Συνέντευξη στους Παντελή Βλαχόπουλο και Κώστα Χολίδη
Πριν από λίγες ημέρες (30/11) ο Λευτέρης Πετρούνιας συμπλήρωσε τα 28 χρόνια ζωής έχοντας περασμένα στο λαιμό του μεταξύ άλλων ένα χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο, άλλα τρία χρυσά σε παγκόσμια πρωταθλήματα, τέσσερα χρυσά και ένα χάλκινο σε ευρωπαϊκά και ένα χρυσό στους ευρωπαϊκούς αγώνες του Μπακού. Μία συλλογή που θα ζήλευαν πολλοί αθλητές και που κατατάσσουν τον πρωταθλητή της ενόργανης γυμναστικής ανάμεσα στους κορυφαίους Έλληνας αθλητές όλων των εποχών, αλλά και ανάμεσα στους μύθους των κρίκων σε παγκόσμιο επίπεδο.
Από το 2015 ο Λευτέρης Πετρούνιας αγνοεί τη λέξη ήττα σε όλους τους μεγάλους αγώνες και κυνηγά ρεκόρ τα οποία έμοιαζαν ακατόρθωτα. Όπως αποδείχτηκε όμως τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο για εκείνον. Ήδη, ισοφάρισε το ρεκόρ του Γιούρι Κέκι, φτάνοντας στις τέσσερις κατακτήσεις διαδοχικών χρυσών μεταλλίων σε ευρωπαϊκά πρωταθλήματα και κυνηγά αυτό που έχει ο Ιταλός σπεσιαλίστας στα παγκόσμια πρωταθλήματα όπου έχει ανέβει πέντε φορές στην κορυφή του κόσμου.
Όλα τα παραπάνω θα μπορούσαν να αποτελούν όνειρο για κάθε αθλητή, όχι, όμως για τον 28χρονο γυμναστή. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια γράφει με ολόχρυσα γράμματα τη δική του ιστορία η οποία όπως όλα δείχνουν δεν έχει φτάσει καν στα μισά της.
Το ραντεβού μας με τον Λευτέρη Πετρούνια είχε δοθεί στο σπίτι του. Φτάνοντας εκεί, ο σπουδαίος γυμναστής μας υποδέχτηκε με το γνωστό πλατύ χαμόγελο του, το οποίο έκρυβε τον πόνο που πέρασε τον τελευταίο ένα χρόνο με το λαβωμένο αριστερό του ώμο, αλλά και την ανακούφιση που μία τέτοια χρονιά ολοκληρώθηκε με δύο ακόμα μετάλλια (χρυσό σε παγκόσμιο και ευρωπαϊκό). Τώρα πια βρίσκεται στο στάδιο της αποθεραπείας μετά την επιτυχημένη επέμβαση στην οποία υποβλήθηκε στις αρχές Νοεμβρίου στη Γαλλία και μετρά αντίστροφα για την επιστροφή του εκεί που τον έχουμε συνηθίσει όλοι, δηλαδή πάνω στους κρίκους.
Η κουβέντα μας με τον σπουδαίο αθλητή, γιατί αυτό ήταν αφού ξέφυγε από τα στενά όρια μιας συνέντευξης, κράτησε για παραπάνω από 1,5 ώρα. Σε όλο αυτό το διάστημα τέθηκαν πολλά θέματα στη συζήτηση. Από τον τραυματισμό του, τις δύσκολες ώρες που πέρασε και την επιστροφή του στην αγωνιστική δράση, μέχρι τα επόμενα σχέδια του και τα ρεκόρ που κυνηγά και από τις συμβουλές που δίνει στον σούπερ σταρ της Λίβερπουλ, Μοχάμεντ Σαλάχ, μέχρι τον Διαμαντίδη, τον Κεντερή, αλλά και όλα όσα τον ενοχλούν στην Ελλάδα του 2018.
Φυσικά, η συζήτησή μας δεν μπορούσε να ξεκινήσει διαφορετικά από το να τον ρωτήσουμε για το χέρι του και την πορεία της αποθεραπείας του: “Το χέρι πάει καλά. Έχουμε ξεκινήσει θεραπείες. Σε μερικές ημέρες το αποδεσμεύω κιόλας. Θα ξεκινήσω την ενδυνάμωση τον Ιανουάριο. Πάει αρκετά καλά σε σχέση με έναν άλλο αθλητή που έχει κάνει αντίστοιχο χειρουργείο στον ώμο. Είμαι πολύ αισιόδοξος”.
Να φτιάξω ένα ρεκόρ που θα είναι δύσκολο να σπάσει
Μπορεί ακόμα καλά καλά να μην έχει αποχωριστεί τον ειδικό νάρθηκα που κρατά το χέρι του, όμως εκείνος ήδη έχει βγάλει το αγωνιστικό πρόγραμμα του μέχρι το Τόκυο. Σε αυτό δεν υπάρχει το επόμενο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα που θα διεξαχθεί τον ερχόμενο Απρίλιο. Τόσο ο ίδιος, όσο και το τιμ του αποφάσισαν να κάνουν αυτή τη θυσία για να θεραπευτεί σε απόλυτο βαθμό ο ώμος του και να είναι έτοιμος για τους μεγάλους στόχους του. Αν και όπως παραδέχεται θα το κάνει με πόνο ψυχής: “Θα μπορούσα να πιέσω το χέρι μου για να είμαι έτοιμος τον Μάρτιο, ώστε να προλάβω το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του Απριλίου. Στην Ντόχα έκανα την τρέλα γιατί υπήρχε χρόνος. Τώρα δεν υπάρχει χρόνος για πολλά λάθη. Για αυτό θέλουμε με τον προπονητή και το ιατρικό τιμ να το πάμε σιγά σιγά. Ο λόγος που δεν υπάρχει χρόνος είναι ότι τον Οκτώβριο πρέπει να είμαι έτοιμος για την πρόκριση για το Τόκυο. Διόρθωση, όχι να πάρω απλά την πρόκριση. Θέλω να κερδίσω το Παγκόσμιο στην Στουτγάρδη και φυσικά να κερδίσω και στο Τόκυο. Για αυτό πρέπει να κάνω ένα βήμα πίσω. Παρά το γεγονός ότι θα ήθελα να πάρω και αυτό το ευρωπαϊκό. Το μόνο που με κάνει να το δέχομαι αυτό σαν επιλογή είναι ότι εάν δεν βρίσκεσαι στον αγώνα δεν χάνεται το σερί. Χάνεται μόνο εάν είσαι εκεί και χάσεις”.
Κάπου εκεί τον διακόψαμε και τον ρωτήσαμε εάν έχει στο πίσω μέρος του μυαλού του όλα αυτά τα ρεκόρ που κυνηγά με την απάντηση του να μην αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης: “Βεβαίως και τα σκέφτομαι. Τα ρεκόρ είναι για να σπάνε κι εγώ θέλω να φτιάξω ένα ρεκόρ που θα είναι δύσκολο να σπάσει. Αν είμαι καλά θα είμαι σε θέση αυτό να το κάνω πράξη”.
Το ρεκόρ διαδοχικών χρυσών μεταλλίων σε Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα μπορεί να περιμένει για ένα χρόνο κι αν όλα πάνε καλά με τον εγχειρισμένο του ώμο είναι δεδομένο ότι θα καταρριφθεί. Άλλωστε, φέτος κατάφερε να κατακτήσει δύο χρυσά μετάλλια αγωνιζόμενος ουσιαστικά με ένα χέρι και εκεί πήγε αμέσως μετά η κουβέντα μας.
Ξυπνούσα από τον πόνο με ουρλιαχτά
Οι πόνοι ξεκίνησαν από τις αρχές του 2018 και όσο περνούσε ο καιρός τα πράγματα γινόντουσαν χειρότερα δημιουργώντας του προβλήματα τόσο στο αθλητικό κομμάτι όσο και στην καθημερινότητα του: “Η καθημερινότητα μου τον τελευταίο ένα χρόνο άλλαξε δραματικά τόσο στο αθλητικό κομμάτι, όσο και μακρυά από το γυμναστήριο. Τι εννοώ με αυτό; Σαν αθλητής αγαπώ το να κάνω προπόνηση. Τον τελευταίο ένα χρόνο δεν μπορούσα να κάνω προπόνηση. Δεν μπορώ να σας δώσω να καταλάβετε το μέγεθος αυτού που λέω, γιατί οι προπονήσεις είναι η ζωή μου. Κανονικά κάνω δύο προπονήσεις την ημέρα, κάθε ημέρα εκτός από την Κυριακή.
Δεν μπορούσα να ευχαριστηθώ την επαφή μου με τους κρίκους. Όποτε κατέβαινα από αυτούς η συζήτηση που είχα με τον προπονητή μου ήταν πάντοτε το πόσο πόνεσα και όχι το τι λάθος έκανα. Μπορώ να σας πω ότι υπήρξε μία περίοδος από τον Μάιο μέχρι τον Αύγουστο που έκανα πρωινή προπόνηση μετά πήγαινα στον φυσιοθεραπευτή μου, έπειτα έκανα απογευματινή προπόνηση μέχρι τις επτά και στη συνέχεια έκανα νέα φυσιοθεραπεία και γυρνούσα εννιά το βράδυ στο σπίτι μου για να φάω κάτι και να κοιμηθώ.
Πέρα από το αθλητικό κομμάτι είχα θέματα και με την καθημερινότητα μου. Όταν πας να στρίψεις το τιμόνι και πονάς, όταν πας να πιάσεις ένα ποτήρι και κλειδώνει το χέρι ή όταν ακόμα και στον ύπνο σου ξυπνάς από τον πόνο με ουρλιαχτά πιστεύω ότι γίνεται εύκολα αντιληπτό το πόσο αλλάζει η καθημερινότητα ενός ανθρώπου.
Ήταν η χειρότερη χρονιά της ζωής μου αθλητικά και χαίρομαι που το λέω. Αν σκεφτεί κανείς ότι στη χειρότερη μου χρονιά κατακτήσαμε το χρυσό τόσο στο Ευρωπαϊκό όσο και στο Παγκόσμιο μπορώ να πιστεύω μόνο ότι όλα θα πάνε καλύτερα στο μέλλον”.
Η ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΑΦΗΓΗΣΗ ΜΙΑΣ ΕΦΙΑΛΤΙΚΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ
Κάπου εκεί ήρθε και η εύλογη απορία μας. Πως ένας άνθρωπος που δεν μπορεί καλά καλά να πιάσει ένα ρούχο, που ξυπνά στον ύπνο του από τους πόνους κατάφερε τέσσερις φορές σε προκριματικούς και αγώνες να κατακτήσει την κορυφή πρώτα στην Ευρώπη και μετά σε παγκόσμιο επίπεδο. Η απάντηση που πήραμε από την μία αποτελεί δείγμα της τεράστιας ψυχικής δύναμης αυτού του τεράστιου αθλητή και από την άλλη μία κατάθεση ψυχής για το τι συνέβη αυτόν τον έναν χρόνο.
Μέσα στις επόμενες περίπου χίλιες λέξεις αποτυπώνονται όλες οι στιγμές πόνου και αγωνίας που πέρασε μέχρι τη στιγμή της λύτρωσης μετά τον τελικό στην Ντόχα. “Με τα τόσα χρόνια δουλειάς που έχω ρίξει με τον Δημήτρη Ράφτη, στο σημείο που είμαι, όταν σηκώνω το χέρι μου το μόνο εύκολο είναι να κερδίσω. Το δύσκολο ήταν να φτάσω τόσο στο Ευρωπαϊκό, όσο κυρίως στο Παγκόσμιο. Το Ευρωπαϊκό από το Παγκόσμιο απείχαν περίπου τρεις μήνες. Αν βγάλουμε έξω τη μία εβδομάδα που έκανα διακοπές μπορεί κανείς εύκολα να υπολογίσει πόσες προπονήσεις θα έπρεπε να έχω κάνει. Εγώ δεν έκανα όμως ούτε μία. Δεν μπορούσα να κάνω κρίκους.
Στο Ευρωπαϊκό κάπως πήγε η προπόνηση μέχρι τον Ιούλιο. Από τον Ιούλιο μέχρι τον Αύγουστο οι προπονήσεις ήταν ελάχιστες και συγκεκριμένες. Ένας μέσος αθλητής που πάει για μία διάκριση στους κρίκους επαναλαμβάνει 20 φορές το πρόγραμμα του στις προπονήσεις. Εγώ το έκανα τέσσερις τη φορά. Έπρεπε να είναι τέλεια εκτελεσμένη αφού δεν υπήρχε περιθώριο λάθους ούτε στις προπονήσεις γιατί πονούσα. Αυτό που έπρεπε να κάνω επιβαλλόταν να είναι τέλειο.
Έφτασα στο Ευρωπαϊκό με μεγάλη δυσκολία. Πήγαμε στη Γλασκώβη μέσω Ολλανδίας όπου και είχαμε επτά ώρες αναμονή. Κάτι που δεν κατάλαβα ποτέ γιατί έγινε. Συνολικά, το ταξίδι μας κράτησε 12 ώρες εκείνη την ημέρα και δυστυχώς την επομένη το πρωί είχαμε κληρωθεί για να κάνουμε επίσημη προπόνηση. Φύγαμε από τους 40 βαθμούς και εκεί είχε 12, μετά από ταξίδι με υγρασία και βροχή με το σώμα μας να μην έχει προλάβει καθόλου να προσαρμοστεί νομίζω εκεί έπαθα τη ζημιά.
Η επίσημη προπόνηση βγήκε καλά γιατί ήμουν ζεστός, την Τετάρτη ξεκουράστηκα και την Πέμπτη που πήγα στην προπόνηση δεν σηκωνόταν το χέρι μου. Έκανα ζέσταμα, φόρεσα τα λουράκια και πήγα να ανέβω πάνω στους κρίκους και στην πρώτη επαφή κατεβαίνω. Αμέσως ο προπονητής μου με ρώτησε τι συνέβη και του εξήγησα ότι δεν γίνεται. Ανέβηκα πάλι πάνω στους κρίκους και με το που πάω να κάνω τη δεύτερη άσκηση δεν άντεξα από τον πόνο, άφησα τους κρίκους και πραγματικά δεν ξέρω πως δεν τσακίστηκα. Έκλαψα από τον πόνο, αλλά και από τον πανικό που έπαθα μισή ώρα πριν αγωνιστώ.
Τα όσα ακολούθησαν θα μπορούσα να τα περιγράψω ως μία παρωδία. Ο προπονητής μου ήταν έτοιμος να με αποσύρει από τον αγώνα, εγώ δεν ήθελα να συμβεί αυτό, αλλά τελικά ο γιατρός μου ο κ. Παξινός ήταν εκείνος που επενέβη. Πάντα είναι ο φύλακας άγγελος μου. Τελικά, έκανα μία ακόμα επαφή με τα χίλια ζόρια, αγωνίστηκα και παρά την κακή απόδοσή μου, σύμφωνα με τα δικά μου στάνταρ, κατάφερα να προκριθώ στον τελικό. Τις επόμενες ημέρες ακολούθησα μία θεραπεία με αντιφλεγμονώδη, δεν έκανα καμία προπόνηση για να είμαι καλύτερα στον τελικό. Εκεί, όντως ήμουν καλύτερα, αλλά ήμουν και αποφασισμένος. Έλεγα από μέσα μου. Θα πονέσω 2-3 φορές, αλλά θα τα καταφέρω.
Έτσι και έγινε, έκανα ίσως το καλύτερο πρόγραμμα της καριέρας μου και κατέκτησα το χρυσό. Στη συνέχεια έκανα διακοπές. Είχαμε πει με τον προπονητή μου αν δεν βελτιωθεί η κατάσταση μου θα ήταν καλύτερα να αποσύρω τη συμμετοχή μου από το Παγκόσμιο. Το δικό μου μυαλό δεν μπορούσε να χωρέσει ότι μπορούσα να διεκδικήσω έναν παγκόσμιο τίτλο και θα αποσυρθώ. Ο πόνος συνέχισε να υπάρχει και έτσι είπαμε να το πάμε συντηρητικά.
Παράλληλα, έκανα και όλες τις απαραίτητες εξετάσεις οι οποίες έδειξαν πως πρέπει να χειρουργηθώ. Κάτι που το περίμενα. Βέβαια, ο κ. Παξινός μου είπε ότι θα μπορούσα να αγωνιστώ στο Παγκόσμιο και θα μου έκλεινε ένα ραντεβού με τον Λορέν Λαφός, τον κορυφαίο χειρούργο στον κόσμο σε τέτοια θέματα, ο οποίος και τελικά έκανε την επέμβαση μου. Στις 26 Σεπτεμβρίου ήταν το ραντεβού, ενώ όλα σας περιέγραψα έγιναν στις 5 Σεπτεμβρίου.
Αυτές οι 20 ημέρες που μεσολάβησαν ήταν ένα βασανιστήριο τόσο για μένα όσο και για τον προπονητή μου. Με τα πολλά πήγαμε συντηρητικά μέχρι τις 26 Σεπτεμβρίου έχοντας μάλιστα κλείσει ραντεβού για χειρουργείο την αμέσως επόμενη ημέρα σε περίπτωση που χρειαζόταν. Τόσο ο κ. Λαφός, όσο και οι βοηθοί του είδαν την εξέταση και δεν μπορούσαν να δουν κάτι. Τότε μου άναψε το πράσινο φως για να αγωνιστώ στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα, αφού όπως είπε δεν υπήρχε κίνδυνος σοβαρότερου τραυματισμού. Έτσι, αποφασίσαμε να μη χειρουργηθώ την επόμενη ημέρα όπως ήταν προγραμματισμένο, αλλά να το κάνω μετά το Παγκόσμιο.
Έβαλα στόχο να απολαύσω τον πόνο, να πονέσω όσο περισσότερο μπορώ και ειλικρινά, πόνεσα πολύ
Επέστρεψα εδώ και είχα περίπου είκοσι ημέρες για να προετοιμαστώ. Μόνο που ο πόνος συνέχισε να είναι ο ίδιος. Περίπου μία εβδομάδα πριν αγωνιστώ ήταν που ανακοίνωσα και πως δεν θα αγωνιστώ. Στο τελικό κρας τεστ δεν κατάφερα να βγάλω ούτε το 10% του προγράμματος μου. Δεν υπήρχε λόγος να πάω να τραυματιστώ και άλλο και να εκτεθώ. Εκεί έγινε μία κουβέντα με τον γιατρό μου και τον κ. Προβιά, έκανα κάποιες προπονήσεις κρυφά από τον προπονητή μου και τρεις μέρες μετά ήρθε ο κ. Ράφτης στο γυμναστήριο και του έδειξα το πρόγραμμα μου σε δύο κομμάτια.
Η πρώτη του αντίδραση ήταν να με ρωτήσει πότε τα έκανα αυτά. Εκεί του απάντησα πως τα έβγαλα τις προηγούμενες δύο ημέρες. Φυσικά, η επόμενη ερώτηση που μου έκανε ήταν τι θα κάνουμε. Εάν θα πάμε ή όχι στο Παγκόσμιο και φυσικά του είπε ότι θα πάμε. Σε εκείνο το σημείο μίλησα και με τους συνεργάτες μου γιατί δεν ήθελε ο κόσμος να νομίζει ότι κάναμε κάποιο παιχνίδι. Δεν ήθελα να το πει ούτε ένας αυτό το πράγμα.
Βγήκαν οι προπονήσεις όπως βγήκαν, πήγαμε στο Παγκόσμιο και επί της ουσίας δεν είχα κάνει ούτε μία φορά ολόκληρο το πρόγραμμα μου. Εδώ να επισημάνω ότι για να πάει κάποιος να αγωνιστεί σε ένα Παγκόσμιο πρωτάθλημα μπορεί να κάνει από 40 μέχρι 100 φορές το πρόγραμμα του. Στην Ντόχα υπήρξε μία έκπληξη από τον κόσμο που με είδε εκεί και υπήρξε ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον από τα ξένα μέσα. Δεν πρέπει να χάρηκαν οι αντίπαλοι μας.
Κατάφερα και πήρα την πρόκριση για τον τελικό. Την Τετάρτη δοκίμασα να κάνω ξανά το πρόγραμμα μου ανάμεσα στον προκριματικό και τον τελικό και δεν άντεξα. Την επόμενη ημέρα σκεφτόμουν πως την Παρασκευή θα ήταν η τελευταία μέρα που θα πονούσα έτσι. Οπότε αποφάσισα πως όσο περισσότερο μπω στον πόνο τόσο πιο σωστά θα βγει η άσκηση. Έβαλα στόχο να απολαύσω τον πόνο, να πονέσω όσο περισσότερο μπορώ και ειλικρινά, πόνεσα πολύ” μας είπε ο Λευτέρης Πετρούνιας χωρίς κανένας μας να θελήσει να τον διακόψει.
Έχοντας περάσει όλα αυτά τους προηγούμενους έντεκα μήνες ποια ήταν τα πράγματα που πέρασαν από το μυαλό του λίγο πριν ανέβει στους κρίκους: “Συνήθως σκέφτομαι τον πατέρα μου, τον προπονητή μου, όμως το κυριότερο που σκέφτομαι είναι την χώρα μου. Στην Ντόχα σκέφτηκα την χώρα μου, τους Έλληνες που ήταν πίσω μου και για πρώτη φορά εμένα. Μετά τον τόσο πόνο που είχα ρίξει τον τελευταίο ένα χρόνο θα ήταν κρίμα να μην κάνω το καλύτερο δυνατό πρόγραμμα τηρουμένων των συνθηκών. Γενικότερα σκέφτομαι πολύ πριν ανέβω στους κρίκους. Πραγματικά ταλαιπωρήθηκα πολύ μέχρι να φτάσω στο παγκόσμιο”.
Τι είναι όμως αυτό που θυμάται περισσότερο από τη συμμετοχή του στο παγκόσμιο πρωτάθλημα: “Μέσα στον αγώνα είχα απίστευτη βοήθεια από τους Έλληνες. Δεν ξέρω εάν φάνηκαν από τα τηλεοπτικά πλάνα, όμως στο γήπεδο υπήρχαν πολλοί Έλληνες. Είχαν γεμίσει τα πέταλα. Την πρώτη φορά που μπήκα για προπόνηση στο γήπεδο υπήρχαν 40-50 άτομα. Τη δεύτερη φορά που μπήκα για τον τελικό ήταν γεμάτο με ελληνικές σημαίες. Στην αρχή τρόμαξα, αλλά στη συνέχεια με βοήθησε. Με μια τέλεια προετοιμασία και με άριστα το δέκα μπορώ να πω ότι η δύναμη μου φτάνει στο εννιά.
Με την ώθηση που μου δίνουν οι Έλληνες φτάνει στο έντεκα. Η δύναμη που ασκώ στο σώμα μου είναι λιγότερη. Με το που είδα το πέταλο έτσι, είχα κερδίσει πριν μπω στον αγώνα. Κάπως έτσι κύλησε το παγκόσμιο και νομίζω ότι είμαι ο πιο γρήγορα εγχειρισμένος παγκόσμιος πρωταθλητής. Την Παρασκευή έγινε ο αγώνας, το Σάββατο πέταξα για την Ελλάδα, την Κυριακή μπήκα ξανά στο αεροπλάνο και τη Δευτέρα ήρθαν το πρωί και με πήραν για το χειρουργείο”.
Αυτή ήταν η ένατη φορά που ανέβαινε στο κορυφαίο σκαλί του βάθρου σε μεγάλη διοργάνωση μέσα σε τέσσερα χρόνια. Ήταν όμως ιδιαίτερη. Ήταν η απόλυτη λύτρωση για έναν άνθρωπο που για δέκα μήνες έδινε μία μάχη άνιση ανάμεσα σε εκείνον και τον πόνο κι όμως κατάφερε να βγει νικητής.
Ο κόσμος ταυτίστηκε με μία ανθρώπινη προσπάθεια
Πως βίωσε όμως εκείνος αυτές τις στιγμές πάνω στο βάθρο; “Ήταν η πρώτη φορά που χαμογελούσα μέχρι τα αυτιά. Δεν τη βρίσκω, να σας το πω έτσι απλά, όταν όλα τα μάτια είναι στραμμένα πάνω μου. Είμαι λιγάκι ντροπαλός. Αυτή τη φορά δεν με ένοιαζε καθόλου το χαμόγελο είχε φτάσει μέχρι τα αυτιά. Σε πιο προσωπικές στιγμές κλαίω. Εκείνη τη στιγμής έχω μεγάλη υπερένταση. Με το που τελειώνει ο τελικός, τρία λεπτά μετά είναι η απονομή. Δεν προλαβαίνει κάποιος να συνειδητοποιήσει τι έχει συμβεί. Σε αυτή την απονομή πρόλαβα να νιώσω την ανακούφιση. Δεν μπορώ να σου περιγράψω πως αισθάνθηκα”.
Στα μάτια του κόσμου, τουλάχιστον σε αυτά όσων παρακολουθούν τα αθλητικά δρώμενα της χώρας πέρα από το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, φάνηκε ότι ήταν ένας σούπερ ήρωας πέρα από μεγάλος αθλητής. Εκείνος έχει μία διαφορετική προσέγγιση: “Αυτό που εισέπραξα εγώ είναι ότι ο κόσμος ταυτίστηκε με μία ανθρώπινη προσπάθεια. Νομίζω ο κόσμος ξεπέρασε ότι ο Λευτέρης παίρνει χρυσά και ταυτίστηκε με τον άνθρωπο που πονάει και κατάφερε να πάρει το χρυσό. Χαίρομαι που το αντιλήφθηκε αυτό ο κόσμος για πολλούς λόγους”.
Αυτή η ντροπαλότητα που ανέφερε παραπάνω εμφανίστηκε λίγο αργότερα. Όταν τον ρωτήσαμε εάν αισθάνεται ότι ανήκει στους κορυφαίους Έλληνες αθλητές όλων των εποχών. Μετά μερικά δευτερόλεπτα σιωπής και αφού ήπιε μια γουλιά από τον καφέ του απάντησε: “Που κατατάσσω τον εαυτό μου; Σίγουρα, μπορώ να κατατάξω το άθλημα μου στο Νο1. Όποιος θέλει μπορώ να του το αναλύσω. Τον εαυτό μου δεν μπορώ να τον κατατάξω κάπου για δύο λόγους. Πρώτον δεν μου αρέσει να περιαυτολογώ και δεύτερον θέλω να με κατατάξει ο κόσμος. Θέλω να συμβεί αυτό σύμφωνα με τις επιτυχίες, τα χρόνια που έχουν περάσει και το σερί που υπάρχει. Αυτό πάει πάντα σύμφωνα με τους αριθμούς” και αφού του αναφέραμε ορισμένα από τα ονόματα αθλητών που στα μάτια του κόσμου ήταν πάντοτε ψηλά πρόσθεσε: “Το εισπράττω από τους Έλληνες καθημερινά, αλλά σε προσωπικό επίπεδο νιώθω ότι η προσφορά μου δεν έχει τελειώσει. Νιώθω ότι έχω πολλά να προσφέρω στον ελληνικό αθλητισμό, ως αθλητής, αλλά και γενικότερα. Θέλω να με κρίνουν στο τέλος”.
Μιλώντας στον Sport24 Radio 103,3 πριν από λίγες ημέρες τόνισε πως θα συνεχίσει να αγωνίζεται τουλάχιστον μέχρι το 2024 όταν και θα είναι 34 ετών. Ακόμα και για αυτό έχει μία εξήγηση αποδεικνύοντας πως δεν αφήνει τίποτα στην τύχη: “Με δεδομένο ότι ο ώμος μου θα φτάσει στο ίδιο επίπεδο με αυτό που ήταν πριν αρχίσουν οι πόνοι, βλέποντας παράλληλα τις αντοχές μου πάνω στο όργανο, αλλά και τη μυική μου δύναμη η οποία αυξάνεται είπα τη συγκεκριμένη χρονιά. Βλέπω και που κινείται η γυμναστική στους κρίκους και πιστεύω ότι μπορώ να κερδίζω μέχρι το 2024. Ιατρικά η μυική δύναμη παίρνει την κατιούσα μετά τα 33 και μετά μπορείς να κάνεις συντήρηση για τέσσερα χρόνια. Οπότε είναι απόλυτα εφικτό αυτό” .
Προτιμώ να μείνω στο μυαλό του κόσμου ως ο Πετρούνιας που δεν χάνει και να το παρατείνω όσο μπορώ
Το να το πετύχει αυτό δεν είναι όμως καθόλου εύκολο. Άλλωστε, ελάχιστοι γυμναστές κατάφεραν να παραμείνουν σε υψηλό επίπεδο μέχρι το τέλος της καριέρας τους κι εκείνος ξεκάθαρα δεν θέλει απλά να αγωνίζεται. Θέλει να παραμείνει σε κορυφαίο επίπεδο μέχρι το τέλος: “Είναι λίγοι αυτοί που έχουν συνεχίσει να αγωνίζονται μέχρι μία μεγάλη ηλικία. Για παράδειγμα ο Γιόφτσεβ είχε αγωνιστεί στα 39 του σε Ολυμπιακού Αγώνες. Βέβαια, η εικόνα του σε εκείνον τον τελικό σε σχέση με μερικά χρόνια πριν δεν είχε καμία σχέση. Ήταν σαφέστατα χειρότερη. Δε θα αφήσω τον εαυτό μου να φτάσει σε αυτό το σημείο. Θα προτιμούσα να σταματήσω και τώρα εάν έβλεπα ότι ο ώμος μου δεν επέστρεφε. Ξέρω ότι ο ώμος μου θα επιστρέψει και θα είναι όπως ήταν πριν. Τώρα από πρώτος να είμαι δεύτερος δεν είναι κάτι το μεμπτό μετά από τόσα χρόνια.
Δυστυχώς ο Έλληνας έχει την τάση να ξεχνάει. Έχω δει πολλούς αθλητές οι οποίοι πέρασαν μεγάλες στιγμές στο παρελθόν και ο κόσμος έφτασε στο σημείο να λέει ότι “αυτός δεν πάει καλά”. Δεν θέλω σε καμία περίπτωση να συμβεί για μένα κάτι τέτοιο από τη στιγμή που έχω φτύσει αίμα για να φτάσω να λένε ότι ο Πετρούνιας δεν χάνει. Προτιμώ να μείνω στο μυαλό του κόσμου ως ο Πετρούνιας που δεν χάνει και να το παρατείνω όσο μπορώ. Μπορώ να πω με σιγουριά ότι θα κερδίζω όσο έχω υγεία. Ξέρω ποιοι είναι οι αντίπαλοι μου. Γνωρίζω το πόσο καιρό θα χρειαστεί κάποιος καινούριος για να με φτάσει”.
Για να καταφέρει να φτάσει μέχρι εδώ πέρασε από πολλές απογοητεύσεις και ακόμα περισσότερες δυσκολίες. Για πολλά χρόνια έχανε το βάθρο για ελάχιστους βαθμούς, οι χορηγοί ήταν μια άγνωστη λέξη κι όμως όλα άλλαξαν. Ποιοι είναι οι άνθρωποι που βρίσκονται δίπλα του και έπαιξαν μεγάλο ρόλο σε αυτό που είναι σήμερα; “Ο προπονητής μου ευθύνεται που έφτασα σε αυτό το επίπεδο. Πάντα ήμουν καλός στους κρίκους, αλλά ποτέ δεν θα είχα φτάσει σε αυτό το επίπεδο. Στη Βασιλική και στην οικογένεια μου οφείλω το γεγονός ότι πατάω γερά στο έδαφος, που έχω ηρεμία. Δεν υπάρχει άνθρωπος με μεγαλύτερη κατανόηση για αυτό που κάνω από τη Βασιλική. Μία αθλήτρια που έχει φτάσει σε πολύ υψηλό επίπεδο. Είναι ο άνθρωπος που θα με καταλάβει, θα με προσγειώσει και που θα με ξαναβάλει στο δρόμο για την επιτυχία. Έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης στην επιτυχία.
Από εκεί και πέρα είναι οι συνεργάτες μου, όπως η Pro Game. Φυσικά, είναι και οι χορηγοί μου και θα ήθελα να τους αναφέρω όλους. Είναι η Stoiximan, η οποία με πίστεψε πρώτη και χωρίς αυτή δεν θα ήμουν εδώ τώρα. Το έχω πει και άλλη φορά πως θα είχα σταματήσει αν δεν είχε προκύψει η συνεργασία μου με τη Stoiximan. Στην πορεία στο πλευρό μου προστέθηκαν η Mercedes, η Reebok, η Power Health και η TAGHeuer. Αυτοί με βοηθούν στο γεγονός ότι δεν σκέφτομαι καθημερινά οικονομικά προβλήματα. Στο παρελθόν σκεφτόμουν ακόμα και το τι θα πάρω από το σούπερ μάρκετ. Πλέον, δεν το σκέφτομαι αυτό και με τη συνεργασία όλων των εταιριών που προανέφερα και τη σειρά που έχουν βάλει σε πολλά πράγματα οι άνθρωποι της Pro Game τα πάντα έχουν αλλάξει στη ζωή μου”.
Το ερχόμενο καλοκαίρι ο Λευτέρης Πετρούνιας μαζί με όλους τους κορυφαίους γυμναστές θα αγωνιστούν στο Gala που θα διεξαχθεί στο Καλλιμάρμαρο. Το WOGG είναι δίχως αμφιβολία κάτι που περιμένει πως και πως ο Έλληνας πρωταθλητής: “Το WOGG είναι η πιο έξυπνη ιδέα που θα μπορούσε να έχει κάποιος για να προωθήσει τη γυμναστική και να την κάνει πιο εμπορική στον κόσμο. Στο WOGG θα αποφασίζει ο κόσμος σύμφωνα με το τι θα βλέπει στο WOGGatar. Πρόκειται για την προσομοίωση της άριστης εκτέλεσης που κάνει κάθε αθλητής. Έτσι, ο κόσμος θα μπορεί να καταλάβει καλύτερα τις ασκήσεις, το λόγο που παίρνουμε τη συγκεκριμένη βαθμολογία. Είναι ένα μεγάλο Gala, δεν είναι αγώνας για να το λέμε σωστά. Θα γίνει στο Καλλιμάρμαρο, όπου έγιναν οι πρώτοι σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες και η ιδέα του ότι θα αγωνιστώ εκεί, με όλο τον κόσμο που αναμένεται να παρευρεθεί στο στάδιο είναι κάτι το ανατριχιαστικό. Ελπίζω και εύχομαι ο κόσμος να το στηρίξει όλο αυτό”.
Χωρίς την ιδιωτική πρωτοβουλία δεν θα ήμουν εδώ
Κάπου εδώ όμως ήρθε η ώρα να αναφερθούμε και σε ένα μεγάλο παράπονό του. Ποιο είναι αυτό; Ότι δεν έχει καταφέρει να αγωνιστεί μπροστά στο ελληνικό κοινό. “Θα είμαι ειλικρινής. Ένα μεγάλο Gala σαν το WOGG με καλύπτει, όμως θέλω και περιμένω να συμβεί όσο είμαι αθλητής. Ένα ευρωπαϊκό, ένα παγκόσμιο, τουλάχιστον ένα Γκραν Πρι να γίνει στην Αθήνα. Θέλω να αγωνιστώ με σκοπό. Στο WOGG δεν θα έχω άγχος γιατί θα είναι γιορτή. Εμένα μου αρέσει το στρες οπότε θα ήθελα να το βιώσω”.
Με τα οικονομικά δεδομένα που υπάρχουν τώρα στη χώρα μας πόσο εύκολο θα ήταν να φιλοξενήσουμε μία τέτοια διοργάνωση; “Πιο εφικτό δεν γίνεται. είναι μία διοργάνωση η οποία θα κοστίσει κάτω από μισό εκατομμύριο την πρώτη φορά, θα φέρει σίγουρα τουλάχιστον τα ίδια έσοδα και τις επόμενες χρονιές που θα διοργανωθεί θα έχει μόνο κέρδη. Το μισό εκατομμύριο που ανέφερε αφορά στην αγορά νέων οργάνων γυμναστικής. Όπως καταλαβαίνετε τα επόμενα χρόνια δεν θα χρειάζεται να αγοράσουμε όργανα. Οπότε όλα τα έσοδα θα είναι κέρδος. Θεωρώ ότι είναι αδύνατο να μη βρεθούν χορηγοί που να το στηρίξουν”.
Αυτό όμως δεν είναι το μοναδικό που τον ενοχλεί. Θεωρεί πως ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της χώρας είναι η έλλειψη οργάνωσης και για αυτό το λόγο έφερε ως παράδειγμα τις ΗΠΑ και τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζονται το κομμάτι του αθλητισμού. “Ο Λευτέρης που συζητάμε δεν θα υπήρχε αν δεν υπήρχε ιδιωτική πρωτοβουλία. Αν δεν υπήρχαν αυτοί οι άνθρωποι που δεν ανήκουν στο δημόσιο και δουλεύουν με τις φρέσκες ιδέες τους. Με το βγάλε κάτι στον προϋπολογισμό, να περάσει από όλη τη γραφειοκρατεία δεν γίνεται δουλειά. Φέρνουν από την Αμερική το κάθε τι και δεν φέρνουν αυτή την “Αμερικανιά” για να πάει μπροστά ο αθλητισμός. Δεν είναι μόνο η διαφορά του πληθυσμού, είναι το σύστημα τους. Είναι τουλάχιστον 50 χρόνια μπροστά. Αυτό με πληγώνει πολύ. Σύμφωνα με τον πληθυσμό είμαστε στις κορυφαίες χώρες στον πλανήτη σε αναλογία επιτυχιών”.
Από τον τρόπο που μας μιλούσε ήταν ολοφάνερο ότι τον ενοχλούν και άλλα πράγματα τα οποία χωρίς περιστροφές μας εξομολογήθηκε: “Με έχει πληγώσει το ψέμα που έχει δεχτεί ο Έλληνας τα τελευταία δέκα χρόνια. Το ότι γονατίστηκε και ξεκληρίστηκαν οικογένειες και επιχειρήσεις. Με εκνευρίζει η ιδέα του ότι με τη λιτότητα προσπαθείς να φέρεις ανάπτυξη. Δεν υπάρχει αυτό. Δεν χρειάζεται κάποιος να είναι οικονομολόγος για να το ξέρει αυτό. Με πληγώνει που βλέπω τους Έλληνες θλιμμένους. Δεν είμαστε χαρούμενη χώρα πια και αυτό με στεναχωρεί”.
ΟΙ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΣΤΟΝ ΣΑΛΑΧ, Ο ΔΙΑΜΑΝΤΙΔΗΣ ΚΑΙ Ο ΚΕΝΤΕΡΗΣ
Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό ο Λευτέρης Πετρούνιας είναι ένας αθλητής ο οποίος πέρα από το δικό του κομμάτι ασχολείται και με πολλά άλλα θέματα της καθημερινότητας κι όχι μόνο. Πέρα από τη γυμναστική του αρέσει να παρακολουθεί κι άλλα αθλήματα. Ένα από αυτά είναι το ποδόσφαιρο όπου δεν κρύβει και τις αδυναμίες του. “Υποστηρίζω την Μπαρτσελόνα. Λόγω της ιστορίας της και τον Μέσι. Γενικότερα παρακολουθώ ποδόσφαιρο και εκτός από την Μπαρτσελόνα μου αρέσει και ο τρόπος που παίζει η Λίβερπουλ. Μιλάμε κιόλας με τον Σαλάχ” είπε ο σπουδαίος Έλληνας γυμναστής και δεν μπορούσαμε να μην το ρωτήσουμε πως γνωρίστηκε με τον Αιγύπτιο: “Είχε τύχει να είμαστε σε κοινές παρέες στις διακοπές. Γνωριστήκαμε το καλοκαίρι που έκανε τη μεταγραφή. Οι κοινοί γνωστοί μας του εξήγησαν ποιος είμαι.
Μου είπε ότι είχε δύο προβληματισμούς. Ο πρώτος ήταν ότι έχει από πίσω του 70 εκατομμύρια Αιγύπτιους οι οποίοι τον έχουν σαν Θεό και ο δεύτερος εάν θα καταφέρει να αποδείξει ότι αξίζει τα λεφτά που έδωσε η Λίβερπουλ για να τον πάρει. Αυτή είναι μία συζήτηση μεγάλη όπως καταλαβαίνετε. Αυτό που του είπα είναι πως ότι έχει στοχεύσει και ότι ονειρευτεί, εκεί θα φτάσει. Να μη σκέφτεται κανένα και ταυτόχρονα να σκέφτεται τους πάντες. Δεν ξέρω πως γίνεται αυτό. Σκέφτεσαι τον εαυτό σου όταν πας να κάνεις την προσπάθεια και τη στιγμή που ξεκινάς την προσπάθεια σκέφτεσαι τους άλλους. Αν κάτσω να σκεφτώ πριν πάω στον τελικό τι θα γίνει εάν χάσω, αν θα απογοητευτούν οι Έλληνες, τι θα πουν οι χορηγοί μου, θα το χάσω. Μέχρι εκείνη τη στιγμή σκέφτομαι μόνο την πάρτη μου. Μόλις σηκώσω το χέρι και ξεκινήσω την προσπάθεια σκέφτομαι ότι το κάνω για όλους. Προσπάθησα να του μεταδώσω αυτό. Πως να σκέφτεται. Πως να το διαχειρίζεται όλο αυτό. Το πρώτο διάστημα δεν πήγαινε καλά και μιλούσαμε αρκετά, μετά έκανε την καλύτερη σεζόν της ζωής του. Μάλιστα, με έχει προσκαλέσει να πάω στο Λίβερπουλ και θα το κάνω με την πρώτη ευκαιρία».
Θα ήθελα ο πατέρας μου να είχε μείνει ζωντανός για πέντε χρόνια ακόμα να το δει όλο αυτό
Στη συνέχεια του θέσαμε ορισμένα από τα κλασικά διλήμματα του αθλητισμού με τον Λευτέρη Πετρούνια να παίρνει θέση σε όλα. Το πρώτο αφορούσε τη σύγκριση Κριστιάνο Ρονάλντο και Μέσι με τον σπουδαίο Έλληνα γυμναστή να απαντά: “Μέσι, χωρίς δεύτερη σκέψη”. Ανάμεσα στον Σπανούλη και τον Διαμαντίδη επιλέγει: “Θα πω τον Διαμαντίδη. Θεωρώ ότι είναι μία μεγάλη κολόνα για μία ομάδα, ένας οδηγός για μία ομάδα και θα τον θυμούνται όλοι για αυτά που έκανε και προσέφερε σε μία ομάδα. Όπως και ο Μέσι για την Μπαρτσελόνα”.
Ξεκάθαρος ήταν και στο ερώτημα για το μεγαλύτερο Έλληνα αθλητή: “Ο Κώστας Κεντέρης. Πριν από κάθε αγώνα βάζω τον αγώνα του στο Σίνδνεϊ. Τον θαυμάζω απεριόριστα”. Πριν προλάβουμε να του πούμε οτιδήποτε πρόσθεσε: “Με πειράζει η αντίδραση των Ελλήνων στο συγκεκριμένο θέμα. Δεν πιάστηκε ποτέ θετικός ο Κεντέρης σε έναν έλεγχο και θεωρώ ότι υπάρχει μεγάλο παρασκήνιο το οποίο δεν ξέρουμε και δεν θα μάθουμε ποτέ. Αν με ρωτήσεις αν θέλω να μάθω αν ήταν ντοπαρισμένος; Όχι είναι η ξεκάθαρη απάντηση μου. Θεωρώ ότι υπάρχει μεγάλο παρασκήνιο στη συγκεκριμένη υπόθεση. Σε αυτό το σημείο να ξεκαθαρίσω ότι δεν είμαι υπέρ του ντόπινγκ. Το καταδικάζω. Το καταδικάζω με τρόπο απερίφραστο”.
Αυτές τις γιορτινές μέρες συνηθίζουμε να τις περνάμε με τους δικούς μας ανθρώπους. Στον Λευτέρη Πετρούνια λείπει, όπως είναι φυσιολογικό, ένας άνθρωπος: “Ο πατέρας μου μου λείπει αυτές τις μέρες. Δεν σταματάει ποτέ αυτό. Ειδικά με τη σχέση που είχα με τον πατέρα μου. Μιλούσαμε για τα πάντα μαζί. Δεν γίνεται να φύγει αυτό από το μυαλό μου. Είναι μεγάλη η αγάπη που έχουμε στον πατέρα μου. Η μητέρα μου είναι ακόμα ερωτευμένη μαζί του. Έτσι όπως έχει εξελιχθεί η ζωή μου από όταν έφυγε θα ήθελα να είχε μείνει ζωντανός για πέντε χρόνια ακόμα να το δει όλο αυτό” είπε αρχικά και συνέχισε: “Τον νιώθω δίπλα μου. Με έχετε δει σε διάφορους αγώνες. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο δεν υπήρχε πιθανότητα να προσγειωθώ χωρίς να κάνω βήμα, κάτι με κόλλησε. Είτε πρέπει να έχεις κόλλα στα πόδια, είτε κάποιος να σε κρατήσει. Δεν ξέρω τι ήταν. Σίγουρα, δεν ήταν από μένα αυτό. Ήταν ανήμερα της γιορτής του. Ένιωθα την παρουσία του”.
Μιας και το 2018 ετοιμάζεται να μας αποχαιρετήσει δεν θα μπορούσαμε παρά να του ζητήσουμε να μας πει πως θα ήθελε να δει τον εαυτό του στα επόμενα χρόνια: “Να παίρνω μετάλλια και να με βλέπει το παιδί που θέλω να αποκτήσω. Γιατί δεν θέλω να κάνω παιδί στα σαράντα μου. Θέλω να κάνω όσα περισσότερα μπορώ. Θέλω όταν σταματήσω το παιδί μου να με θυμάται. Όχι για μένα, αλλά για εκείνο. Γιατί θυμάμαι πόσο θαύμαζα εγώ τον πατέρα μου και θα ήθελα το παιδί μου να με θαυμάζει για να γίνει καλύτερος άνθρωπος. Γιατί όταν έχεις πρότυπο προσπαθείς να μοιάσεις σε κάτι και αυτή η προσπάθεια είναι που σε βελτιώνει ως άνθρωπο. Δεν θέλω να γίνει ίδιος με μένα. Αυτό μου άνοιξε πολλές πόρτες στη ζωή. Σίγουρα θέλω να σκέφτομαι ότι θα προσφέρω κι άλλα στον αθλητισμό. Σε πρώτη φάση ετοιμάζουμε ένα γυμναστήριο ενόργανης γυμναστικής και για μικρούς και για μεγάλους. Στη συνέχεια θέλω αυτό να επεκταθεί σε όλη την Ελλάδα. Δεν ξέρω πως θα γίνει αυτό. Θέλω όμως να συνεχίσω να προσφέρω με όποιον τρόπο μπορώ”.
Πηγή: Sport 24
