Τι ήταν αυτό που σε κέρδισε και εν τέλει σε κράτησε στο συγκεκριμένο αγώνισμα;
“Πάντα μου άρεσαν τα εμπόδια από όταν πρωτοξεκίνησα στον στίβο. Με έχει βάλει ο προπονητής μου στα εμπόδια επειδή εγώ το ζήτησα. Και επειδή είδα ότι ήμουν καλή το συνέχισα. Είναι πολύ δύσκολο αγώνισμα, θα μπορούσα να τα είχα παρατήσει πολλές φορές αλλά δεν το έκανα. Δεν μπορώ να τρέχω χωρίς εμπόδια”.
Ποια είναι τα εμπόδια που έχει στο δρόμο του μία αθλήτρια/ αθλητής που ασχολείται με το στίβο στην Ελλάδα;
“Σίγουρα ο στίβος δεν είναι τόσο δημοφιλές όσο το ποδόσφαιρο π.χ., οπότε δε μπορείς να έχεις κέρδη μέσα από τον στίβο. Τον θεωρώ φτωχό άθλημα. Οι εγκαταστάσεις μας δεν είναι τέλειες σε όλα τα μέρη της Ελλάδας. Δεν υπάρχουν πάρα πολλοί προπονητές σε πολλά μέρη και αυτό είναι σίγουρα ένα πρόβλημα, διότι παντού υπάρχουν ταλέντα που δε μπορούν να εξελιχθούν και λόγω των εγκαταστάσεων και λόγω των προπονητών. Δεν υπάρχουν κέρδη από τον στίβο, πρέπει να είσαι από τους κορυφαίους του κόσμου για να βγάλεις πολλά χρήματα”.
Θέλω να μου περιγράψεις την καθημερινότητα των προπονήσεών σου (ώρες, μέθοδος, κ.τ.λ.).
“Συνήθως έχω διπλές προπονήσεις, πρωί περίπου 10 με 11 η ώρα. Στην περίοδο της προετοιμασίας κάνουμε από τις 11 το πρωί μέχρι τη 1 το μεσημέρι και μετά το απόγευμα από τις 5 μέχρι τις 7. Συμπληρώνονται μερικές φορές τρεις ώρες το πρωί και άλλες τρεις το απόγευμα. Όταν είμαστε σε αγωνιστική περίοδο δεν είναι τόσες πολλές οι ώρες. Τα κομμάτια είναι πιο λίγα, είναι πιο αγωνιστικά με μεγάλο διάλειμμα. Ξεκινάω με το ζέσταμα, με διατάσεις, δρομικές, υπάρχει η ημέρα που κάνουμε τα βάρη, μετά κάποια ενδυνάμωση, λάστιχα, κοιλιακούς και όταν έχουμε τα κομμάτια αυτά περιλαμβάνουν αερόβιο, ή κάποια κομμάτια με καρφιά έντονα σε ταχύτητα και ρυθμό στο ταρτάν αλλά και στο χόρτο. Στην αγωνιστική περίοδο κάνουμε κυρίως στο ταρτάν”.
Πού θα επισήμανες τις πιο μεγάλες διαφορές της καθημερινότητάς σου στην Κατερίνη, με την καθημερινότητα της Αθήνας, τόσο με τη ζωή σου όσο και με τον αθλητισμό;
“Στην Κατερίνη δεν έχουμε τόσο καλό στάδιο, ειδικά το κλειστό μας είναι μία ευθεία, ενώ στη Αθήνα έχω ένα τεράστιο κλειστό όπου μπορώ να κάνω κανονική προπόνηση. Απλά στην Αθήνα δεν έχω την μητέρα μου ή κάποιον να μου μαγειρεύει και πρέπει από μόνη μου να φροντίσω να έχω φαγητό, να φροντίσω να είναι καθαρό το σπίτι κ.τ.λ.. Στην Κατερίνη θεωρώ πιο δύσκολο το ότι πήγαινα στο γήπεδο μόνη μου, επειδή οι γονείς μου δούλευαν πάντα, ενώ στην Αθήνα τρία χρόνια που μένω, είμαι κοντά στο στάδιο. Οπότε αυτό είναι ένα μεγάλο θετικό. Επίσης στην Αθήνα έχει πάρα πολλές ευκαιρίες και πολλά πράγματα να κάνεις, ό,τι σου λείπει το έχεις, ενώ εδώ θα πρέπει να ψάξεις πάρα πολύ για να το βρεις. Και εκεί φυσικά θα πρέπει να το ψάξεις, αλλά είναι πολύ πιο εύκολο απ’ ότι εδώ”.
Πότε και πώς ξεκίνησε η συνεργασία σου με το Γυμναστικό Σύλλογο Κηφισιάς;
“Το 2017 ξεκίνησε η συνεργασία μας. Έφυγα από την Κατερίνη και έπρεπε να πάω σε ένα σύλλογο της Αθήνας, έτσι το είχα εγώ στο μυαλό μου. Υπάρχουν τα διασυλλογικά πρωταθλήματα τα οποία τα γίνονται ανάλογα που βρίσκεται ο εκάστοτε σύλλογος. Επίσης δεν ήξερα ότι αν είσαι σε ένα σύλλογο, μπορούν να σου προσφέρουν ρούχα, παπούτσια, χρήματα και να σου καλύψουν κάποια έξοδα. Και επειδή δε μπορούσα να ζητώ συνέχεια από τους γονείς μου, οτιδήποτε απ’ όλα όσα θα μπορούσε να μου παρέχει η Κηφησιά, είπα σε κάποιους ανθρώπους ότι θα ήθελα να πάω σε κάποιο σύλλογο και μου πρότειναν τον ΓΣ Κηφησιάς. Συναντήθηκα με τους ανθρώπους του συλλόγου, μιλήσαμε και έτσι έκλεισε η συμφωνία”.
Αν ήταν στο χέρι σου να αλλάξεις κάποια πράγματα στον ελληνικό στίβο ποια θα ήταν αυτά;
“Θα στήριζα περισσότερο οικονομικά τους αθλητές. Διότι ξοδεύεις πολλά χρήματα και δε μπορούν πάντα να σου τα προσφέρουν οι γονείς σου, οπότε πολλοί αθλητές αναγκάζονται να δουλέψουν και να μην κάνουν τόσο καλά τις προπονήσεις τους και πολλά ταλέντα να χάνονται. Οπότε σίγουρα θα στήριζα τους αθλητές περισσότερο ακόμα και σαν σύλλογος. Γιατί υπάρχουν τα πριμ αλλά θα πρέπει να κάνεις κάτι εντυπωσιακό για να το κερδίσεις. Θα το έκανα πιο εύκολο. Γιατί για να φτάσεις να είσαι πρώτος, δεύτερος, τρίτος κ.τ.λ. έχεις ξοδέψει πολλά χρήματα, είτε για μασάζ, φυσικοθεραπείες, ρούχα. Εγώ έχω για χορηγό τη Nike όλοι οι υπόλοιποι όμως;
Σχετικά με τις εγκαταστάσεις σίγουρα θα ήθελα θέρμανση σε όλα τα προπονητικά κέντρα, γιατί ξέρω ότι δεν έχουν όλα. Εμείς στον Άγιο Κοσμά ευτυχώς έχουμε. Επίσης να είναι πιο μετρημένοι οι προπονητές. Όποιοι αθλητές είναι π.χ. στην Εθνική ομάδα να είναι πιο κοντά μεταξύ τους. Να μην υπάρχει τέτοια απόσταση, ο ένας να είναι στη Δράμα, ο άλλος στα Γρεβενά κ.τ.λ. και να μην θέλουν να αφήσουν τους προπονητές τους. Θα προσπαθούσα να τους παρέχω τα πάντα στην Αθήνα έτσι ώστε να είναι όλοι μαζί”.
Έχεις λάβει συμμετοχή σε πάρα πολλούς αγώνες μέχρι σήμερα. Θα ήθελα να μου πεις ποια είναι η ομορφότερη ή πιο ξεχωριστή εμπειρία σου μέχρι σήμερα;
“Αυτή που μου έχει μείνει πολύ έντονη και το λέω κάθε φορά είναι όταν έπιασα το όριο για το Παγκόσμιο στην Κολομβία. Έξω έβρεχε, ήταν η τελευταία μου ευκαιρία και ως τότε εγώ δεν είχα ξαναπάει κάπου για να πιάσω το όριο, είχα πάει μόνο στο Μπακού την πρώτη μου χρονιά. Είχαμε πει μεταξύ μας ότι δεν θα καταφέρουμε να πάμε στο Παγκόσμιο και βγήκαν έξω οι διοργανωτές, σκούπιζαν τους διαδρόμους για να μπορέσω εγώ και η συναθλήτριά μου να αγωνιστούμε και τελικά τα καταφέραμε και οι δύο. Ήταν η πιο έντονη στιγμή.
Επίσης και κάτι που έζησα φέτος και ήταν πολύ έντονο, ήταν το Πανελλήνιο πρωτάθλημα ανδρών/ γυναικών. Δεν το περίμενα! Όμως η αλήθεια είναι αυτή”.
Ένας αθλητής λειτουργεί καλύτερα κατά τη γνώμη σου υπό πίεση ή χωρίς πίεση;
“Δύσκολη ερώτηση, γιατί εγώ είχα πάντα προπονητές σε σχέση με τον τωρινό προπονητή μου, πολύ μαλακούς. Θεωρώ ότι είναι ξεκάθαρα ανάλογα στον αθλητή. Εγώ θέλω να είναι πιεστικός ο προπονητής αλλά όταν του πω κάτι να το καταλάβει. Θέλω να με κατανοεί και να μην λέει π.χ. «θα το κάνεις, δε με ενδιαφέρει». Δε θέλω φυσικά να μου κάνει τα χατίρια και να μην κάνω σωστή προπόνηση αλλά εκεί που πρέπει να είναι καλός ώστε να νιώθω ότι έχω ένα στήριγμα, μία βοήθεια”.
Θέλω να μου πεις ποιο είναι το μεγαλύτερο έπαθλο για έναν αθλητή; Είναι το μετάλλιο, το χειροκρότημα, ή η επίτευξη μιας υπέρβασης;
“Σίγουρα το μετάλλιο και ειδικά αν αυτό το πετύχεις εκτός Ελλάδος και δεις την Ελληνική σημαία υψωμένη και παράλληλα ακούς τον εθνικό ύμνο. Αυτό θεωρώ ότι είναι το μεγαλύτερο έπαθλο. Φυσικά, με καλή επίδοση όμως γιατί το να βγω πρώτη στην Ελλάδα και να κάνω ένα λεπτό π.χ. στα 400 μ. εμπόδια δε μου λέει τίποτα. Το να κάνω καλή επίδοση και να βγω 3η είναι υπέροχο”.
Λένε πως ο πρωταθλητισμός ισούται με 80% λύπες και 20% χαρές. Συμφωνείς με αυτή την άποψη και τι είναι αυτά που έχεις κερδίσει σαν άνθρωπος μέσα από τον πρωταθλητισμό;
“Συμφωνώ ξεκάθαρα ότι είναι 80 – 20 οι λύπες και οι χαρές. Ίσως είναι και περισσότερες οι λύπες. Και αυτά που έχω κερδίσει εγώ σαν Άννα, είναι ότι έχω μάθει να είμαι μαχήτρια, να παλεύω, έχω σκληραγωγηθεί εξαιτίας του πρωταθλητισμού γιατί είναι ένα δύσκολο και μοναχικό άθλημα ο στίβος”.
Είσαι από τις αθλήτριες που έχει στηρίγματα σε όλη αυτή την προσπάθεια από χορηγούς γιατί ο στίβος είναι ένα άθλημα χωρίς μεγάλη αναγνωρισιμότητα άρα και χωρίς πολλές χορηγίες. Πόσο σημαντικό είναι να έχεις κάποιους χορηγούς διπλά σου οι οποίοι σου διευκολύνουν την ζωή σου;
“Είναι πάρα πολύ σημαντικό διότι όταν εγώ χρειάστηκα να πάω για μία προετοιμασία, η BWIN με την οποία είχα κλείσει το συμβόλαιο, ήταν εκεί για να με βοηθήσει ώστε να πραγματοποιήσω την προετοιμασία μου σωστά γιατί αν δεν υπήρχε δε θα μπορούσα να πάω και να κάνω τα μασάζ μου, την αποκατάσταση όπως κάθε αθλητής που δεν έχει κάποιο χορηγό. Όπως και το ρουχισμό πέρα από τα χρήματα, είναι πάρα πολύ σημαντικό διότι είναι πολύ ακριβά. Δε μπορείς να κάνεις κάτι χωρίς το στήριγμα των χορηγών και νιώθω εξαιρετικά τυχερή. Έτσι σκέφτεσαι αποκλειστικά το στόχο σου που είναι τα αγωνιστικά και όχι όλα τα υπόλοιπα”.
Το φετινό Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ήταν θεωρητικά η πιο δύσκολη εμπειρία σου, παρόλα αυτά πέρα από τη τελική θέση που δεν ήταν η καλύτερη δυνατή, θεωρείς ότι κέρδισες πράγματα μέσα από αυτή την εμπειρία;
“Ναι. Κατάλαβα ότι με το άγχος έχω μόνο να χάσω. Αντί να απολαύσω τη στιγμή και να πω ότι βρίσκομαι ανάμεσα σε κορυφαίες αθλήτριες, αγχώθηκα και έβαλα τον εαυτό μου σε ένα άλλο τριπάκι που δεν έπρεπε. Έπρεπε να ευχαριστηθώ τον αγώνα, να είμαι χαλαρή και να δώσω ότι καλύτερο μπορούσα. Αλλά δυστυχώς δεν τα κατάφερα γιατί το άγχος με νίκησε… Πήρα πράγματα και κατάλαβα ότι την επόμενη φορά δεν υπάρχει κανένας λόγος να το δω έτσι”.
Όπως είπες και προηγουμένως περισσότερες είναι οι λύπες από τις χαρές στον πρωταθλητισμό. Παρόλα αυτά συνήθως τις μεγαλύτερες χαρές σου τις έχει πάρει μετά από μεγάλες λύπες. Πως το εξηγείς αυτό;
“Συνήθως πεισμώνω περισσότερο. Κάποτε στεναχωριόμουν και πήγαινα σε κάθε αγώνα της Ελλάδας και δεν έπιανα το όριο. Όμως έχω και σαν παράδειγμα ότι μετά από μία μεγάλη λύπη, να ήμουν πιο… αδιάφορη θα έλεγα για το επόμενο αποτέλεσμα. Αυτό από ότι φαίνεται με έκανε πιο χαλαρή ώστε να μπω στον αγώνα, είχα φυσικά λίγο άγχος γιατί ήθελα να κάνω μία καλή κούρσα αλλά μέχρι εκεί. Δεν είχα στο μυαλό μου ότι… ξέρεις σε βλέπει ο προπονητής της ομοσπονδίας, σε βλέπει η μαμά, σε βλέπει ο προπονητής σου, οι φίλοι σου, όλη η Κατερίνη, όλη η Ελλάδα. Και αυτό με έκανε πιο χαλαρή. Δεν μπορείς φυσικά να το ελέγξεις πάντα”.
Πόσες φορές ένας αθλητής λέει πως αυτός ήταν ο τελευταίος μου αγώνας και τώρα τα παρατάω; Και τι είναι αυτό που σε κάνει να λες στη συνέχεια πως δεν τα παρατάω;
“Εγώ δεν το έχω βιώσει αυτό μέχρι τον τελευταίο αγώνα, πιστεύω ότι πάρα πολλοί το λένε και υπάρχουν άτομα τα οποία σταματάνε και μετά βλέπουν ότι δε μπορούν να κάθονται στο σπίτι τους χωρίς να κάνουν αθλητισμό και ξαναξεκινούν. Εγώ σαν Άννα το έχω πει μία φορά, αλλά ήξερα ότι έπρεπε να τρέξω διότι δε μπορούσα να λείψω επειδή μου ήρθε μια φλασιά… Το έκανα και για την Ελλάδα και για το σύλλογο και για τον προπονητή μου και για όλα αυτά που έχω κάνει. Αυτό που με έκανε να μην τον παρατήσω τον τελευταίο αγώνα ήταν το ότι έχω κάνει τόσα πράγματα φέτος και είναι κρίμα. Δεν θα υπήρχε δικαιολογία”.
