Ήμουν κι εγώ στο γκολ του Καραγκούνη

Γυρίζουμε το χρόνο πίσω με τη βοήθεια ανθρώπων που ήταν στο «Ντραγκάο» εκείνο το απόγευμα της 12ης Ιουνίου 2004. Όλοι τους έζησαν από κοντά εκείνο το όνειρο. Από την αρχή μέχρι το τέλος. Ταξίδεψαν στην χώρα της Ιβηρικής με την πίστη ότι η παρουσία της εθνικής ομάδας δεν θα ήταν απλά… συμπληρωματική.

Ο Γιάννης Τοπαλίδης, βοηθός του Ότο Ρεχάγκελ, η Βάσω Στασινού, σύζυγος του Αντωνη Νικοπολίδη, ο Νίκος Φλέκκας, απλός οπαδός τότε, πρόεδρος του «Γαλανόλευκου Φάρου» σήμερα, μίλησαν στο SDNA, θυμήθηκαν τις μοναδικές στιγμές και τις μοιράζονται μαζί μας…  Μαζί με αυτούς και ένας… πικραμένος Πορτογάλος, ο δημοσιογράφος Νούνο Μαντουρέιρα.

Γιάννης Τοπαλίδης – βοηθός του Ότο Ρεχάγκελ: «Συγκρατημένα αισιόδοξοι ότι θα κάναμε κάτι καλό»

«Η αλήθεια είναι πως όλοι στην αποστολή ήμασταν εκ των προτέρων αισιόδοξοι ότι θα κάνουμε καλή εμφάνιση και στην πρεμιέρα, αλλά και συνολικά στο τουρνουά. Υπήρχε γενικά ενθουσιασμός γι’ αυτό το πρώτο παιχνίδι. Μόλις έστειλε τη μπάλα στα δίχτυα ο Καραγκούνης, τρελαθήκαμε από χαρά. Ήταν φοβερό. Δίπλα μου, βέβαια, ο Ρεχάγκελ παρέμενε σφιγμένος διότι το γκολ είχε μπει νωρίς και οι Πορτογάλοι είχαν πολύ χρόνο για να ισοφαρίσουν. Οι υπόλοιποι στον πάγκο είχαμε ενθουσιαστεί στο πρώτο γκολ και κατόπιν στο δεύτερο είχαμε σιγουριά για τη νίκη. Καθώς περνούσε η ώρα, οι Πορτογάλοι άρχισαν να αγχώνονται όλο και περισσότερο και το βλέπαμε. Μετά το τέλος του αγώνα, στα αποδυτήρια, ήμασταν όλοι τρελαμένοι, αλλά κρατήσαμε τον ενθουσιασμό μεταξύ μας. Προς τα έξω βγάζαμε μια συγκρατημένη αισιοδοξία ότι κάτι καλό μπορούσαμε να κάνουμε. Συζητώντας με τον Ρεχάγκελ πριν από το παιχνίδι της πρεμιέρας λέγαμε για ισοπαλία με Πορτογαλία και Ισπανία και νίκη με τη Ρωσία. Το γκολ του Καραγκούνη μας… άλλαξε τα πλάνα, αλλά ήταν για καλό». 

Bάσω Στασινού – σύζυγος Αντώνη Νικοπολίδη: «Πανζουρλισμός στο γκολ του Κάρα, οι υπερόπτες Γάλλοι, το άγχος με τους Τσέχους»

«Θυμάμαι πόσο εντυπωσιακό γήπεδο ήταν το Ντραγκάο, πόσο υπέροχη και γιορτινή ήταν η ατμόσφαιρα. Ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία για όλους μας διότι δεν είχαμε ξαναβρεθεί σε μια τόσο μεγάλη διοργάνωση. Ήταν πραγματικά μια γιορτή του αθλητισμού. Απίστευτος ο παλμός στις εξέδρες, το τελετουργικό πριν από τη σέντρα ήταν μοναδικό. Νομίζω πως όλοι μας, εμείς που είχαμε πάει με λίγα ρούχα πιστεύοντας ότι θα μείνουμε για λίγες ημέρες και θα επιστρέψουμε είχαμε… άγνοια κινδύνου. Νομίζω ότι το ίδιο συνέβαινε και με τους παίκτες. Αυτό που είχαμε όλοι στο μυαλό μας ήταν ότι θα πάμε στην Πορτογαλία με διάθεση να παίξουμε όσο πιο καλά μπορούμε και να περάσουμε καλά. Από το πρώτο παιχνίδι, βέβαια, υπήρχε απίστευτη θετική ενέργεια προς την ομάδα. Στο γκολ του Καραγκούνη επικράτησε πανζουρλισμός. Ήμασταν λίγοι Έλληνες στις κερκίδες και ήταν κάτι απίστευτο αυτό που συνέβαινε.

Για όλους όσοι ζήσαμε αυτή την εμπειρία από την αρχή της, εκείνη την ημέρα στο Ντραγκάο, μέχρι το τέλος ήταν ένα όνειρο. Σε κάθε παιχνίδι σκεφτόμασταν ότι εκεί μπορεί να τελειώσει το όνειρο κι όμως αυτό συνεχιζόταν.

Νομίζω ότι το πιο σημαντικό ήταν η προσήλωση και η οργάνωση αυτής της ομάδας και ο ρόλος του προπονητή υπήρξε καθοριστικός σε αυτό. Κανένα… ξένο στοιχείο δεν μπήκε στην ομάδα, ακόμα και εμείς οι σύντροφοι των παικτών ήμασταν απλοί φίλαθλοι που παρακολουθούσαμε τα παιχνίδια από την εξέδρα. Ο Ρεχάγκελ είχε καταφέρει να έχει τους έχει απόλυτα προστατευμένους και προσηλωμένους.

Η νίκη στην πρεμιέρα ήταν σαφώς ιδιαίτερη για όλους, αλλά η πιο δυνατή εμπειρία ήταν το παιχνίδι με τη Ρωσία. Το ζήσαμε με απίστευτο άγχος, ανησυχήσαμε ότι ίσως δεν περάσουμε. Και με την Τσεχία αγχωθήκαμε, ήταν μια πολύ δυνατή ομάδα. Θυμάμαι και τους υπερόπτες Γάλλους… Το γεγονός ότι νικήσαμε μια τόσο σπουδαία ομάδα, με δυνατούς παίκτες ήταν ένα μάθημα για το τι μπορούμε να καταφέρουμε.

Προσωπικά ό,τι κι αν γινόταν στον τελικό, εγώ ήμουν χαρούμενη και περήφανη ήδη. Αυτό που έπρεπε να γίνει, είχε γίνει. Ήταν υπερηφάνεια για όλους όσοι ήταν σε αυτό το καράβι και το οδήγησαν στην επιτυχία. Αυτό που κατάφεραν το 2004 στην Πορτογαλία ο Ρεχάγκελ και οι παίκτες του, όπως αυτό που είχαν πετύχει το 1987 στο Ευρωμπάσκετ ο Γκάλης και οι υπόλοιποι, ήταν κάτι μοναδικό, μια ακόμη ευκαιρία για τον ελληνικό αθλητισμό να ανθίσει, να δημιουργηθούν υποδομές, η απόδειξη ότι δεν χρειάζεται να… ζηλεύουμε τους ξένους, αλλά ότι μπορούμε μόνοι μας να πετύχουμε πολλά. Έχω κρατήσει πολλά ενθύμια από την Πορτογαλία, από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο και κάποια μέρα θα τα βάλω όλα μαζί για να τα έχουν τα παιδιά μας». 

Νίκος Φλέκκας – οπαδός / πρόεδρος «Γαλανόλευκου Φάρου»: «Το γκολ που άνοιξε το δρόμο για το θαύμα»

«Στο παιχνίδι του Ντραγκάο οι Έλληνας ήμασταν μόλις 3.000. Το γήπεδο ήταν κατάμεστο από τους Πορτογάλους. Η τελετή έναρξης ήταν πραγματικά μαγευτική με το καράβι και την θάλασσα, που παρέπεμπαν και στην Ελλάδα. Εμείς στις εξέδρες είχαμε την ελπίδα ότι μπορούσαμε να κάνουμε την πρώτη νίκη μας σε μια τόσο σπουδαία διοργάνωση. Στο γκολ του Καραγκούνη, του αρχηγού μας, κι ας μην φορούσε ακόμα τότε το περιβραχιόνιο, ήμασταν σαν… μαγεμένοι. Ήταν φοβερό αυτό που είχε γίνει. Και όταν μπήκε και το δεύτερο γκολ, τότε πια το συναίσθημα ήταν απίστευτο, ανατριχιαστικό. Στα παιχνίδια των ομίλων οι Έλληνες οπαδοί ήμασταν λίγοι, μετά άρχισαν να φτάνουν τα καραβάνια. Το γκολ του Καραγκούνη άνοιξε το δρόμο για το θαύμα, μπορεί να μην το πιστεύαμε, αλλά συνέβη. αυτό το πρώτο γκολ θα μείνει αξέχαστο, όπως φυσικά και το γκολ του Δέλλα κόντρα στην Τσεχία, με τους αντιπάλους μας να έχουν πέσει στον αγωνιστικό χώρο, να τους βλέπεις πικραμένους και εσύ να ανατριχιάζεις επειδή είσαι στον τελικό. Και μετά το γκολ του Χαριστέα στον τελικό, εκεί άρχισα να μετρώ αντίστροφα, ένα ένα τα λεπτά μέχρι τη λήξη. Eξαιτίας αυτών των γκολ, από αυτό του Καραγκούνη μέχρι αυτό του Χαριστέα, δημιουργήθηκε ο Γαλανόλευκος Φάρος, για να είμαστε πάντα όπου παίζει η εθνική ομάδα».

Νούνο Μαντουρέιρα – Ειδικός ανταποκριτής της ιστοσελίδας maisfutebol.pt στο EURO 2004: «Μας χτύπησε κεραυνός δύο φορές»

«Oι αναμνήσεις πηγαίνουν πολύ πίσω, στις εποχές του μεγάλου Εουσέμπιο, αλλά κυρίως στη δεκαετία του 1970 όταν οι μεγαλύτεροι ζήσαμε τις ταπεινωτικές ήττες της Πόρτο και της Μpενφίκα από την ΑΕΚ και τον Άρη, αλλά και αργότερα, στη δεκαετία του 1990, με την ήττα 3-2 της εθνικής ομάδας στην Αθήνα, που μας στοίχισε την πρόκριση στο EURO του 1992.

Mετά ήρθε το σύγχρονο ποδόσφαιρο και το Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά τίποτα δεν άλλαξε. Η Πόρτο είχε πάντα πρόβλημα όταν αντιμετώπιζε τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό, κάτι που μας επιβεβαίωσε ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν μας προσέφερε ποτέ ιστορίες με ευτυχισμένο τέλος.

Σε κάθε μια από αυτές τις φορές, πάντα υπήρχε ένας κρυφός πόθος, οι Πορτογάλοι έδιωχναν την σκόνη της νέας ήττας και την απέδιδαν σε ατύχημα. Μια ατυχία, η οποία βέβαια επαναλαμβανόταν, κάλυπτε την νίκη της λογικής. Ναι, αλλά η λογική δεν θα έπρεπε να λέει ότι ένας κεραυνός δεν μπορεί να χτυπήσει δύο φορές το ίδιο μέρος;

Ήταν αυτή η υπεροψία με την οποία, μετά την κλήρωση του «δικού μας» Ευρωπαϊκού, και της πρόβας τζενεράλε, τον Νοέμβριο του 2003, στα εγκαίνια του σταδίου «Αβέιρο» (1-1 με τον Φίγκο να χάνει πέναλτι), αντιμετώπιζαν πολλοί Πορτογάλοι την ελληνική ομάδα, την αυστηρά προπονημένη και πειθαρχημένη από έναν Γερμανό, η οποία κατέληγε να πάρει την πρόκριση (από τον προκριματικό όμιλο) κόντρα στην Ισπανία.

Ναι, προφανώς γνωρίζαμε τον Φύσσα της Μπενφίκα και ξέραμε ότι ο Σεϊταρίδης όδευε στην Πόρτο. Ο Νικοπολίδης με τα γκριζαρισμένα μαλλιά, ο Κλούνεϊ της εστίας, μας ήταν επίσης γνώριμος από τις βραδιές του Τσάμπιονς Λιγκ, όπως επίσης και η απίστευτη ενέργεια του Καραγκούνη, ενός από τους Έλληνες τον οποίο είχαμε ήδη βάλει στην ελίτ του αθλήματος.

Όπως πάντα, βέβαια, οι Πορτογάλοι ασχολήθηκαν λίγο με τον αντίπαλο και περισσότερο με τη δική τους ομάδα: πως ο Σκολάρι είχε αντισταθεί στο μπλόκο του Μουρίνιο στην Πόρτο, πως ο Ρικάρντο δεν ενέπνεε σιγουριά στην εστία, η δυσκολία του να βρίσκεται ο Ντέκο στην ενδεκάδα, η αβεβαιότητα για τον ρόλο που θα έπρεπε να έχει ένας 19χρονος που ονομαζόταν Κριστιάνο Ρονάλντο.

Έφτασε η 12η Ιουνίου. Παρακολουθώ την τελετή έναρξης, στο Πόρτο, υπάρχει το άγχος να προσφέρουμε στην Ευρώπη ένα θέαμα το οποίο θα ανταποκρίνεται στις δικές μας παραδόσεις. Και κατόπιν άρχισε το παιχνίδι. Το γκολ του Καραγκούνη ήταν σαν μαχαιριά στη σπονδυλική στήλη. Το πέναλτι του Μπασινά, από μαρκάρισμα του πιτσιρικά Κριστιάνο, ο οποίος είχε έρθει από τον πάγκο. Και άλλη μια φορά η λανθασμένη και υπεροπτική εντύπωση ότι η… ατυχία θα ήταν υπεύθυνη για την πορτογαλική ήττα.

Η Πορτογαλία έγινε καλύτερη, παιχνίδι με το παιχνίδι, μέχρι τον τελικό. Εκεί μας περίμενε η Ελλάδα και η βεβαιότητα ήταν πως η λογική αυτή τη φορά θα επικρατούσε. Κυρίως επειδή, παρά τις προειδοποιήσεις και το γεγονός ότι όλα έδειχναν το αντίθετο, γνωρίζαμε ότι ο κεραυνός δεν μπορεί να χτυπήσει δύο φορές στο ίδιο μέρος.
Δεν μπορεί, σίγουρα;». 

Δείτε τι είχε γίνει στο «Ντραγκάο» στις 12 Ιουνίου 2004: