Του Στέφανου Αβραμίδη
Λένε πως αν δεν παινέψεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει. Και τώρα που το σκέφτομαι… δε με βλέπω καλά. Ποτέ δεν ήμουν όμως μεγάλος fan της συντεχνιακής, καθ’ υπερβολήν, ομερτά, δε θα γίνω τώρα. Και πώς να γίνω αλήθεια όταν, σε καθημερινή βάση, παρακολουθούμε, διαβάζουμε, καταναλώνουμε από το σινάφι μας απόψεις, σκέψεις, και, κυρίως, τρόπο έκφρασης που όχι μόνο δεν συμβάλλει, στο ελάχιστο έστω, να πέσουν οι τόνοι στο ελληνικό ποδόσφαιρο αλλά, αντιθέτως, ρίχνει νερό, τόνους ολόκληρους, στο μύλο της έντασης, της πόλωσης και του φανατισμού!
Μα το Θεό έχω βαρεθεί αυτό το περιβόητο, τόσο μα τόσο πολυφορεμένο, “μόνοι μας και όλοι σας”! Προσέξτε, δεν αναφέρομαι στους οπαδούς, από αυτούς δεν έχω καμία απολύτως απαίτηση, σε ότι αφορά το δημόσιο λόγο πάντα, πέρα από το να μην εξυβρίζουν αλλήλους και να μην επικροτούν ή να προμοτάρουν βίαιες συμπεριφορές! Αναφέρομαι σε επαγγελματίες των ΜΜΕ, μακάρι να μπορούσα να πω σε κάποιους λίγους αλλά δυστυχώς δεν είναι καθόλου έτσι!
Αναφέρομαι σε όλους αυτούς που δε χάνουν ευκαιρία, ιδίως μέσα στην τρέχουσα σεζόν οι εξελίξεις στο πρωτάθλημα της Σούπερλίγκ τους έχουν δώσει πλείστες όσες αφορμές, να γίνουν βασιλικότεροι του βασιλέως και να απλώσουν στο χαρτί, φυσικό ή και…ηλεκτρονικό, το απόσταγμα της πιο αρρωστημένης, αντιαθλητικής νοοτροπίας. Και τι δεν είδαν, για μια ακόμη φορά, μόλις έγινε γνωστή η είδηση με τα κρούσματα κορωνοϊού στον Παναθηναϊκό αλλά και οι εξελίξεις που την ακολούθησαν, τα μάτια μας!
Με κάποιο μαγικό τρόπο τα ίδια τα γεγονότα, η αντικειμενική πραγματικότητα, αυτή τέλος πάντων που γνωρίζουμε, κατάφερε να πάρει, μακάρι να συνιστούσε αυτό είδηση αλλά δεν, τελείως διαφορετική μορφή, να γνωρίσει εκδοχές εκ διαμέτρου αντίθετες, ανάλογα με το αν η οπτική γωνία, οι πεποιθήσεις κάθε φορά του γράφοντος, ήταν “πράσινες” ή “κιτρινόμαυρες”! Και το τελευταίο που μετράει, πιστέψτε με, είναι το ποιες ακριβώς ήταν οι εμπλεκόμενες, άρα και ενδιαφερόμενες, ομάδες.
Έχουμε παρακολουθήσει τώρα πια εκατοντάδες, μη σας πω χιλιάδες, επεισόδια του περιβόητου αυτού, με διαφορετικούς κάθε φορά πρωταγωνιστές σίριαλ, έχουν γίνει όλοι οι πιθανοί χρωματικοί συνδυασμοί! Έχουν εμπλακεί οι “υποστηρικτές”, οι “εκπρόσωποι Τύπου”, πέρα από του Παναθηναϊκού και της ΑΕΚ, τόσο του Ολυμπιακού όσο και του ΠΑΟΚ αλλά και, λιγότερο η αλήθεια είναι, του Άρη.
Έχουν προσπαθήσει όλοι τους, κατά καιρούς, και προσπαθούν ακόμη, να μας πείσουν ότι τη δική τους ομάδα και μόνο κυνηγούν Θεοί και δαίμονες, ότι τη δική τους ομάδα και μόνο εχθρεύονται και υπονομεύουν όλοι οι άλλοι, πως αυτή και μόνο πορεύεται με το σταυρό στο χέρι, πως όλα τα κάνει εκείνη σωστά και όλοι οι υπόλοιποι λάθος.
Και όλα αυτά πάντα καλυμμένα με το μανδύα της ψύχραιμης και νηφάλιας ενημέρωσης! Τόσο ψύχραιμης και νηφάλιας ενημέρωσης που στην υπόθεση Covid 19 του Παναθηναϊκού διαβάζαμε την ίδια στιγμή για μνημείο ανηθικότητας από την ομάδα του Γιοβάνοβιτς και μεγαλείο εντιμότητας από εκείνην του Αλμέιδα ή το ακριβώς αντίστροφο ανάλογα με την…τοποθέτηση του συντάκτη. Εδώ είναι που λες, “παιδιά να οργανωθούμε λίγο!”.
Μοιάζει περισσότερο από κάθε άλλη φορά, κάθε άλλη περίοδο, η αλήθεια να είναι απολύτως επουσιώδης και, πιο οξύμωρο πεθαίνεις, απολύτως σχετική. Τη σεβόμαστε μόνο στην περίπτωση που εξυπηρετεί το αφήγημά μας, η άποψή μας δε διαμορφώνεται από αυτήν αλλά τη διαμορφώνει. Πιάνουμε το στυλό, δηλαδή το πληκτρολόγιο και…ό,τι βρέξει ας κατεβάσει, το τελευταίο που μας ενδιαφέρει είναι το ίδιο το αντικείμενο, εν προκειμένω το ποδόσφαιρο.
Αυτό που μας απασχολεί είναι να πείσουμε όσο το δυνατόν περισσότερους, τους ήδη “δικούς μας” κυρίως, ότι η βάρκα μας, και μόνο αυτή, έχει τη σωστή ρότα, τι καλά που κάναμε που ανεβήκαμε σε αυτήν για να τα βάλουμε με όλα τα στοιχεία της Φύσης. Κι αυτό συμβαίνει κατά κόρον όχι μόνο στα συμβατικά, παραδοσιακά, Μέσα αλλά και στα social media, εκεί όπου το επιχείρημα είναι κάτι του τύπου “πρόκειται για τον προσωπικό μου χώρο και μπορώ να γράφω ό,τι θέλω!”.
Πολύ κρίμα και χίλια συγγνώμη αλλά όχι, δεν μπορούμε να γράφουμε ό,τι θέλουμε! Από τη στιγμή που είμαστε επαγγελματίες που πληρώνονται ΚΑΙ για να εκφέρουν δημόσιο λόγο, οφείλουμε κάθε φορά που το κάνουμε, εν ώρα ή σε χώρο…υπηρεσίας ή όχι, να τηρούμε τους κανόνες δεοντολογίας. Ακόμη κι αν το νομικό πλαίσιο δεν υπάρχει δεν μπορούμε παρά να λειτουργούμε σα να είχε ήδη θεσμοθετηθεί, μόνο έτσι θα καταφέρουμε να…περισώσουμε ό,τι έχει απομείνει από την αξιοπιστία μας! Αλλά…τι σας λέω κι εγώ τώρα;
Πηγή: Sportal
