Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Η αποφασιστικότητα να ξαναπαίξουμε, είναι ένα πράγμα. Η απόφαση ότι μπαίνουμε στο γήπεδο και ξαναπαίζουμε, είναι κάτι άλλο. Η αποφασιστικότητα, μπορεί να αρκεί μία τηλεδιάσκεψη για να καταγραφεί. Αλλά για να γίνει η αποφασιστικότητα απόφαση, χρειάζεται απείρως περισσότερος χρόνος. Είναι πάρα πολλά, σχεδόν αμέτρητα και οπωσδήποτε αλληλένδετα, τα κομμάτια του project restart και όλα πρέπει να ευρίσκονται, εκεί και τότε, το καθένα στη θέση του.
Το ποδόσφαιρο, όταν επιτέλους τα κομμάτια τοποθετηθούν, κάπως θα επιστρέψει. Το φυσιολογικό ποδόσφαιρο όμως, αυτό θ’ αργήσει. Ευλογία ή κατάρα, το ποδόσφαιρο είναι άθλημα άμεσης επαφής. Δυναμικής επαφής. Στην τρέχουσα συνθήκη, η φοβία της άμεσης επαφής θα δημιουργήσει στους ποδοσφαιριστές μία άλλης φύσεως πίεση. Οχι για το αποτέλεσμα του ματς, όχι για τον στόχο της ομάδας στη χρονιά, ούτε καν για ένα ενδεχόμενο τραυματισμό.
Η καινούργια πίεση θα είναι, μόνο για το ζην. Το δικό τους, και των οικογενειών τους. Για το να μη νοσήσουν. Δεν είναι, οι ποδοσφαιριστές, τόσο…θεριά ανήμερα της λαϊκής μυθοπλασίας ν’ αψηφούν τον θεό και τον δαίμονα. Είναι ευάλωτοι άνθρωποι της δίπλα πόρτας που σκέπτονται και λογαριάζουν, ανασφαλείς όσο ο καθένας. Θα δούμε πώς θα διαμορφωθούν στο εξής, επί παραδείγματι, τα “συμπλέγματα” στις στατικές φάσεις. Το εύλογο είναι να περιμένουμε πως θα οδηγηθούμε σ’ ένα αφύσικο ποδόσφαιρο.
Η πεμπτουσία του ποδοσφαίρου δεν είναι το γκολ. Πριν το γκολ, είναι ο κόσμος που συναθροίζεται στην κερκίδα για να το δει. Και πάμε, πάντοτε μιλώντας για το αφύσικο, σε άδειες κερκίδες ως το 2021. Δίχως το πλέον φυσικό πράγμα, τον κόσμο στην κερκίδα, τα μειωμένα μπάτζετ είναι το λιγότερο. Μειωμένα μπάτζετ, το ποδόσφαιρο τα έχει ξαναπεράσει. Η “διόρθωση” είναι ότι από τις αγορές+πωλήσεις θα μεταπηδήσουμε κατά κόρον στις κινήσεις ελεύθερων παικτών, δανεικών παικτών ή/και στις ανταλλαγές παικτών.
Αδεια κερκίδα ωστόσο, το ποδόσφαιρο δεν την έχει ξαναζήσει. Εδώ, ενόψει των ελλειμμάτων που στο βάθος του χρόνου προμηνύονται, η ζημιά στην οικονομία θα είναι γενικευμένη. Και στον κύριο τομέα της δραστηριότητας (εισιτήρια) και στους παράπλευρους (μπουτίκ, καντίνες, μαγαζιά κ.λπ.), σε μια πυραμίδα που ήδη βασίζεται κατά πολύ στους λεγόμενους sugar daddies, τους πλούσιους ιδιοκτήτες που πληρώνουν. Μία σαθρή βάση.
Να ξαναπαίξουμε, λοιπόν. Εστω, κατ’ αρχήν, αφύσικα. Με την ελπίδα/προοπτική της επιστροφής, κάποτε, στο φυσιολογικό. Ο κάθε αντίλογος σε αυτό, ασχέτως εάν ρέπουμε προς το να συμφωνούμε ή να διαφωνούμε, είναι και αντιληπτός και συζητήσιμος. Προφανώς, κανείς δεν έχει όλο το δίκιο δικό του και κανείς δεν έχει όλο το άδικο. Αλλ’ υπάρχει πάντα, η τελική γραμμή.
Η τελική γραμμή είναι ότι οι ομάδες δεν θα επιβιώσουν αν δεν παίξουν. Μοιάζει, σαν να υπάρχουν μεν εφημερίδες αλλά να παύσουν να κυκλοφορούν για έξι μήνες. Οταν επανακυκλοφορήσουν, ποιος θα τρέξει να τις αγοράσει; Η συνήθεια της καθημερινότητας, θα έχει παρέλθει. Θα έχει χαθεί. Καλύτερα να εξακολουθούσαν να κυκλοφορούν, ακόμη και με τις μισές σελίδες.
Διαφορετικές χώρες, με διαφορετικά επιμέρους προβλήματα και διαφορετικές ανησυχίες, αναμενόμενα έχουν αυτές τις μέρες διαφορετικό βηματισμό ως προς το ποδόσφαιρο. Πουθενά και καμία λύση όμως, δεν θα καλύψει εις ολόκληρον την ανάγκη της αθλητικής ακεραιότητας. Το να είναι και η πίτα σωστή, και ο σκύλος χορτάτος. Εκεί που μέσες-άκρες συγκλίνουν οι διαφορετικές χώρες, είναι στο εξής.
Το να στέψεις πρωταθλητή ή να μοιράσεις ευρωπαϊκά εισιτήρια, στο σενάριο ότι η σεζόν κηρύσσεται “μη γενόμενη”, αυτό φαίνεται να είναι το απλούστερο. Και το λιγότερο άδικο. Το να υποβιβάσεις/προβιβάσεις ωστόσο, είναι αθλητικά ανάλγητο και (ενδεχομένως) νομικά περίπλοκο. Για να το πούμε…σε απλά ελληνικά. Δεν υπάρχει τίποτα πιο εξωφρενικό, σε οποιοδήποτε σενάριο, από το να μη παίξει του χρόνου στην top κατηγορία ο ΠΑΣ Γιάννενα. Εάν η μόνη λύση ακεραιότητας είναι η, για μία περίοδο, αύξηση αριθμού των ομάδων, ας είναι αυτή. Στην Αγγλία συζητείται κιόλας μία Πρέμιερ Λιγκ, του χρόνου, 22-23 ομάδων.
Η μοναδική βεβαιότητα εν τέλει, είναι ότι ο κόσμος έχει ανάγκη το ποδόσφαιρο. Πόση ανάγκη; Η απόδειξη είναι η δωρεάν, σε παγκόσμια κλίμακα και πέραν πάσης φαντασίας, δημοσιότητα που πήραν όλον αυτόν τον καιρό οι ομάδες…της Λευκορωσίας. Επειδή παίζουν στο μοναδικό πρωτάθλημα που, εν μέσω της κρίσεως, παρέμεινε ανοιχτό. Βλέπεις τα νούμερα στο YouTube ή στα social media, και πέφτεις κάτω!
Ευτυχώς (…ή δυστυχώς) δε, η συναισθηματική ταύτιση οπαδού/ομάδας είναι κατά πολύ ισχυρότερη από την ταύτιση αναγνώστη/εφημερίδας.
Πηγή: Sport DNA
