Ο συνάδελφος με τον οποίο πίναμε την τελευταία γερμανική μπίρα πριν επιβιβαστούμε στα αεροπλάνα και στα τρένα της επιστροφής δεν δεχόταν αντιρρήσεις. «Ξέρω ότι ψηφίστηκε με τα τσαρούχια ο Σλούκας και μπράβο του, αλλά για μένα ο MVP του Παναθηναϊκού ήταν ο Τζέριαν Γκραντ».
Και είχε, ίσως, δίκαιο. Ο άλλοτε παίκτης του Προμηθέα, που κατέφτασε στο ΟΑΚΑ με ελάχιστες παραστάσεις από Euroleague, είναι ο μοναδικός αμυντικός εξολοθρευτής της «πράσινης» περιφέρειας αλλά στο Βερολίνο ήταν μία άμυνα μόνος του. Πρώτα πέρασε χειροπέδες στον Γουίλμπεκιν, έπειτα στον Καμπάτσο, στον Μούσα, ούτε θυμάμαι πια σε ποιον. Ανοιγόκλεινες τα μάτια και νόμιζες ότι υπήρχαν όχι ένας, αλλά τρεις Γκραντ στην πρώτη γραμμή άμυνας του Παναθηναϊκού.
Αποδελτιωμένη από την ιστοσελίδα 3Steps, η στατιστική τού δίνει +17 στα 33 λεπτά συμμετοχής του απέναντι στη Ρεάλ (81-64) και +20 στα 27 λεπτά του απέναντι στη Φενέρ (49-29). Σαν να μην έφτανε η αμυντική προσφορά του, ο Γκραντ ήταν διψήφιος σκόρερ και στα δύο ματς, αλλά και κρισιμότατα καλάθια. Εκτός από τους 11 πόντους του, στον τελικό έγραψε επίσης 6 ριμπάουντ, 5 ασίστ, 2 κλεψίματα και 0 λάθη. Πώς είπατε;
Στην οικονομία της συζήτησης μετράμε ήδη δύο ΜVP, τρεις εάν συνυπολογιστεί ο Κέντρικ Ναν, εξαιρετικός ακόμα και όταν «υστερούσε», εάν καταλαβαίνετε τι εννοώ. Εάν η σχετική ψηφοφορία γινόταν σήμερα, υποψιάζομαι ότι ο Ναν θα έβγαινε Πολυτιμότερος Παίκτης όχι του Final-4, αλλά της σεζόν.
Με τι χρώματα θα είχε γραφτεί η ιστορία εάν ο Αμερικανός αποφάσιζε να μείνει στο ΝΒΑ τον Νοέμβριο; Ή, ακόμα πιο ιντριγκαδόρικα, εάν υπέγραφε στον Ολυμπιακό; Τα «εάν» αποσύρονται από την εξίσωση και ο Ναν καμαρώνει ντυμένος στα πράσινα με το γαλόνι του πρωταθλητή Ευρώπης.
Στις πρώτες εβδομάδες του στην από δω πλευρά του Ατλαντικού, η μπάλα του φαινόταν τετράγωνη. Η προσαρμοστικότητα που έδειξε σε ελάχιστο χρόνο (αντίθετα με τόσους και τόσους άλλους άσους του ΝΒΑ, που δεν ξεπέρασαν ποτέ το πελάγωμα) είναι ένα αστραφτερό γαλόνι.
Η δική μου η ψήφος, ωστόσο, θα πάει στον Ματίας Λεσόρ. Αρχικά δεν τον πολυπίστευα, έκανα το λάθος να το γράψω κιόλας, και τώρα ψάχνω τρόπο για να ξεφορτωθώ τα κουδούνια που μου κρεμάνε. Νόμιζα ότι θα ήταν λίγος για ομάδα πρωταθλητισμού, εφ’ όσον μάλιστα υποχρεωνόταν να μένει στο παρκέ 35 λεπτά σε κάθε ματς, ελλείψει αντάξιου εφεδρικού.
Σκεφτείτε λίγο τα ψυχρά δεδομένα. Πρόκειται για έναν σέντερ που δεν είναι δα θηρίο για τα δεδομένα της θέσης, δεν μπορεί να σουτάρει απ’ έξω, είναι κακός στις βολές, απλά καλούτσικος ριμπάουντερ. Ναι, αλλά ετούτος εδώ αποδείχθηκε πραγματικό λιοντάρι. Ζουν λιοντάρια στην Καραϊβική;
Ο Παναθηναϊκός πήρε το κύπελλο επειδή έχτισε την άμυνά του γύρω από τον ξεχωριστό μεσιέ Λεσόρ, που έκανε αμέτρητα χιλιόμετρα από τη ρακέτα στην περιφέρεια και πάλι πίσω και πάλι έξω και πάλι πίσω, και δωσ’ του αμυντικά ριμπάουντ, και δωσ’ του περίτεχνα τελειώματα ανάμεσα στα κλαδιά του Ταβάρες, και δώσ’ του κερδισμένα φάουλ που δημιουργούσαν φθορά και κόπωση στον αντίπαλο.
Πάνω απ’ όλα, ο αναντικατάστατος Λεσόρ βρήκε τρόπο για να αποφύγει ο ίδιος τα φάουλ, που ασφαλώς θα άφηναν μία τεράστια τρύπα στη μέση του καμβά. Προσωπικά πείστηκα ότι ο Παναθηναϊκός θα κέρδιζε όταν συνειδητοποίησα ότι ο Γάλλος από τη μαγευτική Μαρτινίκα έφτασε στο 15ο λεπτό του τελικού με μηδέν φάουλ.
Ο Λεσόρ πέτυχε 17+17 πόντους στους δύο αγώνες του Βερολίνου με μέση συμμετοχή 32 λεπτών, μάζεψε 10+6 ριμπάουντ, έβαλε 11 στα 18 δίποντα μέσα στο ναρκοπέδιο, πήγε στη γραμμή των βολών 20 φορές (άσχετα αν έβαλε μόνο 12), δεν δέχθηκε ούτε μία τάπα και κράτησε τα φάουλ του για την τελική ευθεία του αγώνα.
Δεν ήταν απαραίτητα ο καλύτερος, ήταν όμως ο πολυτιμότερος. Αλήθεια, πού κρύφτηκε αυτός που έλεγε ότι ο Λεσόρ δεν κάνει για πρώτος σε ομάδα που διεκδικεί τίτλο; Α, εγώ ήμουν. Πάντως «παίκτη Eurocup» δεν τον χαρακτήρισα ποτέ. Παρεμπιπτόντως, έχω πάει στη Μαρτινίκα και σας διαβεβαιώ ότι είναι ένας μικρός παράδεισος. Αρκεί να συνεχίσει το ηφαίστειο τον μακάριο ύπνο του.
«Ο Παναθηναϊκός θα κερδίσει εάν πάρει πολλά από πολλούς», έλεγα στις εκπομπές του Gazzetta πριν τον τελικό. Δεν έκανε το τέλειο παιχνίδι, έκανε όμως το τέλειο δεύτερο ημίχρονο, με σκορ, απίστευτο και όμως αληθινό, 46-26. Ανέβασε τη Ρεάλ στους 95 πόντους και τον κατατρόπωσε, επειδή έπαιξε με το μυαλό της και την κράτησε στο 80, περίπου όπως ο Ολυμπιακός του 2013 στο Λονδίνο.
Πήρε πραγματάκια ή …πραγματάρες από τον Μήτογλου, από τον Χουάντσο, από τον Παπαπέτρου, από τον Καλαϊτζάκη, από τον Γκριγκόνις, από τον Κώστα Αντετοκούνμπο, ακόμα και από τον Βιλδόσα, που από το DNP του ημιτελικού έγινε X-factor στον τελικό απέναντι στο πατριωτάκι του τον Καμπάτσο.
Ο Εργκίν Αταμάν αξιοποίησε τους πάντες, έκρυψε αποτελεσματικά τους ελάχιστους αδύναμους κρίκους (όπως τον ανέτοιμο Σλούκα της Παρασκευής), πήρε την ταυτότητα του Προπονητή της Χρονιάς, έκανε τη διαστημική Ρεάλ να μοιάζει πιο γήινη και από γήινη. Πάνω στο παρκέ, όμως τον τίτλο του MVP θα πρέπει αν τον μοιραστούν τέσσερις. Και πιο ίσος από τους ίσους, ο τύπος με τα κοτσιδάκια από τη γαλλική Καραϊβική.
Πηγή: Gazzetta
