηγούμενα χρόνια) χρησιμοποιήθηκε μάλλον παραπάνω από όσο αντέχει. Ολο αυτό έβγαλε στην επιφάνεια την δυσκολία του Βιλντόζα να είναι χρήσιμος για πάνω από 15-20 λεπτά και έτσι ο Γιώργος Μπαρτζώκας, που δεν εμπιστεύεται τον Μήτρου Λονγκ (αλλά και τον Ντόρσεϊ) υποχρεώθηκε να πάρει παίκτη: τον Σέιμπεν Λι. Μόνο που ο φιλότιμος Αμερικάνος δεν είναι ούτε Γουόκαπ, ούτε Γκος και για την ώρα πιο πολύ μοιάζει να μπέρδεψε τον μηχανισμό παρά βοηθά – ειδικά στην επίθεση. Σε όλα αυτά προστέθηκε ο πλέον απρόβλεπτος παράγοντας: το ντεφορμάρισμα του Φουρνιέ, που απόντος του Γουόκαπ ξοδεύετε και πολύ στην άμυνα. Κι ο Ολυμπιακός που για μήνες είχε τους 90 πόντους στο τσεπάκι άρχισε να αγκομαχεί.
Ακούω ότι στο ματς με τον Αστέρα υπήρχε απουσία κινήτρου κτλ. Το ακούω. Αλλά δεν το θεωρώ το σημαντικότερο λόγο της κακής εμφάνισης. Διότι η εμφάνιση αυτή, στο μεγαλύτερό της μέρος, ήταν η εμφάνιση του Ολυμπιακού στο κακό τέταρτο δεκάλεπτο κόντρα στον ΠΑΟ όπου και τότε ο Ολυμπιακός είχε υποφέρει διότι η επίθεσή του βραχυκύκλωσε. Με τον Αστέρα το ξεκίνημα της καταστροφικά (2-17!) διότι δεν υπήρχε καμία καθοδήγηση. Η δε επιστροφή του Ολυμπιακού στο τρίτο δεκάλεπτο (το μόνο που κέρδισε με το επιβλητικό 28-15) είχε να κάνει με το ότι σε αυτό ο Μπαρτζώκας στηρίχθηκε σε μια εξάδα (Φαλ, Βεζένκοφ, ΜακΚίσικ, Λι, Φουρνιέ και κυρίως Παπανικολάου) χωρίς να πειραματίζεται προσπαθώντας να βρει απάντηση στο υποχρεωτικό small ball του Σφαιρόπουλου με ανορθόδοξα σχήματα, όπως στο καταστροφικό πρώτο ημίχρονο. Η απλότητα επέστρεψε στον Ολυμπιακό να φτάσει στο -4 (51-55, στα 2’ και 30΄΄ πριν το τέλος του δεκαλέπτου) αλλά η κόπωση του Βεζένκοφ, τα φάουλ του Φαλ και η αδυναμία του Βιλντόζα να ακολουθήσει έστω τους Νέντοβιτς, Κάναν έφεραν την τελική κατάρρευση. Ο Σφαιρόπουλος μετέτρεψε το πρόβλημά του (την απουσία ψηλών) σε αβαντάζ, χτυπώντας τις αδυναμίες του Βεζένκοφ στην άμυνα (με τον Γκεντράιτις να κάνει πάρτι) και κυρίως γνωρίζοντας πως από τον Φαλ και τον Μιλουτίνοφ δεν πρόκειται να πάθει ζημιά. Όλα αυτά δεν είναι καινούργια: τα είχαμε δει μια εβδομάδα πριν στο ΣΕΦ στο ντέρμπι με τον ΠΑΟ όταν ο Μήτογλου στο δεύτερο ημίχρονο κουβάλησε επιθετικά τον Παναθηναϊκό, ο Μπράουν έκανε απέναντι στον Βιλντόζα ίσως το καλύτερο εφετινό παιγνίδι του, κι ο Ολυμπιακός προσπαθούσε μονότονα να βρει καθαρά σουτ από τις ασίστ του Φαλ που ευτυχώς για τον Ολυμπιακό στο τέλος θυμήθηκε πως δεν απαγορεύεται να καρφώσει την μπάλα στο αντίθετο καλάθι.
Ο Μπαρτζώκας μετά το χαμένο τελικό του κυπέλλου Ελλάδος και μετά τον τραυματισμό του Γουόκαπ παρουσιάζει ένα Ολυμπιακό που παιδεύεται να πάρει τα ματς από την άμυνα και με την άμυνα. Μπορεί αυτό να το καταφέρεις με την ελλιπέστατη και παραπαίουσα Βίρτους. Μπορεί να είναι λύση για να αντιμετωπίσεις την χωρίς καλούς σουτέρ Παρτιζάν. Αλλά αν βρεις ομάδα που σουτάρει καλούτσικα και έχει περιφερειακούς που δεν φοβούνται έτσι και δεν περάσεις τους 80 πόντους έχεις σοβαρό πρόβλημα.
Νεκρά διαστήματα
Ο προβληματισμός για τον ΠΑΟ είναι ολότελα διαφορετικός. Ο Παναθηναϊκός έχοντας τεράστιο κίνητρο νίκης, καθώς χάρη σε αυτή εδραιώθηκε στην πρώτη τετράδα, δεν θα μπορούσε ποτέ να χάσει από την Αλμπα. Παρόλα αυτά ιδροκόπησε να την κερδίσει χάρη σε ένα πρόβλημα που τελευταία το βλέπουμε συχνά: τα νεκρά του διαστήματα. Ο ΠΑΟ είχε τέτοια (και επαναλαμβανόμενα) στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό κι είχε και χθες: στο τρίτο δεκάλεπτο φάνηκε να πέφτει μέσα σε μια μαύρη τρύπα όταν οι άνετοι και χωρίς άγχος Γερμανοί που έχαναν στο ημίχρονο με 46-35 έτρεξαν ένα 15-3 με τους Ματ Τόμας και Πρόσιντα να κάνουν ό,τι θέλουν. Ο ΠΑΟ φάνηκε να συνέρχεται, αλλά μόνο για λίγο: στο ξεκίνημα του τέταρτου δεκαλέπτου πάλι χάθηκε για να βρεθεί εξαιτίας του δεύτερου μπλακ του άουτ έξι λεπτά πριν το τέλος 8 πόντους πίσω (69-77). Το γκάζι του Αταμάν τον ξύπνησε στο τέλος όταν και έτρεξε ένα θεαματικότατο 23-4: δεν είναι η πρώτη φορά που με ένα ξέσπασμα στο τέλος διορθώνει την εικόνα του όμως χθες το ξέσπασμα αυτό είχε να κάνει με την Αλμπα και τις ελλείψεις της – οι Γερμανοί δεν είχαν καν ένα δεύτερο ψηλό για να παίξει τον Γκέμπριελ. Αλλά η σπέκουλα στο φινάλε στις αδυναμίες του αντιπάλου δεν είναι κάτι που θα λειτουργεί πάντα: ο Αταμάν αυτό πρέπει να το δει γιατί στα play off μπορεί να βρει ομάδες που αυτό δεν θα του επιτρέψουν. Ο ΠΑΟ μοιάζει να τζογάρει πολύ περισσότερο από όσο επιτρέπεται ή για να το πω διαφορετικά να βάζει δύσκολα στον εαυτό του.
Φυσικά πρόβλημα μεγάλο είναι και οι τραυματισμοί: χθες έχασε τον Οσμάν και τον Παπαπέτρου. Και οι δυο είχαν αυτό που λέμε ατυχές στιγμές, πλην όμως η μεγάλη παρουσία παικτών στο παρκέ μεγαλώνει και την πιθανότητα τραυματισμών. Ο Οσμάν πχ στα 8 τελευταία ματς έχει παίξει μια φορά πάνω από 34 λεπτά (!), και τρεις πάνω από 25. Η στήριξη σε λίγους είναι λόγος για την ομοιογένεια του ΠΑΟ, αλλά έχει και κόστος.
Είναι δύσκολο αυτή την στιγμή να δεις ποιοι θα είναι οι αντίπαλοι των δυο ελληνικών ομάδων στα play off. Είναι αρκετά πιθανό ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟ να τερματίσουν στις δυο πρώτες θέσεις της βαθμολογίας. Είναι τιμητικότατο. Αλλά η Ευρωλίγκα είναι μια παράξενη διοργάνωση όπου πολλές φορές δεν έχει σημασία σε ποια θέση της βαθμολογίας καταλήγεις αλλά σε τι κατάσταση μπαίνει στα play off. Ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟ μου μοιάζουν κομμάτι τυχεροί αυτή την στιγμή γιατί τα play off δεν αρχίζουν την άλλη εβδομάδα…
Πηγή: Karpetshow
