Στην διάρκεια της τελευταίας 10ετίας, που προσπαθούσε να κατακτήσει το Champions League πρώτα με την Μπάγερν και ύστερα με την Μάντσεστερ Σίτι, ο Πεπ Γκουαρδιόλα είχε αισθανθεί πολλές φορές ότι δεν είχε σταθεί τυχερός. Ένας προπονητής που δουλεύει πολύ προκειμένου να αφήνει τα λιγότερα πράγματα στην τύχη, είχε δημιουργήσει ένα αφήγημα που τον βοηθούσε αφενός να προστατεύει τη δουλειά και την φήμη του και αφετέρου να συντηρεί την πίστη των ποδοσφαιριστών προς το πλάνο του και το μοντέλο παιχνιδιού του. Τι μας έλεγε, εδώ και περίπου μια δεκαετία, ο Γκουαρδιόλα; Ότι χαίρεται και απολαμβάνει περισσότερο τον τίτλο του πρωταθλητή στην Bundesliga ή την Premier League επειδή εκεί το τρόπαιο το κατακτά η καλύτερη ομάδα, και ότι γι’ αυτό τον λόγο “αντέχει” να χάνει το Champions League, στο οποίο δεν κατακτά τον τίτλο πάντα η καλύτερη ομάδα.
Πιθανόν σήμερα να μην υπάρχει κανείς που να υποστηρίζει ότι το Champions League 2023 δεν κατέληξε στα χέρια της καλύτερης ομάδας στην διοργάνωση. Σίγουρα όμως υπάρχουν πολλοί που πιστεύουν ότι στον τελικό νίκησε η ομάδα που στάθηκε πιο τυχερή και όχι αυτή που έπαιξε καλύτερα. Και αυτή είναι και η πραγματικότητα που διαμορφώνουν οι αριθμοί – δηλαδή η ανάλυση των δεδομένων. Στην Κωνσταντινούπολη νίκησε μια ομάδα που έκανε περίπου τις μισές (7) τελικές προσπάθειες συγκριτικά με την αντίπαλό της (13) και δημιούργησε λιγότερο κλασικές ευκαιρίες (xG: 0.61) από την Ίντερ (1.75). Με άλλα λόγια, νικήτρια αναδείχθηκε η ομάδα που ζήτησε λιγότερο το γκολ και επέτρεψε στον αντίπαλο μεγαλύτερες ευκαιρίες από αυτές που εκείνη δημιούργησε.
Προφανώς ο παραπάνω δεν είναι “ο τρόπος του Πεπ”. Και μάλιστα με σιγουριά μπορεί κανείς να πει ότι αυτή η απόδοση περνά πολύ κάτω από τον πήχη που είχε βάλει η Σίτι στην διάρκεια του φετινού Champions League. Σούταρε περίπου 50% λιγότερο από τον μέσο όρο της, άλλαξε περίπου 150 πάσες λιγότερες συγκριτικά με τον μέσο όρο της, πραγματοποίησε πολύ λιγότερες (21) οργανωμένες επιθέσεις συγκριτικά με τον μ.ο. (33), έπαιξε περίπου 30 πάσες λιγότερες στο επιθετικό τρίτο του τερέν (71 κατά μέσο όρο – 43 στον τελικό), έπαιξε σε χαμηλότερο τέμπο (14.93, με μέσο όρο το 17.56), ολοκλήρωνε 2 πάσες λιγότερες ανά κατοχή.
Η θέση που είχα στο Ataturk Olympic Stadium μου επέτρεπε να παρατηρώ τον Γκουαρδιόλα κατά την εξέλιξη του τελικού. Η γλώσα του σώματος, η στάση που κρατούσε στην διάρκεια του παιχνιδιού δεν πρόδιδε έναν προπονητή που έβλεπε στο γήπεδο κάτι άλλο από αυτό που είχε σχεδιάσει για την ομάδα του. Και όπως επιβεβαιώσαμε μέσα από μια συνομιλία που είχε με τον Τιερί Ανρί μετά από το παιχνίδι, αυτή ήταν, πάνω – κάτω, η ιδέα του και το όραμά του για τον τελικό. Ζητούσε από την ομάδα του να αμυνθεί αποτελεσματικά. Γι’ αυτό άλλωστε έκανε μια τακτική προσαρμογή – αφήνοντας στον πάγκο τον ετοιμοπόλεμο Γουόκερ και δημιουργώντας έναν νέο ρόλο για τον Στόουνς: δεξί μπακ στην φάση άμυνας, κεντρικό χάφ στο πρώτο στάδιο ανάπτυξης των επιθέσεων, προωθημένο χάφ όταν η Σίτι έφτανε με την μπάλα στο επιθετικό τρίτο. Το game plan του Γκουαρδιόλα για τον τελικό ήταν βασισμένο πάνω στην ικανότητα του 29χρονου … πρώην σέντερ μπακ να διαβάζει το παιχνίδι και να αλλάζει γραμμές – στην πραγματικότητα να συγχωνεύεται σε κάθε γραμμή και να γίνεται σημαντικό μέλος της. Στην άμυνα ο Στόουνς ήταν εκεί για να περιορίζει τον Ντιμάρκο και όποιον άλλο παίκτη της Ίντερ επιχειρούσε να επιτεθεί από την πλευρά, στο πρώτο στάδιο της ανάπτυξης ήταν στον κεντρικό άξονα για να συμμετέχει στην κυκλοφορία της μπάλας, και στις επιθέσεις ήταν προωθημένος για να δει τον ελεύθερο χώρο και να επιτεθεί σε αυτόν, ή για να δώσει μια πάσα κλειδί.
Στην ανάπαυλα του ημιχρόνου ο Γκουαρδιόλα όχι μόνο δεν στρέσαρε την ομάδα του για να ανεβάσει τον ρυθμό ανάπτυξης, να αυξήσει τον αριθμό των επιθέσεων, αλλά έκανε το ακριβώς αντίθετο. Σε συνέχεια των όσων έλεγε και δημοσίως τις προηγούμενες ημέρες, ο Γκουαρδιόλα φώναξε μόνο για να τονίσει στους παίκτες του ότι πρέπει να σκέφτονται το “ένα γκολ” και όχι τα “τρία γκολ” που πρέπει να βάλουν, και για να επιμείνει στο πόσο σημαντικό ήταν να μη βρει τρόπο η Ίντερ να χτίσει μια άμεση επίθεση και να τους πληγώσει.
“Είναι τόσο γαμ… δύσκολο το να κατακτήσεις αυτό το τρόπαιο”, είπε στην τηλεοπτική του παρουσία στο BT Sports, στη συνομιλία με τον Ανρί, ο Γκουαρδιόλα λίγο μετά τη λήξη του τελικού. Αν ολοκλήρωνε την πρόταση, θα έπρεπε να πει ότι “είναι τόσο γαμ.. δύσκολο, που χρειάστηκε να αλλάξω πολλά από τον τρόπο μου για να το κατακτήσω με την Σίτι”.
Πιθανόν η ιστορία να μας πει ότι ο Γκουαρδιόλα άλλαξε τόσο τον τρόπο επειδή τον υποχρέωσε η κατάσταση που αντιμετώπισε από το 35’ο λεπτό, όταν έχασε τον Κέβιν Nτε Μπρόινε. Είτε προσαρμόστηκε μετά το 35’, είτε είχε εκ των προτέρων προσαρμοστεί στην κατάσταση που εκτιμούσε ότι η ομάδα του θα συναντούσε στον τελικό, η ιστορία δεν αλλάζει το νόημά της: μετά από μια 10ετία προσπάθειας, ο Γκουαρδιόλα ξαναγκάλιασε το τρόπαιο την πρώτη φορά που προσαρμόστηκε και δεν επέμεινε να παίζει με τον τρόπο του. Και το κατέκτησε επειδή τούτη τη φορά όχι απλώς δεν στάθηκε άτυχος, αλλά συνέβη το ακριβώς αντίθετο. Ήταν τυχερός, όπως και ο ίδιος παραδέχθηκε σχολιάζοντας ότι “αν είχαμε φάει γκολ στην τελευταία επίθεση ή στην ευκαιρία του Λουκάκου τώρα δεν θα ήσασταν εδώ για να μου πείτε πόσο καλός προπονητής είμαι”.
Πηγή: Gazzetta
