Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Κατ’ αρχήν…ευτυχώς δεν γίναμε Γάλλοι. ‘Η Βέλγοι. ‘Η Ολλανδοί. Οι χαζοί της Ευρώπης. Ολοι οι άλλοι να παίζουν ξανά, εκείνοι να βλέπουν απέξω και να μαλώνουν στα δικαστήρια. Γείραμε προς τα εκεί, κάποια στιγμή νωρίς μέσα στην άνοιξη. Το προσπεράσαμε, μάλλον ξώφαλτσα. Είναι το πρώτο που μπορεί να σκέπτεται κανείς, τώρα που ολοκληρώθηκε (σε γενικές γραμμές ομαλά όσο η πρώτη) και η δεύτερη αγωνιστική της ελληνικής post-season.
Το άλλο είναι ότι ο αναμενόμενος πρωταγωνιστής Ολυμπιακός, η μοναδική στις 14 ομάδες του πρωταθλήματος με 2/2 νίκες, κάνει τη διαφορά. Είναι κίλερ, στο να εκμεταλλεύονται τα λάθη στα οποία εξωθούν τον αντίπαλο. Είναι νταμπλ-κίλερ, στο να καταφέρουν και δεύτερο πυγμαχικό κτύπημα στον αντίπαλο αμέσως μετά το πρώτο. Τα όπλα, λίγο-πολύ τα ξέρουμε.
Εναντίον του Αρη, κατάλαβαν και καταλάβαμε ποιος μπορεί να τους πάει κόντρα. Ο μπλαζέ εαυτός τους. Οχι με την έννοια της έλλειψης σεβασμού για την ομάδα που έχουν απέναντι. Αλλά με την έννοια της ροπής, όποτε αυτή εμφανίζεται, προς την ήσσονα προσπάθεια. Οταν, δηλαδή, τεμπελιάζουν. Οταν δυσκολεύονται να βρίσκουν συνεργασίες και, μες απ’ τις συνεργασίες, ρυθμό. Κι όταν τρώνε φάσεις, εύκολα. Ο Αρης τους έχει βάλει σχεδόν τα μισά, απ’ όσα γκολ δέχθηκαν όλη τη χρονιά στη Σούπερ Λιγκ εφέτος.
Πλέον ο Πέντρο Μαρτίνς έχει την άνεση των πόντων και του χρόνου, ώστε να είναι γι’ αυτόν παιχνιδάκι η διαχείριση, ιδίως από την ερχόμενη εβδομάδα που τα ματς πυκνώνουν αφόρητα. Εκτιμώ πως προτεραιότητα τώρα, είναι η (το συντομότερο εφικτό) επαναφορά του Φορτούνη που ακόμη δείχνει αρκετά βαρύς. Μπαμ έκανε την Κυριακή, ότι δεν θα το ‘βαζε το πέναλτι. Μπορεί να μη τον χρειάστηκαν, μέχρι στιγμής. Θα τον χρειαστούν, ωστόσο.
Προς το παρόν, είναι υπερφίαλο να πουν ότι θα πάρουν τον τίτλο αήττητοι. Δεν είναι υπερφίαλο, να έχουν πεποίθηση πως μπορούν να πάρουν τον τίτλο αήττητοι. Η γραμμή ανάμεσα στα δύο, είναι λεπτή. Οπωσδήποτε όμως, αυτό το γκρουπ (με αυτό το σταφ) μπροστά έχουν τουλάχιστον άλλη μία χρονιά σε καλό επίπεδο. Και δύο, μπορεί. Ο κλασικός κανόνας της τριετίας/τετραετίας ενός κύκλου προόδου και ακμής.
Ο ΠΑΟΚ, αυτόν τον κύκλο τον εξαντλεί. Υστερα, το rebuilding είναι υπόθεση (και όλα καλά να τα κάνει ο νέος αθλητικός διευθυντής, πάλι) περισσοτέρων της μίας σεζόν. Στον Ολυμπιακό, αν πρέπει να το υπενθυμίσουμε, μεσολάβησαν τρία χρόνια από το προηγούμενο τρόπαιο (2017) ως το επόμενο (2020). Σημασία έχει, πρώτα να γίνει η δουλειά σωστά. Επεται η συζήτηση, πότε η σωστή δουλειά θα καρποφορήσει. Γιατί το να γίνει η δουλειά σωστά, είναι του ΠΑΟΚ. Στο να καρποφορήσει, δεν παίζει ο ΠΑΟΚ μονάχος. Παίζει και ο ανταγωνισμός.
Η σωστή δουλειά δεν νοείται να μη συνδέεται με την έμφαση στο local στοιχείο. Είναι καίριο, να το επανεκτιμήσουν. Αμα κοιτάξουν ποιοι είναι σήμερα οι δυνητικά ευπώλητοι, δεν θα χρειαστούν πολλή δεύτερη σκέψη. Εχουμε ανάγκη, Ελληνες πρωταγωνιστές. Λείπουν, στο προσκήνιο. Στα 25 γκολ των πλέι-οφ και των πλέι-άουτ, Ελληνες έχουν βάλει τα εξής τρία. Ο Τσιλούλης, ο Τσαούσης, ο Μασούρας.
Οπως το περιμέναμε, συν τω χρόνω η ΑΕΚ ξαναφτιάχνεται. Μετά τον ιό, όπως πριν. Ηδη δείχνει να επιστρέφει σιγά-σιγά στα καλά της. Είναι πλάνη, ότι ο Καρέρα επιδιόρθωσε μόνο την άμυνα. Είναι αληθές, ότι ο Καρέρα επιδιόρθωσε πρώτα την άμυνα. Κυρίως, και αυτό είναι που διευκολύνει την επιστροφή στα πολύ καλά, ο Καρέρα έχει βάλει κανόνες που τους ακολουθούν όλοι δίχως διακρίσεις ή εξαιρέσεις.
Ο Ιταλός δείχνει όσο ρεαλιστής πρέπει, για να ζητά από τον καθένα ποδοσφαιριστή τα πέντε πράγματα που μπορεί να κάνει. Οχι πέντε, κι άλλα πέντε που δεν μπορεί. Στο Ηράκλειο, ο έλεγχος ήταν ολοκληρωτικός. Το (μοναδικό) ερώτημα δεν ήταν εάν. Ηταν, πότε. Η απάντηση ήλθε, εκεί που ξεχωρίζουν οι πιο δυνατοί. Στο τελευταίο πεντάλεπτο του α’ ημιχρόνου. Επτά γκολ κιόλας στην post-season, έχουν μπει στο διάστημα 42′-45’+.
Η Ενωση έβγαλε πολλές, πάρα πολλές, απίθανα πολλές μπάλες από τα πόδια των παικτών του ΟΦΗ. Και τις έκανε, δικές της ευκαιρίες. Με δύναμη και με επιθυμία. Κυνήγησαν ό,τι υπήρχε για να κυνηγήσουν. Πήραν “καλές” (με την εξαίρεση του Σβάρνα!) κίτρινες κάρτες, κάρτες μαχητικότητας. Οτι σε δύο Κυριακές πρόλαβαν και προσπέρασαν τον ΠΑΟΚ, αυτό λέει κάτι και δεν λέει τίποτα. Ολα θα κριθούν στις στροφές 5 και 9, στα μεταξύ τους. Πέραν τούτου, το τελευταίο που θα ωφελούσε τώρα τη σχέση ΠΑΟΚ/ΑΕΚ είναι μια αναζωπύρωση της έντασης δι’ ασήμαντον αφορμήν.
Ο ΠΑΟΚ με τον Παναθηναϊκό είχε εικόνα, απερχόμενου μεν πρωταθλητή δε. Ως επερχόμενος πρωταθλητής την προηγούμενη διετία, ο ΠΑΟΚ έβγαλε στιλ. Ως απερχόμενος πρωταθλητής, επίσης υποχρεούται να βγάλει στιλ. Το στιλ, πώς κερδίζεις ή πώς χάνεις, μετράει. Φυσικά η λογική σύγκριση δεν είναι με το πέρυσι και με το πρόπερσι, είναι με το αμέσως πριν.
Με τον Παναθηναϊκό ο ΠΑΟΚ σε πέντε λεπτά είχε κάνει όσα δεν έκανε με τον Ολυμπιακό σε ενενήντα. Ηταν ελαφρύς, ταχύς, με έφεση στη μία επαφή. Στην κάθετη κίνηση στους ανοιχτούς χώρους. Ο φάκελος-γκολ είναι στο μυαλό. Το μυαλό είναι πειραγμένο. Εχασαν απ’ τη μνήμη, τη συνήθεια του γκολ. Την αυτοπεποίθηση ότι βρέξει-χιονίσει η μπάλα κάπως θα πάει μέσα.
Ο Παναθηναϊκός τήρησε σχολαστικά τις υγειονομικές οδηγίες για το…distancing. Κάποτε, αργότερα, αγνόησαν τον κύριο Τσιόδρα. Πύκνωσαν και έσφιξαν, προκειμένου να υπηρετήσουν την ανάγκη του αποτελέσματος που παραλίγο, στο τέλος, να το κλέψουν ολόκληρο. Με τα παιγνίδια, θα γίνεται ολοένα πιο δύσκολο να είναι και κόμπακτ και δημιουργικοί. Πράγμα που ενδέχεται να το βρει μπροστά του, και ο Αρης.
Οσο θα κρατάει ανοιχτή την προοπτική στο κύπελλο και άθικτη την καλή ενδεκάδα του, ο Αρης θα ξεκινά την ημέρα του στη δουλειά με διάθεση, κέφι, θετική ενέργεια. Ειδάλλως, όπως και στον Παναθηναϊκό, το σήμερα θ’ ατονήσει μονομιάς. Μπροστά, σε πρώτο πλάνο, θα έλθει το αύριο. Ενα πολύπλοκο αύριο.
Πηγή: Sport DNA
