Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Ο Ολυμπιακός στο μπάσκετ έφτασε τις έντεκα διαδοχικές νίκες επί του Παναθηναϊκού, παίρνοντας παράλληλα την πρόκριση στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας, όπου θα αντιμετωπίσει απόψε το μαχητικό Περιστέρι του Βασίλη Σπανούλη που στην εφετινή διοργάνωση έχει γράψει τη δική του μεγάλη ιστορία αποκλείοντας τον ΠΑΟΚ και την ΑΕΚ. Ο Ολυμπιακός είναι φυσικά φαβορί στον τελικό, αλλά το Περιστέρι αξίζει κάθε σεβασμό: στο μεταξύ η ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα μπορεί να καμαρώνει για το σερί της επί του αιωνίου αντιπάλου της. Που νομίζω πως είναι εγκλωβισμένος σε ένα πρόβλημα που έχει δημιουργήσει στον εαυτό του μόνος του. Ο Παναθηναϊκός μετράει έντεκα σερί ήττες από τον Ολυμπιακό για ένα απλό λόγο: γιατί αντί να φτιάξει μια ομάδα που να παίζει μπάσκετ (οποιοδήποτε είδος μπάσκετ…) δεν κάνει άλλο εδώ και χρόνια από το να ασχολείται με το πώς θα κερδίσει τον Ολυμπιακό. Λες κι αν συγκυριακά το κατόρθωνε, θα γινόταν μια καταπληκτική ομάδα κτλ κτλ. Αυτό είναι το πρόβλημά του και δεν καταλαβαίνω γιατί κανείς δεν το λέει.
Με συνοπτικές διαδικασίες
Ας τα πάρουμε με τη σειρά γιατί η εφετινή σεζόν όπως εξελίσσεται είναι αρκετά ενδεικτική του λάθους. Ο ΠΑΟ πέρυσι διέλυσε την ομάδα που είχε αντί να την δυναμώσει. Γιατί το έκανε; Γιατί παίκτες, προπονητές και παράγοντες (θυμηθείτε τις περιπτώσεις του Δημήτρη Διαμαντίδη και του Φραγκίσκου Αλβέρτη) χρεώθηκαν τις ήττες από τον Ολυμπιακό. Οι παίκτες που ξεχώριζαν από την περσινή ομάδα (ο Νέντοβιτς, ο Μέικον, ο Παπαπέτρου, ο Οκάρο Γουάιτ, ο Σαντ Ρος) αντιμετωπίστηκαν ως καλοπληρωμένοι losers κι απομακρύνθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες όπως άλλωστε κι ο κόουτς Πρίφτης, που κι αυτός ήττες από τον Ολυμπιακό πλήρωσε. Στην πραγματικότητα ο περσινός ΠΑΟ ήθελε απλά ποιοτικές προσθήκες για να δυναμώσει κι όχι χτίσιμο από την αρχή, αλλά όταν οι αποφάσεις παίρνονται σε καθεστώς οργής η καθαρή σκέψη είναι δύσκολη.
Πάμε παρακάτω. Επέστρεψε ο Αργύρης Πεδουλάκης γιατί κάποτε κέρδιζε τον Ολυμπιακό και γιατί θα επανάφερε στην ομάδα σοβαρότητα και ψυχολογία – έτσι λέγανε οι καλοί γνώστες των πλάνων του Δημήτρη Γιαννακόπουλου. Ο Πεδουλάκης, λάτρης ενός μπάσκετ αμυντικολατρεικού και γεμάτο από σκοπιμότητα (που δεν βλέπω να οδηγεί σε επιτυχίες κανένα και πουθενά), προσπάθησε με τις επιλογές του να φτιάξει ένα Παναθηναϊκό που θα αντιμετωπίσει τον Ολυμπιακό με όπλο την αμυντική του μαχητικότητα. «Θα φτιάξουμε μια ομάδα βασισμένη στις ελληνικές αρχές του μπάσκετ» είπε όταν ανέλαβε, αλλά το μυαλό ήταν στον Ολυμπιακό και μόνο. Ετσι προέκυψε ως προπονητής ο Ντέγιαν Ράντονιτς το παράσημο του οποίου ήταν δυο νίκες επί του Ολυμπιακού με τον Ερυθρό Αστέρα στην περσινή Ευρωλίγκα – αν ο Ράντοβιτς είχε χάσει δυο φορές από τον Ολυμπιακό αμφιβάλω αν θα σκέφτονταν να τον προσλάβουν.
Με το μυαλό στον Ολυμπιακό
Και οι επιλογές παικτών όμως μοιάζουν να γίνονται με το μυαλό αποκλειστικά στον Ολυμπιακό. Ηρθε πχ ο Πάρις Λι που με τη Μονακό είχε παίξει καλά απέναντι στον Κώστα Σλούκα που στην ανάλυση που έγινε το καλοκαίρι ήταν ο παίκτης που ανέβασε τον Ολυμπιακό επίπεδο. Στην λογική του «πάμε να γεμίσουμε γκαρντ για να χτυπήσουμε τον Ολυμπιακό από την περιφέρεια γιατί έφυγε και ο Ντόρσεϊ» ήρθαν και ο Γκριγκόνις, ο Αντριους, ο Πονίτκα και ο Γουόλτερς, ενώ ο Γουίλιαμς αποκτήθηκε γιατί με το επιθετικό του παιγνίδι θα μπορούσε να φθείρει τον Βεζένκοφ – πράγμα που δεν μπορούσε να κάνει ο Οκάρο Γουάιτ πχ. Ακόμα κι αν όλο αυτό είχε μια λογική, χρειάστηκε ένα μόλις ματς για να καταρρεύσει ως στρατήγημα: η ήττα του Παναθηναϊκού από τον Ολυμπιακό στο Σουπερ καπ (με ένα 52-67 που απλά μαρτυρούσε την ανετοιμότητα και των δυο) έγινε λόγος για νέους προβληματισμούς. Κι έτσι ήρθε ο Μπέικον για να βρει ο ΠΑΟ ένα σκόρερ να κερδίσει τον Ολυμπιακό επιτέλους. Κι ο Μπέικον, που του είπαν πως αποκτήθηκε για να βάζει τη μπάλα στο καλάθι, άρχισε να παίζει χωρίς να έχει συμπαίκτες: όταν αποθεώθηκε για την εμφάνισή στο ΣΕΦ στην ήττα του ΠΑΟ από τον Ολυμπιακό με 68-66 η πιθανότητα να γίνει έστω για λίγο ομαδικός τελείωσε οριστικά.
Κάηκε και ο Ράντονιτς
Θα πίστευε κανείς πως ο προπονητής του ΠΑΟ (που ήταν ήδη πρόβλημα μετά από δυο μήνες αφού έχανε από τον Μπαρτζώκα κάθε εβδομάδα στην Ευρωλίγκα στο παιγνίδι των συγκρίσεων) θα προσπαθούσε να φτιάξει μια ομάδα αφού με την προσθήκη του Μπέικον ο ΠΑΟ είχε ολοκληρώσει το ρόστερ του. Αμ δε! Ο Ράντονιτς μετά κόπων και βασάνων βρήκε μια ομάδα που έκανε ένα μικρό σερί από νίκες στην Ευρωλίγκα, αλλά και πάλι το απόλυτο κριτήριο έγινε το ματς με τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ. Ο Ολυμπιακός πήγε στο ΟΑΚΑ χωρίς τον Βεζένκοφ κι έκανε πάρτι. Κι αυτό έφερε νέες αναλύσεις: την πλήρωσε ο Πεδουλάκης και κρίθηκε πως ο ΠΑΟ υστερεί σε σκληρότητα και πως την σκληρότητα την δίνουν στην ομάδα οι Ελληνες παίκτες – και κάπως έτσι προέκυψε ο Αγραβάνης. Κι επειδή η ομάδα έμοιαζε να έχει επιθετικό πρόβλημα ήρθε και ο Ματ Τόμας. Αλλά στην Ευρωλίγκα το πρόβλημα του ΠΑΟ δεν ήταν η επίθεση: από την αρχή άμυνα δεν υπάρχει. Κι αν αυτό δεν το βλέπουν είναι γιατί βλέπουν μόνο τα ματς με τον Ολυμπιακό. Στα οποία όντως η επίθεση φρακάρει: ακόμα ο ΠΑΟ στα ματς με τον Ολυμπιακό δεν έχει ξεπεράσει τους 71 πόντους. Αλλά το «ψάχνω παίκτες για να κερδίσω τον Ολυμπιακό» δεν είναι μπάσκετ – είναι κάτι άλλο, που όνομα δεν έχει.
Ολη αυτή η στρατηγική είχε ως αποτέλεσμα παραμονή του Final 8, που έμοιαζε ως η μεγάλη ευκαιρία για τον ΠΑΟ για να κερδίσει ένα τίτλο φέτος, να μπερδευτεί το πράγμα με τους Αμερικάνους αφού ο Αντριους αρνήθηκε να φύγει. Φυσικά το ακόμα χειρότερο ήταν οι αποκαλύψεις για τον ερχομό του Ποτσέκο. Που αν και εφόσον έρθει θα του εξηγήσουν πως αυτό που χρειάζεται είναι απλά να κερδίσει τον Ολυμπιακό. Φτου κι από την αρχή δηλαδή.
Δεν αγοράζονται όλα
Γιατί έχει προκύψει το μεγάλο σερί του Ολυμπιακού; Γιατί η απόφαση της ομάδας να φύγει από την Α1 κάποτε καθάρισε εντελώς το κεφάλι όλων από την συσσωρευμένη αγανάκτηση. Με το κλείσιμο του τσίρκου του Φάρου και την αποστράτευση των νάνων και των ταχυδακτυλουργών του, ο Ολυμπιακός μπορεί πλέον να παίζει το μπάσκετ του: και ειδικά απέναντι στον ΠΑΟ, όπως φάνηκε και χθες, δεν χρειάζεται παρά απλά λίγη μεθοδικότητα, πράγμα που του περισσεύει.
Μετά από ένα μετριότατο πρώτο ημίχρονο, στο οποίο ο Ολυμπιακός εγκλωβίστηκε προσπαθώντας να παίξει πολύ με τον Φαλ και τους ψηλούς του, κι έμοιαζε στην άμυνα να έχει ως σχέδιο μόνο το κυνήγι του Μπέικον, η ομάδα του Μπαρτζώκα βγήκε στο παρκέ για να κάνει αυτά που ξέρει καλά: να πιέσει τους αντίπαλους περιφερειακούς με τις αλλαγές της, να στήσει σωστά το δεύτερο αμυντικό τοίχος της απαγορεύοντας διεισδύσεις και να κυκλοφορήσει τη μπάλα όσο γρήγορα χρειάζεται για να βρεθούν τα κατάλληλα σουτ. Πέντε τρίποντα στη σειρά (τρία του Κάναν και δυο του Παπανικολάου) έκαναν τον Βεζένκοφ να σταματήσει να νοιώθει μόνος στην επίθεση. Και λίγη ενέργεια από τους Λαρεντζάκη και Μπλακ αρκούσε για να ρθει μια νίκη απέναντι σε ένα Παναθηναϊκό που στο δεύτερο ημίχρονο πέτυχε είκοσι πόντους και είδε πάλι τον αντίπαλο του να τρέχει ένα γιγάντιο σερί (23-1 στο τρίτο δεκάλεπτο), όπως ακριβώς σε όλα τα ματς που έχουν παίξει εδώ και δυο χρόνια.
Αυτά τα σερί δίνουν νίκες σε ντέρμπι: είναι θεαματικά ξεσπάσματα που κόβουν τα πόδια των αντιπάλων, αλλά δεν αγοράζονται και δεν οφείλονται μόνο σε παίκτες. Ο Ολυμπιακός τα κάνει με όλους – όχι μόνο με τον ΠΑΟ. Για να τα έχεις χρειάζεται δουλειά, χημεία, καθαρό μυαλό. Θα λεγα κάτι μαγικό στο μυαλό. Αλλά πρέπει πρώτα μυαλό να υπάρχει. Κι ο ΠΑΟ το χει χάσει πολύ καιρό τώρα…
Πηγή: Κάρπετ Show
