Η πρώτη αγωνιστική του ελληνικού πρωταθλήματος έφερε μονομιάς, το τέλος των προστριβών…με τα μπολ-μπόις. Οι προστριβές, απαρχαιώθηκαν μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο. Να ευχαριστήσουμε την Πρέμιερ Λιγκ, για το φαεινό παράδειγμα. Να δώσουμε ένα μπράβο στη Σούπερ Λιγκ, ύστερα από τόσον αγώνα που κάναμε πέρυσι εδώ προκειμένου να το δούμε να συμβαίνει και στα δικά μας γήπεδα, για τα αποτελεσματικά αντανακλαστικά. Ζήτω τα διάσπαρτα πιατάκια γύρω-γύρω, αντί για τα αγόρια, με τις μπάλες επάνω!
Πρωτίστως στην πρεμιέρα, ήθελα να δω τον Ολυμπιακό. Επειδή είναι ο πρωταθλητής, και επειδή ο Αστέρας είναι κλασικός “αντίπαλος που δεν θέλεις” ιδίως σε πρεμιέρα. Μόνο στα τελευταία χρόνια μπορεί κανείς να θυμηθεί, ήττες του Αστέρα ένα-μηδέν με πέναλτι στην Τούμπα, ένα-μηδέν με πέναλτι στο Καραϊσκάκη, ή νίκες του Αστέρα με τον Παναθηναϊκό και στην Τρίπολη και στην Αθήνα. Ο Ολυμπιακός στην εκκίνηση λοιπόν, ήταν business as usual. Απαράλλακτη κεντρική λογική, και ένα συγκεκριμένο μοτίβο, στο παιγνίδι του. Με τους περσινούς, στην ουσία. Και τον “έτοιμο από καιρό” μικρό από την Καστοριά.
Νούμερο-ένα της κεντρικής λογικής, ότι έφαγαν απειροελάχιστες αντεπιθέσεις. Μετριούνται αυτές, εύκολα. Σε δάχτυλα ενός χεριού. Δύο με τον Καλτσά στην πλάτη του Ορτέγα, μία στο πρώτο ημίχρονο, μία στο ξεκίνημα του δεύτερου. Και τρίτη, εκείνο το απίθανο σόλο του Εμμανουηλίδη εναντίον όλων. Η τρίτη, πριν το 60′, ήταν και η τελευταία. Και οι τρεις, με εντελώς απόμακρη πιθανότητα να φέρουν γκολ. Σημαίνει, πως ξεκινάς από το ότι δεν τρως, έτσι, γκολ. Επίσης έτσι, επιβάλλεις τον μονόλογο που ροκανίζει, αργά αλλά νομοτελειακά, την ανθεκτικότητα των απέναντι. Ενόσω, με τον ίδιο αυτό μονόλογο, ξεκουράζεις τον εαυτό σου.
Πάντοτε είναι πιο ξεκούραστο, το να παίζεις από το να κυνηγάς εκείνον που παίζει. Ο μονόλογος εμπεριείχε επιθέσεις, κατά κανόνα με τα απολύτως απαραίτητα ώστε να τις πάνε, οι πρωταθλητές, ως το τέλος. Επιθέσεις, όχι με fancy πολλά-πολλά. Τα απολύτως απαραίτητα σε σχέση με τα fancy, στην πραγματικότητα είναι ο καθρέφτης της όλης ιδιοσυγκρασίας του προπονητή. Ο αδρός τρόπος της ζωής του. Ενας προπονητής, που έχει επιβάλει την ιδιοσυγκρασία του. Την έκανε, ταυτότητα της ομάδας του. Το ματς, το κέρδισαν (αφού, πρώτα, δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να το χάσουν) προφανώς επειδή σκόραραν. Αλλά την παρτίδα, την είχαν κερδίσει προτού σκοράρουν.
Την κέρδιζαν βήμα-βήμα, όσο εξουθένωναν με τον ασταμάτητο μονόλογο τον αντίπαλο και έκαναν ευάλωτες τις αντιστάσεις του. Αν, επειδή τα γκολ μπήκαν στα λεπτά που μπήκαν, έμεινε η αίσθηση πως ο Ολυμπιακός γλίτωσε φτηνά, η αλήθεια του γηπέδου είναι ότι εκείνος που την είχε γλιτώσει φτηνά, να φτάσει ως το 90’+ με μηδέν-μηδέν, ήταν ο Αστέρας. Τη γλίτωσε, εκεί που εξείχε σε αντικανονική θέση…το ένα τρίτο του παπουτσιού του Ελ Κααμπί. ‘Η εκεί που το τελείωμα του Τσικίνιο ακριβώς επάνω στο λεπτό μεταίχμιο δοκάρι-και-μέσα δοκάρι-και-έξω, πήγε δοκάρι-και-έξω.
Η εικόνα της αναμέτρησης, οι αριθμοί που τη συνοδεύουν και την επιβεβαιώνουν, είναι μια κάποια απογοήτευση για την ανταγωνιστικότητα που θέλουμε να βλέπουμε. Ο Αστέρας κατέγραψε αναμενόμενα γκολ 0,14. Δεν ήταν, φυσικά, ο μοναδικός. Η ΑΕΛ στην Τούμπα είχε 0,24. Ο Πανσερραϊκός στη Νέα Φιλαδέλφεια, 0,39. Τα νούμερα σε όλους τους στατιστικούς τομείς, είναι παρεμφερή. Ψάχνουμε τα κλαμπ που θα ενθαρρύνουν τους προπονητές τους, να εμπνεύσουν στις ομάδες τους την “άλλη” προσέγγιση, όχι άλλη μία “μία-από-τα-ίδια” προσέγγιση.
Στέκομαι περισσότερο στον Αστέρα, διότι ο Πανσερραϊκός είναι ο τελευταίος απ’ όσους πέρυσι σώθηκαν. Η ΑΕΛ είναι νεοφώτιστη. Ο Αστέρας όμως, είναι ο έκτος της προηγούμενης χρονιάς. Ο πρώτος υπό το big-5. Αν ο “έξι” της προηγούμενης χρονιάς πηγαίνει στην, κεκλεισμένων των θυρών, έδρα του “ένα” και βγάζει ένα παιγνίδι με 27-73 κατοχή, με 3-22 επιθέσεις για γκολ, με 3-12 κόρνερ, με 0-12 σουτ μες από την περιοχή, και με 2-42 επαφές με τη μπάλα μες στην αντίπαλη περιοχή, τότε οι απαιτήσεις από τους υπό τον “έξι” ποιες μπορεί να είναι;
Θέλουμε… πολλά; Η αντίληψή μου είναι ότι, κι όμως, θέλουμε τα εφικτά. Και η Λεβάντε που επέστρεψε στην Πριμέρα, νεοφώτιστη είναι. Οταν υποδέχθηκε το Σαββατόβραδο την πρωταθλήτρια Μπαρσελόνα, προηγήθηκε δύο-μηδέν στο ημίχρονο και ηττήθηκε στο τέλος τρία-δύο με αυτογκόλ στο 90’+. Το προσπερνώ, γιατί αυτό καθαυτό το αποτέλεσμα δεν είναι ακριβώς ό,τι συζητώ τούτη τη στιγμή. Αν συζητήσουμε για αποτέλεσμα, θα σταθώ στην άλλη νεοφώτιστη, την Ελτσε, που έπαιξε θαρραλέα στην έδρα της Ατλέτικο, επιτέθηκε εκτός από το να αμυνθεί, με φιλόδοξες απαιτήσεις από τον εαυτό της, και έφερε ισοπαλία.
Εδώ, στην περίπτωση της Λεβάντε που αμφιβάλλω αν υπάρχει άνθρωπος στην Ελλάδα να γνωρίζει ποιος είναι ο προπονητής της και ποιοι οι ποδοσφαιριστές της, συζητώ ότι μία νεοφώτιστη υποδέχθηκε μία πρωταθλήτρια και έβγαλε (η νεοφώτιστη) ένα παιγνίδι με 2.14-1.93 αναμενόμενα γκολ (τα 2.14 η Λεβάντε), με 6-3 μεγάλες ευκαιρίες (οι έξι της Λεβάντε), με 53-46 κερδισμένες μονομαχίες (οι 53 της Λεβάντε). Αυτά είναι, τα πολλά που θέλουμε.
Πηγή: Sdna
