Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Οι έντεκα+έντεκα φιναλίστ παρατάχθηκαν στο χορτάρι, οι τρεις της ομάδας διαιτησίας επίσης, τελικός Κυπέλλου Ελλάδος, πολύ σωστά και πολύ ωραία ανακρούστηκε ο εθνικός ύμνος. Ενώπιον δεκατεσσάρων εθνικοτήτων, δεκαπέντε με τη γερμανική της ομάδας διαιτησίας, δεκαεπτά με τις εθνικότητες των προπονητών. Και (ενώπιον) των εξής τριών, 3/25 μες στον αγωνιστικό χώρο, Ελλήνων. Ρότα, Κουλιεράκης, Κωνσταντέλιας. Ελαφρώς, σουρεαλισμός. Στο έκτο λεπτό δε, οι τρεις είχαν γίνει οι εξής δύο. Κουλιεράκης, Κωνσταντέλιας. Φυσικά ήταν, η αποβολή του Ρότα, η εξέλιξη που χάραξε τον αγώνα. Το δυνατό φαβορί, υποχρεώθηκε να παίξει σαν άουτσαϊντερ. Το άουτσαϊντερ, έπρεπε να παίξει σαν φαβορί. Η εξέλιξη χάραξε τη μορφή του αγώνα. Δεν έκρινε το αποτέλεσμα του αγώνα.
Η ΑΕΚ κέρδισε επειδή, αντιμέτωπη με το τόσο σπάνιο περιστατικό, δεν τα ‘χασε. Δεν είχε βέβαια, επί περίπου 95 λεπτά δέκα εναντίον έντεκα, κομμάτια δομημένου ποδοσφαίρου στο παιγνίδι της. Αλλά το παιγνίδι της, το ίδιο όσο και η χρονιά της ολόκληρη, υπήρξε ύμνος στη μπετόν-αρμέ δομή του γκρουπ. Το μόνο δομημένο που η ΑΕΚ πρόλαβε να δείξει, έντεκα εναντίον έντεκα, ήταν η ευκαιρία στην αρχή. Κι από το κόρνερ, που για το μέγεθος της ευκαιρίας ήταν κάτι το πολύ λίγο, έφαγε τη μετάβαση με τη μεγάλη μπαλιά του Κωνσταντέλια και το λάθος του Ρότα στο ανοιχτό γήπεδο. Ούτε 1-0, κι από πάνω 10 v 11, κυριολεκτικά μέσα σε δευτερόλεπτα.
Δομημένο ποδόσφαιρο στην αναμέτρηση, έπαιξε ο ΠΑΟΚ. Είχε, αυτό που ήθελε. Την κατοχή. Αυτό, στο οποίο η ευχέρειά του είναι εγνωσμένη. Τη διακίνηση της μπάλας. Και δεν είχε, αυτό που δεν ήθελε. Την πίεση της ΑΕΚ. Αυτό, στο οποίο θα ήταν ευάλωτος. Την ορμή της ΑΕΚ, έξω από την περιοχή του. Κυριάρχησε, στο μισό γήπεδο. Εφερε όλο το έργο, στα μέτρα του. Και κατέληξε να χάσει και το δεύτερο ματς-μπολ Γιουρόπα Λιγκ, μετά το πρώτο εναντίον του Ολυμπιακού στην Τούμπα, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο και ακριβώς για τον ίδιο λόγο. Επειδή η εγνωσμένη ευχέρειά του, τελειώνει εκεί που θα πρέπει φυσιολογικά να εξαργυρώνεται.
Οποιος παίκτης της ΑΕΚ κοιμήθηκε τη νύχτα της Τρίτης στο ξενοδοχείο κι ονειρεύτηκε ότι την Τετάρτη το βράδυ θα είναι ο σταρ του σόου, όχι, δεν προέκυψε βραδιά για σταρ. Εκείνο που προέκυψε, ήταν μια συνθήκη αυτοθυσίας. Αλληλεγγύης. Εβγαινε εις πέρας, μόνον εάν σταρ του σόου αναδεικνυόταν το γκρουπ. Δηλαδή, το πιο γερό χαρτί του Αλμέιδα. Η ψυχοπνευματική αρετή της ΑΕΚ. Εξτρά τρεξίματα, άλλες θέσεις, άλλοι ρόλοι, σε άλλα μέτρα. Τσούμπερ, Γκατσίνοβιτς, Πινέδα, Ελίασον σκίστηκαν ποιος θα βγει, όχι mvp, ο καλύτερος χαμάλης. Πιο πολύ κυνηγούσαν, παρά τους κυνηγούσαν. Δεν είμαι σίγουρος ποιος ήταν εν τέλει, ο πολυτιμότερος τρεχαλατζής. Αν και κλίνω, ομολογώ, προς τον Τσούμπερ…
Η ΑΕΚ κλείστηκε, με την κόκκινη κάρτα. Ο προπονητής, ήδη έπιασε να επεξεργάζεται στο μυαλό πώς θα οργανώσει τη “σκυταλοδρομία” που ήταν ο μοναδικός εφικτός τρόπος για να διαχειριστεί όλη τη διαδρομή ως το φινάλε. Οσο ο προπονητής το δούλευε, ποιος θα έλθει στη θέση τίνος και πότε, στον αγώνα η ομάδα περίμενε τη στιγμή για να φύγει στην κόντρα με αυτό που ο ΠΑΟΚ, αργά ή γρήγορα, το δίνει…ανεξαρτήτως αντιπάλου. Ενα αβίαστο λάθος. Το έκανε ο Σάστρε, μία πάσα προς τα πίσω κατευθείαν στα πόδια του Γκαρσία. Κι ο Κωνσταντέλιας ύστερα, διόρθωσε το λάθος με δεύτερο λάθος. Ενα εντελώς ανώφελο φάουλ δίπλα στην πλάγια γραμμή, που στα καλά καθούμενα προσκάλεσε τον μπελά μες στην περιοχή. Ο μπελάς, προσκεκλημένος, εμφανίστηκε πάραυτα με τη φοβερή μορφή του Μουκουντί.
Μαζί με τα ελλείμματα στην τελική απόφαση που όσο συσσωρεύονται τόσο πιο βουνό γίνονται μες στο κεφάλι, πλέον ο ΠΑΟΚ είχε να αντιμετωπίσει και τους δαίμονές του. Το 11 v 10, είναι καθαρή ευθύνη νίκης. Η ευθύνη, γέμισε άγχος όλο τον ιστό. Αρχισαν να φοβούνται το unthinkable. Οτι είναι έντεκα, παίζουν εναντίον δέκα, και θα χάσουν. Για περίπου ένα λεπτό, προς τη λήξη του πρώτου ημιχρόνου, έπαιξαν έντεκα εναντίον εννέα (λόγω τραυματισμού του Βίντα). Στη σετ-επίθεση 11 v 9, κάπου μεταξύ σέντρας και αντίπαλης περιοχής ο ανενόχλητος Μπράντον έκανε μία παράλληλη πάσα…στις πινακίδες των διαφημίσεων.
Κι όμως, απόδειξη πόσο καλά εκπαιδευμένος είναι ο ΠΑΟΚ να παίζει αυτό το ποδόσφαιρο που διδάσκεται, και με όλο το άγχος του κόσμου στους ώμους πάλι δεν έπαψαν να δημιουργούν “σωστές”, όχι τυχαίες, ευκαιρίες. Ο αριθμός αυτών των ευκαιριών, ήταν μεγαλύτερος στο πρώτο ημίχρονο και μικρότερος στο δεύτερο. Αλλ’ αυτό, δεν είναι παράξενο. Πάντοτε στο δεύτερο ημίχρονο, πρωτίστως λόγω των δέκα αλλαγών (αλλά και λόγω ενδεχόμενης δεξιοτεχνίας του αντιπάλου να ροκανίζει δίχως να φαίνεται ότι χρονοτριβεί) ο καθαρός χρόνος του παιγνιδιού είναι πιο λίγος. Η ροή, κόβεται πιο πολλές φορές και πιο εύκολα. Επιπλέον, στο συγκεκριμένο δεύτερο ημίχρονο του Βόλου η ΑΕΚ φάνηκε να εξοικειώθηκε καλύτερα με το αριθμητικό ντεζαβαντάζ. Ενιωσε, θα ‘λεγε κανείς, πιο άνετα μέσα στον κόντρα-ρόλο. Και, εννοείται, πίστευε. Οσο τα λεπτά περνούσαν, όλο και πιο ακράδαντα.
Πηγή: Sdna
