Του Νίκου Παπαδογιάννη
Οι σταγόνες από το ψιλόβροχο του Μαϊου εξανεμίζονται πριν φτάσουν στο έδαφος, οπότε τα σκάγια από τα πτύελα δεν φτάνουν ποτέ στους επίδοξους παραλήπτες. Απτόητοι, λοιπόν, οι πρωτεργάτες της καταστροφής συνεχίζουν το θεάρεστο έργο τους, το οποίο δεν πρόκειται να σταματήσει μέχρι να αποομακρυνθούν και οι τελευταίοι ρομαντικοί από το μπάσκετ.
Και οι δεκατέσσερις, που ακόμη επιμένουν. Άντε, δεκαοχτώ. Παραπάνω δεν πρέπει να είναι.
Αηδιασμένος με τα καμώματα των -όπουλων και αλαλιασμένος από τις γελοιότητες του ποδοσφαίρου, ο Βασιλειάδης σκέφτεται να διακόψει τελεσίδικα τα πλέι-οφ της Α1 μπάσκετ, αλλά ορρωδεί προ του εκλογικού κόστους.
Σου λέει, τώρα που φέραμε με το μέρος μας τον Μητσοτάκη θα τα βάλουμε με τους αναποφάσιστους παναθηναϊκούς και ολυμπιακούς; Τέτοια γκάφα δεν θα έκανε ούτε ο ίδιος ο Μητσοτάκης.
Οπότε, προχωράμε παρακάτω, χωλαίνοντας, σκουντουφλώντας, έρποντας και εμέσσοντας. Και το φιλόβροχο συνεχίζεται, όχι μόνο έξω, αλλά και μέσα στα κλειστά γήπεδα. Πώς το λέει ο ενίοτε σοφός λαός μας; Στον καταραμένο τόπο, Μάη μήνα βρέχει.
Για πρώτη φορά, βέβαια, η «φίλαθλη κοινή γνώμη», εάν υπάρχει τέτοιο πράγμα, απομόνωσε τις προεδράρες και ρουφάει κάθε σταγόνα από το νέκταρ που της προσφέρουν δύο κορυφαίοι Έλληνες αθλητές. Αυτοί που κατακτούν σιγά σιγά (ή μάλλον, με ταχύτητα κεραυνού) τον πλανήτη.
Ο Στέφανος Τσιτσιπάς έφτασε στο νούμερο 7 της παγκόσμιας κατάταξης, κατατρόπωσε μέσα σε 9 μήνες τους big-3 του παγκόσμιου στερεώματος, κατέκτησε τους πρώτους τίτλους και απέχει μερικές δρασκελιές από την κορυφή. Τη βλέπει, τη μυρίζει και την αγγίζει.
Όταν του πήρα μία μεγάλη συνέντευξη για το Documento, τον Δεκέμβριο του 2017, βρισκόταν μόλις στο νούμερο 87 της λίστας της ΑΤΡ. «Σας παρουσιάζουμε τον αθλητή της επόμενης χρονιάς», έγραψα τότε και αντιλαμβάνεστε πόσο υπερήφανος αισθάνομαι για τη μαντεψιά.
Όχι όμως τόσο υπερήφανος όσο ο αδελφικός μου φίλος Κώστας Περγαντής, που διέγνωσε το ταλέντο του Στέφανου όταν ο μικρός ήταν ακόμη 12 ετών! Σήμερα τον βοηθάει από τη θέση του mental trainer.
Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο δεν είχε ποτέ mental trainer ούτε χρειάστηκε τέτοιον. Το mental training του το χάρισε η ίδια η βιοπάλη, η ανέχεια που τον έκανε να μεγαλώσει με άδειο στομάχι και να υποφέρει στα 16-17 του από αβιταμίνωση.
Όπως μου έλεγε σε μία άλλη συνέντευξη ο κολοσσός Γιώργος Κούδας, «η φτώχεια και η προσφυγιά είναι το μεγαλύτερο σχολείο».
Να μας λείπει, βέβαια, τέτοιο σχολείο. Σάμπως διδαχθήκαμε πολλά, από τους πρόσφυγες παππούδες που ήρθαν πριν από έναν αιώνα μουσκεμένοι, ξεριζωμένοι και πάμπτωχοι από τη Μικρασία; Πριν συμπληρωθούν 100 χρόνια από τον διωγμό, εμείς φιλοξενούμε στη ρημάδα τη Βουλή μας υμνητές του Ολοκαυτώματος και νοσταλγούς της Χούντας.
Ο Γιάννης τους φτύνει κατάμουτρα και τους διδάσκει καθημερινά τι σημαίνει φιλοπατρία, όχι με παχιά λόγια και άναρθρες κραυγές, αλλά με το χαρακτήρα και με τον ιδρώτα του.
Το παθιασμένο και ταυτόχρονα γαλήνιο βλέμμα του Γιάννη Αντετοκούνμπο και του Στέφανου Τσιτσιπά (αλλά και του Λευτέρη Πετρούνια, της Μαρίας Σάκκαρη, του Κώστα Σλούκα, του Δημήτρη Ιτούδη, της Κατερίνας Στεφανίδη, του Μίλτου Τεντόγλου και τόσων άλλων) είναι η Ελλάδα όπως τη θέλουμε.
Η Ελλάδα που πότε πότε κολυμπάει ενάντια στο ρεύμα της παρακμής, της διχόνοιας, της μισαλλοδοξίας και της αμορφωσιάς. Η Ελλάδα, που πρέπει να πατήσει το ένα ή και τα δύο πόδια μακριά από το ελληνικό έδαφος για να καθαρίσει το μυαλό και τα πνευμόνια της.
Άλλο ξεκίνησα να γράφω και άλλο γράφω, τελικά. Δεν το κάνω επίτηδες. Παρασύρομαι από τα ρεύματα.
Μπορεί αυτές τις μέρες να ετοιμάζομαι για το ταξίδι στη Βιτόρια και να ονειρεύομαι ξύπνιος με τα θαύματα της Τόττεναμ, αλλά η άλλη μισή καρδιά μου ταξιδεύει συνεχώς στο Μιλγουόκι, στη Βοστώνη, στο Τορόντο, στο Εστορίλ, στη Μαδρίτη, στη Ρώμη, σε όλους τους τόπους όπου διαφημίζουν την ταλαίπωρη πατρίδα τους ο Γιάννης και ο Στέφανος.
Τη διαφημίζουν όχι τόσο με την αθλητική τους πρόοδο, την εκθαμβωτική, όσο με το καθαρό πρόσωπο, το αστραφτερό χαμόγελο και τα τίμια χέρια τους. Δεν ξέρω ποια θεία τύχη τους και ποιος ευλογημένος άνεμος του χάρισαν σε αυτή την παντέρμη χώρα, των –όπουλων και των -άκηδων.
Προσωπικά δεν χάνω αγώνα ούτε του ενός ούτε του άλλου. Σημαντικό ή ασήμαντο. Χειμώνα καλοκαίρι. Είτε με λιακάδα είτε με παγωνιά. Πάντοτε όμως μακριά από τον τόπο, όπου βρέχει Μάη μήνα.
Ακόμα και όταν χάνουν, σού ‘ρχεται να τους αγκαλιάσεις και να τους φιλήσεις, όχι για να τους παρηγορήσεις, αλλά για να σε παρηγορήσουν εκείνοι. Εσύ το έχεις το πρόβλημα, που σε έκαναν να μη μπορείς να απολαύσεις ούτε τη νίκη. Όχι αυτοί.
Πηγή: Gazzetta
