Πέρασε δύσκολα. Αλλά εφτά φορές να πέσεις, οκτώ να σηκωθείς. Και η Ελενα πάντα σηκωνόταν στα δυνατά της πόδια.
Δεν θα γινόταν διαφορετικά. Δεν θα τα κατάφερνε αλλιώς. Γιατί έπρεπε να δουλεύει για να βγάζει λεφτά ώστε να συμμετέχει στους αγώνες. Και όταν δεν τις έφταναν τα λεφτά, έπρεπε να μεταναστεύσει, για να δουλέψει, για να βγάλει λεφτά, για να μπορέσει ν’ αγωνιστεί. Και όταν της είπαν (στη Γερμανία) «σήκω φύγε από το σπίτι γιατί επιστρέφεις αργά, μιλάς στους γονείς σου και μας ενοχλεί ο θόρυβος», η Ελενα γονάτισε, έπεσε αλλά σηκώθηκε και πάλι.
Γιατί; Επειδή είχε ένα όνειρο. Ν’ ανέβει στο βάθρο και ν’ ακούσει τον ελληνικό εθνικό ύμνο. Τονίζουμε τον «ελληνικό» γιατί η Ελενα Χατζηλιάδου είχε δεχτεί προτάσεις από άλλες χώρες για ν’ αλλάξει υπηκοότητα.
Συναντήσαμε την παγκόσμια πρωταθλήτρια στο καράτε στην Θεσσαλονίκη και μας μίλησε για τα όσα πέρασε ώστε να βρεθεί στην κορυφή, τα εμπόδια, την απογοήτευση αλλά και τα όσα ένιωσε όταν έμαθε πως δεν θα συμμετάσχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο.
Προέρχεσαι από οικογένεια του καράτε. Και οι δύο γονείς σου σχετίζονται με το άθλημα, όπως και η αδερφή σου. Το καράτε ήταν αυτό που λέμε… αναγκαία επιλογή ή υπήρξε κάτι που σε τράβηξε σε αυτό ;
Σαφώς η οικογένεια μου έπαιξε μεγάλο ρόλο στην ενασχόληση μου με το άθλημα αλλά αυτό που με έκανε πραγματικά να το αγαπήσω ήταν όλα αυτά τα συναισθήματα που βίωνα κατά την διάρκεια και μετά τον αγώνα, όπως και η καθημερινή προσπάθεια να ξεπερνάω τον εαυτό μου.
Ακόμα και μετά τον πρωταθλητισμό θα συνεχίσω να εξασκώ το καράτε για την σωματική και ψυχική εκτόνωση που μου χαρίζει.
Κάποια στιγμή πήρες την απόφαση να φύγεις Γερμανία για σπουδές, ενώ παράλληλα έκανες και δουλειές για να τα βγάλεις πέρα. Σκέφτηκες ποτέ να μείνεις στο εξωτερικό σε μόνιμη βάση;
Στην Γερμανία έζησα 3 χρόνια και ήδη είχα την δουλειά μου, γνώριζα καλά την γλώσσα και σε γενικές γραμμές είχα φτιάξει την ζωή μου εκεί. Εκείνον τον καιρό ένιωθα ότι θα έμενα εκεί μόνιμα. Ωστόσο, δεν αισθανόμουν 100% ευτυχισμένη διότι η ιδιοσυγκρασία μου και το ελληνικό μου ταπεραμέντο δεν ταίριαζε εύκολα με τους ανθρώπους εκεί και το πιο σημαντικό ότι δεν είχα την οικογένεια μου κοντά.
Οπότε η επιστροφή μου πιστεύω έγινε τελικά για το καλό μου και εύχομαι να μην χρειαστεί να ξαναφύγω από την χώρα μου.
«Με ήθελαν άλλες χώρες, αλλά εγώ σκεφτόμουν μόνο τον εθνικό μας ύμνο»
Αποτελείς μία από τις κορυφαίες αθλήτριες του καράτε παγκοσμίως εδώ και αρκετά χρόνια. Εχουν υπάρξει κρούσεις από άλλες χώρες για να αλλάξεις υπηκοότητα; Το σκέφτηκες καθόλου, δεδομένου ότι πιθανότατα θα σου δίνονταν καλύτερες ευκαιρίες (οικονομικές και κινήτρων);
Όταν συμμετείχα σε αγώνες εκεί παρακολουθούσαν την πορεία μου και στην συνέχεια έδειξαν μεγάλο ενδιαφέρον για να αλλάξω υπηκοότητα και να αγωνιστώ με τα δικά τους χρώματα.
Είχα ξεκινήσει κάπως δειλά αυτήν την διαδικασία διότι δεν θα είχα άλλη επιλογή για την συνέχιση της αθλητικής μου καριέρας, αλλά ο πατέρας μου έκανε τα πάντα ώστε να αποφευχθεί αυτό.
Είχε κάνει συζητήσεις με ολυμπιακή επιτροπή και με τον Πρόεδρο της , Σπύρο Καπράλο, αλλά και εγώ η ίδια προσωπικά, ώστε να βρεθεί τελικά ο χορηγός μου , η Έρεν Ελλάς (Κ.Φέσσας , Π.Μουράτογλου), η οποία θα με στήριζε για τους Ολυμπιακούς αγώνες του Τόκιο και που με στηρίζει μέχρι και σήμερα.
Όταν το άκουσα αυτό, πήγα την επόμενη ημέρα και υπέβαλα την παραίτηση μου και προετοίμαζα την επιστροφή μου στην χώρα μου.
Πραγματικά, πιστεύω πως δεν θα μπορούσα να γίνω Χρυσή Παγκόσμια Πρωταθλήτρια με άλλα χρώματα στην φανέλα μου. Εγώ ζούσα για να ανέβω στο υψηλότερο σκαλί του κόσμου ακούγοντας τον εθνικό μας ύμνο.
Πάμε λίγο πίσω στον χρόνο. Δέκα χρόνια πριν συγκεκριμένα. Παγκόσμιο πρωτάθλημα, Παρίσι,2012. Το πρώτο μετάλλιο. Περιέγραψέ μας εκείνες τις στιγμές του αγώνα για το μετάλλιο και το τι πέρασε από το μυαλό σου όταν το πήρες στα χέρια σου.
Ήμουν μόνο 19 ετών και ήταν η πρώτη μου συμμετοχή σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στην κατηγορία των γυναικών και το χάλκινο μετάλλιο για εμένα φαινόταν τρελό. Τότε ήμουν ένα outsider που έμεινε έκτοτε επί μία δεκαετία στην κορυφή του παγκοσμίου καράτε.
Θυμάμαι ο πατέρας μου, που με συνόδευε ως προπονητής, είχε κλείσει επιστροφή την επόμενη μέρα από τους προημιτελικούς και εγώ έτρωγα σνακς και σάντουιτς με 2€ για να μπορώ να βρίσκομαι εκεί. Εκείνο το μετάλλιο ήταν η μεγάλη επιβεβαίωση ότι έπρεπε να συνεχίσω, μα πάνω από όλα ότι είχα όλα τα προσόντα να συνεχίσω.
Πιστεύεις στον Θεό; Τι είναι αυτό που σε κάνει να πιστεύεις και πόσο σε βοηθάει στην καθημερινότητά σου;
Πιστεύω στον Θεό. Ελάχιστες φορές του έχω ζητήσει βοήθεια. Πιο πολύ τον ευχαριστώ για την κάθε ημέρα που προσφέρει σε εμένα και την οικογένεια μου. Ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου, προσευχόμουν και τον ευχαριστούσα.
Πιστεύω, η πίστη μου δοκιμάστηκε πολλές φορές και αυτός ήταν ο λόγος που μπορεί να αργούσε , αλλά δεν με άφησε ποτέ.
«Εγώ και ο πατέρας μου ήμασταν μόνοι μας απέναντι σε παγκόσμιους Τιτάνες»
Πάμε σε μία λίγο πιο προσωπική ερώτηση αν μου επιτρέπεις. Με τον σύντροφό σου, τον γνωστό πυγμάχο Αλέξανδρο Τσανικίδη, γνωριστήκατε σε μία δύσκολη περίοδο της ζωής του. Πόσο σημαντικό στήριγμα ήταν για σένα αυτός ο άνθρωπος και πόσο βοηθά μία πρωταθλήτρια να έχει για σύντροφο έναν άνθρωπο ο οποίος γνωρίζει καλά τις απαιτήσεις που έχει αυτό που κάνεις;
Ο Αλέξανδρος για εμένα ήταν δώρο Θεού. Είναι όλα όσα ευχόμουν να βρώ.
Γνωριστήκαμε αρχικά στα European Games στο Μίνσκ και όλα ακολούθησαν πολύ φυσικά.
Περνούσαμε την δυσκολότερη φάση στην ζωή μας και οι δυο αφού προσπαθούσαμε με πολλές δυσκολίες να κατακτήσουμε την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς.
Το 2020 για εμένα ήταν ο χειρότερος χρόνος της ζωής μου και ο Αλέξανδρος ήταν πάντα δίπλα μου , δίχως να σκέφτεται τον εαυτό του.
Το 2021, ο ίδιος, ενώ ήταν έτοιμος να κατακτήσει την πρόκριση , ένας σοβαρός τραυματισμός στην μέση του τον έβγαλε εκτός διεκδίκησης της πρόκρισης.
Ήταν καθηλωμένος στο κρεβάτι και περπατούσε επί πέντε μήνες υποβασταζόμενος με πατερίτσες ενώ εγώ συμμετείχα στους δυο τελευταίους και πιο σημαντικούς αγώνες για την πρόκριση.
Πραγματικά, η σχέση μας τα δυο πρώτα χρόνια πέρασε από μεγάλες δυσκολίες και δοκιμασίες.
Αυτός ήταν ο λόγος που όταν πέρασαν όλα αυτά συνειδητοποιήσαμε ότι δύσκολα θα υπάρξει κάτι να μας χωρίσει στο μέλλον.
Εξού και ο γάμος!!
Εχετε τα ίδια κίνητρα; Κι αν όχι, τα μοιράζεστε; Πώς βοηθάει στον ψυχολογικό τομέα ο ένας τον άλλο;
Γενικά έχουμε τα ίδια κίνητρα και παρόμοιους στόχους στην ζωή μας κάτι που μας ενώνει ακόμα περισσότερο. Αλλά ακόμα και όταν επιλέγουμε διαφορετικούς στόχους, υποστηρίζουμε ο ένας τον άλλον.
Το γεγονός ότι υπάρχει κατανόηση, υπομονή και στήριξη βοηθάει πολύ στην ψυχολογία και των δυο. Ακόμα και αν υπάρχουν προβλήματα ή διαφορές , εστιάζουμε στην λύση τους και όχι στο πρόβλημα.
Σκέψεις της για γάμο και οικογένεια υπάρχουν στον άμεσο ορίζοντα ;
Με τον Αλέξανδρο ήμαστε αρραβωνιασμένοι και παντρευόμαστε φέτος τον Αύγουστο με την παρουσία των αγαπημένων μας προσώπων.
Θέλουμε πολύ να δημιουργήσουμε την δική μας οικογένεια αλλά όταν θα ήμαστε έτοιμοι.
Θεωρώ πως ο πρωταθλητισμός είναι μία πολύ ανταγωνιστική και εγωιστική κατάσταση , πράγμα το οποίο δεν βοηθάει στο να αφιερωθείς πλήρως στην οικογένεια και να δώσεις τα κατάλληλα ερεθίσματα στα παιδιά σου.
Το ελληνικό καράτε έχει περάσει από χίλια κύματα, διοικητικά τουλάχιστον. Υπήρξαν περίοδοι με εντάσεις και συγκρούσεις; Θες να μας πεις λίγο γι αυτή την περίοδο πόσο σε επηρέασε και πως αισθάνεσαι πως είναι η κατάσταση τώρα με την νυν διοίκηση;
Όπως το ελληνικό καράτε πέρασε από χίλια κύματα έτσι και εγώ , ήρθα αντιμέτωπη πολλάκις στο παρελθόν με εντάσεις , συγκρούσεις, ψυχολογική χειραγώγηση μέσω της κατάχρησης της εξουσίας, όπως και άλλοι αθλητές.
Γινόταν ένας πόλεμος και όλοι περιμένανε να φέρω μετάλλια και ολυμπιακή πρόκριση με ιδιωτική βοήθεια και προσωπική προσπάθεια.
Εγώ και ο πατέρας μου ήμασταν μόνοι ενάντια στους Τιτάνες του παγκόσμιου καράτε, όπως ένας στρατιώτης να πάει στον πόλεμο δίχως πανοπλία και όπλα.
Τώρα με την νυν διοίκηση δεν υπάρχουν όλα όσα προανέφερα. Υπάρχει μια θετική αλλαγή και διάθεση ,αλλά χρειάζεται ακόμα χρόνος και κάποιες ακόμα προσαρμογές ώστε οι αθλητές να χαίρουν όλα όσα χρειάζονται για να πετύχουν και να παραμείνουν εκεί.
Εύχομαι να γινόμαστε καλύτεροι και να μην επανέλθουμε ποτέ ξανά στα κακώς κείμενα του παρελθόντος.
«Δεν έχω νοιώσει χειρότερα στη ζωή που δεν συμμετείχα στο Τόκιο»
Πάμε και στο κεφάλαιο Ολυμπιακοί Αγώνες. Το Τόκιο φαίνεται πως ήταν η μοναδική ευκαιρία καθώς αφαιρέθηκε το άθλημα από το Παρίσι. Πόσο σε επηρέασε αυτή η χαμένη ευκαιρία να πας να αγωνιστείς εκεί;
Νομίζω δεν έχω νοιώσει χειρότερα στην ζωή μου και ήταν κάτι που ξεπεράστηκε ψυχολογικά πολύ δύσκολα. Δεν μπορούσα να δεχτώ ότι ήμουν τωρινή Παγκόσμια , ασημένια ευρωπαϊκή πρωταθλήτρια , νούμερο 8 στην ολυμπιακή κατάταξη από 400 αθλήτριες δυο κατηγοριών και δεν θα λάμβανα μέρος στην σημαντικότερη και ιερότερη αθλητική διοργάνωση.
Ο κύριος λόγος, όμως, ήταν γιατί αισθανόμουν ότι μόνο ένα Ολυμπιακό μετάλλιο θα βοηθούσε εμένα και την οικογένεια μου να ορθοποδήσουμε μετά από όλες τις ψυχικές και οικονομικές κακουχίες που υποστήκαμε γενικά για τον πρωταθλητισμό.
Η Κα. Λιάπη καθώς και η εθελοντική βοήθεια που μου προσέφερε ο αθλητικός μου ψυχολόγος Δημήτρης Πετρούνιας, ήταν πραγματικά καθοριστική στο να ορθοποδήσω.
Ποιες είναι οι αθλητικές σου βλέψεις για το μέλλον;
Είναι δύσκολο να απαντήσω ξεκάθαρα αυτήν την ερώτηση. Αν θα έχω την στήριξη που χρειάζεται για να βιοπορίζομαι, ώστε να δημιουργώ ένα αγωνιστικό πλάνο με σιγουριά και να αφοσιώνομαι μόνο στην προπόνηση και τους αγώνες τότε το πλάνο είναι να συνεχίσω τα επόμενα δυο χρόνια.
Αρχικά για φέτος υπάρχουν στο πρόγραμμα της WKF, τα παγκόσμια κύπελλα (Premier Leagues), το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα και οι Μεσογειακοί αγώνες, όπου θέλω να συμμετέχω.
Αυτήν την στιγμή ήδη έχω ξεκινήσει να κάνω τα πρώτα μου βήματα στην προπονητική στο αθλητικό μας κέντρο Maximum Fitness & Martial Arts καθώς και στην Κύπρο σε συνεργασία με τον Κο. Κωσταντίνο Χαραλάμπους για να βιοπορίζομαι αλλά και να προετοιμάσω το επαγγελματικό μου μέλλον.
Πηγή: Gazzetta
