Της Πηνελόπης Παπαδήμου
Νίκη νίκη νίκη. Οι νικητές γεμίζουν στάδια, γήπεδα, αυτούς αποθεώνει ο κόσμος, αυτούς έρχεται να δει. Τους νικητές τους αγαπούν όλοι. Οι ηττημένοι δεν είναι τίποτα. Όλοι τους ξεχνάνε.
Σαν σήμερα ήταν το θυμάσαι; 28 του Ιούλη. Το 2001 γινόσουν ο πρώτος που κατακτούσε έξι χρυσά μετάλλια σε παγκόσμια πρωταθλήματα. Στην Φουκουόκα ήταν το θυμάσαι. Ένα παιδί που γεννήθηκε τότε, σήμερα γιορτάζει τα 18α γενέθλιά του. Ενηλικίωση. Άραγε πότε ενηλικιώθηκες; Θυμάσαι; Σίγουρα πολύ νωρίτερα από τους συνομήλικους σου.
Τότε που ήσουν στην πλευρά των νικητών. Ήσουν έτοιμος να κατακτήσεις τον κόσμο. Θα τα κατάφερνες αν το σκοτάδι της κατάθλιψης δεν έκανε την εμφάνισή του. Ήσουν πολύ μικρός, πολύ νέος. Είχες όνειρα και ξαφνικά άδειασες. Άραγε θυμάσαι πώς ξεκίνησαν όλα αυτά;
«Κανείς δεν γνώριζε, ούτε η ίδια η οικογένειά μου το τι περνούσα. Τώρα συνειδητοποίησα ότι ήρθε η ώρα να ανοιχτώ γιατί έχω την ανάγκη να τους μιλήσω γι’ αυτό»
«Λέγομαι Ίαν Θορπ και γεννήθηκα στις 13 Οκτώβρη του 1982 του Σίδνεϊ» κάπως έτσι θα αυτοσυστηνόσουν. «Όταν γεννήθηκα ήμουν ένα υπερφυσικό μωρό με περισσότερα από 4 κιλά βάρος και 59 εκατοστά ύψος». Οι αθλητές γονείς σου σε έσπρωξαν στις πισίνες. Αλήθεια πώς τα κατάφερες αφού ήσουν αλλεργικός στο… χλώριο; Άλλο ένα παράδοξο με σένα.
«Δεν πρόκειται να επιτρέψω στον εαυτό μου να μην αποδώσει καλά μόνο και μόνο επειδή δεν αισθάνεται καλά εκείνη την ημέρα»
Ήσουν καλός, τόσο που εκπροσώπησες την Αυστραλία σε ηλικία 14 ετών. Ήσουν ο νεότερος που κατάφερε κάτι τέτοιο. Αλήθεια το θυμάσαι; Στα 16 ήσουν παγκόσμιος πρωταθλητής στα 400 μέτρα ελεύθερος. Πώς να ξεχάσεις εκείνες τις μέρες στο Περθ; Ήσουν η απόλυτη ατραξιόν των αγώνων. Ακόμη ένα χρυσό στα 4Χ200 και δύο χρόνια μετά το Σίδνεϊ.
«Από την εφηβεία μου ακόμη ήξερα ότι κάτι έτρεχε με μένα. Υπήρξαν φορές που ήμουν στεναχωρημένος χωρίς προφανή λόγο»
Στο Σίδνεϊ ήσουν αυτός που γέμιζε στάδια. Ήσουν νικητής. Όλοι ήρθαν να δουν εσένα. Ήσουν «ανίκητος» όπως έγραψε και η Daily Telegraph. Υπερβολή; Ε όχι δα. Τρία χρυσά κατέκτησες σπάζοντας ισάριθμα παγκόσμια ρεκόρ. Ακόμη δύο ασημένια. Όμως η μεγάλη έκρηξη δεν είχε έρθει ακόμη.
«Μετά το Σίδνεϊ έπρεπε να νιώθω υπέροχα: Χαρούμενος και ανίκητος. Αντίθετα, υπήρξαν νύχτες που άρχισα να σκέφτομαι τρόπους να το τελειώσω όλο αυτό»
Στη Φουκουόκα κατάφερες το απόλυτο. Αυτό που δεν είχε κάνει ποτέ κανείς άλλοτε. Έγινε ο πρώτος με έξι χρυσά σε παγκόσμια πρωταθλήματα. Σημείωσες πρωτιές με παγκόσμια ρεκόρ στα 200, τα 400 και τα 800 μέτρα ελεύθερο αλλά και τα 4Χ200 όπου κολύμπησες με την ομάδα της Αυστραλίας. Πήρες ακόμη δύο χρυσά στα 4Χ100 ελεύθερο και τα 4Χ100 μεικτή. Χρειάστηκε να εμφανιστεί ένας υπεραθλητής όπως ο Φελπς για να σπάσει το ρεκόρ σου έξι χρόνια αργότερα στην Μελβούρνη.
«Υποθέτω ότι ήταν αναπόφευκτο να στραφώ σε άλλους τρόπους για να διαχειριστώ τα συναισθήματά μου και βρήκα το αλκοόλ»
Αυτός ο έφηβος από την Αμερική αποδείχτηκε κακός μπελάς. Το παγκόσμιο του 2003 στη Βαρκελώνη ήταν το πρώτο με τον νέο σου προπονητή. Καταφέρνεις να διατηρήσεις τους παγκόσμιους τίτλους σε 200 και 400 μέτρα ελεύθερο χωρίς όμως παγκόσμιο. Ένιωσες απογοητευμένος. Έρχεται ακόμη ένα χρυσό, ένα ασημένιο κι ένα χάλκινο. Γίνεσαι στόχος των μίντια για τις επιδόσεις σου.
«Σε έναν αγώνα δεν προσπαθώ να νικήσω τους αντιπάλους, προσπαθώ να ξεπεράσω ό,τι έχω κάνει. Βασικά να νικήσω… εμένα»
Η κατάθλιψη γιγαντώθηκε λίγο πριν τους Ολυμπιακούς της Αθήνας. Στην πρωτεύουσα της Ελλάδας πάλι βρέθηκες στο επίκεντρο. Μία εταιρεία έδινε στον Φελπς ένα εκατομμύριο δολάρια για να ισοφαρίσει το ρεκόρ του Σπιτς με τα επτά χρυσά. Εσύ απέσυρες τη συμμετοχή σου από τα 200 μέτρα μεικτής θεωρώντας ότι κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο. Διατηρείς τον τίτλο σου στα 200 έτρα ελεύθερο με Ολυμπιακό ρεκόρ, και στα 400 μέτρα ελεύθερο. Κατακτάς ένα ασημένιο στα 4Χ200 ελεύθερο και στα 100 ελεύθερο. Ήσουν πιεσμένος. Η αναμέτρησή σου με τον Φελπς στα 200 ελεύθερο σε κατέβαλε. Αποφάσισες να κάνεις ένα διάλειμμα παρακάμπτοντας τα παγκόσμιο του 2005 στο Μόντρεαλ.
«Έφτασα στα ιλιγγιώδη ύψη του αθλήματος. Πλέον οι στόχοι που είχα, όπως το να σπας παγκόσμια ρεκόρ κάτι που ξέρω τον τρόπο να το κάνω, δεν μου δίνουν την ίδια έμπνευση όπως παλιά»
Το 2006 πήρες την απόφαση να σταματήσεις την κολύμβηση. Η έλλειψη κινήτρου ήταν η βασική αιτία. Το κολύμπι δε σε γέμιζε πια. Προσπάθησες να επιστρέψεις το 2008, δεν τα κατάφερες. Ούτε το 2012 κατάφερες να προκριθείς στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου. Τότε αποφάσισες να πεις το οριστικό αντίο. Είχε φτάσει το πλήρωμα του χρόνου. Το σώμα σου σε νίκησε. Τώρα ήσουν από την άλλη πλευρά. Αυτή των ηττημένων.
«Εάν κερδίσεις κάτι και δεν έχεις δώσει τα πάντα γι’ αυτό, στην πραγματικότητα δεν έχεις πετύχει τίποτα»
Το 2014 αποφάσισες να μιλήσεις ανοιχτά γι’ αυτό που ήσουν. Την ομοφυλοφιλία και την κατάθλιψη που σε ταλαιπώρησε και συνεχίζει να σε ταλαιπωρεί μέχρι και σήμερα. Μίλησες ανοιχτά δίνοντας κουράγιο σε όσους αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα με σένα. Αυτή είναι άλλωστε η μεγαλύτερή σου μάχη. Να καταφέρεις να νικήσεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Κι εσύ έχεις συνηθίσει να… νικάς.
*Αποσπάσματα από την αυτοβιογραφία του Θορπ με τίτλο «This is me»
Πηγή: Sport DNA
