Του Βασίλη ΣαμπράκουΑφήνοντας στην άκρη το πώς έφτασε μέχρι εδώ, δηλαδή τη διαδρομή που έκανε στο μονοπάτι του Conference League, εστιάζω στο γεγονός της Τετάρτης: για πρώτη φορά στη ζωή της μια ελληνική ομάδα παίζει σε τελικό μιας ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Δηλαδή φτάνει κάπου που δεν έχει ξαναφτάσει. Και αυτή η έλλειψη των παραστάσεων συχνά αποδεικνύεται η μεγαλύτερη, και γι’ αυτό συχνά αξεπέραστη, αδυναμία μιας ομάδας. Κοιτάζοντάς το το γεγονός από αυτή την οπτική γωνία συνειδητοποιείς πόσο καλή ήταν η μοίρα με τον Ολυμπιακό, ή πιο σωστά αναγνωρίζεις ότι σε αυτή τη βραδιά έχει μια λογική προσδοκία να αξιοποιήσει την τύχη του να έχει στον πάγκο του έναν προπονητή που το έχει ξανακάνει και έναν ποδοσφαιριστή που το έχει κάνει πολλές φορές. Είναι ευτύχημα για μια ομάδα να φτάνει για πρώτη φορά σε ευρωπαϊκό τελικό και να καθοδηγείται από κάποιον που αφενός έχει ξαναβρεθεί σε τελικό και αφετέρου έχει την αυτοπεποίθηση κάποιου που νίκησε, κάποιου του οποίου η μέθοδος αποδείχθηκε αποτελεσματική.
Την νοοτροπία μιας ομάδας την επηρεάζει όσο κανείς άλλος ο προπονητής. Και το ίδιο ισχύει και σχετικά με την ψυχή και το πνεύμα, όπως και με την συλλογική κουλτούρα. Όλα αυτά είναι στοιχεία που αναδύονται μέσα από την καθημερινή δουλειά ενός προπονητή, και του επιτελείου του, με ένα γκρουπ ποδοσφαιριστών. Κι όταν πρόκειται για έναν συγκεκριμένο αγώνα, η αγωνιστική νοοτροπία και η ψυχοπνευματική κατάσταση μιας ομάδας είναι το αποτέλεσμα της δουλειάς που έχει κάνει στο κομμάτι αυτό ένας προπονητής. Όσο ικανός όμως και αν είναι ένας προπονητής, δεν αρκεί για να καλύψει όλη την ανάγκη μιας ομάδας σε έναν τόσο μεγάλης ιστορικής σημασίας αγώνα. Του χρειάζονται συμπαραστάτες – δηλαδή ποδοσφαιριστές που έχουν την εμπειρία και την προσωπικότητα για να υποστηρίξουν το σύνολο και να ηγηθούν στις αποφασιστικές στιγμές του παιχνιδιού. Ο Ολυμπιακός διαθέτει ποδοσφαιριστές με μεγάλες παραστάσεις. Όμως όχι ποδοσφαιριστές που το έχουν ξανακάνει. Αυτά τα εφόδια τα έχει μόνο ο Βιθέντε Ιμπόρα. Ένας που μετρά τρεις κατακτήσεις του Europa League με την Σεβίλη και ακόμη μια με την Βιγιαρεάλ. Ένας που έχει παίξει οκτώ φορές σε έναν ευρωπαϊκό τελικό, αν κανείς αθροίσει και τις τέσσερις φορές του σε UEFA Super Cup. Δηλαδή ένας που έχει κερδίσει πολλές φορές και έχει χάσει αρκετές φορές. Ένας που ξέρει πώς είναι και γι’ αυτό μπορεί να μεταδώσει εμπειρία και να βοηθήσει τους υπόλοιπους να διαχειριστούν αποτελεσματικότερα τα συναισθήματά τους τώρα που φτάνει μια από τις μεγαλύτερες στιγμές στην καριέρα τους.
Κοιτάζοντας την πορεία του Ολυμπιακού και την πορεία της Φιορεντίνα προς τον τελικό και συγκρίνοντας τα στοιχεία της απόδοσής τους σκέφτεσαι ότι έχει λογική το γεγονός ότι οι στοιχηματικές αποδόσεις δίνουν περίπου 10% παραπάνω πιθανότητες στην ιταλική, μια ομάδα σημαντικά μεγαλύτερης χρηματιστηριακής αξίας από την ελληνική. Αν όμως έχεις δει παιχνίδια τους, αντιλαμβάνεσαι ότι αν ο Ολυμπιακός καταφέρει να είναι το βράδυ της Τετάρτης στην πνευματική, ψυχολογική και αγωνιστική κατάσταση που ήταν στα ματς με την Αστον Βίλα έχει τουλάχιστον ίσες πιθανότητες με την Φιορεντίνα για την κατάκτηση του τροπαίου, αν όχι ελαφρώς περισσότερες. Για να το πετύχει, του χρειάζεται να μην τον πνίξει η επιθυμία για την κατάκτηση του τροπαίου και να μην τον λυγίσει το βάρος των προσδοκιών. Δηλαδή να καταφέρει να διαχειριστεί τα συναισθήματά του με τρόπο που θα τον κάνει να παίξει με πάθος για υπέρβαση και όχι με τον εκνευρισμό της πρώτης φοράς. Να παίξει σαν να το έχει ξανακάνει. Σε αυτό το κομμάτι η βοήθεια του Μεντιλίμπαρ, των συνεργατών του, και του Ιμπόρα προς τους υπόλοιπους είναι ανεκτίμητης αξίας. Το έχουν ξανακάνει, με επιτυχία. Ξέρουν πώς γίνεται.
Πηγή: Gazzetta
