Καλοκαίρι του 1998 και η δυναστεία των Μπουλς φτάνει στο τέλος της. Ο Δημήτρης Καρύδας θυμάται πως έζησε εκείνες τις μέρες στο Σικάγο και γράφει για τον δικό του ‘’τελευταίο χορό’’ το 1998 και μια απρόσμενη συνάντηση με τον Τζόρνταν!
Το καλοκαίρι του 1997 σε μια παρόρμηση της στιγμής μετά από μια φιλική σύναξη είχα την πρώτη, δια ζώσης, επαφή μου με τον κόσμο του ΝΒΑ. Το ταξίδι στη Νέα Υόρκη αποφασίστηκε με μια καλή παρέα κυριολεκτικά μεταξύ τυριού και κρασιού στο σαλόνι του σπιτιού μου. Και μην πιστέψει κάποιος ότι πριν από 23 χρόνια τα ταξιδάκια στην Αμερική ήταν τόσο εύκολα όσο σήμερα.
Ένα χρόνο αργότερα, δεν χρειάστηκε δεύτερη σκέψη όταν αντιλήφθηκα ότι η δυναστεία των Μπουλς έφτανε στο τέλος της και ότι αυτό που ονομαζόταν από τότε ‘’ο τελευταίος χορός’’ του Μάικλ Τζόρνταν και της παρέας του ήταν πια πολύ κοντινή υπόθεση. Ας ανοίξω εδώ μια χρονική παρένθεση, γυρίζοντας πίσω το ρολόι του χρόνου το 1983. Τον Μάικλ Τζόρνταν είχα την τύχη να τον γνωρίσω όταν ακόμη ήταν ελάχιστα γνωστός και εντός των συνόρων. Τον Δεκέμβριο του 1983 όταν το Νορθ Καρολάινα ήρθε στην Ελλάδα για να παίξει στο τουρνουά Δημήτρεια στο Αλεξάνδρειο και δύο μέρες αργότερα να δώσει ένα ιστορικής σημασίας φιλικό αγώνα στο κλειστό του Σπόρτιγκ με την εθνική ομάδα. Γκάλης εναντίον Τζόρνταν δηλαδή. Η συνέντευξη που πήραμε παρέα με τον Σκουντή στο σαλόνι του Μακεδονία Παλάς από τον μετέπειτα GOAT του μπάσκετ δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ‘’Σούπερ Μπάσκετ’’ που κυκλοφορούσε εκείνη την εποχή και ένα μικρό μέρος της το φύλαξα και για την εφημερίδα Φίλαθλος που είχε μόλις κυκλοφορήσει εκείνο τον μήνα. Δεκαπέντε χρόνια αργότερα, ο Τζόρνταν ήταν….Τζόρνταν και η αφεντιά μου παρακολουθούσε ευλαβικά τα κατορθώματα του από απόσταση. ‘’Θέλω να είμαι εκεί’’, έλεγα για μήνες αλλά δεν το έπαιρνα απόφαση. Την τελική ώθηση μου την έδωσε ο καλός φίλος Στράτος Κωσταλάς, που πέταγε τη σκούφια του για κάτι τέτοια. Το Τρίποντο που συνεργαζόμουν τότε βρήκε κάποια χρήματα από χορηγικές διαφημίσεις για ένα μέρος των εξόδων και για το υπόλοιπο δεν δίστασα. Τι διάβολο, τσιγκουνιές θα κάνουμε όταν έχουμε να δούμε τον Τζόρνταν στα τελευταία του παιχνίδια με τους Μπουλς. Περικόψαμε το πλάνο του ταξιδιού αφού οικονομικά δεν έβγαινε να δούμε και τους πρώτους δύο τελικούς στη Γιούτα, ο Στράτος καθάρισε εύκολα για διαπιστεύσεις από το ΝΒΑ και κάπως έτσι πήραμε τον δρόμο για το Σικάγο.
Για λόγους οικονομίας μετά από μια σύντομη στάση τριών ημερών στη Νέα Υόρκη θα πηγαίναμε με το τραίνο στο Σικάγο: 22 ώρες ταξίδι! Όχι παίξε γέλασε…Τελικά, κράτησε 24 λόγω κάποιων καθυστερήσεων, μια ολόκληρη μέρα. Εντάξει, βρήκα παρηγοριά γιατί κάποιοι πήγαιναν με τον ίδιο τρόπο στην Καλιφόρνια. Στο ατελείωτο ταξίδι σκεφτόμουν μόνο ένα πράγμα: ‘’Να κερδίσουν οι Μπουλς στο Game 5 και να βάλει το τελευταίο σουτ ο Μάικλ΄΄. Στο Σικάγο μας περίμενε ο πάτερ Κερχουλάς. Μην φανταστείτε κάποιον ιερέα με το ελληνικό στερεότυπο. Λειτουργούσε σε δική του εκκλησία για τους ομογενείς, ωραίος τύπος που όταν μπήκα στο ιερό είδα πίσω από την πόρτα μια πλήρη στολή χόκεϊ. Και ένα μπαστούνι του χόκεϊ. ‘’Είμαι ο ιερέας των Σικάγο Μπλακχόουκς’’, μου αποκάλυψε ο Κερχούλας που είχε αναλάβει τον ρόλο του ξεναγού μας στην πόλη. ‘’Πριν τα παιχνίδια πηγαίνω στα αποδυτήρια, μιλάω στους παίκτες και τους βάζω να προσευχηθούν’’. Και η ομάδα του είχε κάνει δώρο μια πλήρη στολή με τις υπογραφές των παικτών.
Στο Game 3 τον πρώτο τελικό της σειράς στο Σικάγο πήγα τρεις ώρες νωρίτερα στο γήπεδο. Ως κλασικός μπασκετο-τουρίστας έβγαλα τις σχετικές φωτογραφίες δίπλα στο άγαλμα του Τζόρνταν στην είσοδο και σκεφτόμουν μόνο πως θα συναντήσω το ίνδαλμα μου. Γρήγορα οι Αμερικάνοι δημοσιογράφοι που γνώρισα με απογοήτευσαν. ‘’Πιο εύκολα συναντάς τον Θεό, παρά τον Μάικλ’’. Έμαθα ότι συστηματικά δεν έβγαινε όλη τη χρονιά στο υποχρεωτικό media session με τον τύπο στα αποδυτήρια και μάλιστα πλήρωνε πρόστιμο στο ΝΒΑ. Στις συνεντεύξεις τύπου πήγαινε από ειδικό διάδρομο που οδηγούσε από τα αποδυτήρια στην αίθουσα τύπου συνοδευόμενος από μια στρατιά φίλων και φρουρών. Αληθινός ροκ σταρ, λες και στο ίδιο κτίριο είχαν βρεθεί παρέα ο Μακάρτνεϊ, ο Τζάγκερ και ο Ρίτσαρντς. Ναι, αλλά είχα κάνει χιλιάδες μίλια για να του μιλήσω. Στα άδυτα του United Center βάδιζα χωρίς πρόγραμμα, άνοιγα πόρτες μέχρι να σταματήσει η ασφάλεια, ποντάροντας στην καλή μου τύχη. Ότι θα πέσω πάνω στον Τζόρνταν. Αντί να συναντήσω τυχαία τον Τζόρνταν κάποια στιγμή έφτασε μέχρι το γραφείο σκάουτινγκ των Μπουλς χώρο απαγορευμένο για τον τύπο. Και έπεσα πάνω στον Φιλ Τζάκσον! Κάπνιζε ένα τεράστιο πούρο μια ώρα πριν αρχίσει ο 3ος τελικός και….χαλάρωνε με τα πόδια πάνω σε ένα γραφείο. Με ρώτησε από που ερχόμουν και ο τύπος απέδειξε αυτό που ήξερα. Μπαίνει στο μυαλό του συνομιλητή του. Μου έκλεισε ραντεβού για την επόμενη μέρα για να μου δώσει συνέντευξη 20 λεπτών στο προπονητήριο των Μπουλς, τριάντα χιλιόμετρα έξω από την πόλη. Πήγα την επόμενη πιστεύοντας ότι θα το έχει ξεχάσει. Κι’ όμως δεν το είχε ξεχάσει. Με περίμενε ο υπεύθυνος τύπου των Μπουλς, μίλησα 20 λεπτά με τον Zen master αλλά ήταν γραφτό εκείνη η συνέντευξη να μην τυπωθεί ποτέ! Όταν γύρισα στην Ελλάδα και έβαλα την κασέτα στο δημοσιογραφικό κασετόφωνο (έτσι κάναμε τότε τις συνεντεύξεις μην γελάτε καθόλου!) το άτιμο τη ‘’μάσησε’’!!!
Οι πρώτες μέρες στο Σικάγο πήγαν καλά… Οι Μπουλς που είχαν κάνει break στη Γιούτα πήγαν τη σειρά στο 2-1 κάνοντας επίδειξη δύναμης στον τρίτο αγώνα που τον κέρδισαν με διαφορά 42 πόντων! Όλοι μιλούσαν για το….4-1 και το όνειρο μου να δω τον Τζόρνταν να παίρνει τον τίτλο με το τελευταίο σουτ πλησίαζε στην….πραγματοποίηση του. Στο ενδιάμεσο μέχρι τον 4ο τελικό έγιναν διάφορα. Βρέθηκα και στο pre draft camp που γινόταν σε ένα μικρό κολέγιο στο Σικάγο και μάλιστα έπαιρνε μέρος ο Δημήτρης Παπανικολάου που τότε είχε όνειρα να παίξει στο ΝΒΑ και είχε δηλώσει συμμετοχή στο ντραφτ εκείνης της χρονιάς. Πριν τον 4ο τελικό γνώρισα και τον διευθυντή της μπουτίκ των Μπουλς. Έλληνας ομογενής, Αρβανίτης λεγόταν. ‘’Πλάκα μου κάνεις; Ούτε εγώ δεν μπορώ να μιλήσω στον Τζόρνταν. Αν βάλει σε μια μπλούζα την υπογραφή του κοστίζει 600 δολάρια παραπάνω από την ονομαστική της τιμή’’. Απογοήτευση, τουλάχιστον μου έμεινε η καλή έκπτωση που μου έκανε ο άνθρωπος στις (όχι και λίγες) αγορές μου. Οι Μπουλς κέρδισαν και το Game 4, πιο δύσκολα αυτή τη φορά, ο Μάικ ήταν στα καλύτερα του σκοράροντας 34 πόντους. Αλλά ακόμη ήμουν μερικά μέτρα μακριά του. Και ήταν τα πιο δύσκολα.
Σε αναμονή του Game 5 με μια πόλη στα….κάρβουνα και έτοιμη να πανηγυρίσει ένα ακόμη πρωτάθλημα των Μπουλς μυήθηκα στο μπέιζμπολ. Ο Στράτος με πήγε πυξ λαξ στο γήπεδο των Καμπς και απέκτησα μια ακόμη ‘’τρέλα’’ όταν έμαθα από την Ελληνοαμερικανίδα υπεύθυνη τύπου της ομάδας την απίστευτη ιστορία της πιο κακότυχης ομάδας όλων των εποχών. Έγινα φανατικός Cubbie. Ωραία όλα αυτά αλλά με τον Τζόρνταν τι κάνουμε;
Το σενάριο του Game 5 ήταν περίπου όπως το είχα πλάσει στο μυαλό μου. Οι Μπουλς έχαναν με επτά δύο λεπτά πριν το τέλος, μείωσαν στους δύο και είχαν την τελευταία μπάλα. ‘’Η ώρα του Μάικλ’’, είπα μέσα μου. Ήξερα όπως και οι 20.000 στις εξέδρες ότι ΑΥΤΟΣ ΘΑ ΕΚΑΝΕ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΟΥΤ. ΗΤΑΝ Ο ΝΟΜΟΣ ΤΟΥ και το αναφαίρετο δικαίωμα του. Το πήρε αλλά το τρίποντο δεν βρέθηκε ούτε κοντά στον στόχο. Το γήπεδο βουβάθηκε, οι Τζαζ πανηγύριζαν το 3-2 και η σειρά πήγαινε στη Γιούτα. Μερικές φορές όμως τα όνειρα γίνονται αληθινά με τους πιο παράξενους τρόπους. Απογοητευμένος τριγύριζα στα έγκατα του γηπέδου, όταν ανακάλυψα μια πόρτα που οδηγούσε στα….υπόγεια. Βρέθηκα στο πάρκινγκ των παικτών και πέρασα το τελευταίο εμπόδιο ενός βλοσυρού φύλακα χάρη στο σκριν που μου έκανε ο….Αντουάν Καρ της Γιούτα. Του θύμισα την πρώτη επαγγελματική χρονιά της καριέρας του στο Μιλάνο, πολλά χρόνια νωρίτερα, πιάσαμε ψιλοκουβέντα και με έβαλε στον….απαγορευμένο χώρο. ‘’Εκεί είναι’’, μου είπε και μου έδειξε τον Τόρνταν περιτριγυρισμένο από φίλους και συγγενείς ντυμένο με ένα λαχανί κουστούμι. The rest is history….
Κατάφερα να πλησιάσω, πρόλαβα την αντίδραση μόλις είδε την δημοσιογραφική διαπίστευση, του θύμισα (και το θυμήθηκε αμέσως!) το ταξίδι του στη Θεσσαλονίκη, εκείνη τη συνέντευξη στο σαλόνι ενός ξενοδοχείου και κέρδισα τα τρία λεπτά μαζί του. Αρκετά για να του σφίξω το χέρι, να τον ευχαριστήσω για τις αξέχαστες στιγμές και έφυγα και με…..δώρο. Υπέγραψε το πρόγραμμα του 5ου τελικού και ένα κομμάτι από το παρκέ του united Center, το οποίο οι Μπουλς πουλούσαν σε…..τεμάχια μετά από κάθε αγώνα και το αντικαθιστούσαν στο ενδιάμεσο! Φυσικά, τα έχω φυλάξει ως κόρη οφθαλμού σε ειδικές θήκες και δεν άκουσα την….συμβουλή που μου έδωσε γελώντας: ‘’Αν βγεις έξω και τα πουλήσεις βγάζεις 1000 δολάρια εύκολα’’. Ναι, καλά, Μάικλ, σίγουρα θα τα πουλήσω στην επόμενη γωνία! Ατυχώς δεν είχα μαζί μου φωτογραφική μηχανή για να πετύχω το….τέλειο! Ο σχεδόν μυθιστορηματικός τρόπος που η….εμμονή μου έγινε πραγματικότητα το βράδυ της 14ης Ιουνίου του 1998 κάλυψε όλα όσα έγιναν σε εκείνο το 15νθήμερο ταξίδι. Μια ημερομηνία που πλέον μπήκε στο προσωπικό μου ημερολόγιο ως μπασκετική επέτειος και για δεύτερο λόγο. Ο πρώτος είχε να κάνει με τα όσα έγιναν στο ΣΕΦ 11 χρόνια νωρίτερα. Γίνεται μετά να μην πιστεύεις στις συμπτώσεις; Μικρή λεπτομέρεια: Ο Μάικλ έβαλε το τελευταίο σουτ δύο μέρες αργότερα στη Γιούτα! Αλλά για μένα αυτό ήταν μια μικρή ασήμαντη λεπτομέρεια. Και δεν αφήνουμε ποτέ μικρές λεπτομέρειες να χαλάσουν μια ωραία ιστορία. Έτσι δεν είναι;
Το μοναδικό ίσως που ετεροχρονισμένα με…..στεναχώρησε είναι ότι ακόμη δεν είχε αρχίσει η συνεργασία μου με τη Nova κάτι που θα γινόταν δύο-τρεις μήνες αργότερα! Γιατί θα είχα την τύχη να μεταδώσω –αντί να παρακολουθήσω σαν θεατής εκ του σύνεγγυς- εκείνη τη μεγάλη σειρά αγώνων. Αλλά είπαμε οι μικρές λεπτομέρειες δεν χαλάνε μια ωραία ιστορία.
πηγή: novasports.gr
