Στην πρώτη αγωνιστική του δευτέρου γύρου άλλαξε η σειρά των τριών πρώτων στην βαθμολογία: ο Ολυμπιακός παρέμεινε μόνος πρώτος έχοντας πλέον ένα μόλις βαθμό περισσότερο, αυτή την φορά από την ΑΕΚ που ήταν η κερδισμένη της αγωνιστικής καθώς είναι η μόνη από τους τρεις που κέρδισε. Χάρη στο εντυπωσιακό της πέρασμα από το Αγρίνιο ροκάνισε την διαφορά από τον πρωτοπόρο που έφερε ισοπαλία στο Βικελίδης με τον Αρη και προσπέρασε τον ΠΑΟΚ που έπεσε θύμα έκπληξης στο Περιστέρι.
Ας δούμε γιατί έγιναν αυτά και άλλα πολλά
Κακή προετοιμασία, κακό ματς
Το Τσάμπιονς λιγκ έχει κόστος κι αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με την κόπωση. Αν ο Ολυμπιακός με τον τρόπο που προετοίμασε το ματς με τον Αρη κέρδιζε και στο Βικελίδης θα έπρεπε να του γίνει απονομή πρωταθλήματος: το λέω γιατί αυτή την φορά τα έκανε όλα σχεδόν λάθος. Ολόκληρη η προηγούμενη εβδομάδα πέρασε σαν να υπήρχε ένα και μόνο ματς, αυτό με την Καϊράτ. Λογικά όσα έγιναν μέχρι την Τρίτη, όχι όσα μετά από την νίκη. Οι δυο μέρες ρεπό που έδωσε ο Μεντιλίμπαρ (ακόμα και σε όσους στην Αστάνα δεν αγωνίστηκαν καθόλου) δημιούργησαν μια χωρίς προηγούμενο χαλαρότητα: το αποτέλεσμα είναι μερικοί από τους χειρότερους στο Βικελίδης να ήταν αυτοί που δεν είχαν αγωνιστεί στο προηγούμενο ματς – ο Μπρούνο πχ αλλά κυρίως ο Γκαρθία.
Ο Ολυμπιακός στο Βικελίδης ήταν σχετικά καλός στα μετόπισθεν (παρά την απουσία των Ρέτσου, Ροντινέι και Ορτέγκα από την αρχική ενδεκάδα) αλλά ήταν για ένα ακόμα εκτός έδρας παιχνίδι λίγος επιθετικά κι αυτή την φορά δεν αξιοποίησε και κάποια στημένη φάση όπως στο Αγρίνιο ή στο ματς με την Κηφισιά. Προσωπικά δεν θυμάμαι πότε ήταν το τελευταίο καλό εκτός έδρας ματς του Ολυμπιακού στο πρωτάθλημα: μόνο τα δεικτικά σχόλια του Μεντιλίμπαρ θυμάμαι που χθες τα είχε με τα άσχημα τελειώματα των κυνηγών του – έχει δίκιο, αλλά αυτά ήταν ελάχιστα.
Πολλά από όσα έγιναν στο ματς μαρτυρούν ότι με τον Αρη δεν υπήρξε η παραμικρή ενασχόληση. Το 4-4-2 της αρχής (με τον Ταρέμι πολύ κοντά στον ΕλΚαμπί και τους Στρεφέτσα – Ζέλσον απλωμένους αφού η κίνηση των ακραίων αμυντικών ήταν πάλι λίγη) έγινε ο λόγος που ο Γκαρθία και ο Μουζακίτης πήραν νωρίς κίτρινες κάρτες. Το ρίσκο της μη αντικατάστασης του Γκαρθία (που έχει εύκολο το φάουλ αντίθετα από τον νεαρό συμπαίκτη του) έφερε την αποβολή του στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου, αλλά ο Ολυμπιακός με παίκτη λιγότερο δεν έμεινε ούτε δεκάλεπτο καθώς χάρη στο VAR, που διόρθωσε τον Γερμανό διαιτητή Γιαμπλόνσκι αποβλήθηκε και ο Φαντιγκά: όσα ακολούθησαν μετά από αυτή την αποβολή υπήρξαν σχεδόν εκτός λογικής. Ο Ολυμπιακός κατήργησε του εξτρέμ με την είσοδο του Εσε και του Τσικίνιο, και το πέρασμα στο ματς των Ποντένσε και Γιάρεμτσουκ (που ήταν απαραίτητη και γιατί ο Ελ Καμπί εμφανίστηκε με το μυαλό στο Κύπελλο Εθνών Αφρικής) αποφασίστηκε μόλις στο 86΄! Δεν είναι η πρώτη φορά που αυτό συμβαίνει: το γιατί θα το εξηγήσω αναλυτικά προσεχώς.
Ο Αρης, όπως είπε κι ο Χιμένεθ στο τέλος, αγωνίστηκε για την φανέλα και την ιστορία του, όπως σε όλα τα ντέρμπι του πρωταθλήματος και του κυπέλλου μέχρι τώρα. Δεν είχε τελική στην εστία (παρόλο που ο Μορόν ήταν καλύτερος από άλλα ματς και ο Πέρεθ κεφάτος), αλλά έπαιξε συντεταγμένα άμυνα, έκλεισε σωστά τους χώρους και το μόνο που του έλειψε ήταν η διάθεση να πάρει το ματς. Τελείωσε μάλιστα στην επίθεση αφού ο Χιμένεθ έστω και κάπως αργά τόλμησε να παίξει κάτι σαν 4-3-2 στο φινάλε απέναντι σε ένα Ολυμπιακό που μετά το πέρασμα του Τσικίνιο και του Εσε δεν καταλάβαινες ποιο ήταν το σχήμα του. Ο Εσε έχασε στο τέλος την πιο μεγάλη ευκαιρία του ματς. Αλλά μιλάμε για ένα παίκτη που το γκολ του είναι τόσο δύσκολο ώστε κανείς δεν θυμάται πότε σκόραρε για τελευταία φορά στο πρωτάθλημα.
Το one man show του Λιούμπι
Η ΑΕΚ αντιθέτως έχει χαφ που σκοράρουν κι αυτό είναι ένα από τα μυστικά της ανασύνταξής της. Στο Αγρίνιο πέτυχε πέντε γκολ χωρίς να σκοράρει κάποιος φορ της, αλλά αυτή την φορά είχε ρόλο σόουμαν ο Λιούμπισιτς που ήρθε ξεκούραστος και φορμαρισμένος να πλαισιώσει τους Πινέδα, Μάριν, και τους επίσης χωρίς ματς την Πέμπτη Καλοσκάμη και Ζοάο Μάριο και να κάνει την διαφορά. Με δυο γκολ και δυο ασίστ ο Κροάτης που αγωνίστηκε ως δεξιός χαφ μοιάζει με καινούργια μεταγραφή της ΑΕΚ. Ήταν σχεδόν βασικός το καλοκαίρι, δεν ανταποκρίθηκε, έμεινε καιρό έξω αλλά ο Νίκολιτς δεν τον ξέχασε και τον επιβράβευσε για το ότι με τον Ατρόμητο σκόραρε στα ελάχιστα λεπτά της συμμετοχής του. Η ΑΕΚ που βλέπουμε είναι ένα τεχνικό κομψοτέχνημα. Ο Νίκολιτς πρώτα την βοήθησε να θυμηθεί πόσο είναι βασικό για μια ομάδα να κερδίζει (ανεξάρτητα από απόδοση, προβλήματα, δυσκολίες κτλ) και στη συνέχεια την έλυσε, στη βάση μάλιστα μιας προγραμματισμένης δουλειάς – ελπίζω να θυμόσαστε τις καθόλου τυχαίες δηλώσεις του το καλοκαίρι ότι η ομάδα του θα τρέχει μετά τον Οκτώβριο. Αργησε λίγο, θα μπορούσε να έχει μολυνθεί από το ιό της γκρίνιας, αλλά με την επιστροφή μερικών παικτών το πράγμα μπήκε σε σειρά. Το σερί από δέκα νίκες είναι το πιο μεγάλο στο πρωτάθλημα και η αίσθηση πως όλα θα πάνε καλύτερα είναι κυρίαρχη. Ο Παναιτωλικός είχε ζορίσει τον Ολυμπιακό και τον ΠΑΟ στην έδρα του και δεν είχε χάσει από τον ΠΑΟΚ, ενώ στην Οpap Aρένα είχε λυγίσει μόνο στο τέλος. Χθες δεν είδε καλά καλά την ΑΕΚ. Που εκτός από πέντε γκολ είχε και δύο δοκάρια!
Χωρίς Ζίφκοβιτς, Γιακουμάκη δεν γίνεται
Ο ΠΑΟΚ έχασε στο Περιστέρι γιατί δεν σκόραρε κι όταν δεν σκοράρει σημαίνει ότι δεν παίζει καλά. Ο Λουτσέσκου έχει δημιουργήσει ένα επιθετικό μηχανισμό που βασίζεται σε τέσσερις παίκτες: τον Ζίφκοβιτς, τον Γιακουμάκη, τον Τάισον και τον Κωνσταντέλια. Αν λείψει ένας μπορεί να υπάρξει μια κάποια λειτουργία του: όχι η πιο αποδοτική, αλλά ικανοποιητική – το είδαμε τον μήνα που έλειπε ο Κωνσταντέλιας, όχι σε κάθε περίπτωση πάντως. Αν λείψουν δυο παίκτες ο μηχανισμός χάνεται. Αν ο ένας από τους δυο είναι ο Ζίφκοβιτς, βλέπουμε όσα χθες στο Περιστέρι: τον Κωνσταντέλια να παιδεύεται να τα κάνει όλα μόνος του. Ο Τσάλοφ ταλαιπωρεί τον ΠΑΟΚ και ταλαιπωρείται κι ο ίδιος, ενώ ο Ντεσπότοφ, με όλα του τα τεχνικά χαρίσματα μου δίνει πάντα την εντύπωση παίκτη που αν τον ρωτήσεις το σκόρ του αγώνα δεν θα σου απαντήσει. Ο ΠΑΟΚ δύσκολα θα κερδίσει ματς από την άμυνα: δεν έχει θηρία στα μετόπισθεν, αλλά δεν είναι και τέτοια η φύση του.
Ο Ατρόμητος έκανε την έκπληξη της χρονιάς κερδίζοντας στην έδρα του μετά από δέκα μήνες! Ηταν ψυχωμένος, βρήκε νωρίς το γκολ με τον Δημήτρη Σταυρόπουλο, που έβαλε στα δίχτυα και την μπάλα και τον Τσάλοφ, μπορούσε να τελειώσει με τον Μπάκου πιο νωρίς το ματς, αλλά στο δεύτερο ημίχρονο ουσιαστικά δεν απειλήθηκε. Θα παίξει καλύτερη μπάλα στην συνέχεια με τα πιτσιρίκια του τώρα που έδιωξε το άγχος.
Καθάρισαν και φεύγουν
Καλύτερη μπάλα περιμένει κι ο κόσμος του ΠΑΟ και ίσως την δει διότι κάτι πιο παραγωγικά στριφνό από αυτό που είδε στο δεύτερο ημίχρονο κόντρα στο Βόλο είναι αδύνατον και να φανταστεί. Ο Παναθηναϊκός χάρη στον Ντέσερς είχε ένα εξαιρετικό ξεκίνημα (προηγήθηκε με 2-0 μόλις στο 20΄) αλλά όταν ο Κόμπα μείωσε σε 2-1 με το πρώτο σουτ του Βόλου στην εστία κι ο Κότσιρας έκανε στον Λάμπρου ένα από τα πιο ανόητα πέναλτι του πρωταθλήματος μπήκε από την πίσω πόρτα το άγχος, που ο ΠΑΟ μοιάζει αδύνατο να διαχειριστεί. Παρόλο που ο Λαφόν υπνώτισε τον Λάμπρου και έπιασε το πέναλτι (ο μόνιμος και καλός εκτελεστής Χάμουλιτς ήταν εκτός) ο ΠΑΟ αγωνίστηκε στο δεύτερο ημίχρονο σαν τρομοκρατημένος από την ιδέα να παίξει ποδόσφαιρο κι απλά κράτησε το αποτέλεσμα. Κατά τα άλλα οι χθεσινοί πρωταγωνιστές του Ντέσερς και Λαφόν φεύγουν για το Κύπελλο Εθνών Αφρικής (το πράγμα μοιάζει ειρωνεία της μοίρας) κι ο Μπενίτεθ χτενίζει την Τσάμπιονσιπ για ενισχύσεις: την αγγλική αγορά την ξέρει καλά.
Επιδείξεις δύναμης
Το Σάββατο είχαμε την επίδειξη δύναμης του Λεβαδειακού απέναντι στην ΑΕΛ (3-0), την παραδοσιακή ισοπαλία της Κηφισιάς με τον Αστέρα (0-0) (το ματς αυτό λήγει πάντα ισόπαλο ακόμα κι αν χρειαστεί η Κηφισιά να έχει δυο σουτ στα δοκάρια) και την εύκολη νίκη του ΟΦΗ με τον Πανσερραϊκό (3-0) μετά από ένα κακό ξεκίνημα μάλιστα – οι φιλοξενούμενοι έχασαν και πέναλτι με τον Μάρας στο 4΄. Αν ο ΟΦΗ σε μια κακή σεζόν του κερδίζει την ΑΕΛ και τον Πανσερραϊκό πανεύκολα πάει να πει πως δυστυχώς βρήκαμε νωρίς τους δυο που πέφτουν. Μακάρι να κάνω λάθος…
Πηγή: Gazzetta
