Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Τα ματς της ΑΕΚ χωρίς νίκη απέναντι στον Ολυμπιακό έγιναν εννιά στη σειρά. Οι επισκέψεις της στο Καραϊσκάκη είναι πλέον εφιαλτικές: στα τέσσερα τελευταία ματς έχει δεχτεί δώδεκα γκολ. Τι κοινό έχουν αυτά τα παιγνίδια; Σε όλα ο Ολυμπιακός είχε τον ίδιο προπονητή, τον Πέδρο Μαρτίνς, νικητή και στο χθεσινό ντέρμπι. Χθες ο κόουτς, δεν κέρδισε απλά, αλλά είπε τα κάλαντα. Ηταν σαν στον πάγκο να χτυπάει το τριγωνάκι του. «Κι αρχή καλός μας χρόνος…».
Τα ματς με την ΑΕΚ είναι ο καλύτερος τρόπος για να κατανοήσει κανείς την προσφορά του Μαρτίνς στον Ολυμπιακό σε ό,τι έχει να κάνει με το αμιγώς τακτικό κομμάτι: οι τρεις (συνεχόμενες μάλιστα) νίκες του Ολυμπιακού επί της ΑΕΚ στο Καραϊσκάκη έρχονται με τον ίδιο τρόπο. Ο Ολυμπιακός προηγείται πέρυσι στο ματς του πρωταθλήματος με 1-0 στο 9΄ με τον Σεμέδο. Προηγείται στο 10΄ στο ματς των play off με τον Βαλμπουενά. Προηγείται χθες στο 13΄με τον Ελ Αραμπί. Προηγείται στο 8΄με τον Ρατζέλοβιτς στον τελικό του κυπέλλου Ελλάδος, που, αν δεν είχε χάσει πέναλτι ο Ελ Αραμπί, θα είχε λήξει κι αυτός με 3-0. Ειδικά στα ματς του πρωταθλήματος ο Μαρτίνς κερδίζει κατά κράτος, γιατί έχει σχεδιάσει το ματς και έχει αποφασίσει τι θα κάνει, χωρίς η κρίση του να μεταβάλλεται ανάλογα με τις συνθήκες του αγώνα. Ακολουθεί ένα σταθερό πλάνο, που βασίζεται κυρίως στη γνώση των αδυναμιών της ΑΕΚ, που είναι επαναλαμβανόμενες, γιατί δεν έχουν να κάνουν με τον εκάστοτε προπονητή, αλλά με το υλικό της.
Η διαφορά προσέγγισης
Ας μείνουμε στο χθεσινό ματς. Από τις συνθέσεις που παράταξαν στο Καραϊσκάκη οι δυο προπονητές καταλάβαινες τη διαφορά στην προσέγγιση του αγώνα και το πόσο αυτό θα μπορούσε να αποδειχτεί καθοριστικό. Ο Χιμένεθ παρουσίασε την ΑΕΚ που έφερε ισοπαλία με τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ χωρίς καμία απολύτως αλλαγή, μολονότι μάλιστα εκείνο το ματς η Ενωση δεν το κέρδισε. Δεν ξέρω αν ο σκοπός του ήταν να δείξει με το καλημέρα πως το πρόβλημα της ΑΕΚ ήταν ο Καρέρα και πως κατά τα άλλα η ομάδα είναι μια χαρά: αν το σκέφτηκε έτσι, υπακούοντας ενδεχομένως στις λογικές της διοίκησης της Ενωσης ότι το υλικό είναι καταπληκτικό κτλ, κάνει λάθος με το καλημέρα. Με τη σύνθεση που κατέβασε ήταν σαν να έλεγε ότι αρκεί η δική του παρουσία για να διορθωθούν όλα. Δεν είναι έτσι απλό.
Η ενδεκάδα του Ολυμπιακού από την άλλη είναι φανερά αποτέλεσμα ενός ασταμάτητου προβληματισμού του Μαρτίνς που ποτέ δεν εφησυχάζει. Ο Μαρτίνς προσπάθησε να χωρέσει στην ίδια ενδεκάδα παίκτες που είδε να κάνουν πολλά και σπουδαία στα τελευταία ματς. Επαναφέρει ως βασικούς τον Φορτούνη και τον Καμαρά, που στο ματς του ΟΑΚΑ ήταν στον πάγκο, τιμωρεί τον Σισέ για τα λάθη του, επιβραβεύει τον Βρουσάι για το γκολ με την ΑΕΚ αλλά και τον Μπρούμα για την προσπάθεια, που κατέθεσε στο γήπεδο στο ματς με την ΑΕΛ. Θυσιάζει τον φορμαρισμένο και σταθερό Μπουχαλάκη και τον πάντα χρήσιμο Μασούρα, αλλά ό,τι κάνει βασίζεται σε προβληματισμό, ενασχόληση, ιδέες και σκέψη. Θα ήταν άδικο όλη αυτή η σοβαρότητα του κόουτς να μην επιβραβευτεί με ένα καλό αποτέλεσμα. Η επιλογές του αποδίδουν: στο πρώτο ημίχρονο ο Ολυμπιακός δεν αφήνει την ΑΕΚ ούτε να πλησιάσει στην περιοχή του Σα, την ακυρώνει και προηγείται νωρίς με τον Ελ Αραμπί. Γίνεται μόνο ένα λάθος και το κάνουν οι παίκτες: δεν τελειώνουν το ματς ως όφειλαν, μετά από 45 λεπτά απόλυτης υπεροχής. Δεν είναι η πρώτη φορά: το έκαναν πρόσφατα και με τον ΠΑΟ.
Ελ Αραμπί και Βαλμπουενά
Στο δεύτερο ημίχρονο ο Χιμένεθ λειτουργεί ως προπονητής και όχι ως διοικητικός υπάλληλος. Αλλάζει σύστημα και προσθέτοντας τον Γαλανόπουλο αντί του άφαντου Λιβάι Γκαρσία παίζει κάτι σαν 4-3-3. Βγάζει επίσης τον Καρίμ και παίζει με τον πιο δυνατό Ολιβέιρα και ο Ολυμπιακός καταλαβαίνει ότι η ΑΕΚ έχει και φορ. Η ΑΕΚ κάνει δυο ευκαιρίες (μια με τον Σιμόες και μια με τον Μάνταλο) αλλά μια ομάδα κάνοντας δυο και μόνο ευκαιρίες δεν είναι βέβαιο ότι θα βάλει γκολ στο Καραϊσκάκη: στο ματς των play off που έχασε πάλι με 3-0 ευκαιρίες έκανε περισσότερες και στο τελευταίο ματς με προπονητή τον Χιμένεθ στο Φάληρο είχε προηγηθεί κιόλας.
Από την άλλη ο Μαρτίνς δε ανησυχεί σχεδόν καθόλου από την αντίδραση της Ενωσης: τη θεωρεί κάτι απολύτως λογικό σε ένα ντέρμπι και δεν κάνει κάτι για να περιορίσει την όποια επιθετικότητα της ΑΕΚ, γιατί δεν θέλει να μεταφέρει στους παίκτες του ανησυχίες. Ξέρει άλλωστε ότι ο Ολυμπιακός για να γίνει επικίνδυνος χρειάζεται απλά λίγο παραπάνω ποιότητα: η άμυνα της ΑΕΚ μια – δυο ευκαιρίες για γκολ θα τις προσφέρει. Ετσι, αντί για κάποιο χαφ πχ, μπαίνει ο Βαλμπουενά αντί του Μπρούμα: το σχήμα παραμένει ίδιο, απλά υπάρχει πλέον στο ματς ο καλός Γάλλος και μια δική του εκτέλεση φάουλ αρκεί για να πανικοβληθεί η άμυνα της ΑΕΚ κι ο Ελ Αραμπί να κάνει το 2-0. Ο Βαλμπουενά κάνει μόνο ένα λάθος. Δεν αφήνει στον καταπληκτικό σκόρερ του Ολυμπιακού την εκτέλεση του πέναλτι στο 93΄για να κάνει χατ τρικ: το άξιζε. Ο Βαλμπουενά προτιμά να βάλει το κερασάκι στην τούρτα ο ίδιος. Προηγουμένως ο Μαρτίνς έχει κλείσει το ματς με τον Μπουχαλάκη αντί του Φορτούνη: δείχνει ότι σε ένα ντέρμπι προφυλάσσεις το 2-0, κι όχι το ρευστό 1-0. Στο 2-0 δείχνεις στον αντίπαλο ότι το ματς τελείωσε. Στο 1-0 φωνάζεις, με τον τρόπο σου, στους παίκτες σου ότι το ματς έχει δρόμο ακόμα.
Νίκη που ανήκει στον κόουτς
Από όλες τις νίκες του Ολυμπιακού τον καιρό του Μαρτίνς αυτή πρέπει να είναι η νίκη που ανήκει πιο πολύ στον προπονητή του κι ας είναι ο σπουδαίος Ελ Αραμπί αυτός που την σφράγισε. Ο Ολυμπιακός κερδίζει με 3-0 χωρίς να κάνει μια σπουδαία εμφάνιση, όπως στο πάρτι των περσινών play off πχ. Κερδίζει σχεδόν περπατώντας, όπως είναι υποχρεωμένος να κάνει φέτος, αφού ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω για να κάνει προετοιμασία καλοκαιριάτικα. Κερδίζει χωρίς σχεδόν κανείς από τους παίκτες του να έχει κάνει ένα καταπληκτικό ματς: στους Ελ Αραμπί, Σεμέδο, Σα, Καμαρά και Εμβιλά αρκεί απλά λίγη σοβαρότητα. Αλλά αν δει κάποιος όχι τη μεγάλη εικόνα (δηλαδή το παιγνίδι και την εφαρμογή του) αλλά τη μικρή (δηλαδή τις επιμέρους εμφανίσεις των παικτών) θα διαπιστώσει πως κάνοντας όλοι απλά ό,τι έχει ζητήσει ο κόουτς, φτάνουν στη νίκη χωρίς να χρειαστεί να ανεβάσουν ταχύτητα. Ο Ραφίνια είναι αμυντικά πάντα εκεί που πρέπει, ο Χολέμπας εξαφανίζει τον Λιβάι Γκαρσία, ο Μπα δεν αφήνει ούτε τον Καρίμ, ούτε τον Ολιβέιρα να κάνουν αυτό που θέλουν, μολονότι δεν είναι ακόμα άψογος. Η τριάδα πίσω από τον Ελ Αραμπί (Φορτούνης, Βρουσάι, Μπρουμά) κάνει μια σωστή δουλειά τακτικά: κανείς δεν κρύβεται. Κι ο Βαλμπουενά, όταν μπαίνει, θυμίζει γιατί μπορεί με δυο τρεις απλές ενέργειες να βάλει τέλος σε ένα ματς.
Ο σεβασμός του τακτικού πλάνου φαίνεται κι από το ότι μολονότι η ΑΕΚ στο β ημίχρονο παίζει με δεξί μπακ τον Σβάρνα, ο Ολυμπιακός εξακολουθεί να την χτυπά στα αριστερά της: ο σχεδόν ακάλυπτος Λόπεθ έχει επιλεγεί από τον Μαρτίνς ως αδύναμος κρίκος. Κατά τα άλλα η εντολή είναι σαφής: ταΐστε τον Ελ Αραμπί. Που είναι πάντα πεινασμένος.
Για την ΑΕΚ και το ντεμπούτο του Χιμένεθ θα γράψω αύριο γιατί το Βατερλό της Ενωσης είναι μια διδακτική ιστορία. Σήμερα θα θελα απλά να υπενθυμίσω πως το πρωτάθλημα δεν τελείωσε γιατί όπως είπε ο Βαλμπουενά που τον Ολυμπιακό τον ξέρει, ο πρωταθλητής εξακολουθεί να έχει ένα άλλα πανίσχυρο αντίπαλο: τον κακό εαυτό του. Ο Μαρτίνς με αυτόν κυρίως δυσκολεύεται και με κανένα άλλο. Αλλά ο μπαγάσας είναι πολύ δυνατός…
Πηγή: Κάρπετ Show
