Αριστείδης Καμάρας: Ένα σύμβολο από τα λίγα

Του Ιωάννη Πέππα

O Έλληνας δεξιός ακραίος αμυντικός ή και αμυντικός μέσος Αριστείδης Καμάρας, γεννήθηκε στις 2 Μαρτίου του 1939, στην Αθήνα. Προερχόμενος από τον Απόλλωνα, το 1961 τον απέκτησε ο Παναθηναϊκός, για τον οποίο αγωνίστηκε για μια 12ετία, κατακτώντας 6 πρωταθλήματα και δύο κύπελλα Ελλάδος. Είναι ο άνθρωπος που σκόραρε τα 2 πιο καθοριστικά γκολ της αλησμόνητης πορείας του Παναθηναϊκού για τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1971. Υπήρξε μέλος της εθνικής μας ομάδας για δώδεκα συνολικά χρόνια (1960-1971), έχοντας 30 διεθνείς συμμετοχές. Μετά το τέλος της ποδοσφαιρικής του καριέρας, αφοσιώθηκε στη Νομική, που είχε σπουδάσει ταυτόχρονα με την ενασχόλησή του με το ποδόσφαιρο.

Τον ανακάλυψε ο Νίκος Αγαλίδης να παίζει μπάλα σε μια αλάνα. Αν κι ο αδελφός του, ο θρυλικός Γιώργος Καμάρας, ήταν κι αυτός ποδοσφαιριστής -ένας σπουδαίος σέντερ φορ, που έμεινε πιστός στον Απόλλωνα- η οικογένειά του είχε σοβαρές αντιρρήσεις να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο. Ήθελε να τον καμαρώσει επιστήμονα. Πέτυχε και στα δύο! Το 1963 ήταν ήδη δικηγόρος, επάγγελμα που άσκησε με επιτυχία μετά το τέλος της ποδοσφαιρικής του καριέρας.

Ξεκίνησε την καριέρα του στον Απόλλωνα Αθηνών, ως ενδιάμεσος, αλλά ο Τζίνα Σιμονόφσκι (Kiril “Džina” Simonovski) διέκρινε την ψυχραιμία και την ετοιμότητά του. Τον πέρασε στα πλάγια της άμυνας κι αργότερα τον έκανε σέντερ μπακ. Ο Παναθηναϊκός το 1961, έδωσε το ιδιαίτερα σεβαστό, για την εποχή εκείνη, ποσό του 1,5 εκατομμυρίου δραχμών για να τον αποσπάσει από την ΑΕΚ.

Από τα σημαντικά του ρεκόρ, οι 124 συνεχόμενες παρουσίες σε αγώνες πρωταθλήματος, από τις 20 Μαΐου του 1962 έως τις 19 Ιουνίου του 1966. Συμμετείχε σε 28 ευρωπαϊκά παιχνίδια του Παναθηναϊκού και ήταν βασικό μέλος της ομάδας που έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1971 στο Στάδιο Γουέμπλεϊ. Στον δρόμο για τον τελικό, σημείωσε το τέρμα του Παναθηναϊκού, στην ήττα με 4-1 από τον Ερυθρό Αστέρα και το 3^ο και καθοριστικό τέρμα στη νίκη πρόκριση 3-0 του επαναληπτικού αγώνα, στην Λεωφόρο.

Αγωνίστηκε με το «τριφύλλι» για δώδεκα χρόνια, συμμετέχοντας σε 305 αγώνες της Α΄ Εθνικής, σκοράροντας 18 τέρματα στο πρωτάθλημα και 3 στο Κύπελλο. Με τους πράσινους κατέκτησε 6 πρωταθλήματα (1962, 1964, 1965, 1969, 1970, 1972) και δύο κύπελλα (1967, 1969) Ελλάδος. Μαζί με τον Φραγκίσκο Σούρπη, αποτέλεσαν ένα αξιόπιστο δίδυμο. Ένας σοβαρός τραυματισμός σε φιλικό αγώνα με την Χέρτα Βερολίνου, έγινε η αιτία να σταματήσει το ποδόσφαιρο στα 34 του χρόνια.

Το ντεμπούτο του με την εθνική ομάδα της Ελλάδας πραγματοποιήθηκε στις 3 Ιουλίου του 1960, στον εκτός έδρας φιλικό αγώνα εναντίον της Δανίας. Υπήρξε μέλος της για 12 συνολικά χρόνια (1960-1971), έχοντας 30 συμμετοχές.

Έγινε ιδιαίτερα αγαπητός και μαζί με την αγάπη του για το ποδόσφαιρο μοιράστηκε και την έφεση για τη νομική. Αφοσιώθηκε στη επιστήμη του, που είχε σπουδάσει ταυτόχρονα με την ενασχόλησή του με το ποδόσφαιρο, έχοντας μάλιστα χρηματίσει νομικός σύμβουλος του Πανελληνίου Συνδέσμου Αμειβομένων Ποδοσφαιριστών, αλλά και στην Alpha Bank. Παράλληλα με την ενασχόλησή του στα νομικά, το 2000 εξελέγη και πρόεδρος της ομάδας που τον ανέδειξε, του Απόλλωνα Σμύρνης.