Ο Γιάννης Σερέτης γράφει για τη σταδιακή απομάκρυνση των φίλων του Παναθηναϊκού από την καθημερινή “ζωή” της ομάδας τους και για τη μοναδικότητα του θέματος “Βοτανικός” στην ιστορία του συλλόγου.
Tη δυνατότητα να πάνε στο γήπεδο τους την έκοψε ο κορονοϊός. Την (όποια…) κάψα να ασχοληθούν με την αγαπημένη ομάδα τους τους την κόβει ο ίδιος ο “αποκρουστικός” εφέτος Παναθηναϊκός: είναι πολλοί πλέον, όλο και περισσότεροι, οι οπαδοί του Τριφυλλιού που μέρα με τη μέρα, ανεπαίσθητα σχεδόν, απομακρύνονται από εκείνη. Σε τι αποτυπώνεται, πώς «εκφράζεται» αυτή η ολοένα και μεγαλύτερη απομάκρυνση; Στα πιο απλά πράγματα…
«Ασχολούμαι με την ομάδα μου» δεν σημαίνει απαραίτητα «πηγαίνω στο γήπεδο». Ναι, είναι και αυτού τους είδους η «συμμετοχή» στα κοινά της ομάδας σημαντική και ενδεικτική. Αλλά δεν είναι η μοναδική. Ούτε αποτελεί «απόλυτη απόδειξη» για το πόσοι και πόσο έχουν αναγάγει την αγαπημένη ομάδα τους σε αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής τους. Επί παραδείγματι αν ένας συνταξιούχος φίλαθλος οποιασδήποτε ομάδας έχει πάρει το εισιτήριο διαρκείας του από την αρχή της σεζόν και πηγαίνει σε 10 ματς το χρόνο δεν είναι βέβαιο πως ασχολείται περισσότερο μ’ αυτήν από έναν 25χρονο ή έναν 40άρη ο οποίος λόγω δεκάδων άλλων υποχρεώσεων δεν έχει το χρόνο, τη διάθεση ή ακόμα – ακόμα και την οικονομική δυνατότητα να την παρακολουθήσει από κοντά σε περισσότερα από 3-4 ματς ετησίως.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΓΚΑΜΠΑΛΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΟΥΖΟΥΝΙΔΗ
Το «ασχολούμαι με την ομάδα μου» έχει πλέον στην εποχή μας δεκάδες εκφάνσεις. Δεν είναι μόνο η τηλεόραση, οι εφημερίδες, το τρανζιστοράκι και το γήπεδο. Είναι και το διαδίκτυο, είναι και τα social media. Και είναι πάντα και η παρέα! Είναι η κουβέντα με τους φίλους («ομόθρησκους» και… «αλλόθρησκους»), η οποία πλέον έχει πάρει δυστυχώς άλλη μορφή και εξαντλείται πολλές φορές μόνο στα chats και τις ιστοσελίδες. Είναι το πείραγμα, είναι η καζούρα, είναι οι πανηγυρισμοί και η απογοήτευση, είναι αυτό: “το απόγευμα έχει ματς, την Τρίτη έχει Champions League, μην με υπολογίζεις”.
Kακά τα ψέματα, απ’ όλα αυτά ο φίλος του Παναθηναϊκού έχει απομακρυνθεί. Οχι τώρα. Εδώ και πέντε χρόνια. Μετά και τη σεζόν 2014-2015, ουσιαστικά (για να το καταλάβουν όλοι) από την «Γκαμπάλα» και έπειτα. Από την εποχή που σταδιακά διαλύθηκε η ομάδα που χτιζόταν σιγά – σιγά επί διετία, το ενδιαφέρον έχει ξεθωριάσει. Κάτι… πήγε να γίνει επί Ουζουνίδη, κάπως αναθερμάνθηκε το ενδιαφέρον τη σεζόν 2016-17 όταν και πάλι είχε δημιουργηθεί μια αξιοπρεπέστατη 15άδα, αλλά μετά τη διάλυση και εκείνης της ομάδας (Μπεργκ, Ζέκα, Μολέδο, Εμποκού, Βιγιαφάνιες, Χουλτ, Κουλιμπαλί και αρκετοί άλλοι…) η «κάψα» χάθηκε. Ο πήχης έφτασε πολύ χαμηλά.
Και, ναι, στο μικρό κάδρο της καθημερινότητας θέματα όπως η ανάδειξη κάποιων μικρών, σποραδικές επιτυχίες σε ντέρμπι επί ΠΑΟΚ και ΑΕΚ, κάποιες καλές μεταγραφές, συνολικά η προσπάθεια «αναγέννησης» επί Νταμπίζα – Δώνη τόνωσε το ενδιαφέρον. Όμως δεν έβαλε ξανά τον Παναθηναϊκό στην καθημερινότητα των φίλων του. Τουλάχιστον των περισσότερων εξ’ αυτών. Κι όταν ήρθαν (εφέτος) και τα αρνητικά αποτελέσματα, αυτό το «χάσμα» άνοιξε. Αλλωστε ευτυχώς ακόμα για τους περισσότερους η αγαπημένη ομάδα τους, το ποδόσφαιρο ή και ο αθλητισμός συνολικά αν θέλετε, είναι μια ασχολία για να τους ομορφαίνει τη ζωή και να τους κεντρίζει το ενδιαφέρον, να τους ερεθίζει μερικές φορές και το συναίσθημα. Όχι για να τους κάνει πιο μίζερους, πιο πικρόχολους, πιο θυμωμένους. Όχι για να τους προσθέτει προβλήματα στις δεκάδες άλλες σκοτούρες που κουβαλούν στην καθημερινότητα. Ειδικά αυτή την περίοδο ο φίλος του Παναθηναϊκού κουράζεται ακόμα και να στενοχωριέται και να… θυμώνει με την ομάδα του! Και αδιαφορεί όλο και περισσότερο…
Η ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΗ ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΗΔΗ ΑΛΛΑΞΕ…
Ναι, λοιπόν, να συζητάμε (και θα συζητάμε) για τον Πογιάτος, τον Ρόκα και τον Μπόλονι. Για το πότε θα επιστρέψει ο Βιγιαφάνιες, για το αν μπορούν ή δεν μπορούν μαζί ο Μακέντα με τον Καρλίτος, πόσο μπορεί να ανεβάσει το επίπεδο ο Μαουρίσιο, αν θα προλάβει ο Παναθηναϊκός το τρένο της εξάδας και του Europa Conference League, τι θα κάνει στο Κύπελλο, αν μπορούν να εξελιχθούν οι καλοί πιτσιρικάδες του. Είναι μια κουβέντα που θα έκανε αντίστοιχα αυτή την περίοδο ο οπαδός του Αρη, του Αστέρα, του ΟΦΗ, του Ατρόμητου. Και δεν είναι καθόλου κακή ή… βλαβερή. Είναι όμως πολύ μακριά από την κουβέντα στην οποία έχει συνηθίσει ο φίλος του Παναθηναϊκού, κατά περιόδους ακόμα και επί Γιάννη Αλαφούζου. Ηδη – το χωνέψαμε πλέον για τα καλά – η κουβέντα έχει αλλάξει και στα media. Πέρασαν δέκα μέρες με… «Μπολονιάδα» – όπως ήταν φυσιολογικό – και εν συνεχεία η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από πολύ πιο σημαντικά ζητήματα: το ιδιοκτησιακό κυρίως και το γηπεδικό δευτερευόντως.
Μπορεί ο Παναθηναϊκός να νικήσει για πρώτη φορά στη Λαμία, μπορεί να επιστρέψει πάλι με κατεβασμένο κεφάλι το βράδυ του Σαββάτου. Μπορεί να κάνει 2/2 εν συνεχεία με Απόλλωνα και Ατρόμητο, μπορεί να μείνει καθηλωμένος στο υπόγειο της βαθμολογίας. Μπορεί να πάει στις 21 Νοεμβρίου στο Φάληρο με αναπτερωμένο ηθικό ή φουλ απογοητευμένος, βυθισμένος στη γκρίνια και την εσωστρέφεια, για να αντιμετωπίσει τον Ολυμπιακό στο πρώτο «ντέρμπι» της σεζόν. Μπορεί τελικά να προλάβει και την εξάδα και να φτάσει και στον τελικό του Κυπέλλου αν έχει τύχη και καλές κληρώσεις ή να αποτύχει ολοκληρωτικά όπως υπαγορεύει η ποδοσφαιρική λογική βάσει των παραλογισμών που έχουν γίνει τους τελευταίους πέντε μήνες.
Μα όλα αυτά θα έχουν πολύ μικρότερη σημασία συγκριτικά με το ένα μεγάλο, τεράστιο, κεφαλαιώδες για την ιστορία του συλλόγου ζήτημα: αυτό του «Βοτανικού» και της «Διπλής Ανάπλασης». Αυτό είναι το μοναδικό που μπορεί και πάλι να ενεργοποιήσει τους σχεδόν νεκρωμένους πράσινους νευρώνες στην πλειονότητα των φίλων της ομάδας. Αυτό και μόνο αυτό! Καμία μεταγραφή, κανένας νέος προπονητής ή τεχνικός διευθυντής καμία νίκη σε ντέρμπι που θα είναι απλώς μια «εφήμερη χαρά». Το θέμα του γηπέδου, το οποίο ασφαλώς είναι άρρηκτα αλληλένδετο με το ιδιοκτησιακό – έχω την αίσθηση πως – από τη στιγμή που το πλάνο Δήμου – Κυβέρνησης πάρει σάρκα και οστά έστω στα χαρτιά αρχικά, θα είναι εκείνο που θα φέρει και πάλι τη ζωή στον πράσινο πλανήτη.
Εως τότε ο οπαδός του Παναθηναϊκού θα ασχολείται επιδερμικά με το «μεροδούλι – μεροφάι» κάθε αγωνιστικής. Περιμένοντας το στιγμιαίο χαμόγελο μιας εβδομαδιαίας νίκης. Χωρίς Ευρώπη. Χωρίς τους παικταράδες του πρόσφατου (Μπεργκ) και απώτερου (πάμπολλοι) παρελθόντος. Χωρίς σπίθα και ωραία οπαδική τρέλα. Χωρίς γήπεδο. Χωρίς καν μια πραγματικά καλή ομάδα, από την οποία όντως λείπουν οι λαμπεροί αστέρες. Χωρίς καν ένα καλοδουλεμένο σύνολο που θα τα δίνει όλα και θα χαίρεσαι να το παρακολουθείς ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Σαν ένα συνηθισμένο πιάτο που έχουν γευτεί εκατοντάδες φορές: άλλοτε είναι καλομαγειρεμένο και με καρυκεύματα, άλλοτε είναι πρόχειρο και άνοστο, αλλά ποτέ δεν το θυμάσαι ως ξεχωριστό.
Μέχρι να μπει για τα καλά στη ζωή τους το όραμα του καινούριου γηπέδου, συνδυαστικά ενδεχομένως και με αλλαγή στο ιδιοκτησιακό καθεστώς, που θα τους κάνει να θυμηθούν τις όχι και τόσο μακρινές στιγμές του 2011 με το ρεκόρ εισιτηρίων διαρκείας όλων των εποχών στο ελληνικό ποδόσφαιρο…
πηγή: gazzetta.gr
