Του Θάνου Σαρρή
Το 2020 δεν ήταν μια χαμένη χρονιά, λόγω της πανδημίας. Ίσως, μάλιστα, όλη αυτή η συνθήκη να έπαιξε το ρόλο της, για το γεφύρωμα του χάσματος ανάμεσα στον αθλητισμό και την κοινωνία. Ήταν μέσα στη «φούσκα» της Disney World, που οι NBAers έσπασαν τη δική τους φούσκα και ύψωσαν ανάστημα κατά του θεσμικού ρατσισμού στις ΗΠΑ. Η οργή τους ξεχείλισε, συνέτριψε τα στενά καλούπια μέσα στα οποία μαθαίνει να ζει ένας επαγγελματίας αθλητής. Μπασκετμπολίστες και προπονητές βγήκαν στους δρόμους και διαδήλωσαν για τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ και του Τζέικομπ Μπλέικ Μίλησαν με κάθε τρόπο, κάνοντας τη φωνή τους να φτάσει στα πέρατα της γης.
Αρνήθηκαν να «κατέβουν» σε επίσημους αγώνες, ρισκάροντας δόξα και χρήμα. Έβαλαν το λιθαράκι τους στην ανατροπή του Ντόναλντ Τραμπ.
Όμως, δεν ήταν μόνο το ΝΒΑ. Από τον Λιούις Χάμιλτον και την πολύπλευρη αντιρατσιστική του δράση και τα μηνύματα από κάθε γωνιά του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, μέχρι τον Μάρκους Ράσφορντ, άνθρωποι από τον χώρο του επαγγελματικού αθλητισμού βγήκαν μπροστά για την κοινωνία. Χάρη στις προσωπικές ενέργειες του επιθετικού της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και το κύμα αλληλεγγύης που αυτές προκάλεσαν, η κυβέρνηση της Αγγλίας αναγκάστηκε το καλοκαίρι να αλλάξει την απόφασή της και να μην διακόψει τα σχολικά γεύματα. Αν αυτό συνέβαινε θα άφηνε 200.000 παιδιά χωρίς εναλλακτική, καθώς δεν είχαν άλλον τρόπο για να καλύψουν τις καθημερινές διατροφικές τους συνήθειες. Όταν η προσπάθειά του δεν ήταν αρκετή για τις επόμενες σχολικές διακοπές, βγήκε εκ νέου μπροστά και αφιερώθηκε στην καμπάνια #endchildfoodpoverty, δημιουργώντας ένα τεράστιο δίκτυο παροχής φαγητού στα παιδιά.
Τα παραπάνω αποδεικνύουν τον πολυεπίπεδο ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει ο αθλητισμός και οι πρωταγωνιστές του. Στην Ελλάδα, οι πρωτοβουλίες του ΠΣΑΠ και κάποιες άλλες, κυρίως μεμονωμένες ενέργειες, έδιναν το στίγμα. Μέχρι που ήρθε η Σοφία Μπεκατώρου για να συνταράξει όχι μόνο τα θεμέλια του αθλητισμού, αλλά ολόκληρης της κοινωνίας. Η απόφασή της να σπάσει τα στεγανά δεκαετιών και να αλλάξει τα δεδομένα, καταγγέλλοντας έναν βιασμό που υπέστη στα 18 της, άλλαξε τη ζωή τόσων και τόσων ανθρώπων. Δεκάδες βασανισμένες ψυχές βρήκαν τη δύναμη να βγουν μπροστά και να μιλήσουν, όπως έκανε εκείνη. Να καταγγείλουν, ακόμα κι αν γνωρίζουν πως είναι πιθανόν να μην δικαιωθούν ποτέ, πως οι δικές τους υποθέσεις, πιθανότατα θα μπουν στο αρχείο όπως της Σοφίας. Να γκρεμίσουν την εικόνα ανθρώπων, οι οποίοι την έχτιζαν προσεκτικά μπροστά από τη σκηνή, αποκρύπτοντας τον πραγματικό τους εαυτό πίσω από την αυλαία.
H Σοφία μίλησε ξανά και ξανά, ζούσε και πάλι τον εφιάλτη σε κάθε νέα κατάθεση, σε κάθε νέα «ανάκριση», γνωρίζοντας ότι για τον βιαστή της δεν έχει ληφθεί κάποια οριστική απόφαση, ότι υπάρχει κόσμος εκεί έξω που προσπάθησε να την συκοφαντήσει. «Δεν ήθελα απλά να μιλήσω γι’ αυτό, ήθελα να αλλάξω κάτι», είπε η Μπεκατώρου στο Associated Press. Κι αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά της πρωτοβουλίας της. Για όλους όσοι είναι απλά παρατηρητές και δεν διαλέγουν την πλευρά του θύτη, ο σεβασμός είναι τεράστιος για τις συγκλονιστικές της συνεντεύξεις, για το ανάστημα που ύψωσε σε όλους τους «ναι, αλλά γιατί το θυμήθηκε τώρα;», για τον δρόμο που χάραξε, για τον κόσμο που την ακολούθησε. Για όλους εκείνους όμως που βίωσαν κάτι αντίστοιχο και το κράτησαν βαθιά μέσα τους, είναι κάτι πολύ περισσότερο. Είναι η πραγματική αλλαγή. Το έναυσμα για τη δική τους αντεπίθεση, για τη δική τους απόφαση να μιλήσουν, που συχνά ισούται με μια ευκαιρία για νέα ζωή. Και φυσικά, για την καταγγελία όλων εκείνων που τόσα χρόνια κρύβονταν. Οι επίδοξοι συνεχιστές τους, πλέον, ξέρουν πως έχουν απέναντί τους μια αλυσίδα αλληλεγγύης που θα σπάσει πολύ δύσκολα.
Δεν έχει σημασία αν ο βιαστής φοράει φόρμα προπονητή, σακάκι σκηνοθέτη, πουκάμισο διευθυντή. Μετρά το ίδιο, είτε είναι γνωστός στο πανελλήνιο, είτε κρύβεται στα αποδυτήρια ενός τοπικού συλλόγου. Είτε παρενόχλησε κάποιον το 1998, είτε το 2021. Η Σοφία όλα αυτά τα χρόνια έμαθε να στέκεται όρθια στα κύματα, όμως πλέον κατάφερε να τα τιθασεύσει, να τα ρίξει με ορμή στους βασανιστές εκατοντάδων ψυχών και σωμάτων. Και το επίτευγμα αυτό δεν συγκρίνεται με κανένα μετάλλιο.
Πηγή: Το Κουτί της Πανδώρας
