Του Βασίλη Σκουντή
Μετά από 47 (επαγγελματικά) χρόνια στο κουρμπέτι έχω μάθει να ελέγχω και να διαχειρίζομαι τα συναισθήματα, αλλά… νενίκηκας με Νεοκλή!
Με νίκησε ο Αβδάλας, το παραδέχομαι: με νίκησε, με κατατρόπωσε, με σόκαρε, με διέλυσε, κομμάτια με έκανε!
Η σκηνή στην οποία έτυχε να υπάρξω αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυς, είναι στ’ αλήθεια σπαραξικάρδια και τη θεωρώ ως μια από τις πιο συγκλονιστικές που έχω βιώσει…
Είχαν περάσει λίγα λεπτά από τη λήξη του δραματικού προημιτελικού ανάμεσα στην Εθνική Νέων και στη Γαλλία και βγαίνοντας από το γήπεδο της Νέας Αλικαρνασσού έπεσα πάνω στον Δημήτρη Αβδάλα και στον πρωτότοκο γιο του τον Γιάννη…
Το φάντασμα του Νεοκλή
Κουβεντιάζαμε λοιπόν για τα διατρέξαντα στη δραματική αναμέτρηση, την ήττα και τον εξοβελισμό από τη ζώνη των μεταλλίων, ώσπου βλέπουμε ένα… φάντασμα να έρχεται προς το μέρος μας!
Ναι, με φάντασμα έμοιαζε ο Νεοκλής, ο οποίος με την τσάντα κρεμασμένη στην πλάτη χωρίς να πει ούτε μια κουβέντα, έπεσε στην αγκαλιά του πατέρα του και πλάνταξε στο κλάμα!
Μιλάμε για το απόλυτο σοκ που νιώσαμε όλοι οι παρατυχόντες: ένας άφατος θρήνος, ένας βουβός από λόγια, μα γεμάτος από γοερά αναφιλητά οδυρμός, λες και ο “Νίο” δεν είχε χάσει ένα ματς, αλλά κάποιον δικό του άνθρωπο!
Το πλάνταγμα και τα likes
Δεν το γράφω τάχα για να τον αποενοχοποιήσω διότι σε έναν βαθμό η νίκη και η πρόκριση γλίστρησαν από τα χέρια του αλλά επειδή όντως αυτό το ενσταντανέ με ένα παλικάρι σαν τα κρύα τα νερά να πλαντάζει στο κλάμα μας έκανε όλους να ανατριχιάσουμε και λίγο έλειψε να μας πάρουν κι εμάς τα ζουμιά!
Δεν διανοήθηκα καν να πάρω το κινητό τηλέφωνο μου και να απαθανατίσω τη σκηνή σε μια φωτογραφία ή σε ένα βίντεο: έχει και η δημοσιογραφική διαστροφή τα όρια της, καλύτερα να χάσεις μια αποκλειστικότητα, διάβολε, παρά την ψυχή και την ανθρωπιά σου, προς χάριν της ματαιοδοξίας μιας viral ανάρτησης και των επιγενόμενων likes!
Αυτό πιστεύω εγώ, ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω…
Το μπουκάλι, το φιλότιμο και το “Αλίμονο στους Νέους”
Όταν ο Νεοκλής αποφάσισε να δραπετεύσει από την πατρική αγκαλιά, σκούπισε τα δάκρυα του, πέταξε με οργή στον δρόμο ένα μεγάλο μπουκάλι με νερό που βάσταγε στα χέρια του και συνέχισε αμίλητος και σκυθρωπός το διάβα του προς το λεωφορείο με το οποίο η αποστολή θα επέστρεφε στο ξενοδοχείο.
Ο Αβδάλας δεν ήταν ο μόνος που “έσπασε”, είδα κι άλλα παιδιά της ομάδας να κλαίνε κι αυτό λέει πολλά: λέει ότι οι παίκτες έχουν συναίσθηση της ευθύνης και φιλότιμο και δεν παίζουν απλώς για να παίζουν, αλλά για κάτι πολύν πιο μεγάλο, πολύ σπουδαιότερο…
Νεοκλή, Αλέξανδρε, Λευτέρη, Ευδόξιε, Στέφανε, Αντρέα, Ράιαν και λοιποί παίκτες, χάσαμε!
Χάσαμε και «Αλίμονο στους Νέους», όπως τιτλοφορείται η εμβληματική ταινία με πρωταγωνιστή τον Δημήτρη Χορν.
Χάσαμε, τουτέστιν δεν θα μας τριτώσει το καλό (των μεταλλίων), μετά τα δυο διαδοχικά χάλκινα, χώρια οι τρεις τίτλοι που κατέκτησε αυτή η ομάδα το 2002 στο Βίλνιους, το 2009 στη Ρόδο και το 2017 στο ίδιο γήπεδο στο οποίο χθες βρέθηκε στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού…
Τα αμείλικτα νούμερα και το λάθος του Νεοκλή
Δυστυχώς, στην προκειμένη περίπτωση τα νούμερα είναι σκληρά και αμείλικτα και σε αυτά κιόλας έπεσαν τα μάτια του Δήμου Ντικούδη και του Κώστα Τσαρτσαρή, κοιτάζοντας τα στατιστικά του αγώνα…
Χάσαμε 14 βολές (12/26), μας πήραν 19 επιθετικά ριμπάουντ, είχαμε 4/24 τρίποντα, ιδού τα πειστήρια!
Τα λάθη δεν ήταν πολλά, 10 τον αριθμόν, αλλά, διάβολε, το τελευταίο από δαύτα υπήρξε καταδικαστικό και μοιραίο: με το σκορ στο 70-70, ο Στέφανος Σπάρταλης κατέβασε το ριμπάουντ μετά την άστοχη βολή του Γουίλσον Ζακ και την έδωσε στον Αβδάλα, αλλά ο Κιλιάν Μαλγουαγά έγινε ο κατά περίσταση Αρσέν Λουπέν!
Το 6-0 και το μαράζι
Ο Γάλλος γκαρντ έκλεψε την μπάλα από τον Νεοκλή, σκόραρε με λέι απ για το 70-72 και στα οκτώ δευτερόλεπτα που απέμεναν η Εθνική δεν μπόρεσε να ισοφαρίσει ή να γραπώσει τη νίκη: το πουλάκι πέταξε με το άστοχο τρίποντο του Αβδάλα και –για να θυμηθώ και την ατάκα από μια διαφήμιση- “το χάσαμε το κορμί πατριώτη”!
Το χάσαμε το ματς και ξέμειναν στο ράφι ανεκπλήρωτοι πόθοι, καημοί που έγιναν μαράζια, στοιχειωμένα όνειρα βουτηγμένα όλα στον πόνο και στα δάκρυα…
Έστω κι αν οι Γάλλοι είχαν απουσίες, έστω κι αν γνώρισαν μια βαριά ήττα στον Α’ γύρο από τη Σερβία, δεν παύουν να είναι η “The team to beat”: υπερασπίζονται το στέμμα που κατέκτησαν το 2023 στο Ηράκλειο και το 2024 στη Γκντίνια και μας έχουν πάρει τον αέρα, τρέχοντας πλέον ένα σερί 6-0 απέναντι μας.
Τις είχαμε τις ευκαιρίες μας σε ένα πολύ κλειστό, πολύ αμφίρροπο και πολύ ανταγωνιστικό ματς στο οποίο καμιά ομάδα δεν κατάφερε να προηγηθεί με διαφορά μεγαλύτερη των πέντε πόντων και ασφαλώς κρίθηκε στις λεπτομέρειες: στο ένα λάθος, στο ένα λέι απ, στο ένα άστοχο τρίποντο!
Η “δική του ομάδα”
Ο Αβδάλας (ο οποίος μοίρασε 10 ασίστ και σκόραρε 17 πόντους 9εκ των οποίων επτά απανωτούς κουβαλώντας το σκορ από το 61-62 στο 68-67) το έχει: έχει το ταλέντο, έχει το πακέτο, έχει και το καπετανιλίκι…
Όπως τον τήραγα αυτές τις μέρες, ο Νεοκλής αισθάνεται ότι η Εθνική Νέων είναι δική του: δεν το γράφω κακότροπα αυτό, τουναντίον εννοώ ότι νιώθει το χρέος να την καθοδηγήσει, να βγει μπροστά, να πάρει την ευθύνη του πιο σπουδαίου σουτ, της πιο καθοριστικής άμυνας, ακόμη και του πιο μοιραίου λάθους!
Θα τον καταδιώκει αυτό το λάθος μέχρι τη στιγμή που η Καλομοίρα της ζωής του θα του δώσει την ευκαιρία να πατσίσει!
Ο Λουντέμης, ο Καζαντζάκης και η ευθύνη του Νεοκλή
Στην ηλικία των 19 ετών και πεντέμισι μηνών ο Αβδάλας είναι σαν τον Μέλιο στο μυθιστόρημα του Μενέλαου Λουντέμη: «Ενα παιδί μετράει τα άστρα», τα οποία μετά τον Παναθηναϊκό, την Καρδίτσα και το Περιστέρι θα φεγγοβολούν στη στράτα του στη Βιρτζίνια και αργότερα ποιος ξέρει πού…
Ο Νεοκλής είναι καλοαναθρεμμένος, ταλαντούχος, ευέλικτος, εύστροφος…
Είναι επίσης στεγνός στο κορμί και όχι χτιστός…
Χθες απέδειξε ότι είναι επίσης ευαίσθητος και υπεύθυνος: βαλάντωσε για το λάθος, την ήττα και τον αποκλεισμό, εμφορούμενος από την αποφθεγματική ρήση ενός ανθρώπου που γεννήθηκε λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα….
Ο Νίκος Καζαντζάκης στην “Ασκητική” του ορμηνεύει τον καθέναν μας «Ν’ αγαπάς την ευθύνη, να λες εγώ, εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο κι αν χαθεί, εγώ θα φταίω».
Αυτό το ιερό χρέος της ευθύνης σήκωσε στους ώμους του χθες ο Νεοκλής: προσπάθησε να σώσει τον κόσμο και ένιωσε πως αφού (ο κόσμος) χάθηκε, το φταίξιμο είναι δικό του, καταδικό του!
Πηγή: Sport24
